Even hate isn't the feeling that's killing me now

Haar appelgroene blik stond woedend, nee, razend. Naast het feit dat ze groene ogen had leek een eeuwig vuur dat bestond uit haat in haar ogen te branden. Ze was vastberaden. Ze zou er voor zorgen dat Coppersong niet in de buurt van Linesong kwam. Alleen het gedacht al dat die twee ... nee, ze kon er zelfs niet aan denken. De rosse poes spuugde zelfs al bij het denken eraan.
Met haar lenige lichaam wist ze zich onder een struik te wringen. Ze tilde haar kopje wat op en staarde naar de sterrenloze hemel die boven haar uit heerste. Ook StarClan leek kwaad te zijn, waarom zouden er anders geen sterren aanwezig zijn? Een zucht verliet haar mond toen ze weer voor zich uit keek en haar hoofd neerlegde op haar uitgestrekte voorpoten.

Firework was de hele dag al rusteloos geweest, eerst ging de halve clan naar een soort 'nood' gathering, en dan kwamen ze terug met een kwart van Skyclan! Verontwaardiging was het woord dat zijn gevoel het beste beschreef. Hoe durfde Everstar haar clan zo zwak te maken, wat als het allemaal een list was? Dan lagen ze morgen dood in de den, de kittens, de queens. Boos schopte de kater een steen weg, was hij dan de enige die er zo over dacht? Dat was haast onmogelijk!
Hij stopte, ineens was er een kat opgedoken uit een bosje wat verder van hem weg, een Skyclan kat? Woede nam de overhand, en hij sprong erop af, een duidelijk grom uitend terwijl hij voor de ander landde. Maar al snel viel hij stil toen de kater rook dat het een Windclanner was. "Sorry, ik dacht dat je één van die Skyclanners was..."

Een plots geluid deed haar opschrikken en met haar vacht overeind staande sprong ze uit haar lighouding. Een kwade blik lag diep verscholen in haar ogen toen ze de roodwitte kater aankeek. Wie dacht hij wel niet dat hij was?! "Sorry, ik dacht dat je één van die Skyclanners was..." Meteen ging haar vacht weer liggen en keek ze de kat wat geschrokken aan. Applefrost knipperde enkele keren met haar ogen en knikte begrijpelijk. "Dan snap ik je actie." Gromde ze, duidelijk geïrriteerd. Al kon ze het wel niet laten even lichtelijk aangebrand op te kijken. Hij dacht dat zij een SkyClan kat was? Meteen kwam er weer een gesis uit haar bek en legde ze haar oren plat in haar nek. "Ik hoop maar dat dat een grap was?" Vervolgde ze kwaad.

De reactie was wat hij geprobeerd had te vermijden. De poes, die hij nu herkende als Applefrost, keek hem geïrriteerd aan, en zei, niet bijzonder aardig "Dan snap ik je actie." Hij knikte, maar deinsde meteen weer terug toen ze hem boos aankeek en een aanvallende vraag stelde "Ik hoop maar dat dat een grap was?" Hij knikte beduusd, en werd nu wel een beetje boos, de kater was normaal niet lichtgeraakt maar al dat gedoe met Skyclan had zijn tol ge-eist. Dus keek hij de poes verontwaardigd aan, en bracht zijn gezicht zo dicht bij dat van haar dat de neuzen elkaar bijna raakten. "Luister eens, ze kunnen overal zitten, dus hou maar op en doe wat nuttigs!" spatte hij in haar gezicht, waarna hij opstond en zich beledigd omdraaide, om daarna weer te gaan zitten.

De kater bleek de reputatie van de poes duidelijk nog niet te kennen. Haar harde aard, het feit dat ze vroeger haar zus had aangevallen waardoor deze voor een bepaalde periode in de Medicine den moest verblijven. Daardoor had ze enkele manen in het territorium rondgedwaald, tijdens Leafbare, en had ze zich aangepast aan het harde leven van een rogue. Maar alsnog had ze de Clan nooit verlaten. Hij waagde het zelfs vlak voor haar te gaan staan, en duidelijk niet onder de indruk keek ze hem aan, haar wenkbrauw optrekkende. "Luister eens, ze kunnen overal zitten, dus hou maar op en doe wat nuttigs!" Een grinnik verliet haar mond en al even uitdagend keek ze hem aan. "Kan ik ook van jou zeggen, was jij niet degene die bijna zijn eigen Clangenoot had aangevallen?" Klonk haar felle stem. Hierna legde ze haar oren nog wat dieper neer in haar nek en begon haar staart wat dikker te worden. Hij had het verkeerde moment uitgekozen, ze was op d'r slechtst.

Hij was allerminst onder de indruk van haar koele houding, de kater had veel meegemaakt, ook al was hij jong, en ook al had hij verhalen gehoord over deze poes, hij was te trots om het onderspit te delven. Dus koos hij om statig te zitten, en de snerende opmerking te negeren, wat kon het hem ook schelen, het maakte niets uit. Als ze hem aanviel had ze een probleem, de kater was grof gebouwd en zwaar van de spieren, om zichzelf te beschermen. Hij heeft ze nodig gehad, enorm nodig, vooral tijdens zijn apprentice tijd. Maar daar ging het niet om, de kater had een poes achter zich zitten die tot alles in staat was, maar reageren zou hij niet doen, nog niet.

