Safe and sound:.

Een zacht miezerig regentje daalde neer vanuit de donkere, maar met wolken, gevulde hemel. Haar donkergrijze oren hingen wat aan haar kopje en met een lege blik verliet ze het kamp. Haar smalle voetjes raakten amper de grond aan toen ze haar passen wat versnelde totdat ze uiteindelijk op een drafje over het ShadowClan territorium kuierde. Al dagen voelde ze zich leeg, hol, eenzaam. Alles was veranderd. Haar vriendschap met Ashdrizzle was weer wat sterker geworden, maar ze besefte heus wel dat het nooit meer zoals vroeger zou zijn. Het tui was omgedraaid vanaf hun eerste ruzie, en daar was niets wat ze eraan kon doen om dat terug te draaien. Ook in omgang met Snowynight was ze veranderd. Er knaagde iets aan haar, maar wat? Waarom kon ze nooit diezelfde vrienden behouden. Had ze een ... gespleten persoonlijkheid?

De Medicine cat apprentice hield halt toen ze na een lange tijd gedraafd te hebben bij een klein paadje was uitgekomen. In de verte hoorde ze wat gekletter, maar ze wist niet wat het was en kon ook geen oorzaak bedenken. Normaal was hier amper iemand te zien, en het lawaai dat ze nu hoorde kon onmogelijk ontstaan zijn door een kat. Daar was het te raar voor. De grijze kattin vernauwde haar groene ogen wat in de hoop dat ze zo wat beter kon zien maar het enige wat in haar zichtveld verscheen was een reusachtig groot bruin monster, met een twoleg op zijn rug dragende. Nieuwsgierig als ze was nam ze enkele stappen in de richting van het rare ding, maar deze versnelde plots en kwam al rennend op haar af gelopen. Een krijs verliet haar bek toen ze te laat was om terug te deinzen en het dier met één van zijn reusachtige voeten tegen haar kop stootte.

Een grote hoeveelheid bloed liep over haar ogen en een helse pijn ontstond aan haar rechteroor. Ze begon te wankelen en voordat ze het wist viel ze omver, in de berm van het bospad. Maar dat maakte haar nu even niet uit, ze wou weten wat er gebeurd was en waarom ze zo'n pijn had. Met één van haar voorpootjes voelde ze voorzichtig aan haar oor en merkte ze op dat er een groot gat in haar hoofd gaapte, net onder haar oor. Littlepaw's ademhaling kwam in snellere halen uit haar mond geperst en voordat ze het wist begaf haar bewustzijn het en viel ze met haar kopje neer in de berm. Een hol gevoel overviel haar en enkele zwarte vlekken die algauw begonnen uit te breiden spreidde zich in haar zichtveld. Het laatste dat ze nog te zien kreeg voordat ze flauwviel was het felle licht van de maan die boven haar scheen. Maar het bloed bleef stromen, en gezien de poes haar bewustheid was verloren was er niets dat ze eraan kon doen. Ook de plek viel niet mee, want wie was er nu zo dom genoeg om zo laat in de avond nog naar hier te komen? Niemand, behalve zij dan...

De kater blies een vermoeide adem uit toen hij eindelijk de muis tussen zijn klauwen kreeg en het onder de wortels van een boom haalde. Snel hapte hij naar de nek van zijn prooi en voelde het lichaam lam worden. Trots stak hij zijn staart in de lucht en schopte een hoopje aarde over de muis. Zo, zijn jacht was wel bijna op zijn eind gekomen, maar het grote bos had nog zoveel prooi om te verzamelen en niemand zou hem toch missen in het kamp? Ashdrizzle schudde zijn kop. Nee. Zo mocht hij niet gaan denken. Dan zou zijn leven al snel een soort marteling worden. Af en toe positief denken en hij kon zich weer een dag verder trekken. Dan had hij zijn gedachten gericht op iets leuks en voelde hij dat vreselijke geknaag niet.

