Greenleef sunset {SNOWYNIGHT}

De zon ging langzaam onder, duisternis omhulde het territorium van de ShadowClan. De droge grassen lagen er 'uitgeput' bij. De vogels genoten van de steeds koeler wordende weer, de vochtige lucht en het zachte briesje. Blaadjes bewogen langzaam met de wind mee. De geur en de luide, stevige passen van een grote kater lieten de vogels opvliegen, duisternis hing in zijn ogen. Hij haatte het dat hij minder was dan de rest van de clan, hij was minder omdat hij eigenlijk zijn training niet helemaal afgemaakt had. Hij wist zat, alleen was zijn mentor te lui om hem te trainen. Hij staarde met een kille blik rond, waarna hij zijn konijn op de grond liet vallen en mokkend ging zitten. Een klamme lucht vormde zich om hem heen en hij wist dat hij als hij zich bewees hij misschien wel een kans kreeg. De kater zuchtte en stond op. Hij moest niet mokken, hij was altijd zo'n blije kater geweest, hij wilde dat hij weer kitten was, hij wilde weer lol beleven. Zijn blik stond weer wat blijer en een rilling ging over zijn rug toen er een koude wind door zijn vacht waaide. Hij ging lol beleven, en wel nu!

Snowynight had zichzelf opgekruld in een hoopje zacht mos dat aan de voet van een boom lag. Het kwam steeds vaker voor dat ze buiten het kamp ook sliep, in plaats van in haar eigen nest. Ze voelde zich benauwd in het kamp. Teveel katten, teveel relaties om rekening mee te houden en dan ook nog haar eigen relaties waarmee ze rekening zou moeten houden. Maar hoe vaak ze dat ook probeerde, het liep meestal toch weer fout af. Ze hief zichzelf gapend omhoog en rekte zich eventjes uit. Ze kon maar beter nog wat gaan doen, anders was ze zo duf als een sneeuwwit konijn als ze het kamp weer in kwam. Ze stopte haar rek-en-strek en keek eventjes rond. De ritselende struiken bewezen dat er iemand in de nabijheid was. Ze zette een stap in de richting van het geluid, maar weifelde daarna licht. Wie weet was het iemand die ze niet wilde zien... Ze schudde haar kop even. Zulke gedachten waren niks voor haar. Daarom, om zichzelf het tegendeel te bewijzen van haar angsten. Liet ze haar stem horen. "Hallo?"

Hij staarde kalm voor zich uit, ergens met een verveelde blik ik zijn ogen. Hij keek nog even naar het koude konijn naast zich en zuchtte. Hij verveelde zich en echt veel katten die hij kende wilde hij niet nu tegenkomen, neem nou zijn moeder. Hij zou haar het liefst vermoorden, in stukken scheuren en dat zou waarschijnlijk ook zijn eerste reactie zijn. "Hallo?" klonk er een zachte stem die hem even deed opkijken. Hij hoorde het woord worden opgeslokt door de wind, maar herkende die stem wel. Hij keek even met een opgetrokken wenkbrauw achter zich. "Hallo?" vroeg hij vragend en hij legde zijn oren wat naar achteren, hij zou normaal gesproken haar geur al hebben herkend. Hij draaide zich om en zocht een geur, waarna hij nog eens zijn stem liet horen. "Hallo?" mompelde hij en hij ving ineens een geur op. Snowynight... Hij schaamde zich enigszins dat hij haar niet herkend had en keek rond of hij haar opvallend witte vacht zag. "Snowynight?" vroeg hij toch maar, voor de zekerheid.

Snowynight spitste haar sneeuwwitte oortjes en draaide ze naar de bron van de zachte hallo. Of had ze zich het verbeeld? Ze bleef even besluiteloos staan. Ze wilde niet voor gek verklaard worden. Ze zag het al voor zich, Snowynight, de kat die tegen zichzelf sprak. Nee, ze bedankte vriendelijk daarvoor. Er gingen al genoeg roddels door het kamp en ze wilde niet de nieuwste worden, als ze al niet over haar spraken. Maar plotseling verscheen er en bruin met witte kop door de struiken, eentje die ze maar al te goed herkende. "Snowynight?" Vroeg deze, alsof hij bevestiging zocht. Snowynight glimlachte wat voorzichtig en hield haar kop wat scheef terwijl ze de kater aankeek. "De enige echte," Miauwde ze, weer wat voorzichtig, "Herken je me niet meer dan?" Haar toon was wat luchtig, maar er zat toch een zekere soort bezorgdheid in haar stem. Wat moest ze hier nou weer uit opmaken?

Bullet herkende ergens de vage geur van Snowy, maar ze was dichterbij dan hij eigenlijk had verwacht. "Snowynight?" mompelde hij zachtjes, als ze het hoorde was het prima, als het niemand was of als het iemand anders was stond hij totaal voor schut. Maar de reactie die hij terug kreeg liet hem enigszins opluchten. "De enige echte," miauwde de poes en een glimlach ontstond op zijn gezicht. "Herken je me niet meer dan?" vroeg de poes voordat hij wat kon zeggen en hij keek haar met een scheve glimlach aan. "Ehm," mompelde hij zachtjes, hij iwst zelf ook niet waarom hij haar niet had herkend. "ik ben denk ik wat verkouden." mompelde hij met een waterige glimlach en hij staarde haar wat ongemakkelijk aan. "Maar jij had mij anders ook niet herkend, anders had je me wel anders begroet hé?" miauwde hij met een herstelde glimlach en hij wandelde naar haar toe. "Gaat het, ondanks dat ik je wat laat herkende, wel goed?" vroeg hij met een grijns en hij keek haar aan.

