Temps Nouveaux {Talon.}

Talon rende stug door. Met Pearson naast zich aan zijn zijde. Nog steeds was er geen zekerheid of de kat de waarheid vertelde maar er was nu wel een soort lijntje van vertrouwen toen ze aankwamen bij de BloodClan. Tot nu toe had hij hem niet aangevallen en hem zelfs gevoed. Dat kleine laatste detail hield hij echter liever voor zich. Zwijgend keek hij met grote ogen om zich heen. Het BloodClan kamp ontstond uit een groot, verlaten park dat overwoekerd was door de natuur. Er stonden hier en daar wat afgebrokkelde bouwwerken en één schuurtje dat nog nagenoeg intact was. Maar waar hij ook keek waren katten. Grote, kleine, lelijke, lange, korte. Allemaal verschillende rassen, kleuren en ze hadden halsbanden. Toen hij zijn stem hervond keek hij naar Pearson met een opgelaten blik. "Dat zijn veel katten" Observeerde hij. Mocht hij hier geaccepteerd worden dan was hij zeker van een veilige plek. Hier kon hij slapen, er lag een klein slootje verderop en prooi was er ongetwijfeld wel genoeg. Als hij de fijne kneepjes leerde van het vak had Talon geen probleem met overleven. Dit ziet er zo slecht nog niet uit .. dit kan heel goed uitpakken. Talon, jongen, je hebt het voor mekaar. "Laten we naar Icy gaan .." Stelde hij voor, hopend dat ze er was zodat hij die grote boze BloodClan leider nu wel eens goed kon zien.

Pearson liep het bekende Bloodclan kamp binnen hij knikte hier en daar als groet naar katten die hij goed kende. "Laten we naar Icy gaan .." stelde Talon voor. Pearson knikte instemmend en ging hem voor richting een schuurtje. "hier woont Icy, als je naar binnen gaat moet je haar vriendelijk groetten" Hij keek de kater recht aan. "wat je ook doet alsjeblieft onderbreek of beledig haar niet.. daar kan ze niet tegen." Pearson kroop door een gat in de muur. Het was lekker om even droog te zijn maar zijn vreugde duurde niet lang. Verdomme ze is er weer niet dacht hij bij zich zelf, Icy was weer niet in haar hol "zo te zien is ze e niet." murmelde hij richting Talon. "we gaan wel naar de member den daar kon je even opwarmen en uitrusten, wees vrij om een stuk prooi voor je zelf mee te nemen ik ga het zelfde doen.

Talon liep achter Pearson aan in de richting van het schuurtje dat nog wel overeind stond. De regen ging gestaag door en hij begon verkleumd te raken. Hopelijk was het in het schuurtje behaaglijker. Toen ze aankwamen bleef hij staan en wachtte hij tot zijn metgezel terug zou komen uit het gat dat onder de schuurdeur zat. Te oordelen aan zijn blik op zijn gelaat toen hij terug kwam was Icy er niet. "Verdomme" Vloekte hij binnensmonds en hij volgde Pearson. "Weet je wel zeker dat ik hier mag zijn? Te oordelen aan je lieve clan genoten vinden ze me niet echt welkom" Miauwde hij terwijl hij de grimmen gezichten bekeek van de katten die hem nakeken. Hij rechtte zijn rug en keek ze met een gelijke viezigheid terug. Toen hij bij de prooistapel kwam die gelukkig overdekt lag viel zijn bek open. Er lag hier prooi voor het oprapen. Heilige moeder dit geloof je niet! Het is een stapel aan prooi! Een stápel. Het was dat hij al gegeten had maar de aanblik was te heerlijk om te weerstaan dus pakte hij een kleine veldmuis en volgde hij Pearson naar een beschut struikje. Hij legde de muis naast zich neer en begon zichzelf te wassen om de kou en het water weg te krijgen. "Nou dit is dus het BloodClan kamp" Begon hij quasi nonchalant. Hij wilde niet laten merken hoe onder de indruk hij eigenlijk was. "Ziet er prima uit" Bromde hij er achteraan tussen wat likken door.

