{Raisingpaw} Never felt such pain.

_{~Zijn koperkleurige kijkers gingen onrustig heen en weer. Het was zo enorm stil dat hij zijn hart kon horen kloppen van de zenuwen. Hoe hij hier was beland, was zijn eigen schuld. Maar het was te gevaarlijk om terug te keren. Hij hoorde de regen op het harde steen neer knallen en af en toe hoorde hij de donder. Hij knipperde wanneer de donkere lucht werd gevuld met licht en slaakte daarna een zucht van verlichting, het was de bliksem maar. Elke kat die hij nu tegen zou komen, zou hem afschrikken. Zouden ze zijn zenuwachtigheid kunnen ruiken? Hij huiverde bij die gedachte zo kwetsbaar te kunnen zijn. Maar geholpen worden was wel het laatste wat hij wenste, vooral door een Clankat.

+Raisingpaw}

Het was nu al weer een tijdje verder, hij had ervoor gezorgd dat Cutepaw en Venompaw konden slapen. Hij wou het liefste terug. Terug naar huis, terug naar hun Moeder, Deathpaw en Peachpaw... Een trillerige zucht verliet zijn mond, hij hoopte nog steeds dat hun moeder zou komen, het zou nog kunnen, hun moeder had drie dagen gezegd. Maar als ze nu niet terug kwam, kwam ze echt niet meer. Een traan verliet zijn ogen, rollend over zijn wang. Hij ging een stukje lopen, hij moest even alleen zijn, nadenken. Hij miste de geuren van SkyClan nu al, de zoete geuren zou hij nu inruilen voor de geur van bloed en dood... Hij kon het eigenlijk niet geloven. Hij liep steeds verder van de rest af maar hij wist de weg terug wel te vinden. Hij ging zitten, de regen druipent van zijn vacht. Hij deed zijn ogen dicht, denkend aan de tijd die hij heeft gehad en dan gebeurde dit... Hij rook weer even in de lucht, kijken of zijn moeder in de buurt kwam. Helaas was dit niet zo, maar hij rook wel een andere bekende geur waar hij niet helemaal zeker van was. Snel volgde hij de geur op zoek of het echt waar was. Hij rende zo hard als hij kon, en kwam in de buurt van de kat. Hij keek vanuit een bosje of het echt waar was, en gelukkig was het zo. Tranen vol geluk verlieten zijn ogen, Deathpaw leefde nog. Hij stapte uit de bosjes, richting de kater. "Deathpaw..." murmelde hij zachtjes richting de kater. "Je leeft nog!" vervolgde hij daarna vrolijk. Thank Starclan.

_{~Hij huiverde bij het zien van nog een lichtflits. De regen begon door het stenen dak te druipen waardoor zijn vacht nat werd. Hij zat hier al dagen beschut, maar niemand van zijn familie was hem komen zoeken, niet eens zijn moeder. Net op dat moment verscheen er een kater, waardoor hij zo ver mogelijk het hol in kroop. "Je leeft nog!" Hoorde ik. Het was een bekende stem. Ik kroop weer naar voren. 'StarClan zijdank dat ik nog leef!' Zei hij. Hij keek zijn broer aan. 'Evenals jij, Raisingpaw!' Hij kroop het hol uit en keek naar zijn broer. Vergeleken met Raisingpaw was hij broodmager en zat hij onder de schrammen. 'Heb jij de rest van de familie gezien? Ik zit hier dagen!' Zei hij. Deathpaw snoof en trok zijn neus op. 'Wat ruik je vreemd?'}

