Is it time to train? [Cherryleaf, trainingtopic Dyingpaw, SPT]

De ceremonie was al enkele dagen geleden en nog steeds was zijn training niet begonnen. De zwarte kater had zich voorgenomen om vandaag aan Cherryleaf te vragen wanneer ze zouden beginnen met trainen. Hoewel hij niet zeker wist of hij het zou durven, moest hij het zien als het eerste deel van zijn training: sociale omgang. Een onderdeel waar hij sowieso niet goed in was.

Hij was net opgestaan en liep wat slaperig de den uit. De zwarte kater liep naar de prooistapel en koos een klein konijntje uit, om op te eten als ontbijt. Hij had niet veel honger, want hij was wat zenuwachtig. Toen zijn ontbijt op was, keek hij om zich heen of hij Cherryleaf nergens zag. Daar zat ze, vlak voor de warriorsden haar ontbijt op te vreten.

Dyingpaw twijfelde heel erg of hij er wel naartoe zou gaan. Hij zette een stapje vooruit, richting Cherryleaf en twijfelde dan weer. Uiteindelijk raapte hij al zijn moed bijeen en stapte hij de laatste paar stapjes tot hij voor haar stond. De vaal zwarte kater haalde eens diep adem. "Euhm.. Cherryleaf.." Hij bestudeerde zijn poten terwijl hij zachtjes mompelde. "Ik..Ik vroeg me af wanneer we beginnen met de training.. " Voorzichtig keek hij haar even aan vanuit zijn ooghoekjes.

~Ik hoop dat je het niet erg vind dat het SPT is ^^~

Cherry trok een stuk vlees van een konijn tussen haar poten af, Smikkelend ging het erin. Net toen ze nog een hap wilde nemen, zag ze een zwarte kater voor haar neus staan. "Euhm.. Cherryleaf.." Hij bestudeerde zijn poten terwijl hij zachtjes mompelde. "Ik..Ik vroeg me af wanneer we beginnen met de training.. " Voorzichtig keek hij haar even aan vanuit zijn ooghoekjes. Vergeten! Ze was zo druk geweest met haar pasgeboren kittens dat ze haar trainingen als mentor had verwaarloosd. ''Het spijt me, ik ben het helemaal vergeten,'' ze stond geschrokken op. ''Zullen we anders nu trainen, als je tijd hebt?'' stelde ze voor.

Geschrokken stond Cherryleaf op. ''Het spijt me, ik ben het helemaal vergeten,'' zei ze. De zwarte kater keek haar aan. ''Zullen we anders nu trainen, als je tijd hebt?'' Een hoopvolle blik glansde in zijn ogen. "Natuurlijk, dat lijkt me heel leuk Cherryleaf!" Zijn stem was zacht maar het enthousiasme klonk er duidelijk in door, net zoals de eeuwige onzekerheid.
~Kort, I know :3~

Cherry dacht even een kleine glans in zijn ogen te zien. "Natuurlijk, dat lijkt me heel leuk Cherryleaf!" in zijn stem kon ze zijn enthousiasme horen ook al was het zacht. ''Goed dan, we gaan!'' Ze scheurde het laatste vlees van haar eten en begraafde de botjes. ''Kom,'' ze seinde naar hem met haar staart. Cherry trippelde vrolijk naar de uitgang van het kamp. Ze hoorde de lichte voetstappen van Dyingpaw haar volgen. De wind was sterk en perfect voor een eerste training, de zon stond hoog en was fel. Langs struiken en enkele bomen kwamen ze bij het open veld. Cherryleaf keek om haar heen en voelde de wind door haar snorharen gleiden. Dit was haar eerste keer als een mentor, maar toch wist ze we ongeveer wat ze moest doen. ''Laat eerst eens zien wat je al kan!'' haar stemde luidde duidelijk, maar met enthousiasme.

"Goed dan, we gaan!" Cherryleaf begroef haar botjes en stond recht. Een klein seintje van haar staart vertelde hem dat hij moest volgen. Vrolijk trippelde de zwarte apprentice zijn mentor achterna. Vandaag zou hij eindelijk beginnen met zijn training! Hij had meer dan een maan moeten wachten op een mentor, maar nu was het eindelijk zo ver... De wind was erg sterk, sterker dan in het camp. Maar Dyingpaw was er al eerder op uit geweest en was bijgevolg al wat gewend aan de harde wind. Na enkele van de weinige bomen gepasseerd te hebben kwamen ze bij een groot, open veld. "Laat eerst eens zien wat je al kan!", luidde haar stem luid en duidelijk, en natuurlijk vol enthousiasme over haar eerste keer als mentor. De vaalzwarte kater schuifelde wat ongemakkelijk dichter naar haar toe. Wat moest hij nu doen? Hij besloot het te vragen. "Wat moet ik doen?", mompelde hij, zo goed als onhoorbaar.

