I'm possible {Eclipse}

Verveeld sloeg de kater zijn staart heen en weer. Zijn nagels krasten in het hout onder zijn lichaam. Zijn blik vestigde hij op de kier in het deurgat terwijl hij zuchtte. Terwijl de zon volop door het beslagen raampje scheen rekte de kater zich voor de zoveelste keer weer uit en geeuwde. De dagen werden langer, tot enige ergernis van de kater. Hoewel hij niets had op een koele avond jacht. Maar daar was het te vroeg voor. Op z'n minst over 6 uren zou de zon weer gaan zakken. Maar dat weerhield hém er niet van om al eens op jacht te trekken. Zijn luiheid was het enige probleem dat hem tegen hield. Langzaam sloten zijn oogleden zich over zijn ogen heen en viel hij in slaap. Maar niet voor lang. Zonnestralen prikten in zijn ogen en mokkend gaf hij maar toe eraan. Ezo zuchtte diep waarbij hij zich uitrekte en van het verdiep afsprong. Zijn vier poten kwamen netjes naast elkaar terecht in het stoffige zand. De kater baande zich een baan naar het kiertje in de deuropening waarbij hij lenig naar buiten glipte. De zon prikkelde op zijn gezicht. Ietwat geïrriteerd gromde de kater wat waarbij zijn staart heen en weer sloeg. Ondanks de zon leek het voor hem wel een regenwolk die boven zijn kop ging. De kater plaatste zijn voorpoten in het groene stukje gras voor hem die vervolgens over ging in droge grond. Her en der lagen wat kiezelsteentjes verspreid, maar het meeste wat opviel aan deze droge grond was voornamelijk de barsten in de aarde. Veel aandacht schonk hij hier niet aan, maar vervolgde weldra zijn pad. Veel interesse in de type grond had hij niet. Zolang hij maar niet opviel, en geruisloos bleef. Maar meestal hing dit van hemzelf af. Voorzichtig tripte de kater door op de toppen van zijn tenen, zoals het hen katten eigenlijk beaamde. Maar velen vergaten dit wel 'es. En dat soort sukkels viel in zijn opzicht ook onmiddellijk op. Het was een kwestie van jaren oefenen. Maar uiteindelijk had hij het zich allemaal zelf aangeleerd. Uitgezonderd van zijn vroegere leermeester dan.

Zonder ook maar op zijn pad te denken dwaalde de kater ver af van waar hij verbleef. Maar het beviel hem hier even goed. Geen zon die hem nu irriteerde door de opgetrokken bergjes aarde aan de horizon. Het had wellicht een kamp geweest van één of andere vroegere clan. Maar het boeide hem maar matig. Als hij maar met rust gelaten werd. De kater spitste zijn oren bij het woelen van één of ander dier in de aarde. Zijn blik richtte zich terstond op één of andere muisachtige. Het dier had zijn aanwezigheid net opgepikt wanneer het voor hem al te laat was. De kater haalde uit met zijn voorpoot maar miste. Dit gaf het dier de kans om te ontsnappen. Maar niet op tijd om aan hem te ontkomen. Ezo zette een korte achtervolging in waarbij hij vervolgens zijn lichaam in een worp op het diertje gooide en het zo onder zijn gewicht vermorzelde. Het dier piepte nog eenmalig toen de kater er met één slag een eind aan bracht. Hij greep het dier bij zijn staartje in zijn bek waarna hij verder het gebied ging verkennen. Een ander gewoel door het verdorde gras liet hem opkijken. Als hij slim was geweest was hij gerend, of had hij op zijn minst een uitdaging aan gegaan. Maar door de bruin-zwarte steenmarter alleen maar aan te kijken, daagde hij het dier zo uit dat deze met één pootslag een litteken op de kater zijn snoet achter liet, en hij de muis liet vallen op de grond. Beschermend ging zijn poot over zijn prooi heen, maar het dier voor hem leek hier; net als hem; op getraind te zijn, en raafde zo het diertje onder zijn poten vandaan nadat hij een tweede litteken op zijn poot had achter gelaten. De kater grauwde kwaad op de marter, maar was al te laat om een achtervolging in te zetten. Tot slot strompelde hij dan maar verder, kwaad, en prooiloos door het gebied heen. Verveeld liet de kater zich in één of andere kleine krater zakken die bedekt was door wat gras en mos. Kwaad zuchtte hij waarbij hij zijn lichaam liet opwarmen door de zonnestralen en in slaap viel.

