So, this is my time... [OPEN]

Stilte. D zuchtte. Het was bijzonder. Twee momenten geleden had hij nog een enorme pijn gevoeld door de auto die hem had geschept, en de klauwen van Lítill die hem had afgemaakt. Eigenlijk, eigenlijk was hij Lítill wel dankbaar. Hij had tenminste een einde gemaakt aan D's lijden. De rode kater zuchtte opnieuw, en trippelde naar een plekje verderop, naar een graspol. Eingelijk was de kater nog veel te jong geweest om te sterven. Naar clanregels, nog maar een paar manen warrior. Maar, het was zo. En hij kon het niet veranderen. Hij moest blij zijn met wat hij had. Eigenlijk was dat 'blij zijn' niet zo moeilijk, hij was nu tenminste verlost van zijn 'fake' vrienden op aarde. Alles zou nu eindelijk goed kunnen komen. D stond op, hij had een geluid achter zich gehoord. Compleet in vrede met de persoon achter zich draaide hij zich om. Hier, in Starclan kon hij toch niet meer sterven. Hij was eigenlijk wel blij dat hij hier in Starclan was, stel je voor wat er gebeurt zou zijn als hij niet in Starclan had geloofd! Dan was hij waarschijnlijk nu ergens in de Dark forest opgesloten... D rilde kort bij die gedachte. Nee, liever niet. Hij bekeek de kat voor zich goed. ...Kende hij deze persoon? Het leek er wel op... 'Hallo' mauwde D, rustig. 'Dus, ik ben hier in Starclan?'

Het spijt me, maar rogues gaan niet naar Starclan. Dit is enkel weggelegd voor (Ex-)clankatten. Mijn excuses hiervoor.

Om deze reden sluit ik het topic.

Met vriendelijke groet,

Strawberry