Hij kwam wat dichter naar Cherry toe. "Wat moet ik doen?" vroeg hij. ''Probeer iets te vangen. Ik kijk wel wat je goed of verkeerd doet,'' zei Cherry. Ze liep een paar meter van Dyingpaw vandaan om hem de ruimte te geven. ''Luister goed naar het ritselende gras,'' riep Cherry van een afstand. Op een klein heuveltje kon Cherry hem goed in de gaten houden.

"probeer iets te vangen. Ik kijk wel wat je goed of verkeerd doet." ze liep een paar staartlengtes vandaan en liet hem in het midden van de open plek staan. Wat onzeker zakte hij in de sluiphouding. "luister goed naar het ritselende gras.", riep ze vanop een afstandje. Dyingpaw gebaarde met zijn staart dat hij haar begrepen had. Zijn oren stonden gespitst om ieder geluidje te kunnen opvangen. Daar, een eindje verderop, bewoog iets bruins. Zo stil als hij kon sloop hij op het beeste af. Het was een lekker vet konijn. Hij begon al te watertanden toen hij aan de smaak van zo'n lekker vers konijn dacht. Toen hij dicht genoeg was, zette hij zich af. Het konijn zag hem en sprintte ervandoor, waardoor de zwarte kater pijnlijk op zijn buik viel. "OEMPF!"

~Ipad post :3~

Cherry zag hoe Dyingpaw zijn prooi naderde. Het konijn zou snel en moeilijk te vangen zijn. Dyingpaw had het niet makkelijk voor zichzelf gemaakt. De richting van de wind, ging de kant van het konijn op. Het kon hun ruiken, hij had geen kans. Ze zag Dying uit het hoge gras springen. De konijn maakte een scherpe bocht en vluchte van hem vandaan. Dying kwam met een klap die Cherry nog kon horen op de aarde terecht. "OEMPF!" Cherry liep snel naar hem toe. ''Heb je je bezeerd? Je moet je omgeving beter leren kennen als je jaagt. Het konijn kon ons zo ruiken door de wind, en misschien zou ik met wat kleinere prooi beginnen omdat dit de eerste keer is,'' Cherry was zelf ok een nieuweling geweest, ze wist hoe het was. Maar ze wilde wel dat hij het deels zelf leerde, omdat je daar veel meer van leerd en daardoor ontwikkel je ook je eigen krachten. ''Probeer het nu eens met een wat kleinere prooi,'' opnieuw deed Cherry een paar passen achteruit.

''Heb je je bezeerd?", vroeg Cherryleaf. Ontkennend schudde de zwarte kater zijn hoofd. Snel krabbelde hij recht en onderzocht alle vier zijn poten. Niks aan de hand, zo te zien. "Je moet je omgeving beter leren kennen als je jaagt. Het konijn kon ons zo ruiken door de wind, en misschien zou ik met wat kleinere prooi beginnen omdat dit de eerste keer is.'' Dyingpaw knikte dat hij het begreep. Cherryleaf stapte weer achteruit. "Probeer het nu eens met een wat kleinere prooi." Opnieuw speurde hij rond, op zoek naar een beestje dat hij kon vangen. En opnieuw kon hij vrij snel iets vinden, een redelijk magere, grijze muis dit keer. Hij wou er al bijna op af springen, toen hij zich herinnerde wat Cherryleaf gezegd had. Het konijn kon ons ruiken, dus misschien moest hij zorgen dat de wind zijn richting op waaide? Hij probeerde het te testen en draaide rond het beestje tot de wind zijn richting uitging. Daarna sloop hij dichter bij het beestje. Opeens draaide de muis zich om en zag hij het zwarte silhouet van de kater. Zijn ogen werden groot als schoteltjes en zo snel als hij kon rende hij weg. Ietwat verslagen ging Dyingpaw zitten. Aan dit tempo zou hij nooit iets vangen!

~Fruitmachine gunt Dyingpaw geen geluk xD~
~Sirry van de ietwat late reactie xD~

Het kleine grijze muisje had hem gespot en maakte zich snel uit de voeten. Dyingpaw zat verslagen i het veld. Cherry wist dat de eerste keren moeilijk waren, maar hij had het gevoel voor jagen nog niet echt gevonden. In een versnelde pas liep Cherry naar Dying. ''Het geeft niet, de eerste keer is het moeilijkst,'' 'stelde Cherry gerust. ''Ik doe het anders wel een keer, zodat je kan zien hoe het moet,'' ze liep verder het gras in, een paar meter van Dyingpaw vandaan. De wind stond de goede kant op. Ritselende geluiden waren dichtbij Cherry. Ze ging door de knieen tot dat haar buik de grond raakte. Gefocust op een plek kwam er een muis tevoorschijn. Haar klauwen ging uit, en haar poten maakte sluwe stappen. Net toen ze het meest dichtbij was, sprong ze uit het gras en greep de muis met haar klauwen. Het diertje piepte nog een paar seconden, maar was daarna stil. Op de plek waar ze stond begraafde ze de prooi, en liep terug naar Dyingpaw. ''Probeer het nu nog een keer met wat je hebt gezien,'' zei Cherryleaf.