Geen enkele prooi had zijn pad nog gekruist en de kater begon zich zorgen te maken. Had hij dan iedereen weggejaagd met zijn getob en ge-ijsbeer? Ashdrizzle zuchtte en wilde zich net terug draaien toen hij een gil hoorde. Een ijzige klauw greep hem bij zijn hart toen hij een zeer bekende geur rook en zijn blauwe ogen sperden zich open. Nee. Wat?! Zijn nekharen sprongen overeind en zijn borst ging nu steeds sneller op en neer. Was het wel echt? Had hij zich dit niet ingebeeld? Ashdrizzle sloot zijn ogen en ademde de lucht nog een keer goed in. Ja. Hij was er zeker van. Dit was Littlepaw!

Met ontzettend veel haast denderden zijn poten over de grond en kwam de geur steeds dichterbij. Maar hij sneller zijn poten gingen, hoe meer hij de geur van bloed begon te roken. Zijn ijsblauwe blik stond vol met angst en uiteindelijk kwam hij aan bij een wat opener gedeelte van het bos. Een pad waar Twolegs vaak overheen liepen. De geur van Twoleg en iets anders was nog vers, maar hij zag niets in zijn blikveld. Ook de aanwezigheid van bloed en Littlepaw was duidelijk te ruiken. Maar de grijze poes kon hij niet vinden. "Littlepaw?" Riep hij, de angst in zijn stem niet gefilterd. De kater begon haastig te lopen en toen hij aan de rand van het pad stond, zag hij een hoopje vacht. "Littlepaw!" Een soort zucht verliet zijn mond, maar die gerustheid verdween toen hij het bloed zag. De kater begon met zijn koude neus haar wang te raken, omdat hij geen bij bewuste poes zag. "Word wakker!" Piepte hij als een angstige kitten.

Meerdere malen had hij hulpeloos de Apprentice gepord met een van zijn voorpoten en met de seconde kreeg hij een slechter gevoel over wat er zou gaan gebeuren. Zou ze ooit haar ogen weer openen? "Kniezen helpt nu niet." De stem deed hem opschrikken en zijn nekharen sprongen overeind. Met wijd opengesperde ogen keek hij achteruit en zag daar.. Snowynight staan. Zijn vacht ging weer liggen, maar hij keek meteen weg bij haar wat ijzige toon. Ja.. Hoe zou je anders tegen zo'n iemand spreken? De Warrior kwam dichterbij en boog zich over de Medicine cat Apprentice en Ashdrizzle wendde onhandig zijn blik af. "Spinrag," Hij spitste zijn oren en keek Snowynight voor het eerst weer even goed aan, zijn ogen stonden nog steeds hulpeloos. "Bloed stelp je met spinrag." Na een blik op de omgeving geworpen te hebben keek ze hem aan en Ashdrizzle voelde een rilling over zijn rug glijden. "Jij zoekt spinrag, ik haal Smokebreath." Ze schoot weg en Ashdrizzle werd achtergelaten met een wat openhangende mond. "Bedankt.. Snowy.." Mompelde hij wat zachtjes, ze zou het vast niet horen of het nou door het volume kwam of door haar eigen wil.

De kater had zich snel weer hersteld en begon haastig in de omgeving te zoeken naar het spinnenrag. Hij had geen tijd om zorgvuldig te zoeken, want elke seconde zou meer bloedverlies voor Littlepaw betekenen. Toen Ashdrizzle aankwam bij een oude boom zag hij onder de krakende wortels iets glinsteren. Haastig stapte hij dichterbij en zag de zilveren draden. Opgelucht zuchtte hij en begon het rag snel om zijn uitgestoken voorpoot te wikkelen. Toen hij klaar was hinkte hij weer terug naar Littlepaw, beet even op zijn lip hoe hij dit moest gaan doen en begon de draden toen voorzichtig op haar wond de leggen. Natuurlijk zag het er niet zo net uit als een echte Medicine cat het gedaan zou hebben, maar het bloed zou nu niet zo heftig uit de wond stromen. Ashdrizzle schuifelde wat achteruit, om Littlepaw ruimte te geven en wierp vervolgens hopeloze blikken op zijn omgeving. Wanneer zou Snowynight terugkeren met Smokebreath?