Lullabye.. bye.. bye...

Met een ietwat berouwende blik in haar ogen staarde Appleblossom op haar nest waar ze zichzelf zo vaak in genesteld had om te ontsnappen aan de wereld. Het was haar veilige haven geweest, maar nu was het altijd zo warme en uitnodigende mos koud. Ze had al meerdere minuten naar haar nest zitten staren, haar staart over haar poten gedrapeerd en luisterende naar het zachte gesnurk van haar clangenoten. De flanken van de katten die ze over haar leven had leren kennen, maar nooit echt contact mee had kunnen leggen, stegen en daalden gestaag. Met een ietwat trieste glimlach op haar gelaat keek ze eventjes rond. Was ze bereid om dit allemaal te verlaten? De warmte die van de lichamen opsteeg op deze zwoele, zomernacht, was niet te ontkennen. Het voelde prettig. Maar ze wist ook dat het moment dat ze wakker werden, haar clangenoten niet meer zo onschuldig waren. Niet dat ze kwaadaardig waren of iets dergelijks, nee, dat wilde ze nooit beweren. Maar ze voelde zich absoluut niet thuis tussen hen. Ze kon geen fatsoenlijk contact leggen met de katten. Al haar hele leven niet. Ze was timide, verlegen, niet zeker van zichzelf en sociaal heel erg onhandig. Iets wat allemaal niet bevorderlijk was voor een clanleven, al zei ze het zelf. Ze slikte eventjes wat nerveus en klapte haar nagels uit. Haar goudkleurige ogen gleden nog eventjes een laatste keer over de lichamen van haar slapende clangenoten, om zichzelf ervan te verzekeren dat ze echt sliepen, maar hierna begroef ze haar nagels diep in het koude mos van haar nest. De substantie scheurde gemakkelijk onder haar doornscherpe nagels en viel in vlokken op de grond neer. Pas toen er enkel nog flarden van haar nest op de grond lagen, was Appleblossom tevreden, al hing er een zekere brok in haar keel die ze niet weg kon slikken. Was dit de juiste beslissing? Ze kon immers niet meer terug. Maar één enkele laatste blik richting haar clangenoten en ze wist zeker dat ze gelijk had. Langzaam hief ze zichzelf omhoog en keek ze naar het vernietigde nest. Het zou wel duidelijk zijn voor de rest wat er gebeurd was dan.. En dat ze niet meer naar haar hoefden te zoeken.

Ze hief zichzelf omhoog en schudde haar pels nog een laatste keer uit. Het maanlicht lonkte haar vanuit de den ingang, samen met het zachte gezoem van krekels. Met een nerveuze slik probeerde ze opnieuw de brok in haar keel weg te slikken en met zachte, fluwelen pasjes stapte ze tussen haar clangenoten door. Als ze iemand deed ontwaken, dan was ze de pineut. Ook moest ze nog eens ongemerkt het kamp uitglippen, iets wat ook nog eens een probleem kon worden. Ze wist zeker dat Stormstar wachten bij de ingangen had geplaatst. Als ze door hen gezien zou worden, zouden ze vragen waar ze heen ging. Nee, ze moest het heel erg subtiel aanpakken, weggaan door het riet en het laatste stukje zwemmen. Dan zou haar geurspoor ook direct verdwenen zijn. Ze verbaasde zichzelf met het strategische denken dat op dit moment plaatsvond in haar kop, maar het maakte haar des te meer tevreden. Het was goed om te weten dat ze het nog wel kon, dat ze wel strategisch kon denken. Het kon haar huid nog wel eens redden daarbuiten, al kon ze op de rogue die haar zou helpen vertrouwen. Als hij niet te vertrouwen was, dan had ze wel een probleem. Maar alles beter dan hier. Toen ze eenmaal de den uitstapte, bleef ze in de schaduwen van het riet. Een ietwat treurige blik wierp ze op de leaders den en op de nursery. Stormstar… Haar moeder… Ze hadden haar beiden niet nodig, ze zouden beiden verder leven zonder haar. Stormstar had zijn eigen familie, zijn hele clan. En haar moeder had een nieuw nestje jonkies om zich mee bezig te houden. Vast stuk voor stuk allemaal veel waardevoller en kostbaarder dan zij was. Ook vast veel getalenteerder. Honeyspots zou waarschijnlijk juichen en dansen dat ze ook eenmaal van haar verlost was. “Het spijt me, ik kon het niet.“ Mompelde Appleblossom enkel zachtjes. Niet dat ze haar konden horen, nu in het holst van de nacht, maar het ging om het idee. Afscheid nemen zou de pijnlijk zijn. Misschien was dit wel de daad van een lafaard, maar was ze ooit moedig geweest? Voor haar gevoel niet. Al die malen dat alles mis ging. Ze had zich altijd verstopt, verborgen, nooit een aanval uitgevoerd. Ze was geen dappere clankat. Ze was een last voor haar clan. Ze was altijd degene geweest die zich verborgen had en verstopt. Nu zou ze de clan verlossen van deze last. Deze… zwakte. Misschien zouden ze er wel blij om zijn… Een cynische glimlach verscheen op Appleblossom’s lippen toen ze zichzelf door het riet heen drukte. Misschien zou het ze niet eens opvallen dat de kleine Appleblossom verdwenen was.

