[Open] A Gaze Upon My Life

Haar blik hield ze strak gericht op het zwarte pad dat de twee territoria scheidde. Zelfs als er een monster langs raasde wendde ze haar blik niet af. Haar groene ogen hielden elke beweging aan de overkant in de gaten. Als er ook maar één WindClan mormel in de buurt zou komen van de grens, zou deze er niet zonder vachtscheuren vanaf komen. Toen Shrewstar voor een lange tijd niets gezien had, sloot ze haar check af door de grens te verversen en trok ze zich weer terug in de donkere schaduwen van het bos. Haar bos. ShadowClan’s bos.

Met snelle passen kwam ze de vertrouwde duisternis binnen en rook de verschillende bekende geuren. De altijd aanwezige dennengeur voelde goed en vertrouwd aan, het eeuwige spoor van prooidieren en natuurlijk de overduidelijke ShadowClan geur. Een Clan die zij als haar thuis, familie en taak zag. Als Clanleader zou ze al haar levens geven voor de Clan, een deel was al gelukt, maar ook wilde ze de Clan’s geschiedenis in gaan als een goede Clanleader. Dit was nog niet helemaal gelukt, omdat Shrewstar niet op de gewoonlijke manier Clanleader was geworden. Ze was nooit benoemd tot Deputy en had als leider van de opstandelingen de touwtjes in handen genomen. De poes merkte zeker dat er nog katten waren die twijfels over haar hadden, maar na het verliezen van haar eerste leven moest toch wel duidelijk zijn dat StarClan haar het leiderschap had gegund? De zwart witte poes schudde haar tweekleurige kop en dook in een jachthouding, dit keer bezette haar groene blik een mollige muis.

Haar net begonnen jacht was al goed gegaan met het vangen van een muis en een klein musje dat zijn weg was kwijtgeraakt. De poes had haar prooien onder een hoopje aarde begraven en had besloten de duisternis van het bos tijdelijk te verlaten om even een kijkje te nemen bij de Carrionplace. Het kamp zou haar vast niet missen, Innerghost kon toch wel taakjes op zich nemen. Plots kwam Shrewstar tot stilstand en keek even achterom. Nee. Innerghost kon het wel aan, dat zeker. De poes zuchtte even en sloot haar ogen. Moeizaam beet ze op haar lip. Ze had een goede keuze gemaakt in het benoemen van haar Deputy, dat zeker. Nog geen paar Moons geleden had ze dit niet onder ogen willen zien. Waarom? Ze was bang. Bang dat Innerghost sneller geliefd zou worden in de Clan dan zij, dat de zwarte poes haar straks aan zou pakken om de rang van het leider zijn zelf in te nemen. Shrewstar schudde glimlachend haar kop. Rushspirit had blijkbaar nog meer sporen achtergelaten dan ze had gedacht. Op de een of andere manier had ze haar mening over de zwarte poes ook nog eens n har gezicht gespuwd en het antwoord dat ze kreeg was ook het antwoord dat ze nodig had. Nodig om zichzelf ervan te overtuigen dat Innerghost niet zoals die Clanverrader was. De Clanleader opende haar ogen weer en begon weer verder te lopen. Het probleem was nu dat ze haar band met haar Deputy moest gaan versterken, zeker nu WindClan op het randje van oorlog stond. Wie weet was deze oorlog allang begonnen..

Een zacht briesje streelde haar net schoongemaakte vacht, haar staart had ze gedrapeerd om haar witte voorpoten. Haar groene kijkers hadden zich gericht op het prachtige uitzicht van de Highstones. Vanaf de Carrionplace kon ze dit goed zien. Omringd door een dun laagje mist stak het donkere gesteente zich duidelijk af. De poes had plaats genomen op een houten hek, gemaakt door Twolegs en had haar rug gekeerd naar het afval van die wezens en de rest van haar gebied. Als ze naar dit beeld keek kwam ze altijd wel tot rust en genoot ze weer even van haar leven. Alles werd even vergeten, alles uit haar hele verleden. Zelfs de goede dingen, zoals haar kittens en het geluk dat ze had gekend met Wolftail toen ze nog verliefd waren. Maar ook de slechte dingen, het feit dat Thrushdive haar niet meer wilde zien als moeder, haar Clan die haar niet geheel accepteerde als Clanleader en de dood van Timesong. Nog steeds vrat de afwezigheid van haar vriend aan haar, maar grotendeels had ze zich over hem heen gezet. Misschien kwam dit wel omdat Wolftail zijn plaats deels had ingenomen en dat ze nog steeds een trouwe vriend had in de Clan. Sowieso kon ze altijd wel haar hartje luchten bij iemand, of het nou Wolftail was of de knorrige Smokebreath, die toch wel wat interesse toonde in haar leven, ze kon altijd wel dingen kwijt die haar dwars zaten. De poes gaf haar voorpootje een paar vlugge likjes en zette deze weer neer op het houten bouwwerk. Ja. Als ze er even bij stil zou staan, was haar leven zo slecht nog niet. Ze moest gewoon de positieve dingen eruit halen en daaraan denken in de duistere tijden.

De stilte werd doorbroken door het haastige geluid van poten en Shrewstar keek kalm achterom. Normaal zouden haar nekharen allang overeind staan, maar nu het uitzicht haar zo gekalmeerd had, kon ze zich even geen kwaad mer herinneren. Ratpaw, de jonge Apprentice, kwam met haastige passen op haar af. ''Shrewstar!'' De grijze Apprentice sprong op het hek, wat even schudde door de plotselinge actie en de Clanleader merkte op dat Ratpaw er niet echt gerust uitzag. Een wat bezorgde blik kwam tevoorschijn in haar ogen, maar ze hield haar mond nog even. Ratpaw had vast een verklaring. ''Er zit een monster achter me aan'' Shrewstar fronste even en keek opzij, nee, geen teken van een monster. Zelfs de geur ontbrak. "Rustig aan, Ratpaw." Zei ze rustig en raakte de schouder van de Apprentice even aan met haar staart. "Er is hier geen monster te bekennen, die kunnen toch nooit door die bomen heen?" Stelde ze de Apprentice gerust, maar plots verscheen er een strengere blik in haar groene ogen. "En wat doe jij hier helemaal alleen buiten het kamp? En waarom bevond je je ook nog in de buurt van het Thunderpath? Heeft Ashdrizzle je dan niets gezegd over de regels die wij hier in de Clan hebben?" Zei ze met een strenge toon en maakte hier een aantekening van in haar gedachten. Had ze dan een verkeerde Mentor uitgekozen voor Ratpaw?