Pearson greep een uit de kluiten gewassen vogel van de prooi stapel. met het beest tussen zijn kaken ging achter een beschutten struik zitten naast Talon. "Je moet die katten gewoon negeren. Ik heb hier een halve moon gewoond zonder enig acceptatie van Icy." Pearson gaf zijn vacht een paar ferme likken in de hoop dat hij het vandaag nog een beetje in plooi kreeg. "Als het weer beter word kan ik je wel wat goede jacht plekken laten zien." de witte kater nam een paar flinke happen van zijn prooi. "Er is een kleine regel over de prooi zorg dat de clan eerst gevoed is daarna mag jij toe happen, dus als je gaat jagen en je neemt bijvoorbeeld drie prooidieren mee dan leg je die op de stapel en dan ga je eten." Pearson keek met zijn rode ogen richting Talon. "Zorg dus altijd dat je iets vangt al is het maar een muisje in leaf bare hebben we alles nodig." De forse kater deed nog een poging tot zijn vacht droog en schoon krijgen terwijl hij ook het laatste beetje prooi opat.

Talon knikte. Alle informatie die hij kreeg sloeg hij meteen op. Hij kon maar beter een goede impressie maken mocht Icy straks toch wel weer langskomen. Toen er een stilte viel nam Talon het er van om zijn vacht helemaal droog te maken. Toen hij de laatste druppels water uit zijn vacht had gehaald ging hij weer liggen en krulde hij zichzelf op. "Luister eens .. " Begon hij zachtjes. Niemand kon hem horen vanaf hier want de meeste lagen verder weg. Hij wendde zich tot Pearson en keek hem recht aan. "Bedankt voor alles tot nu toe" Zei hij waarheidsgetrouw. Hij voelde zich niet echt comfortabel om nu te gaan slapen omringd door potentiële moordenaars maar hij had niet echt een keus. Als hij nu weer de wildernis in trok zou hij doorweekt worden en waarschijnlijk geen slaapplek vinden tot diep in de nacht. "Als ik later ooit wat voor je kan doen dan zeg je het maar" Beloofde hij. "Je hebt me uit de brand geholpen daarstraks en ik ben je erg dankbaar".

Pearson spitste zijn oren toen Talon zachtjes tegen hem begon te praten "Bedankt voor alles tot nu toe Als ik later ooit wat voor je kan doen dan zeg je het maar Je hebt me uit de brand geholpen daarstraks en ik ben je erg dankbaar." Pearson ging wat comfortabeler liggen "Ik ben blij dat ik kon helpen, als ik je ooit nodig hebt hoor je van me." Pearson keek even om zich heen "Ik ga heel even wat doen ik ben zo terug." De witte kater liep naar een groep Bloodclan katten die heel de tijd naar hun hadden zitten kijken. Pearson spande zijn spieren en liet zijn tanden zien in een flinke grauw "als jullie dat beest wat aan doen breek ik je." De gespierde kater wou omdraaien en weglopen toen een kater een scherpe opmerking maakte over dat hij een vriendje had gevonden. Met een flits draaide hij zich om, hij sprong op het beest af met zijn grote schouder beukte hij tegen het hoofd van de kater. Met knal viel het beest op de grond duizelig keek hij om zich heen. Pearson zetten zijn klauw op z'n kop hij haalde hard zijn poot terug zodat er een kras op de wang van de andere kat ontstond "voorzichtig blijven vriendje." siste hij. Rustig liep hij weer terug naar het struikje, hij ging weer naast Talon liggen. "Als je hier wil overleven moet je een punt maken." bromde Pearson.

Talon glimlachte bij Pearson zijn oprechte antwoord. Hij was blij dat hij hem ontmoet had want hij leek uiteindelijk zo slecht nog niet. Toen hij opstond volgde hij hem zo lang als hij maar kon- blijkbaar ging hij naar de groep idioten die hem heel lang aan hadden gestaard. Hij was zachtzinnig gezegd geschokt toen Pearson eens flink duidelijk maakte wie er de baas was en dat ze hun vuile bek dicht moesten houden. Met een neutrale blik wachtte Talon tot Pearson terug kwam. "Ik zal het onthouden" Stemde hij in met een blik op de kat die een beetje versuft aan het bijkomen was. Om een of andere reden kreeg hij een nerveus gevoel in zijn maag die ook wel opgewonden genoemd kon worden. Talon had al lang niet meer gevochten of kattenkwaad uitgehaald. In zijn jeugd was hij de schrik van de buurt en had zijn krankzinnige persoonlijkheid geleid tot de dood van zijn twee nestgenootjes waar hij overgens nog steeds geen spijt van had. Hij keek de BloodClan rond en liet zijn blik over elke kat gaan die hij tegenkwam. Het beviel hem wel wat hij zag. Ik moet eerst op krachten komen en mezelf beter leren kennen met dit gebied. Dan sla ik toe. "Geen zorgen. Zodra ik meer weet van dit alles, dit gebied .. en wat beter op krachten ben dan zal ik BloodClan laten zien wat ik waard ben. Inclusief jou" Voegde hij toe met een boosaardige glinstering in zijn ogen en hij glimlachte duister.