De nabijheid van één of ander wezen trok hem uit zijn slaap. Maar net te laat om zich te kunnen verweren. Klauwen boorden zich in zijn huid. Ezo gromde hier woedend op waarbij hij met een slag van zijn poot uithaalde naar de kat bovenop hem. Wat ze ook van plan wist hij niet maar in alle zekerheid keerde hij zich absoluut niet op zijn rug. In plaats daarvan rolde hij zijn lichaam dezelfde richting in van waar de kat haar klauwen in zijn huid had geboord. Halfverwege, het stuk waarin de klauwen van de kat tussen zijn rug en de grond lagen, zette hij nog eens zoveel meer kracht op zijn spieren om zeker te weten dat deze kattin pijn zou lijden. Ezo genoot hier van het leed van de poes maar werkte zich nu ondertussen los door met zijn achterpoten haar buik open te krabben en haar vervolgens een harde trap in haar buik te geven. Ezo lachte vals bij het aanzien van de poes. Veel respect had hij niet meer voor katten. Zowel voor katers als kattinnen. En om haar nog eens zoveel meer leed te bezorgen zette de kater zich af, sprong op de poes, en haalde haar nogmaals op alle mogelijke plekken open waar hij kon bedenken. De kater gromde hierna waarbij hij de poes minachtend aankeek. "Stuk uitschot. Wie denk je wel niet dat je bent" vervolgens keerde hij de poes de rug toe waarna hij behendig een boom in klom en vanop hoogte in de gaten hield. Dit zou hij zo niet laten.

De poes klom de boom in. Ezo lachtte luid bij het aanzicht van haar van pijn vertrokken gezicht. Hij gaf haar een moment om op dezelfde tak als hem te komen en deze verpeste ze algauw door naar zijn oor uit te halen. Ezo, die hier op voorbereid was, sloeg met zijn voorpoot hard op de onderarm van de kattin. Hierdoor ging de tak bewegen, maar hij maakte zich er geen zorgen in. Voordat hij van deze tak wilde wegspringen gaf hij de kattin een duwtje in haar buik, hopend op een val, maar het effect kon hij niet meer weten want dat moment sprong hij over op een andere tak. Hij zag de tak waar hij zojuist nog zat, bij de oksel barsten. Die hing het niet lang meer houden. Zijn ogen richtte hij op de zwarte poes, die ergens vlakbij hem was. Zijn blik stond spottend. Maar met de nodige portie kilheid en dodelijkheid in. "Wat denk je daar te doen. Jij onnozel m*rmel. Kom hier dat ik met je kan vechten. Of moet je soms naar je mammie lopen? Is het zo erg om een gebroken nageltje te hebben." hij lachte haar nogmaals uit in haar gezicht. Zijn blik bleef dezelfde spottende toon aanhouden. De kater zijn staart sloeg vervaarlijk heen en weer. Weldra zou dit mooie poesje haar leven aan een zijden draadje gaan hangen als ze niet op haar acties ging letten.