Haar blik begon wat verveeld te glimmen toen de kater haar negeerde. Hij mocht laten en doen wat hij wou, ze zou zich niets van zijn aanwezigheid aantrekken. En ze liet nog eens extra zien dat ze totaal niet bang van hem was door weer te gaan liggen en haar ogen te sluiten. Alleen haar oren draaiden nog wat oplettend rond. Tuurlijk wist ze wel dat de kater groter en vast ook sterker was dan haar. Maar zij was leniger, en door haar slanke figuur vast ook sneller. Ze zou iedere aanval die hij maakte slim en behendig kunnen ontwijken. En dat zou ze lang genoeg kunnen volhouden, wat te danken was aan haar buitengewoon goede uithoudingsvermogen. Een zucht verliet haar mond en verveeld legde ze haar kopje weer neer.

Hij grinnikte toen de kater merkte dat ze was gaan liggen, blijkbaar verveelde hij haar. Misschien was ze zo erg nog niet, dus draaide hij zich om, net op tijd om te zien hoe ze haar kop op haar poten legde en haar ogen sloot. "Zullen we anders gaan jagen?" Hij bood het aan, vol overtuiging, de clan moest sterk blijven, de Skyclanners konden het niet winnen, en dan die spanningen met Shadowclan, het beviel hem allerminst. Dus bood hij het aan, hopend op een ja, en tegelijkertijd ook niet. Wat als ze boos werd?

Ze spitste haar oortjes wat maar bleef haar ogen gesloten houden toen de stem van Firework weer hoorbaar werd. "Zullen we anders gaan jagen?" Stelde hij voor. In een fractie van een seconde opende ze haar kijkers weer en keek ze hem verbaasd aan. Normaal was ze niet zo gauw verbaasd of geschrokken, maar ze moest toegeven dat de kater wel heel snel van mood veranderde. Niet dat ze het erg vond, zoveel zin had ze momenteel ook weer niet in ruzie. Ze stond op en schudde haar rosse vacht uit. "Mij goed." Glimlachte ze rustig terwijl ze de kater instemmend aankeek. Net zoals hij vertrouwde ze het hele zaakje ook niet. Wat als SkyClan samenspande met ShadowClan, en ze zo de WindClan probeerde over te nemen, of iets in die richting? Ze schudde haar kopje onopvallend en beet op haar lip. Nee, dat kon niet. Anders zouden er meer SkyClanners naar WindClan zijn verhuisd. Ze wist het gewoon even niet meer.

Ze leek verbaasd te zijn, iets wat hem liet grinniken. Nu had hij eindelijk eens de overhand, maar hij zou samenwerken. "Mij goed." Hij knikte, en draaide zich om, terwijl hij achterom keek of ze hem volgde, misschien wilde zij wel de leiding nemen. Dus besloot hij om nog maar niet weg te lopen. Dat kon ze weleens heel erg verkeerd opvatten. Dat wilde ze niet. Nee, zeker niet.
"Wat vind jij van dat hele Skyclan gedoe? Ik vind het maar vreemd, ze horen hier niet, helemaal niet..." Zoe ze het met hem eens zijn, anders had hij weer een mooi ruzie gestart, net nu beiden een beetje af leken te koelen...

Ze haalde haar neus even op toen de kater grinnikte door haar verbaasde reactie van daarnet. De reden waarom ze bijna nooit haar gevoelens liet zien, telkens werd er om gelachen. Maar ze propte het krappe gevoel ergens in een hoekje van haar lichaam, klaar om de volgende gevoelens op te stapelen totdat de emmer uiteindelijk weer vol was en ze ieder moment kon uitbarsten. "Wat vind jij van dat hele Skyclan gedoe? Ik vind het maar vreemd, ze horen hier niet, helemaal niet..." De kater wist haar uit haar dagdroom te trekken en ze keek hem kalm aan terwijl ze naast hem kwam lopen. Geen zin om de volger noch de leider te zijn. "Ze horen hier niet thuis, nooit zullen ze zich kunnen aanpassen aan ons gebied. Hier zijn geen bomen zoals in hun oude territorium. Het zal manen duren vooraleer ze aan de harde wind gewend zullen worden, en dan betwijfel ik het nog dat ze zelfs een klein muisje kunnen vangen." Wierp ze al grijnzend haar mening in het spel, hem zijdelings aankijkende.

Ze had een duidelijke mening, anders had hij ook niet verwacht. "Ze horen hier niet thuis, nooit zullen ze zich kunnen aanpassen aan ons gebied. Hier zijn geen bomen zoals in hun oude territorium. Het zal manen duren vooraleer ze aan de harde wind gewend zullen worden, en dan betwijfel ik het nog dat ze zelfs een klein muisje kunnen vangen." De kater zuchtte opgelucht en glimlachte bij het beeld van een Skyclanner die een haas probeerde te vangen. "Het zal ze inderdaad niet lukken," grinnikte hij dus instemmend, en hield toen stil. "Maar ons wel," zachtjes sloop hij naar de andere kant van een heuvel, en sloop langzaam naar een nietsvermoedende haas toe, gaf het sein dat Apple klaar moest staan, en sprong. Hij landde net achter het konijn, precies goed, zo kon de kater het naar Applefrost jagen, en kon zij het afmaken, als ze optijd was tenminste...