Nowhere to run... Nowhere to hide..

Nothing much to see
But a sad sad girl
With pale muddy tears
And long, white curls

Een lege blik hing in haar ogen terwijl ze het kamp uitliep. Ze was vandaag de vrijwilliger geweest om alleen te gaan jagen. Ze vond het niet erg. Eventjes alleen zijn... Het was een zegen nu haar hoofd te rommelig was voor woorden. Hij had haar laten vallen, over één gesprek met Thrushdive was hij van haar weggegaan. Wat was hun vriendschap dan waard voor hem? Als hij het zomaar opgaf? Het hoefde niet eens wat te beteken als Thrushdive een keer met haar sprak... Ze slikte eventjes haar verdriet weg, of althans, trachtte dat te doen. Het lukte niet. Ze bleef dat benauwde, verstikkende gevoel rond haar keel voelen, alsof de tranen elk moment naar beneden konden storten. Ze schudde haar kop eventjes en begon te rennen. Proberende weg te rennen van de woorden van Ashdrizzle die in haar kop rondspookten toen hij afscheid nam.

If only for a friend
Maybe one she'd spare
After mommy by deaths hand
Even daddy didn't care
She locked away the dark
And waited for the day...

Het werkte niet. Het bleef achtervolgen. Ze kwam hijgerig en kortademig tot een halt en schudde haar kop nogmaals ongelovig. Naar de grond starende. Het was oneerlijk... Het was gemeen!.. Hij was haar beste vriend toch? Waarom zou hij haar dan plotsklaps laten vallen? Ze beet even op haar lip terwijl ze logica van de situatie probeerde te maken. Het lukte echter niet. Ze liep telkens vast mentaal, kortsluiting. Telkens dezelfde vraag: Als ze vrienden waren geweest, waarom liet hij hun vriendschap dan zo snel vallen...? Ze schrok op en veegde ruw haar poot langs haar natte wangen om het vocht te verwijderen toen de struiken ritselden. "Wie.. Wie is daar?" Wist ze uit te brengen.

{Open}

Come one, come all
To the red death ball
Like pawns in play
We all fall down
There's nowhere to run
Nowhere to hide

{Studie ontwijkend gedrag, check}

Gele ogen staarde in de dieptes van het woud. Een fris briesje waaide langs de dunne bruine vacht van Falconwing. Rond het kamp gingen roddels over de Windclan het waren geen goede roddels. Hij was vandaag zelf bij de grens gaan kijken in de hoop dat hij een Windclan kat kon vinden maar die poging was helaas mislukt. Falconwing liep in een drafje wat verder het bos in. Hij razend wegens de roddels die scharminkels konden maar beter weg blijven anders kregen ze heel de Shadowclan clan op hun dak. Nog steeds boos mompelend versnelde Falconwing zijn pas. Zijn stemming veranderde toe hij Snowynight zag, ze was verdrietig dat was vrij duidelijk. Hij stopte met rennen en liep naar haar toe. "Wie.. Wie is daar?" bracht de sneeuwwitte poes uit. "Falconwing.." mompelde hij "wat is er Snowy?" Falconwing ging naast de poes staan, met zijn grote gele ogen keek hij haar voorzichtig aan.

Haar blauwe ogen fixeerden zich op het struikgewas met lichte nervositeit. Had ze het genoeg gemaskeerd of was er voldoende over? Ze wist zeker dat de roddels over dat zij en Ashdrizzle overhoop lagen allang het kamp doorgegaan waren. Dat had je met zo'n hechte, kleine gemeenschap zoals een clan. Een nieuwe warrior, ongeveer haar leeftijd, kwam de struiken uit en stelde zichzelf voor. Falconwing, dat was het ja. Maar plotseling kwam er ook de vraag wat er was. Snowynight schudde haar kop. "Niets bijzonders..." Miauwde ze zachtjes en ontkennend.

"Niets bijzonders..." miauwde de mooie poes zachtjes. Falconwing probeerde de blik van Snowynight te krijgen. "Ik weet dat er wat aan de hand is Snowy dat zie ik gewoon." mompelde de kater rustig. Wat het ook was ze verborg iets en hij zou vandaag nog te weten komen daar was hij zeker van. Falconwing had een soort van crush op Snowynight gehad in zijn kitten en apprentice tijd, of die nu weg was.. zeker niet. Snowy was er nog niet achter dacht hij. De bruine kater had het vrij goed verborgen gehouden, sterker nog hij had vroeger eigenlijk bijna niet met haar gepraat.

Snowynight schrok wat op toen de kater tegen haar in ging. Ze had dat om heel erg eerlijk niet verwacht. Zelfs zijn rustige toon kon de schok niet verhoeden. Ook het feit dat een kat die ze nauwelijks kende haar bij een bijnaam noemde, was ook apart… Maar ze zei er niks van. Ze keek weg en mompelde wat onverstaanbaars, nog steeds niet bereid om toe te geven dat er wel wat was. Op dat opzicht was Snowynight altijd al een gesloten boek geweest richting anderen. Als er iets mis was, praatte ze er liever niet over, hoe hecht ze ook met iemand was.

Onderwerp: Re: Nowhere to run... Nowhere to hide..