A kitten!

Sterke, rood-witte poten gingen over de bosgrond. De poes snoof de geur in. De poes rook de geur van verse lijster. De poes zakte door haar poten en kwam weer overeind. Dit was hààr moment. Haar krijgersnaam luidde even in haar hoofd en de poes glimlachte, tegen niemand in het bijzonder. De poes liet haar poten zachtjes over de grond gaan, alsof als die lijster weg zou vliegen, alles verpest zou zijn voor een hele tijd. Maar de poes was zo geconcentreerd, dat zelfs haar gedachten haar niet konden storen. De lijster floot een liedje, dus in de gaten werd ze al zeker niet gehouden. Dan zou de lijster trouwens weggevlogen zijn, vermoedde zij. De poes liet zich tegen het schors aangaan en omhoog klimmen. Daar zat hij, rustig wachtend op een tak. De poes spitste haar oren, dook ineen en sprong toen. De lijster vloog weg en de poes belandde met een boze 'mrauw!' op de grond, waardoor andere prooi ook wegvloog en wegrende.

Kleine oogjes opende zich langzaam. Een rood-witte vacht kwam tevoorschijn en een pluizig, rood staartje, hing in de lucht. Pootjes die rood waren, werden een stukje opgeheven, waar roze kussentjes met wit vacht omheen werd waargemaakt. Het lijfje kwam langzaam overeind en een rood-witte kitten werd zichtbaar. De kitten heette Tearkit. En haar gedachten begonnen al meteen te werken. De kitten die Tearkit heette, keek om zich heen en begon haar kleine, pluizige vacht even te likken, tot deze weer mooi en plat was. En er een klein beetje glans op zat. Een geur van moedermelk viel Tearkit te binnen. Tearkit probeerde haar neus te volgen. Alleen was de geur helaas niet meer vers. Het was van een dag geleden. Tearkit's oren gingen plat in de nek en zij zette zich neer, op de grond en keek in het rond. Haar ogen wenden zich al snel aan de kleuren. Haar ogen waren blauw van kleur. Een beetje lichtblauw. Met zwarte pupillen, waar een beetje donkergroen rondheen zat, ook al zagen alleen de katten die vlakbij haar waren dat. De kitten snorde zachtjes en liet haar spieren werken. Die waren echter nog in ontwikkeling, maar Tearkit was sterk genoeg om een gehele wandeling te maken. Alhoewel... Misschien zou ze het laatste stukje toch gedragen moeten worden. De poes likte nog één keer aan haar vacht en besloot toen om even te kijken wie er zo allemaal in de Den bij haar zaten. Het kijken werd al snel saai en Tearkit hief haar blik omhoog. Daar was ook niet veel te zien, dus ging ze weer liggen. Tearkit liet haar staartje zachtjes heen en weer gaan, terwijl haar ogen langzaam wenden aan het felle licht dat hier was. Ze duwde met haar neusje een beetje mos omhoog, nieste een keer en liet het toen algauw met rust. Een kleine piep ging over haar lippen en Tearkit hief haar blik weer opzij.

Alleen Shadekit en Tearkit

Zijn poten zette zich geruisloos af op de grond. Met een zekere gratie gleed hij onder het struikgewas door en belande in de Nursery. Twee felgroene ogen die het maanlicht reflecteerde keken door het donkere hol. De meeste kittens sliepen nog, aan de zware ademhaling te horen. Zijn moeder vast ook. Met een grote boog liep hij om Furykit en Darkkit heen. Bij Frostkit bleef hij even staan. Ze lag ver van zijn moeder af, erg dankbaar was ze niet. Zijn nagels klapte zich uit en zijn tanden lichtte op door het maanlicht dat erop scheen. De neiging om haar nu in haar slaap te vermoorden was groot, ze had zijn broertje aangevallen en hem bedreigd. Dat kon hij moeilijk ongestraft laten. Zijn poot hief zich al op maar bij een zacht gesnor dat hij herkende als dat van zijn moeder liet hij hem weer zakken. Hij gaf Frostkit nog een walgende blik en liep toen naar zijn slapende moeder. Hij kon die stomme kit niet doden, als iemand erachter kwam dat hij dat had gedaan en ze Snakekits verhaal niet zouden geloven werd hij voor verrader uitgescholden. Nee, dat ging hij niet op het spel zetten. Hij zal haar wel vermoorden als ze geen kitten meer was. En dan nam hij Furykit en Drakkit mee in haar graf. Dan was hij af van al die weesjes, ze gaven alleen maar problemen!
Een zachte piep deed hem omdraaien voordat hij kon liggen. Zachtjes grinnikte hij en dribbelde naar tearkit. De kitten was iets jonger dan hem maar ze was geen wees. Voor de rest kende hij haar niet zo goed maar hij had geen hekel of haat aan haar en dat was nogal wat. Vriendelijk raakte hij met zijn neus de hare aan. 'Sorry heb ik je wakker gemaakt?' Vroeg hij fluisterend. Hopelijk was het niet erg.