Pearson luisterde naar wat Talon te zeggen had. Het verbaasde hem hoe snel zijn mood kon veranderen. Het ene moment is hij aardig en zechtie dat hij bij me in het krijt sta en nu is hij kwaadaardig en uit op niks goeds. Pearson besloot verder niet meer te reageren op het gen wat de tabby kater had gezegd. Hij keek voor zich uit misschien met een beetje geluk had hij eindelijk een partner in crime gevonden. Volgensmij is die Talon wel te vertrouwen al moet ik wel zijn 'fases' in de gaten houden. pearson zakte een beetje onderuit "het weer is volgensmij beter aan het worden misschien kunnen we zo even rond kijken." De witte kater keek naar Talon wachtend om zijn antwoord.

Talon maakte het zichzelf gemakkelijk en rolde op zijn zij. Eigenlijk lag hij hier wel lekker. Hij kon zo weg dromen. Het enige wat hij hoorde was het getik van de regen en het vage gemurmel van zijn toekomstige clangenoten .. 'het weer is volgensmij beter aan het worden misschien kunnen we zo even rond kijken' Hij opende zijn blauwe kijkers en keek Pearson heel lang aan. "Vooruit dan maar" Hij duwde zichzelf omhoog en rekte zichzelf uit. Vlug at hij de muis aan die naast hem lag puur omdat hij het kon. Normaal had hij moeten uitkijken met wat hij at want het kon zo maar weg zijn maar bij de aanblik van de hoge stapel prooi dat er lag .. "Dat doet me denken, Pearson, wat is leaf-bare?" Vroeg hij doelend op de term die hij eerder gebruikt had.

Pearson stond op hij rekte zich eens flink uit en gaf zijn borst een paar likken. "leafbare.. Misschien ken jij het wel als winter? Weet je wel koud sneeuw iedereen is nors en de kittens vrolijk." Pearson zetten een paar passen richting een muur achterin het kamp. "Zullen we eerst naar goede jaag plekken kijken?" De witte kater wandelde rustig verder hij stopte even om een klein mos balletje te maken en naar een duidelijk verveelde kitten te schoppen. De kitten keek.verast op en ging meteen in de aanval, Pearson glimlachde vrolijk. Hij keek naar Talon "hoe zit het jouw familie die wonen nu zo ver weg mis je ze niet?" de spier witte kater had zelf geen familie meer niet dat hij ze echt miste hij had tenslotte zelf zijn vader, moeder en twee ooms van kant gemaakt. Nu was dit geen uotdaging want ze waren moe mager en zwak terwijl Pearson opgewekt goed gevoed en sterk was.

Talon kwam overeind en volgde Pearson. Winter kende hij wel. Leaf-bare zou het nu zijn. Hij kon maar beter zich gaan gebruiken naar de gewoontes van iederkat. "Klinkt goed" Zwijgend volgde hij hem het kamp uit. Het kleine miniatuur ding dat met het balletje speelde leek zich kostelijk te amuseren. Hoe heette het ook weer? Een kitten. Ohja! De vraag van Pearson overviel hem. "Oh eh-" Stamelde hij. Hij vestigde zijn blauwe ogen op waar hij naartoe liep en met een air van iets wat terloops gebeurd was zei hij "Ouders motten me niet en me nestgenootjes heb ik vermoord" Eigenlijk plande hij niet om dat te vertellen maar wat was er voor punt om zo'n groot geheim te houden? Pearson was een BloodClan kat en grote kans dat hij ook een familielid vermoord had. Was dat niet meer dan normaal?

