[Clan-meeting] These cats are no longer our enemies

_{Everstar hield het tempo laag, zodat de SkyClankatten haar zonder moeite konden volgen. Het kamp kwam in zicht en de WindClan leidster hield halt. "Wacht hier," zei ze tegen de katten die tot voor kort bij SkyClan hadden gehoord. "De katten in het kamp weten nog niet van het besluit." De WindClanners zouden hun nieuwe clangenoten nog aan kunnen vallen als ze zomaar onaangekondigd het kamp binnenkwamen. Everstar ging zelf het kamp binnen en sprong op de hoge rots. Bijna de hele clan was al in het kamp, bijna niemand was gaan slapen terwijl zij weg waren geweest. Toch riep ze eerst de bekende oproep, voor ze begon te vertellen over de afspraken die waren gemaakt.
"Zoals jullie weten ben in naar de Vierboom geweest na SkyClans oproep. Ook de andere clanleiders waren daar aanwezig. Het SkyClan territorium is volledig verwoest. De clan kon nergens heen. Uiteindelijk is het besloten dat de clan opgesplitst moest worden en zich moest verdelen over de vier andere clans. Dit is gebeurd. SkyClan bestaat niet meer." Ze zweeg even, zodat de katten dit nieuws tot zich door konden laten dringen. Haar volgende mededeling verwachtten ze nu waarschijnlijk al. "Enkele SkyClan katten hebben ervoor gekozen zich bij ons te voegen. Zij wachten nu buiten het kamp." Sommige WindClanners reageerden geschokt op dit nieuws en Everstar was even stil. Daarna maande ze hen met een beweging van haar staart tot stilte. "Denk erom, deze katten zijn niet meer onze vijanden. Ik zal vijandigheid jegens hen niet tolereren. Als we willen dat ze echte WindClanners worden, dan moeten ze zich WindClanners gaan voelen, en daarvoor moeten wij ze als WindClanners behandelen." Ze keek naar de braamstruiken rond het kamp, waarachter zich het groepje bevond. "Kom maar," zei ze. Ze wachtte tot allen het kamp binnengekomen waren tot ze verder sprak: "Morgen zal ik ieder nieuw clanlid een begeleider toewijzen, die zijn of haar leerling ons territorium zal laten zien en onze gebruiken zal leren." Het zou voor de nieuwe katten nog moeilijk worden om te leren op snelle konijnen te jagen, in plaats van op eekhoorns en muizen.
het was geen grote groep, die zich bij haar had gevoegd, dus er was voldoende plek voor hen in de dens.
"Ik ga ervan uit dat iedereen zijn uiterste best zal doen om deze katten volledige WindClanners te laten worden en hen zich snel thuis zal laten voelen," zei ze, en na een korte aarzeling voegde ze daar nog aan toe: "En wees een beetje vriendelijk voor ze. Ze hebben zojuist hun clan verloren."}

Nightbreeze staarde naar de katten die hun kamp binnen kwamen. Skyclan bestond niet meer. Het was afgelopen. Ze boog respectvol haar kop naar een van de katten. "Het spijt me dat jullie clan is verwoest." Mompelde ze. Een triestheid daalde over haar neer, die haar opgewektheid van voorheen wegnam. Ze was altijd al benieuwd geweest naar het leven in de andere clans, en ze zou de kans nu hebben. Maar het was gewoonweg slecht om ze nu over hun clan te vragen. Het zou hun zo veel pijn doen. Starclan had Skyclan onder de as gelegd. Starclan had tientallen katten pijn gedaan. Maar waarom? Skyclan had nooit slechtere dingen gedaan dan de andere clans.. 'Als ik ooit met de Starclan kan praten, zal ik vragen waarom ze de Skyclan hebben vernietigd.' Besloot ze.