Note;; Is niet erg, deze post is ook laat ;3

"Het geeft niet, de eerste keer is het moeilijkst,'', zei de poes tegen hem. Niet helemaal overtuigd keek de zwart kater op. ''Ik doe het anders wel een keer, zodat je kan zien hoe het moet,'' Dyingpaw knikte, en de Cherryleaf liep een eindje van hem vandaan. Bijna meteen begon ze te sluipen, terwijl de kater goed oplette. De volgende keer zou het misschien beter lukken, als hij wist hoe het moest. Opeens sprong ze op en greep ze het beest. Na een paar seconden was het beestje stil. Het was dood. Cherryleaf begroef de muis die ze had gevangen en stapte terug naar hem.
''Probeer het nu nog een keer met wat je hebt gezien,'' zei ze. Nogmaals knikte de zwarte kater. Daarna stond hij recht en ging hij een eindje bij haar vandaan. Daar snoof hij de lucht op, er dit keer zorgvuldig op lettend dat de wind de goeie kant op waaide. Toen dat het geval was, begon hij rond te speuren naar prooi. Opeens bewoog het gras wat, een eindje naar links. Zijn oren schoten rechtovereind toen hij probeerde in dezelfde evenwichtige sluiphouding te zakken als Cherryleaf deed. Volgens hem was het best goed gelukt. Opnieuw ritselde het gras, dit keer een eindje meer opzij. Voorzichtig sloop Dyingpaw eropaf, net zoals hij zijn mentor daarstraks had zien doen. Het was misschien niet perfect, maar het was beter dan daarvoor. Nog een beweging, en nu kon hij ook het konijn zien dat het gras liet ritselen. Pootje voor pootje kwam hij dichterbij. Het kleine bruine konijntje waarop hij zijn oog had laten vallen had hem nog niet gespot. Toen hij dacht dat hij dicht genoeg was, zette hij zich klaar voor de sprong. Nog steeds had het arme beestje niks door. Nu ging hij helemaal op in het jagen, de adrenaline gierde door zijn aderen. Hij stond op het punt om zijn eerste prooi te vangen! Nu niet te veel twijfelen, bedacht hij zich. Na nog een laatste keer gecheckt te hebben of alles goed was, waagde hij de sprong. Hij zette zich af in een vloeiende sprong, en kwam recht boven op het konijntje terecht. Met een stevige beet in zijn nek doodde hij het konijntje. Ietwat trots ging hij rechtstaan, het konijn uit zijn bek hangend. Het was hem gelukt!

De zwarte kater knikte en ging op jacht. Een paar meter verderop stond hij naar het gras te teuren. Zijn houding veranderde, hij had wat gehoord. Cherryleaf zag verbetering in zijn aanvals techniek. Ze zag hoe hij sluipend over de grond ging, en een grote sprng maakte. Hij verdween in het hoge gras. Ze zag een zwarte kop omhoog komen met een konijn bungelend uit zijn bek. Cherryleaf huppelde zijn kant op. ''Geweldig! Zie je nou dat je het kan,'' zei Cherry met een trotse stem. Cherry keek op en zag een donkere lucht haar kant op komen. ''Misschien is het tijd dat we terug gaan naar het kamp,'' stelde Cherry voor. Cherry ging naar de plek waar ze haar muis had begraven. Ze groefde een paar keer in het zand, maar kon niks vinden. ''Volgens mij ben ik het vergeten?!,'' zei ze verward. Een gierende wind blies langs haar vacht. ''Laten we maar gaan, voordat het erger word. Volgende keer beter,'' zei Cherry.

"Geweldig! Zie je nou dat je het kan,", zei Cherryleaf trots. Dat was de eerste keer in zijn leven dat hij zich gewaardeerd voelde, dat er iemand trots op hem was. De poes keek op en automatisch keek Dyingpaw ook naar boven. Hij zag een donkere, dreigende lucht opkomen; Straks zou het waarschijnlijk gaan regenen, en dat was niet erg handig zonder de dekking van bomen of de lange waterdichte vacht van een Riverclan kat. ''Misschien is het tijd dat we terug gaan naar het kamp''
De zwarte kater knikte en ging achter haar aan. De grijze poes ging op zoek naar de prooi die ze daarstraks begraven had, maar kon hem blijkbaar niet vinden. Nog steeds met het konijn hangend uit zijn bek keek hij hoe de poes hier en daar in het zand krabte. ''Volgens mij ben ik het vergeten?!,'' Cherryleaf klonk een beetje in de war. De wind stak op en liet zijn korte haren rechtopstaan. Brr, het werd al aardig fris. ''Laten we maar gaan, voordat het erger word. Volgende keer beter,'' Dyingpaw liep achter haar aan richting kamp. Hij wist niks te zeggen, en al wist hij wel iets, hij kon toch niks zeggen met zijn prooi die uit zijn mond hing. Nog steeds was hij best wel trots op zichzelf, dat hij het uiteindelijk toch had kunnen vangen!