Pearson luisterde rustig naar Talon, dus hij had familie leden vermoord dat kon waarschijnlijk wel van pas komen. De spier witte kater klom over een stenen muurtje heen. Hij wachten even totdat Talon het zelfde had gedaan. Pearson zetten een paar passen naar voren. "Dit is het meertje hier komt vrijwel iedereen." het was ook wel de makkelijkste plaats het was dichtbij en dicht begroeid. "ik ga meestal wat verder op in het bos daar iss een smal riviertje er komt bijna niemand dus er is prooi vol op." Pearson liep richting eennpaar struiken hij trok zijn neus op toen ie een katten kadaver zag het was een oude kat geweest dus hij was waarschijnlijk niet vermoord. Kraaien hadden het alleen moeilijk gemaakt om te zien of er nog enige verwonding waren. De grote witte kater vestigde zijn ogen op een smal riviertje, hij zag een magere eekhoorn knabbelen op een noot. "Wil jij proberen die te vangen?" fluisterde Pearson tegen de tabby kater naast zich.

Toen er niet echt een duidelijke reactie op leek te komen liet hij het rusten en volgde hij Pearson gestaag door. Hij sprong lenig op het muurtje en er overmatig gracieus af met een air alsof hij beter was. Zijn duistere glimlach vertelde dat hij grapte. Hij knikte op zijn 'onofficieel even oude mentor' zijn instructies en volgde hem. Hij trok zijn neus op toen een duidelijk aangevreten karkas van een kat opdoemen vanuit de struiken. "Nasty" Gromde hij en hij snoof. Wat een lucht! 'Wil jij proberen die te vangen?' Talon volgde zijn blik en zag een eekhoorn. Magertjes welliswaar. "Sure" Hij haalde zijn schouders op en sloop er naartoe. Naar maten hij dichter bij kwam begon hij stiller en langzamer te sluipen. Toen hij plots uit de struiken schoot met zijn klauwen ontbloot ontglipte de eekhoorn hem maar net. Vloekend ging hij er achteraan maar in een boom kom hij niet klimmen. Nijdig keek hij de eekhoorn na en vloekte hij mogelijk nog wat harder. Juist ja. Dit zijn geen vette, domme stads duiven. Deze beesten zijn zo geslepen als een blad. Herinnerde hij zichzelf. Iets anders trok wel zijn aandacht. Hij hoorde luid eenden gekwaak iets verder op- waarschijnlijk bij dat meertje die hij eerst bezocht had. Hij liep snel op Pearson af. "Hé ik heb een idee, ik ga een eend vangen" Zei hij vastberaden en hij beende iets hooghartig weg. Ik zal hem laten zien dat ik kan jagen. Há!

Pearson moest een glimlach onderdrukken toen Talon vloekend de eekhoorn miste. Geamuseerd keek hij naar de tabby kater "Hé ik heb een idee, ik ga een eend vangen" probeerde weer serieus te kijken met een beetje moeite lukte het wel. "Oké succes" mompelde hij. Iedereen wist dat eenden hartstikke rot beesten waren als je ze niet in een beet dood had braken ze je neus met hun snavel. De beestje leken misschien niet veel maar ze waren nog best sterk. Pearson keek hoe Talon het aanpakte hij deed alles voorlopig nog wel goed.

Talon knikte vastberaden en schouderde langs heen. Vlug trippelde hij naar de struiken en kroop door de bosjes heen. Toen het licht intenser begon te worden sloop hij heel langzaam verder. Vanuit zijn schuilplek zag hij dat een stel eenden die eerder op de kant waren gaan liggen nu in het water lagen. Hij merkte echter dat er ook jongere exemplaren bij waren. Piepkleine kuikens en opgroeiende. De opgroeiende waren kleiner dan de ouders maar niet zo klein als de kuikens. Het was een soort middenweg en hun snavels waren niet zo gevaarlijk. Een stel van vijf zat op de kant te treuzelen. Drie zaten er in het water en twee op de kant aan wat kroos te plukken. Talon ademde in en sloop voorzichtig tussen het hoge gras heen. Als hij deze miste kon hij vast een ander meertje opzoeken of een tijdje wachten. In de 'green - leaf' barstte het altijd van de moederdieren en hun jonkies. Voorzichtig stationeerde hij zich in een klomp gras en zette zich schrap. Zijn ogen waren zo groot als schoteltjes en hij moest moeite doen om niet te vroeg naar zijn prooi te vliegen. Net toen de eendjes zich bij hun nestgenootjes wilde voegen sloeg hij toe. Op puur geluk sloten zijn kaken zich om de achterblijver zijn dunne nekje terwijl de rest van de volwassen eenden in luid gekwaak weg zwom of opvloog. Zijn staart ging omhoog en met (enige moeite weliswaar) trots liep hij op Pearson af het kleine karkasje met zich meeslepend. Hij liet het voor hem vallen en keek hem koeltjes aan met een hint van onvervalste trots. "Hoe vind je dát?" Gromde hij en hij glimlachte breed.