Het water voelde koud aan toen het door haar pels heensijpelde en haar naakte huid raakte. Een huivering liep van haar staartpunt tot haar oren maar ze moest zich erdoorheen bijten. Op dit moment was ze nog steeds een Riverclan kat immers. Een kat die zichzelf altijd moest kunnen redden in het water. Ze wist dan ook wel hoe ze moest zwemmen, maar prettig vond ze het niet. Een wrange glimlach verscheen op haar lippen. Zelfs hierop was ze geen Riverclan kat in hart en nieren… Toch wist ze wel met wat vastbesloten trappen van haar poten een zekere tred te houden, terwijl het riet langzaam langs haar gezicht streelde. Het navigeren tussen de hoge, bleke stengels bleek toch wat lastiger. Maar aan de stand van de maan kon ze zien hoe en waar ze zich exact bevond, welke draai ze moest maken en hoe ze eruit moest komen. Enkele vissen schampten langs haar poten heen, geschrokken door de plotselinge bewegingen in het water. Of tenminste, ze dacht dat het vissen waren. Het kon maar zo zijn dat ze weer iets heel erg anders voelde en dacht dat het vissen waren. Voor nu moest ze zich focussen… Dan zou alles goed komen. De poes duwde met haar neus de laatste rietstengels opzij en kon de oever nu aanschouwen. Het Riverclan kamp had ze nu achter zich gelaten, definitief. Ze kon de kleine steentjes van de rivier onder haar voorpootjes voelen toen ze langzaam maar zeker weer ondergrond vond met haar pootjes. Langzame pas, voor langzame pas liep ze het water uit, tot ze weer op het vaste  land stond. Water droop van haar pels af en drupte in een vlug tempo op de grond neer. De grond had hier geen moeite mee, die zoog het vocht gretig op. Ze draaide zich ietsjes om en keek nog een keertje naar de grote hoeveelheid riet die het Riverclan kamp omhulde. “Succes, allemaal..“ Miauwde ze zachtjes, toch iets verstikt in haar stem. Het was de juiste keuze, het was de juiste keuze… Ze bleef het zichzelf inprenten. Ze had al zolang erover nagedacht om weg te gaan bij haar clan. Maar nu het moment eindelijk daar was, beangstigde het haar toch een beetje. Als bevroren bleef ze eventjes naar het kamp staren. Maar hierna trok ze haar blik los en draaide ze zich weg van het kamp. Nog één keer schudde ze haar pels ferm uit, waardoor de druppels in het rond vlogen, maar hierna begon ze haar tocht naar de afgesproken plek, de plek waar ze Talon zou ontmoeten. Hij zou haar wegleiden van haar clanleven en haar de manieren van het zelfstandig leven leren. Hij zou haar bevrijden van haar clanleven.

