If you want to get out alive... Run for your life

No time for goodbye
She said, as she faded away
Don't put your life in someone's hands
They're bound to steal it away
Don't hide your mistakes, cause they'll find you
Burn you
Then she said

Ze was niet ver van de tweebeen plaats af. Daar was ze zich pijnlijk goed van bewust. Maar ze kon het niet laten om hier af en toe te jagen. Een zekere nieuwsgierigheid dwong haar daarheen. Firestar kwam er immers vandaan. Hoe was het dan? Om daar te leven? Niet dat ze zichzelf gelonkt voelde door het leven als een kittypet. Maar gewoon de nieuwsgierigheid hoe iemand dan leefde was voldoende. Ze was immers een heel lange tijd in het kamp geweest door ziekte. Ze wist minder van de wereld af dan menig andere kat van haar leeftijd. En daarom wilde ze dat goed maken door zoveel mogelijk te ontdekken.

Met een licht nieuwsgierige frons op haar gelaat trippelde ze voorwaarts tot een hoge muur van vreemd hout voor haar opdoemde, met glimmende, gladde afwerkingen, iets waarvoor ze geen naam had. Nieuwsgierig keek ze ernaar en zette ze haar pootje er eventjes op. Een laag gegrom liet haar bevriezen en een diepe blaf liet haar achteruit deinzen... Hond... Hond! Alle haren die haar pels bezat rezen overeind toen ze naar het lage gegrom luisterde. Het drong door tot in het diepste van haar botten en wekte enkel angst op. Haar moeder... een hond. Oh Starclan nee. De houten muur rinkelde en beefde toen de hond zich ertegenaan wierp. Ze kon niet bewegen, haar poten leken vastgenageld aan de grond. Ze moest hier weg. Weg, weg, weg! Maar ze kon zichzelf niet in beweging dwingen.

Pas toen het hout begon te kraken, kon ze haar poten losrukken en begon ze te rennen. Het lage geblaf klonk niet ver achter haar, samen met het geluid van krakend hout. Ze wist niet of het dier los was gekomen, of dat het binnen was gehouden. Ze wist alleen dat ze hier weg wilde. Zo snel als ze kon, schoot ze een boom in niet veel verderop. En pas toen sloeg de echte benauwdheid toe. Haar adem ging moeizaam en gierend naar binnen, samen met dat bekende nare, drukkende gevoel op haar borstkas. Ze hikte zacht en kon nog net een paar snikken binnen houden. Ze was zich wezenloos geschrokken en wist niet eens of het dier nu echt rondwaarde, op zoek naar haar, of dat ze wel veilig was.

{Open}

If you want to get out alive
Oohooh run for your life
If you want to get out alive
Oohooh run for your life

Met een ruk schoot Littlewish overeind toen ze het geblaf van een hond hoorde en daarmee de vluchtende eekhoorn liet schieten. Haar oren waren plat tegen haar kop gedrukt en ze keek angstvallig om zich heen om naar de bron van het geluid te zoeken. Door de angst die meteen was komen opzetten was ze vergeten te luisteren waar het vandaan kwam, en nu wist ze niet of de hond ver weg was of dat ze moest vluchten. Ze besloot maar het zekere voor het onzekere te nemen en trippelde haastig weg, terug richting Thunderclan kamp. Hoe verder ze in dichte begroeiing kwam des te veiliger het zou zijn. Sinds haar nare ervaring met de pitbull was ze extra alert wanneer het aankwam op honden.

De kleine warrior hield halt toen ze plotseling een bekend geurspoor opving. Ze richtte haar oren weer naar boven en hoorde toen al snel een onrustgevend geluid. "Poppy?" vroeg ze verrast, toen ze haar blauwe ogen langs de stam omhoog liet glijden en haar zusje toen op één van de grote takken spotte. Binnen mum van tijd had ze haar klauwen in het hout geslagen en was ze naar boven geklommen. Ze ging naast haar zuster zitten en sloeg ongerust haar staart om haar heen. "Hey, wat is er gebeurd?" vroeg ze zachtjes. Haar manier van ademhalen klonk niet goed, misschien moest ze haar naar de medicine cat brengen?

Poppypaw schrok op uit haar angstige gedachten toen ze een bekende stem haar hoorde roepen en keek wat naar beneden, recht in de bekende, blauwe ogen van haar zusje. Dank de Starclan... Ze zei echter niks, kreeg geen woorden over haar lippen geslopen nu ze zo kortademig was. Enkel het noodzakelijke, als ze heel erg hard probeerde. Haar nagels hield ze diep begraven in de schors van de boom en ze had haar staart om zichzelf heen gekruld. Gelukkig kwam haar chocolate point zusje al vlug naar boven en krulde haar staart troostend om haar heen. Poppypaw drukte zich tegen haar zusje aan, maar bleef beven. Gelukkig kon ze de angstsnikken binnenhouden, dat was niet bevorderlijk geweest voor haar eigen benauwdheid. En ze wilde haar zus ook niet te bezorgd maken. Dat, en ze wilde niet terug naar de medicine cat den. Nooit meer. "H-hond.." Wist ze uit te brengen, al klonk ze benauwd. "Ik.. ik.. weet.. niet.. waar.."

