When I look at my reflection, I see hidden tears. But I don't no why. {Open}

Someone please!
Step next to me...
And say what I'm doing.
'Cause I don't know it anymore.

I'm crazy?

Stilletjes was de zwartwitte kater het Camp uitgegaan, wat normaal was voor zijn doen-meestal-, maar ditmaal hingen zijn schouders laag en botste hij meerdere keren tegen anderen aan. Bij hun gescheld en geklaag had hij enkel wat gemompeld en was toen weer verder gegaan. Dwars door het hoge gras liep hij, in een rechte lijn. Muizen vluchtten weg, maar hij lette nergens op. Pas toen hij struikelde over een steen keek hij even op en krabbelde weer overeind. Met een zucht schudde Silhouettepaw zijn vacht uit en keek naar zijn pootje...Dat deed pijn. Het gloeide zelfs een beetje, zo hard was het gegaan. Zodoende vervolgde hij zijn weg hinnikend , terwijl hij bij elke te harde stap "Auw" zei. Zodoende kwam Silhouettepaw met veel geauw en gekreun bij Small Lake aan. Water? Misschien hielp het wel? De kat vertikte het om naar Brindlepool te gaan... Silhouettepaw ging naar water toe en ging er bij zitten. Na enige getwijfel stopte hij zijn zere poot erin. Rillingen schoten door zijn lijf heen, maar al vlug wendde hij en werd de pijn minder... Opeens voelde hij wat raars in zijn ooghoek en verbaasd boog hij naar beneden om zijn spiegelbeeld te kunnen zien. In het rimpelende water keek hij recht in zijn oog en zag iets glinsteren...Een traan? Hij snifte en de traan gleed naar beneden. Fantastisch...Kon er ook nog wel bij? Opeens begreep hij zijn rare gevoel en zijn houding... Hij had verdriet. Maar waarover? Had hij slecht gedroomd? Silhouettepaw peinsde zijn kop en dacht diep na, maar niks kwam in hem op. Intussen gleed de tweede traan naar beneden. Silhouettepaw zuchtte en ging liggen...Zijn poot werd gevoelloos door het koele water. Silhouettepaw legde hem op het droge en legde zijn kop op zijn poten. Waarom moest hij nou huilen? Dingen schoten door hem heen. Ook de eerste keer dat hij gehuild had, bij de dood van zijn ouders en daarna, bij de dood van zijn zusje... Daarna had hij nooit meer gehuild...Verdriet was niet echt een gevoel wat bij hem paste. Meer woede of wraaklust...Silhouettepaw dacht aan enkele redens. Posoinpaw? Haar nachtmerries en hoe graag hij haar wou helpen...Terwijl hij niet wist hoe. Meteen voelde hij een brok in zijn keel...Firework? Die hem wou helpen en zo aardig was? Terwijl Silhouettepaw hem enkel bedroog...De brok werd groter. De twee katten bleven in zijn hoofd rondhangen en tranen gleden naar beneden. Moest hij doorgaan met zijn plan? Of ging hij te ver? Nee! Woedend keek hij op en krulde zijn poot...De verkeerde. Kreunend viel hij weer neer en zuchtte opnieuw. Zodoende merkte hij niet de naderde kat op...