Tearkit hief haar blik geschrokken opzij, naar de overige katten die haar sliepen. Misschien waren ze wel wakker geworden van haar! Tearkit zou ook graag haar neusje in de warme vacht van een moeder laten gaan. Maar dat was helaas niet mogelijk. Haar moeder had haar misschien wel achtergelaten. Tearkit was boos op enkele katten die net deden alsof die haar moeder waren. Tearkit wist de geur van haar moeder zich nog een beetje te herinneren en die leek totaal niet op de geur die de katten droegen die haar verzorgden. Maar Tearkit zou het later nog wel eens uitschreeuwen. Tearkit liet haar blik naar iets anders glijden. Er waren hier veel kits. En ze had nauwelijks kennis gemaakt met de kits. Ze wist hun alleen bij namen, omdat ze de moederkatten soms hoorde roepen tegen de kits, als ze iets fout deden. Maar tegen Tearkit werd nauwelijks geroepen. Niet omdat ze zo'n voorbeeldige poes was, maar gewoon omdat zij geen rottigheid uithaalde. Als ze vriendjes had, dan had ze dat vast wel gedaan. Maar die had ze niet, dus kon ze ook geen rottigheid uithalen. Ja, in haar eentje, maar wat had je daar aan? Tearkit schudde treurig haar kopje en zakte neer, terwijl ze haar kopje op haar poten liet gaan. Haar ogen zochten zich een weg tussen enkele katten door. Ze schrok toen iets opeens haar neusje raakte. Tearkit liet haar bleekblauwe ogen naar boven gaan en keek recht in twee gifgroene ogen. Tearkit snorde zachtjes bij zijn woorden en schudde haar hoofd, waardoor haar neusje een beetje heen en weer ging en dus soms botste tegen die van de kater voor haar. 'Nee hoor.' Ze liet zich op haar kont zakken en keek met een schuine blik de kater aan. Aan de vrolijkheid van hem, vond ze hem meteen aardig. Dat was dan ook weer een feit. En misschien was hij ook aardig. Volgens Tearkit wel. Maar ja... Een eerste indruk regelde bij haar meteen alles. En deze eerste indruk was goed uitgevallen bij haar. Tearkit's blik gleed naar de kater voor haar. Ze richtte haar blik naar de maan. De maan liet een fel maanlicht op haar ogen weerkaatsen. Tearkit's ogen waren bleekblauw, met een klein beetje donkergroen achtig vlakbij de zwarte pupillen, die nu helemaal spletig waren. Tearkit's vacht was rood-wit. Tearkit keek naar de kater. De kater had een rode vacht en gifgroene ogen. Ze keek naar een zwarte kitten voor zich. Toen keek ze naar een zwart-witte kater, die vlakbij lag. Zouden dat soms de rode kater voor haar zijn broertjes zijn? Tearkit probeerde zich de naam van de kater voor zich te herinneren. Shadekit! Was het dat niet? 'Alles goed, Shadekit?' vroeg ze. Zijn naam kwam een beetje twijfelend over uit haar mond en haar oortjes wapperden even heen en weer. Maar toen keek ze definitief en richtte haar blik op Shadekit. Ze zorgde dat ze in een liggende houding lag en keek op naar Shadekit, die nu een beetje boven haar uitdeinde.

