Death, death, death. [Lítill]

Het was stil hier. Té stil. Een magere, jonge rode kater kwam de struiken uitgesprongen. Zijn groene ogen flitsten wantrouwig van links naar rechts, waarna hij voorzichtig verder trippelde. Hij had zijn beslissing gemaakt. Hij moest hier weg... Deze buurt hier was niet veilig. Iedereen die hem zogenaamd had 'geholpen' mocht voor D's part doodvallen. Hij hoefde geen 'fake' vrienden meer. De wereld was al stom genoeg zonder die idioten. Nooit zou ooit gaan hoe hij het zou willen... D grauwde kwaad, met een spoor van verdriet in dat geluid. Waarom. Waarom ging alles precies het tegenovergestelde van hoe hij hij wou? Hij zuchtte, en boog zijn kop. Hij trippelde het thunderpath over, maar precies toen hij bijna aan de overkant was hoorde hij een geluid. Geschrokken bleef D staan, wantrouwend achter zich kijkend. Helemaal verkeerd. Hij kon zo niet het monster zien aankomen die achter zich aan kwam racen. Het monster kwam dichterbij, en D keek naast zich, gealarmeerd door het geluid. Hij sprong weg, net iets te laat. De auto schepte hem net in zijn sprong. Met een klap werd D weggeslingerd en kwam hij in de berm terecht. Even zag hij de wereld om zich heen tollen, toen werden zijn ogen leeg. Hij was buiten westen geraakt, en het zou niet lang meer duren voordat hij naar Starclan zou gaan...

-Lítill, daarna event. anderen

Lítill zat in een nest, hij had een nood-nest gemaakt omdat hij simpelweg geen tijd meer had om terug naar BloodClan te lopen. Hier kon je altijd wel iets leuks beleven, dus voor een keer was het ook wel goed. Hij rekte zich uit op deze snik-hete dag, er zou vast wel weer iets te beleven zijn met de rogue's of die Clankatten die hij kon plagen. Hij had de dag ervoor nog een kraai gevangen, dus dat was een mooi ontbijt. Nadat hij uitbundig had gegeten en hij klaar was om verder te reizen, liep hij weer dwars door ShadowClan's territoria heen. Hij genoot van het territoria, maar het werd verstoord door een luide klap. Een klap van een kat die geraakt was door een monster. Hij vond het altijd fascinerend hoe het lichaam van de katten er dan uitzagen. Hij versnelde zijn pas en kwam al snel bij de plek aan, hij zag een lichaam van een rooie kater in de berm liggen. Bebloed, buiten westen... Het was een fantastisch aanzicht om te zien. Die kater zou het toch niet overleven, maar hij wachtte nog even. Hij zou wachten totdat de kater zijn ogen zou openen, totdat hij zijn gezicht zag voordat hij de aarde zou verlaten. Na een tijdje wachten was hij het helemaal zat. Hij had geen idee of de kater hem al gezien had of niet, maar hij was het zat. Hij was teveel geprikkeld en zijn klauwen schoten uit. Vanuit een woede aanval bewerkte hij de kater best wel hevig. Hij bewerkte de kater op zn buik, zn hoofd, alles. Alle stress schoot eruit tot hij zeker wist dat de kater dood was. Toen hij eindelijk klaar was hijgde hij uit, het was te warm hiervoor, maar toch had hij het geflikt. Hij werd rustig en maakte zijn vacht schoon. Hij zette zijn borst vooruit, waarna hij kalmpjes wegliep. Niks had met hem te maken.

Langzaam, langzaam kwam D weer bij kennis. Maar het was geen opluchting. Vreselijke pijnen martelden zijn lichaam door de banden van de auto. Hij probeerde naar adem te snakken, maar zijn keel was zo pijnlijk dat hij alleen een rauwe hoest kon uitbrengen. Zijn ogen prikten zo erg dat hij ze niet kon openen, dus hij probeerde het maar niet. Hij zakte bijna weer opnieuw weg toen harde klauwen zich in zijn schouders boorden. Het was het laatste wat hij op deze aarde nog kon voelen, de rest van de marteling die zijn dode lichaam onderging kon hij niet meer voelen. D merkte hoe zijn gedachten zich losmaakten van het gewonde, rode lichaam waar hij zich zo veel jaren in had vertoefd. Een vreemde opluchting en rust ging door zijn geest heen -iets wat hij sinds zijn kittentijd niet meer had gevoeld- en hij voelde zich langzaam neerstrijken op iets zachts. Hij keek rond met de ogen die hij niet meer had, en zag een diepblauwe, -misschien zwarte?- ruimte om hem heen. Ver onder zich zag hij een kleine vlek die hij herkende als de aarde, waar hij vrienden en vijanden had gemaakt. De volgende momenten gingen zo snel dat hij ze nauwelijks kon navertellen. Daarna werd het weer licht en hij was op een grasveld. De lucht was donker en bezaaid met sterren, en de herkenbare nachtgeur hing over deze plek. D stond langzaam op in het nieuwe, gezonde lichaam wat bij zijn geest hoorde. Hij zag langzaam een schim naar hem toekomen. D knikte vriendelijk naar de andere, onbekende kat, en sprak zachtjes, vriendelijker dan hij ooit was geweest; 'Zo, dus hoe is het hier in Starclan?'

Onderwerp: Re: Death, death, death. [Lítill]