De bekende oproep galmde door het camp. Gapend stond Dyingpaw recht en kwam hij uit zijn den. Everstar stond al op de hoge rots. Sloom ging de zwarte kater naar de verzamelplek vor een vergadering. Hij ging zitten en keek op naar Everstar, die begon te praten: "Zoals jullie weten ben in naar de Vierboom geweest na SkyClans oproep. Ook de andere clanleiders waren daar aanwezig. Het SkyClan territorium is volledig verwoest. De clan kon nergens heen. Uiteindelijk is het besloten dat de clan opgesplitst moest worden en zich moest verdelen over de vier andere clans. Dit is gebeurd. SkyClan bestaat niet meer." Op slag was Dyingpaw wakker. De Skyclan bestaat niet meer?! Dat kon toch niet? De Skyclan was er al vele vele manen, en altijd al waren er vijf clans in het bos geweest. Hij kon zich niet voorstellen dat er nu maar vier zouden zijn. En wat zou er dan gebeuren met de katten van de clan?
Maar Everstar praatte weer verder: "Enkele SkyClan katten hebben ervoor gekozen zich bij ons te voegen. Zij wachten nu buiten het kamp." Dyingpaw hapte naar adem en keek om zich heen. de katten rond hem zagen er net zo gechoqueerd uit als hij zich voelde. Zou de clanloyaliteit van deze katten dat wel toelaten? De Windclan was niet hun geboorteclan, dus zouden ze zich dan thuisvoelen? En zouden de Windclankatten, waaronder hij, hun komst wel kunnen accepteren? De menigte katten begon te roezemoezen, tot Everstar hun het zwijgen oplegde door een beweging van haar staart. "Denk erom, deze katten zijn niet meer onze vijanden. Ik zal vijandigheid jegens hen niet tolereren. Als we willen dat ze echte WindClanners worden, dan moeten ze zich WindClanners gaan voelen, en daarvoor moeten wij ze als WindClanners behandelen." Dyingpaw knikte. Hij begreep het, maar wist niet of hij het zou kunnen. "Morgen zal ik ieder nieuw clanlid een begeleider toewijzen, die zijn of haar leerling ons territorium zal laten zien en onze gebruiken zal leren." Een klein groepje katten was naast Everstar gaan staan, en de zwarte kater keek naar hun gezichten. Ze zagen er stuk voor stuk doodop en triest uit. 'Het moet ook geen pretje zijn om je clan te verliezen', dacht hij in zichzelf. Everstar eindigde de clanvergadering: "Ik ga ervan uit dat iedereen zijn uiterste best zal doen om deze katten volledige WindClanners te laten worden en hen zich snel thuis zal laten voelen,"-Hier aarzelde ze even-"En wees een beetje vriendelijk voor ze. Ze hebben zojuist hun clan verloren."

Zenuwachtig trok ze met haar oren. Ze was onzeker over het feit dat Everstar was vertrokken, om gehoor te geven aan de Skyclan. Ze waren al lang weg, en een bekende bezorgdheid hing om haar heen. Ze wist dat ze zich met dingen bemoeide die haar niet aangingen, maar zo was ze aangelegd. Ze had altijd te doen met andere katten, en maakte zich snel zorgen. Toen ze opkeek en haar blik over het kamp liet glijden, zag ze dat iedereen een gespannen indruk maakte. Ze gaf even een vriendschappelijke zwaai met haar staart naar Nightbreeze, en richtte samen met alle anderen katten haar ogen op de ingang van het kamp.

Ze zag hoe Everstar alleen het kamp betrad, en plaats nam op de hoge rots. In stilte luisterde ze naar de woorden van haar Leader. Ze voelde een opluchting bij het horen van de keuze om de Skyclankatten toe te laten in de Windclan. Ze voelde de tientallen nieuwsgierige ogen die zich richtten op het kleine groepje Skyclanners. Ze zagen er haveloos en angstig uit, en bij meer dan één kon ze duidelijk het verdriet in de ogen lezen. "Ik ga ervan uit dat iedereen zijn uiterste best zal doen om deze katten volledige WindClanners te laten worden en hen zich snel thuis zal laten voelen," zei ze, en na een korte aarzeling voegde ze daar nog aan toe: "En wees een beetje vriendelijk voor ze. Ze hebben zojuist hun clan verloren." Hidden slikte. Ze probeerde vriendelijk te kijken naar de Skyclanners, maar wist dat er ook genoeg waren die het er niet mee eens waren. Het zou niet gemakkelijk worden voor de katten om de Windclan tot hun thuis te maken, vreesde ze.

Zwijgend luisterde Ashtail naar het verhaal dat Everstar, hun nieuwe leader, vertelde. Was Skyclan verwoest? Waarom? Tranen vormde zich in haar ogen. Wat als dit bij ons gebeurd was? dacht ze in zichzelf en ze boog, net zoals Nightbreeze waar ze naast zat, haar kop respectvol. Hoe kon Everstar nou vragen of ze hen wilde behandelen als Windclanners? Ze wáren nu toch ook Windclanners? "Het spijt me voor jullie," miauwde ze zachtjes en ze boog haar kop nog wat verder.

