Let sleeping twolegs lie --open--

De koele wind voelde fijn aan op haar gezicht. Het was zonnig en erg warm, maar Petalcloud had geen zin in zwemmen. Met het warme weer waren ook de tweebenen gekomen, die rondrenden en lawaai maakten bij het water. Op de plekjes waar het rustig was stikte het dan weer van de katten die verkoeling zochten of probeerden te vissen. Hier was het veel rustiger, omdat er geen water in de buurt was. Petalcloud had een andere queen gevraagd even op Missingkit te letten, zodat zij een wandeling kon maken. In het kamp was het zo druk en ze had echt even behoefte aan wat tijd voor zichzelf. Officieel hoefde ze nu ze queen was niet te jagen, dus ze maakte gebruik van die vrijheid om hier rond te lopen en helemaal niks te doen. Terwijl ze genoot van de warmte en de geuren die in de lucht dreven, slaagde ze er zelfs in om even niet aan Sallowkit te denken.

Een eindje verderop lag iets groots in het gras. Nieuwsgierig kwam ze dichterbij. Het was een tweebeen, zag ze. Eerst wilde ze gewoon weglopen, tot ze zag dat hij sliep. Tenminste, ze dacht dat het een hij was. Bij tweebenen was het zo moeilijk te zien. Het kon net zo goed een zij zijn. Om zichzelf niet te verwarren besloot ze het maar een hij te noemen.

Ze bleef op een veilige afstand staan en keek naar de tweebeen. Zijn ogen waren gesloten, zijn armen waren gespreid. Hij had een nogal rare vacht. Zijn voorpoten en gezicht waren kaal als een naaktkat, boven op zijn hoofd was zijn vacht donkerbruin en gekruld en hij droeg zo'n soort losse vacht die tweebenen altijd droegen.
Het was vreemd om zo'n groot, eng wezen slapend te zien. Hij werd er een stuk minder angstaanjagend door. Ze sloop doodstil naderbij en verkleinde de afstand tussen hen tot twee vossenlengtes. Toen bleef ze weer staan. Ze kon maar beter niet te dichtbij komen, je wist maar nooit. Misschien deed hij wel alleen maar alsof hij sliep. Bij deze gedachte zette ze nerveus weer een stapje naar achteren. Toen hij na een tijdje nog steeds niet bewogen had, ging ze zitten en ze wendde haar blik even van hem af. In de verte zag ze twee tweebenen lopen. Toen ze de andere kant op keek zag ze even een kat, maar die kwam niet haar kant op. Ze keek weer naar de tweebeen. Hij had zich nog steeds niet bewogen. Waarschijnlijk sliep hij echt. Heel voorzichtig, heel langzaam sloop ze dichterbij. Waarom deed ze dit eigenlijk? Tweebenen benaderen was levensgevaarlijk! Ach, in hoge bomen klimmen ook, en daar liet ze zich ook niet door tegenhouden. Ze was gewoon nieuwsgierig. Ze had nog nooit een tweebeen van zo dichtbij gezien.

Ze strekte haar nek uit om aan zijn voorpoot te snuffelen, al haar spieren gespannen, klaar om weg te sprinten bij het kleinste teken van beweging. Hij rook vreemd, naar tweebeen - wat natuurlijk best logisch was. Het was een aparte geur, maar niet direct onprettig. Van dichtbij zag ze ook dat zijn voorpoot niet helemaal kaal was: er zat een hele dunne vacht op. Geen wonder dat ze losse vachten om zich heen hadden, een vachtje als dit beschermde ze niet tegen de kou.
Ze was nu niet zo bang meer, hij had immers nog steeds niet bewogen, op zijn ademhaling na, en ze zette nog wat stapjes naar hem toe. Ze snuffelde aan zijn arm en aan zijn hoofd. Toen werd de tweebeengeur haar toch wat veel en ze rende een stukje van hem af. Daar ging ze weer naar hem zitten kijken. Na een tijdje begon ze het toch wat saai te vinden en ze liep weer verder.

Ze besloot ergens een zonnig plekje op te zoeken om even uit te rusten. Nu ze zo veel in de nursery lag was haar uithoudingsvermogen die diepte in gekelderd. Nu, aan zon was geen gebrek. In dit boomloze gebied was meer zon dan schaduw te vinden. Uiteindelijk ging ze ergens op een platte rots liggen, waar ze, net als de tweebeen, al gauw in slaap viel. Daardoor merkte ze de pootstappen niet op, en de kattengeur ook niet, en de eigenaar van die pootstappen en die geur ook niet.