Shadekit maakte het zich gemakkelijk op het droge mos dat de Appentrices gebracht hadden. Hij ging rustig zitten en begon zijn poot te wassen terwijl hij luisterde naar Tearkit. Hij was groot geworden maar nog lang niet groot genoeg. Binnenkort zou hij vast samen met Snakekit een Appentrice worden, hij vroeg zich af hoe dat ging met Frostkit. Zij zou ook snel Appentrice worden, en dan.. Als het kon dan zou hij haar aanvallen, misschien zelfs vermoorden. In ieder geval zou ze boete doen voor wat ze Snakekit had aangedaan. Niemand kwam aan zijn broertje en dat mochten ze weten ook. Hij onderbrak zijn wasbeurt kort om op te kijken naar Tearkit. 'Niet anders dan anders.' Sprak hij een tikkeltje onverschillig. Hij wreef met zijn poot over zijn kop voordat hij die weer stevig neerplantte op de grond en zijn flank een beurt gaf. Onder het likken door begon hij te praten. 'Weet je.. Binnenkort word ik Appentrice.. Het zal wel leeg worden..' Raindrops kittens waren ook ongeveer hun leeftijd, het zou hem verbazen als zij geen Appentrice zouden worden. even dacht hij na, wie zou er nog overblijven als zij allemaal Appentrice werden. Niet veel in ieder geval. Misschien alleen wel Tearkit. Ach het was nog nieuwblad, groenblad was er nog niet dus misschien kwam er nog wel een Queen bij en dus wat meer kittens en gezelschap voor Tearkit. Hij wist niet veel van de kitten af, behalve dat ze wel Clanbloed in haar aderen had stromen. En ze leek hem geen slechte. 'Maar goed, waarom ben je wakker? Het is behoorlijk laat.' Mauwde hij kalmpjes. Zijn donkergroene ogen staarde vragend naar haar blauwe. Zijn linkeroor draaide zich wat naar rechts voor een mompel maar draaide meteen weer naar voren. Luisterend naar Tearkit.

Tearkit liet haar blik opzij gaan naar Shadekit. Ondertussen richtte zij haar blik op verschillende katten die hier lagen. Veel lawaai maakten die 's nachts in elk geval wel. Tearkit snapte niet hoe zij in dit gemompel ooit had kunnen slapen. Misschien moest zij zichzelf is heel erg hard uitputten. Dan zou ze in elk geval overal doorheen kunnen slapen. Tearkit's blik ging een beetje opzij bij de onverschillige toon van Shadekit. Haar oren gingen even plat achteruit, maar ze probeerde zich ergens anders op te concentreren. Trouwens, waarom zou het zo erg zijn dat hij zo deed? Misschien lag zijn aard gewoon zo. Tearkit's blik gleed weer naar Shadekit toen hij praatte. Tearkit snorde zachtjes en drukte haar neusje tegen Shadekit's neusje, terwijl ze Shadekit even aankeek. 'Maar dat is geweldig nieuws, Shadekit!' zei ze enthousiast. Daarop hoorde ze boos gemompel van een kitten. Tearkit liet haar blik even zorgelijk opzij glijden. Ze probeerde stiller te zijn voor de kittens. Maar het nieuws van Shadekit klonk haar gewoon goed in de oren. Dan was zij misschien ook zo ver, als Shadekit uiteindelijk tot Apprentice benoemd werd. Ze hoopte van wel. Shadekit kende ze nu een klein beetje. Dan zou ze haar zenuwen beter onder controle kunnen houden. Want tot nu toe had nog geen enkele kat echt met haar gespeeld. Ze hoorde de woorden en de vraag van Shadekit en keek opzij. 'Ik kon gewoon niet slapen,' zei ze met platte oortjes. Shadekit hoefde niet te weten dat ze voor de zoveelste keer al deze week aan haar verdwenen moeder dacht. Dan vond Shadekit haar vast een kitten die alleen bij haar moeder wou zijn. En Tearkit wou niet dat Shadekit zo over haar dacht. Ze liet haar blik opzij glijden naar Shadekit. Ze ging vlak voor hem zitten en keek hem even aan. 'Je wordt vast een geweldige Apprentice,' zei Tearkit en ze keek gemeend naar Shadekit, terwijl ze die een likje over zijn neusje gaf. Ze gaf hem nog een kopje. Haar bleekblauw ogen keken trots naar Shadekit.