_{Blij keek de kater toen hij zijn clanmates weer terug zag komen, ze waren nog heel, dus blijkbaar was het goedgekomen. Verbaasd was hij wel toen Everstar meteen een meeting inriep. Wat kon er zo belangrijk zijn dat de clan niet eerst even van elkaar kon horen wat er precies gebeurt was? Hij wist het niet, maar loyaal als hij was, liep hij toch maar naar de rots toe, en keek zijn leader verwachtingsvol aan, wat was er precies? Al snel werd duidelijk dat Firework dit niet leuk ging vinden, het bleek dat Skyclans kamp vernietigd was, en dat het land onbewoonbaar was geworden. Maar Skyclan in Windclan? Nooit! Fireworks haren schoten overeind, en een grom rees op uit zijn keel, het waren vijanden, ze konden niet jagen, rennen of kijken als echte Windclanners. Wat deden ze hier?! Hij zou ze wel duidelijk maken dat ze niet welkom waren!
Boos begon hij zich al een weg te banen naar de katten toen hij Everstars woorden hoorde, "En wees een beetje vriendelijk voor ze. Ze hebben zojuist hun clan verloren." Nu wordt 'ie mooi, dat was wat de kater luid wilde uitroepen. Normaal zo aardig, maar zodra er ook maar iets was waardoor Windclan verzwakt zou kunnen worden, wilde hij de zwakke schakel weghalen. Toch bleven de woorden in zijn hoofd zitten, en langzaam aan vertraagde hij zijn pas. Het ging tegen zijn aard in om ze nu al weg te jagen, al was hij het niet eens met Everstars besluit. Ook had hij de Skyclanners makkelijk aangekund, de kater was niet een van de kleinste, maar blijkbaar had de windclan leader er een bedoeling mee gehad. Wat, dat was blijkbaar nog geheim, maar tot die tijd zou Firework zich gedeisd houden. Hij zou niet tegen ze praten, of aardig doen, of alles op alles zetten om ze zich thuis te laten voelen, want dat waren ze niet! Maar hij zou ze niets doen.
Voorlopig.}

Applefrost zwiepte even met haar staart in de lucht toen ze Everstar door de kamp ingang zag rennen, alleen al aan haar blik kon ze zien dat de poes iets mee te delen had. En nog voordat hun leader de kans had om te praten trippelde de warrior al in haar richting en spitste ze haar oortjes, benieuwd naar wat de kattin te zeggen had.
Meteen nadat de Clanleader klaar was met spreken en de SkyClan katten zich zichtbaar maakten begonnen haar nekharen geïrriteerd te prikkelen. Coppersong, zo heette hij toch? Dat mormel van een kater die duidelijk iets van plan was met haar zuster, Linesong. Wat deed hij hier?! Eerst had ze het besluit van Everstar nog goed gevonden, maar nu raasden er alleen maar haatgevoelens jegens de Clanleader door haar lichaam. Zonder de nieuwelingen ook maar één aardige of verwelkomende blik te gunnen draaide ze zich om en liep ze het kamp uit. Ze zou er alles aan doen om die kater uit Linesong's en haar leven te laten verdwijnen, zelfs als het op moorden aankwam zou ze niet terugdeinzen.

_{Ze was half in slaap gevallen, terwijl ze samen met haar zus de terugkeer van hun Leader had afgewacht, en had dan ook niet door dat deze was weggelopen om naar Ever te luisteren. Echter deed de stem van de poes haar opschrikken. Direct keek ze in de richting van de Leader. Ze was terug zo te zien. Nou dat was al iets. En hoe ging het nu met Skyclan? Plots merkte ze dat haar zus niet meer naast haar zat. Haar blik gleed door het kamp en toen ze de rode vacht van de poes in haar gezichtsveld kreeg, liep ze er rustig heen. Ondertussen hoorde ze dat de clan verdeeld was en dat er een deel hierheen was gekomen. Nou ja, oke dan. Ze zou proberen ze als Windclanners te zien, al kon ze niks beloven, als ze ze een keer per ongeluk als indringers aanzag. Even geeuwde ze en keek toen met slaperige ogen richting Applefrost. Ze wist niet welke Skyclanners er waren bij gekomen, immers was ze te moe om haar hoofd richting de ingang te draaien. Daar zou ze later wel achter komen.}