Wide Awake (Open)

Met grote oogjes keek ze toe hoe Firestar met de twee vreemdelingen en een aantal warriors aan zijn zijde uit het kamp verdween. De volle maan aan de hemel wees haar erop dat het eigenlijk allang al bedtijd was, maar door alle commotie had kleine Swiftkit niet kunnen slapen. Eerst was ze teleurgesteld geweest omdat ze niet mee mocht naar de gathering, een evenement waar ze al heel veel fantastische verhalen over had gehoord, maar waar ze nog veel te jong voor was om dit zelf te mogen meemaken. Ze had de warriors en gelukkige apprentices mogen uitzwaaien, maar moest daarna toch echt weer terug naar de nursery om te gaan slapen. En toen kwam die nare beving. Swiftkit was daar zo enorm van geschrokken. Ze had haar klauwtjes angstig in de grond geslagen, voor een ogenblik echt ervan overtuigd dat het woud zou instorten. En toen hield het weer op, bijna net zo snel en plotseling als dat het gekomen was. Het hele kamp was hierna nog voor een lange tijd in rep en roer. Iedereen stond voor een raadsel waar die beving vandaan was gekomen en zonder leider en deputy bleef die onrust nog lang na hangen. De sussende geluidjes van de queens toen de kitten angstig begonnen te piepen hadden Swiftkit enigszins gerustgesteld, maar ze bleef nog lang op haar hoede, alsof ze ieder moment weer zo'n beving verwachtte. Bovendien was ze enorm ongerust geweest over haar vader. Haar broertjes en zusjes waren ongedeerd, dat had ze kunnen zien, maar niemand wist hoe het met de rest op de gathering was afgelopen. Swiftkit had de hele tijd op de rand van het nest gezeten, haar blik gespannen naar buiten gericht in afwachting van Firestar. Af en toe had ze steun gezocht bij haar pleegmoeder, die haar keer op keer ervan verzekerde dat ze weer terug zouden komen.

En gelukkig was dat ook zo. Swiftkit had zich zo opgelucht gevoeld toen ze Firestar weer in het kamp zag verschijnen. Voor even leek alles weer goed. Iedereen werd weer kalm en het kamp leek niet al teveel schade te hebben opgelopen van de beving. Maar, toen kwamen plots die vreemdelingen. De warriors van een andere clan die er vies uitzagen en bovenal een stank met zich meedroegen die Swiftkit's pelsharen overeind deden komen. Ze eiste weer de aandacht van haar vader op en hoewel ze niet goed had kunnen horen wat ze zeiden, wist ze dat het foute boel was. Voor een tweede keer moest Swiftkit toezien hoe haar vader door de doorntunnel verdween. Met een mokkend gezicht liet ze haar oren hangen en ging ze verslagen weer op de rand van de nursery liggen. De hele situatie was verwarrend voor haar en dat vond ze niet leuk. Slapen? Dat kon ze op deze manier nog lang niet.

Ze voelde plots een por in haar zij en geschrokken keek Swiftkit op. Normaal was ze niet zo schichtig, maar de hele situatie had haar nu extra alert gemaakt. Ze keek verrast op naar de kleine witte kitten die naast haar was komen te staan, haar oogjes nog altijd groot. Ze was nog steeds onrustig en toen de witte kitten vroeg of ze wist wat er gebeurd was kon ze alleen maar zachtjes met haar hoofd schudden. "Nuhu.." mompelde ze ontkennend. Zelfs de grote volwassen katten leken niet te begrijpen wat de beving te betekenen had. Haar groenige oogjes gleden even naar de donkere hemel, waar diens maan en sterren nog ongeschonden schitterden. "Misschien is Starclan boos?" giste ze toen zachtjes. Haar moeder was daar ook. Hadden ze misschien iets verkeerd gedaan? Haar kleine koppie ging weer richting de witte kitten. "Kan dat?" vroeg ze toen, alsof zij er meer van zou weten.