Ezo baande zich een weg naar beneden nadat de poes haar via takken had laten zakken tot op de grond. Dit was wellicht zijn kans om haar te vermoorden. Maar dat wilde hij niet langer. Hij mocht dan wel een grote hekel aan haar gekregen hebben, hij ging haar leven niet verspillen. Daar was hij vandaag iets te lui voor. Dus in plaats van zijn volle gewicht op haar te laten vallen en haar te pletten sprong in plaats daarvan vlak voor haar en kapte op haar neus. Hij zou deze 'kittypet' wel eigenhandig temmen. En zo niet kon hij haar steeds nog verjagen en dit gebied als het zijne claimen. Ezo begon spontaan en spottend de poes uit te lachen. "En jij denkt nou echt dat ik mij tegenover jou bekend zal maken lafaard." het laatste woord sprak hij er haast vloekend uit. Hij hoefde geen gezelschap, en al helemaal niet van katten zoals deze. Hij was hen liever rijk dan te vriend. Maar iets in hem hield hem tegen om uit te vliegen of deze poes weg te jagen. Hij negeerde de drang om dit naar dit 'iets' te luisteren maar gaf er uiteindelijk met veel tegenzin aan toe. "Dit gebied is mijn eigendom nu. Maar je kunt blijven en je bij mijn groep toevoegen. Of je kunt vluchtten." Zijn stem was kil en hatelijk. En waarom hij überhaupt deze poes uitnodigde om een groep te vormen boeide hem maar matig. Maar hij wist nu alweer dat hij een hekel had aan die dwang in zijn kop.

Ezo lachte vals. De interesse van de poes zorgde voor een uiteindelijke valse grijns op zijn snoet. Ezo zette een stap dichter naar de kat toe tot hij vlak voor haar stond en hij wel op haar moest neerkijken. Dit was een voordeel waarbij hij groot was. Hij keek steeds op anderen neer wat hem een oppermachtig gevoel gaf. Ezo schudde zijn kop op de poes haar eerste vraag. "Jij..." Liet hij lang aanhouden. Duidend op dat zij de enige was. Hij kon best wel een goede vechter als zij in zijn groep gebruiken. Ook ging hij dit nooit aan haar toegeven. Daarvoor was zijn trots te groot.

Een valse lach waarbij zijn hoektanden ontbloot werden stond op zijn snoet. "Natuurlijk zul je niet. Dit was jouw territorium" Met een duidelijke nadruk op 'was' om deze poes nog meer uit te dagen. Hij zette nu eenmaal graag kwaad bloed op. Dit wekte waanzin en waanzin was goed. Althans zo ondervond hij toch. Ezo keek om zich heen in het gebied. Het was hier behoorlijk uitgestorven. Maar er waren genoeg schuilplaatsen om te rusten. Dat had hij tijdens zijn tocht naar hier al opgemerkt. Ezo koos dan ook een gemakkelijke maar hoge plaats uit om te overnachten. Het was een plaats onder het bedolven kamp wat ooit van één of andere clan geweest was. Ezo twijfelde er dan ook niet over om de den van de leader, die nog deels intact gebleven was, in te palmen en dit als zijn eigen te claimen door er zijn geur op na te laten. Als één of andere kat dit ooit durfde in te pikken zou deze er gauw zijn geweest.

De poes reageerde geïrriteerd op zijn reacties. Dit bracht alleen maar een valse grijns bij hem teweeg. Alsof het hem niets uit maakte wat de poes deed pikte hij ouwe stukjes aarde en restjes van voedsel tussen zijn poten uit. En eigenlijk maakte het hem zeer weinig uit. Ezo snoof de dooie en verbrande luchtgeur in zich op. Het leek hem hier op 1 droge en dooie woestijn. Maar dan besmeurd met lijken van katten die de brand niet overleefd hadden. Maar dat schrikte hem niet af. Integendeel zelfs. De geur alleen al liet veel katten walgen. Maar hij was hier op getraind geweest en nu klonk het als muziek in zijn oren. Of lijkgeuren in zijn neus.

Morgen laat ik je mijn Gebied zien. Daar mag je jagen, en als een andere kat er één pootstap op durft te zetten, mag je hem wat mij betreft afmaken.' Ezo knikte. Maar kon het niet weerstaan om iets onverstaanbaar en onhoorbaars te murmelen. Hij had geluk gehad wat betreft deze kat. Erover nadenkend om haar alles te laten doen wat hij wilde. Maar in werkelijkheid wilde hij nog steeds het leukste regelen. Ofwel het uitmoorden van katten. Hij liet zijn staart naast hem heen en weer wiegen terwijl hij strak voor zich uit keek.