Snowynight trok haar wenkbrauw wat op en hield haar kop wat schever terwijl Bulletproof zijn pels probeerde te redden uit dit 'probleem'. "Ik wist niet dat verkoudheid je brein aantastte, vreemde verkoudheid dan." Grinnikte Snowynight, "Moet ik je even naar Smokebreath escorteren voor een uitgebreid onderzoek?" Vroeg de poes vervolgens, haar toon overmatig onschuldig. Niemand had waarschijnlijk zin om bij de chagrijnige medicine cat op bezoek te komen. "Ik was al bezig met jouw begroeting voordat je mij de kans gaf." Miauwde Snowynight vervolgens, proberende haar eigen sneeuwwitte pels te redden deze keer. Maar met zijn volgende vraag werd haar glimlach wat krampachtiger. "Ja.. gaat prima, met jou?" Vroeg ze, ook haar toon wat.. anders.

"Ik wist niet dat verkoudheid je brein aantastte, vreemde verkoudheid dan." zei de poes en de kater greens scheef. "Tjah dat noemen ze nou een Bulletverkoudheid" greens hij en hij keek even weg. "Moet ik je even naar Smokebreath escorteren voor een uitgebreid onderzoek?" vroeg de poes daarna en de kater zette meteen opstandig zijn vacht op. "Nee, bedankt!" miauwde hij meteen terug en hij dacht even na. "Het lag vast ergens anders aan." zei hij snel en hij probeerde zich gelijk uit deze situatie te redden. "Gaat het, ondanks dat ik je wat laat herkende, wel goed?" zei hij toen maar met een grijns, maar de poes zag meteen wat anders. "Ja.. gaat prima, met jou?" zei ze maar haar stem klonk anders dan wat ze zei. De kater zocht naar een antwoord, als hij zei dat het niet klopte wat ze zei klonk hij opdringerig, maar als hij niets vroeg was hij een slechte vriend. Hij keek even wat nerveus naar de poes, hij wilde beide niet zijn. Wat was het toch lastig op dit soort momenten. Even bleef hij stil en keek voorzichtig naar de poes. "Mooi zo, denk ik," mompelde hij toen maar en hij gaapte even. "Met mij gaat het ook prima, geloof ik." zei hij met een waterige glimlach en hij wist, als het langer zo door ging liep dit gesprek vast. "Heb jij weleens een vis gevangen?" vroeg hij toen benieuwd en hij dacht over die dikke, glibberige beesten.

Snowynight grinnikte nog wat na van de Smokebreath opmerkingen toen het gesprek switchte naar de 'hoe gaat het vragen'. Snowynight sprak er zelf liever niet over wat er gebeurd was tussen haar en Ashdrizzle. Het deed haar zelf pijn en tegelijkertijd wilde ze Ashdrizzle toch niet afvallen, hoe erg ze ook in hem teleurgesteld was. Ze schudde haar kop even. "En zelfs als het niet gaat, gaat het later wel weer." Gooide ze er zo luchtig mogelijk tussendoor, waarna ze wat onhandig glimlachte. "Ben blij dat het goed met je gaat." Miauwde ze vervolgens, weer wat.. relaxter eigenlijk. Ze fronste wat verbaasd toen de kater over vissen begon. "Vissen? Ewww.. Bah.. Glibberige water-dingen." Bracht ze uit, haar tong wat uitstekende in walging, een redelijk komisch gezicht. "Jij wel dan?"

"En zelfs als het niet gaat, gaat het later wel weer." zei de poes en de kater knikte. Positief blijven, dat kon ze blijkbaar goed. "Heb jij weleens een vis gevangen?" vroeg hij plotseling nieuwsgierig, toen hij bedacht dat hij eigenlijk nog nooit zo'n dik, glibberig ding had gevangen. De poes fronste even toen hij dat vroeg en de kater kon een lichte grijns niet onderdrukken. "Vissen? Ewww.. Bah.. Glibberige water-dingen." miauwde ze met een komisch gezicht waardoor de kater het even uitproestte van het lachen. "Jij wel dan?" vroeg ze hierna en de kater schudde zijn kop, nog met een lichte grijns. "ik denk dat ik dan in het water kukel, als het aan mij lag." zei hij enigszins lachend en hij keek haar aan. Een blaadje vloog met de zacht waaiende wind mee en landde naast Bullets poot. Hij sloeg het voorzichtig weg en zag hoe het blaadje weg dwarrelde. Hij keek even naar de poes, maar hij zei niks. hij wist niet goed wat hij moest zeggen.

De kater begon te lachen als respons op haar gelaatsuitdrukking. Snowynight trok een lichte pruillip als reactie. "Hey, niet grappig!" Reageerde ze, plagerig en drukte haar poot even tegen zijn neus in een poging het lachen te stelpen. Ze schudde haar sneeuwwitte pels eventjes uit en trok even geamuseerd met haar snorharen, waarna ze haar voorpoot weer op de grond plaatste. "Ik denk dat ik dan in het water kukel, als het aan mij lag." Lachte Bulletproof en Snowynight grinnikte mee. "Ach arme Bulletproof, ben je zo onhandig dan?" Miauwde de poes onschuldig, waarna ze weer begon te lachen. "Ik wist niet dat je zo van zwemmen hield." Plaagde ze de kater.