'StarClan zijdank dat ik nog leef!' zei de kater tegen hem toen hij wat meer naar voren kwam. 'Evenals jij, Raisingpaw!' Hij glimlachte, het zou nooit gelukt zijn zonder zijn moeder, dat was zeker. Hij vond het pijnlijk om te zien hoe zijn broer heel mager en onder de schrammen zat. 'Heb jij de rest van de familie gezien? Ik zit hier dagen!' zei zijn broer, hij was zó blij dat hij hem gevonden had dat hij vergeten was om te zeggen dat hij met Cutepaw en Venompaw naar BloodClan waren gegaan, wat hun moeder tegen hen had gezegd. 'Wat ruik je vreemd?' zei hij daarna tegen hem. "Venompaw en Cutepaw zijn veilig, ze zijn met mij meegegaan." zei hij tegen de kater. "Peachpaw weten we niet, we gokken dat ze overleden is..." zijn keel leek toen te sluiten en wendde zijn gezicht af. Het deed pijn om over hun moeder te praten. "En mam..." begon hij terwijl een traan over zijn wang rolde, "Is er ook waarschijnlijk niet meer.." murmelde hij steeds zachter. "Waarschijnlijk toen ze jou en Peach ging zoeken... Ze verdween zo weer de vlammenzee in.." Zijn moeder was alles voor hem, zonder haar was het leeg, niks. Hij leefde voor zijn moeder, en nu was ze weg, gone. "Voordat ze weer de vlammenzee in ging... vertelde ze ons drieën nog een ding..." hij stopte weer, zodat hij even op adem kon komen. "We moesten naar BloodClan gaan.." vertelde hij daarna, hij wou niet dat zn broer wist dat hun moeder na een bepaalde tijd echt dood zou zijn, maar nu wou hij gewoon het begin vertellen aan hem. Dat was voor nu al veel informatie..

_{~Hij keek zijn broer aan. "Venompaw en Cutepaw zijn veilig, ze zijn met mij meegegaan." Ik knikte, maar voordat hij kon vragen waarheen vervolgde Raising zijn verhaal al. "Peachpaw weten we niet, we gokken dat ze overleden is..." Zei Raisingpaw. 'Wat..' Zei Deathpaw zacht. "En mam.. Ook waarschijnlijk niet meer." Zei Raising. Zijn adem stokte in zijn keel en hij keek Raisingpaw aan. 'Maar..' Zei hij zachtjes. "Waarschijnlijk toen ze jou en Peach ging zoeken... Ze verdween zo weer de vlammenzee in.." Ik keek op. 'Wat... Maar..' Er rolde een traan over zijn wang. "Voordat ze weer de vlammenzee in ging... vertelde ze ons drieën nog een ding... We moesten naar BloodClan gaan..' Hij keek Raisingpaw aan. 'Maar ik.. Vuur?' Zei hij. 'Maar hoe.. In het kamp? En de Clan? En Peach en..' Hij zuchtte en sloot zijn ogen pijnlijk. 'We gaan ze zoeken,' Zei hij beslist. Hij opende zijn rechteroog weer en keek Raisingpaw aan.}

De kater zat tussen zijn pauzes wat te murmelen. Hij sloot zijn ogen en voelde weer tranen opkomen. 'Maar ik.. Vuur?' Zei zijn broer tegen hem. 'Maar hoe.. In het kamp? En de Clan? En Peach en..' Hij zuchtte en sloot zijn ogen. 'We gaan ze zoeken,' Zei de kater beslist. Waarna de kater zijn rechteroog opende en naar hem keek. "Niet nu" murmelde hij tegen zijn broer. "Eerst ga jij wat eten, wij hebben wat." murmelde hij zachtjes terwijl hij wat kalmerend tegen zijn broer aan ging zitten. "We need each other at the moment, and i dont want the others upset.." murmelde hij tegen hem.

-- Flutjee D: --

_{~Hij knikte en zuchtte. 'Je hebt gelijk,' Zei hij tegen Raisingpaw. 'Ik heb de energie er ook niet voor.' Zei hij. Hij rilde even van de kou. Ik sjokte vooruit. Ik hield mijn schouder tegen die van Raisingpaw aan en keek hem af en toe aan. 'Gaat het nog?' Vroeg hij met een bevende stem. Hij knipperde even en beet op zijn lip. Zijn rechteroog deed vreselijk veel pijn, waardoor hij af en toe afzwakte.}