Haar oren vlogen meteen weer naar achter toen ze Poppypaw's verklaring horen. Ze liet haar blik over haar lichaam glijden om haar te checken op verwondingen, maar tot haar opluchting kon ze er geen vinden. Ze ademde alleen nog steeds heel verkeerd en Littlewish gokte dat dat door de angst kwam. Ze kroop wat dichter tegen haar zus aan om haar proberen te kalmeren. "Rustig maar," suste ze zachtjes. "Ik hoorde hem ook, maar hij is hier niet. We zijn veilig." Ze glimlachte gerustellend, hopend dat dat zou helpen.

Poppypaw rilde zachtjes en legde haar kop tegen Littlewish's schouder aan. Er was al geen hond meer te herkennen, ze hoorde het blaffen niet meer, maar toch was ze bang. En ze schaamde zich nog erger. Littlewish had het veel zwaarder gehad dan zij... Vooral toen Littlewish haar begon te troosten, kreeg ze het heel erg zwaar. "Rustig maar," suste ze zachtjes. "Ik hoorde hem ook, maar hij is hier niet. We zijn veilig." Miauwde de poes met een zachte glimlach. Wat wezenloos keek Poppypaw Littlewish aan en wendde haar blik toen af. "Sorry..." Fluisterde ze zachtjes, proberende haar ademhaling te kalmeren, maar uitbrekende in een hoestbui.

Littlewish fronste zachtjes toen ze Poppypaw hoorde verontschuldigen. "Sorry waarvoor?" vroeg ze verbaasd. Haar zusje kon echter niet antwoorden omdat haar schokkerige ademhaling eindigde in een hoestbui. Ongerust probeerde Littlewish haar te kalmeren door haar staart over haar rug te strijken. Dit was al de tweede keer dat ze haar zusje zo vreselijk zag hoesten. "Poppypaw, je moet echt naar een medicine cat, dit is niet goed meer," zei ze. "Misschien heb je wel greencough!" Ze wist niet veel van de ziekte, maar wel dat dit onwaarschijnlijk was omdat het meestal in leafbare voorkwam. Maar, ze kon geen andere verklaring bedenken voor haar zusjes symptomen. De medicine cat waarschijnlijk wel.

Poppypaw boog haar kop wat naar voren en krulde haar poten wat onder haar borstkas. Het hoesten kwam van diep uit haar longen en voelde naar. Het werkte absoluut niet mee met het idee om meer lucht te krijgen. Maar de paniek sloeg pas echt toe toen Littlewish over medicine cats begon. Wild schudde ze met haar kop tussen het hoesten door. "N-nee!.." Stamelde ze, tussen twee hoestbuien door. "Nie.. niet!.." Ze probeerde haar adem te kalmeren, en daarmee het gehoest. Het lukte zowaar nog iets. "Niet.. Alsjeblieft.. Gaat.. wel!.."

Littlewish liet haar oren hangen toen ze doorkreeg hoe erg haar zusje in paniek raakte bij het woord 'medicine cat'. Ze besloot haar eerst rustig te krijgen, ook al betekende dat dat ze misschien niet de hulp kreeg die ze nodig had. "Oke, oke," reageerde ze geschrokken. "Rustig maar, de medicine cat kan wel even wachten." Ze wachtte totdat het hoesten wat was afgenomen en wenkte haar zusje toen zachtjes met haar staart. "Kom, laten we maar even naar beneden gaan," miauwde ze. Hoe eerder Poppypaw op de grond was hoe beter, ze wilde niet dat ze straks nog flauw werd en van de tak ging vallen. Littlewish liet haar blauwe ogen even naar beneden gaan. "De hond is weg," verzekerde ze haar zusje toen. Het geblaf was gestopt en er was verder geen ander teken dat het dier in de buurt was.

Het benauwde gevoel trok niet weg, wat een grap, hoe had ze het ook kunnen verwachten? De benauwdheid trok nooit weg, nooit helemaal. Daar was Poppypaw zichzelf ook wel pijnlijk goed van bewust. Het had fases, maar was nooit afwezig. Maar het volgende schrikmoment was alweer toen haar zusje naar beneden wilde gaan. Naar beneden? Met die hond? was ze gek? Poppypaw sperde haar ogen wat verbouwereerd open naar haar zus. "Zeker..?" Mompelde ze, tussen een paar zachte kuchjes door. "Goed dan.." Hierna liet ze zichzelf een beetje roekeloos naar beneden vallen. Poppypaw was nou eenmaal niet de meest voorzichtige kat. Ze landde echter wel netjes op haar pootjes, om meteen bezorgd rond te kijken en weer te gaan hoesten, dat was een slecht idee. Het bewijzen dat het best wel goed ging was mislukt.