Pearson volgde elke beweging van Talon toen hij achter de struiken verdween kon hij het niet meer volgen. Door het wilde gekwaak dacht hij dat de tabby kater het niet was gelukt. Rustig wandelde hij een paar stappen naar voren. Talon kwam terug met een middel groten baby eend trots zij hij "Hoe vind je dát?" Pearson glimlachte en bromde "Niet slecht hoor." De witte kater verzetten een paar stappen. In een flits gooide hij zich zelf in sluip houding, voorzichtig stopte hij zijn kopje door de struik om te kijken hoe het met de eenden zat. Pearson zag een volwassen eend op het droge heen en weer waggelen dat moest vast de moeder van het beestje zijn dat Talon had gevangen. Voorzichtig sloop hij naar voren hij trok zijn lippen naar achteren in een stille grauw. Met een snelle sprong belande de kater boven op de eend hij zetten zijn grote klauw op de kop van het beest en beet hem in z'n romp. De eend beet woest terug in een van de klauwen van Pearson hij trok met zijn spieren van de pijn toch was hij vast besloten het beest niet los te laten. Nogmaals beet hij de eend deze keer in zijn nek. Pearson rechte zijn rug en pakte het beest op neutraal liep hij naar Talon, hij gooide de eend voor zijn voeten "hoe vind je dat." mompelde de witte kater. Hij gaf zijn teen een paar likken om het bloeden een beetje te stillen het deed pijn maar niet heel erg.

Talon's glimlach verbreedde. "Dankje" Zei hij trots en hij pakte zijn eend op. Hij volgde Pearson tot in de struiken en vroeg zich voor een tel af wat hij ging doen. Het antwoord kwam in een oorverdovend gekwaak en niet veel later kwam Pearson aanwandelen met een bruin gevlekte moeder eend. Zuchtend legde Talon zijn vangst neer met zijn oren plat. "Ik vind het prachtig" Zei hij chagrijnig en zijn staart ging de lucht in. Het gaf hem enige voldoening dat hij er niet zonder kleerscheuren vanaf was gekomen. Hij gaf zijn teen enkele likken en hij onderdrukte een glimlach. "Dus als ik het goed begrijp moeten we dit nu naar het kamp brengen en dan weer verder jagen?" Bevestigde hij niet erg blij om terug te keren met een kleinere vangst dan Pearson. Dat zou geen goede indruk maken. Daar tegen over stond dat hij zich inderdaad niets van hen moest aantrekken. Later zal hij het hen wel betaald zetten als hij eenmaal wist hoe het moet. Hij strekte zich uit en pakte zijn puber eend "Op een dag versla ik jou" Zei hij quasi dreigend met een donkere blik.

Pearson glimlachte bij de boze blik in Talon's ogen. "weet je wat als wij nou allebei nog een keer proberen iets te vangen, de gene die eindigt met de meeste prooi krijgt alles." De witte kater priemden zijn bloed rode ogen in die van Talon's "lijkt jou dat wat?" bromde hij zelfverzekerd.

sorry erg korte post inspiratieloos :$

Talon keek hem weer recht aan en zijn mondhoeken krulde om in een soort boosaardige glimlach. "Prima!" Zei hij meteen. "Diegene die het eerste bij zonsondergang de meeste prooi heeft wint dus? Klinkt als iets wat ik natuurlijk niet kan weerstaan" Zei hij met een ondeugende ondertoon en hij keek Pearson grijnzend aan. Zonsondergang was eigenlijk niet eens zo veel uur weg van hier. Ze waren de hele dag al bezig met hun socialisatie als hij eens terug dacht. Talon wachtte daarna niet op antwoord en schoot weg de struiken in. "Ik win toch wel, oudje" Riep hij nog even pesterig en hij verdween in de struiken in volle besef dat de eend die hij eerder had gevangen puur geluk was en dat het eendje zelfs kreupel leek. Maar dat deerde niet. Wat niet weet wat niet deert, nietwaar? Dacht hij met priemende ogen.