Ze knikte om haar zusje ervan te overtuigen dat de hond echt weg was en sprong toen snel achter haar aan de boom uit. Ze lande soepel op haar pootjes, keek nog even snel om zich heen en trippelde toen ongerust naar haar zusje die weer opnieuw een hoestbui kreeg. Een beetje radeloos drukte ze zich weer tegen haar aan. Wat moest ze doen? Ze was geen medicine kat en ze had geen flauw idee wat er met Poppypaw aan de hand was. Ze voelde zich zo nutteloos. Het liefst bracht ze haar nu meteen terug naar het kamp, maar ze had beloofd dat dat nog wel even kon wachten. Littlewish liet bezorgd haar oren weer hangen en nam zich voor dat als dit nog veel langer ging duren ze toch hulp ging halen, hoe veel haar zusje dan ook zou protesteren.

Poppypaw schudde haar kop en eindelijk kreeg ze weer wat lucht in haar longen, langzaam stopte ze met hoesten en was alleen nog maar wat hijgerig en kortademig. "Zie je?" Miauwde ze, een beetje krampachtig glimlachend naar haar zusje. "Helemaal niks aan de hand, komt wel goed." Ze probeerde een bemoedigende toon in haar stem te krijgen, maar faalde hier grandioos in. "Zullen.. Zullen we anders even wat gaan drinken? Er is hier een stroom in de buurt." Soepel, gewoon prompt van onderwerp veranderen. Dat zou best wel lukken, als het deze keer niet dodelijk opvallend was. Ze kon zichzelf wel voor de kop slaan toen ze het zich besefte.

Poppypaw leek eindelijk weer een beetje lucht te krijgen en Littlewish merkte dat ze zelf ook haar adem had ingehouden. Ze ontspande en gaf haar zusje wat meer ruimte, om haar krampachtige glimlach met een sceptische blik te beantwoorden. Ze geloofde helemaal niet dat er 'niks aan de hand' was.
'Zullen.. Zullen we anders even wat gaan drinken? Er is hier een stroom in de buurt,' miauwde Poppypaw, in een poging van onderwerp te veranderen. Littlewish liet het er echter niet zo snel bij zitten. Ze knikte even om aan te geven dat ze mee zou gaan, maar hield haar kop ondertussen bezorgd naar haar zus gericht tijden het lopen, alsof die ieder moment weer zo'n nare hoestbui kon krijgen. "Heb je er vaker last van?" vroeg ze voorzichtig. Ze keek haar zusje serieus aan om haar te waarschuwen er niet weer omheen te praten. Er was iets mis, zelfs een egel zou dat kunnen zien.

Toen Littlewish knikte, was Poppypaw er bijna zeker van dat de poes haar gewoon met rust ging laten over het onderwerp op dit moment. Maar zoveel geluk had ze alleen niet. Want alleen al een paar stappen verder begon het onderwerp weer. Poppypaw verstarde iets en keek weg. "Soms.." Mompelde ze enkel, haar ogen iets vernauwende. Ze was ervan verzekerd dat Littlewish, als ze teveel vertelde, haar aan haar staart weer naar de medicine cat den zou slepen en haar laatste kans zou verpesten om een warrior te worden... Poppypaw legde haar oren wat achteruit en versnelde haar pas iets, Littlewish iets achter zich latende. Ze had helemaal geen zin meer om over dit soort dingen te praten en ze hoopte dat Littlewish de hint nu eindelijk zou begrijpen.

Ze had niet veel aan het antwoord van Poppypaw, en hoewel ze wist dat haar zusje het niet fijn vond om er over te praten, was Littlewish ervan overtuigd dat ze het beter aan haar kon vertellen dan aan iemand anders. De jonge warrior trok even haar onderlip op om te laten zien dat ze het er niet mee eens was, maar hobbelde snel achter Poppypaw aan toen die van haar weg liep, omdat ze toch niet achter wilde blijven. Ze was niet van plan zo snel op te geven. "Poppy!" riep ze in de hoop haar zus wat in haar pas te vertragen. Toen Littlewish eenmaal weer naast haar stond probeerde ze voorzichtig oogcontact te maken. "Ik maak me gewoon ongerust om je, dat mag toch wel?" miauwde ze zachtjes. Ze vond het vreselijk om Poppypaw zo te zien. In de hoop haar wat op te vrolijken tikte ze haar even speels aan met het puntje van haar staart en zette ze toen een plagerig glimlachje op. "Waar zijn zussen anders voor?"