Het was vreemd om ’s nachts in je eentje door het territorium te lopen. Appleblossom deed het niet zo vaak. Het zachte gezoem van insecten en ritselende bladeren was het enige wat haar vergezelde op haar tocht. Het gaf haar eng veel de tijd tot zelf reflectie. Het zachte avondlied van de nachtdieren liet haar ietsjes wegdoezelen. Was ze wel klaar voor een leven als eenling? Je had immers ook de Bloodclan en dergelijke… Maar tegelijkertijd, de Bloodclan had het alleen maar tegen clankatten, iets wat zij dan niet meer was. Zouden ze haar dan met rust laten? Nee… Icy wist maar al te goed hoe ze eruit zag. De poes zou dus zeker weten wat haar wortels waren en dat ze ooit een clankat was. Dat stigma zou ze niet kwijt raken. Ze moest zichzelf eraan helpen herinneren dat ze Talon zou vertellen dat hij niet zou vertellen over haar oorsprong. Dat kon namelijk nog wel eens problemen veroorzaken… Problemen waar ze eigenlijk geen zin in had. Ze ademde eventjes diep in, een poging om haar razende zenuwen te kalmeren. Als hij trouwens niet op kwam dagen, was ze sowieso zuur. De poes moest echter vertrouwen hebben in zijn woorden, want nu ze dit mentaal besloten had, kon ze niet meer terug wat haar betrof. Dus met of zonder Talon, ze kon niet meer terugkeren. Niet nu ze haar nest vernietigd had en zo het kamp uit geglipt was. Misschien hadden ze al door dat ze verdwenen was… Maar dat idee verwierp ze al snel. Wie zou dat nou doorhebben? Ze was de onbekende stem van niemand. Ze had maar een paar katten die ze uberhaupt kende. Laatst staan dat ze haar zouden missen. Zou Autumnleaf haar eigenlijk missen? De kater was ooit erg op haar gesteld geweest… Maar ze schudde haar kop zachtjes. Ze had de kater nooit op die manier leuk gevonden. Sterker nog, de vriendschap was verwaterd toen de poes hem dat had verteld. Waarschijnlijk was hij dan ook maar blij dat ze verdwenen was. Het was sowieso beter voor de clan als ze wegging en wegbleef, leek het wel. Ze begon hier steeds meer bewijslast voor te vinden in haar kop. Het enige wat ze in haar leven immers had aangetrokken waren problemen, van kits af aan al. Een wrange glimlach speelde op haar lippen terwijl ze haar passen versnelde. Toch kon ze maar beter opschieten, voordat er de kleine kans ontstond dat ze ontdekt was en dat ze naar haar op zoek gingen. Verraders waren vast niet zo geliefd, ook niet bij Stormstar. En ze kon niet ontkennen dat ze op dit moment een verrader was. Ze bedroog haar clan, haar training, alles. Ze ging ervandoor om een rogue leven te leiden. Maar… tegelijkertijd. Konden ze het haar kwalijk nemen? Ze was nooit een clankat in hart en nieren geweest.

De poes stapte stug door, de grens was al bijna in zicht. Nog eventjes door en dan zou ze het gered hebben. Dan zou ze Talon ontmoeten en kon ze eindelijk weg bij de Riverclan. Ze hoopte niet dat ze het haar te erg kwalijk zouden nemen of dat ze haar te erg zouden missen… Maar dat vast wel niet. Ze zouden waarschijnlijk op z’n hoogst teleurgesteld zijn, maar dat was alles. Ze was immers nooit een goede warrior geweest. De bladeren streken langs haar gelaat heen. “Dit is allemaal voor een beter lot en voor een betere clan… En een schone lij, een betere ik..“ Mompelde ze zachtjes. Zolang ze de woorden bleef herhalen als een mantra, zou ze het misschien geloven. Want ondanks dat ze deze beslissing genomen had, heersten er nog steeds een enorm aantal twijfels in haar kop. Maar boven die twijfels hing er bovenal een hele grote waarheid voor haar. Ze was beter af buiten de clan dan erin. De grenslijnen kwamen in zicht. De geuren ervan werden steeds sterker. Ze betekenden maar één ding en dat wist ze heel erg goed. Buitenstaanders, blijf buiten. Maar zouden ze nu niet ook betekenen: Appleblossom, blijf binnen? Nee, de grenslijnen konden haar niet binnen houden. Deze keer niet. Deze keer zou ze ontsnappen. Deze keer zou ze… vrij zijn.

Met een lichte twijfel in haar passen stapte ze de grenslijnen over, voor de laatste keer wat haar betrof. Nog eventjes keek ze een keer om, zoekende naar bewegingen in het struikgewas. Haar ogen werden licht vochtig terwijl ze omkeek. “Vaarwel.. allemaal..“ Miauwde ze, met een verontschuldigende toon in haar stem. “Bedankt voor alles..“ Hierna draaide ze haar kop met een ruk om en stapte ze stug door, verdwijnende in het struikgewas, verdwijnende uit de Riverclan.

{Topic uit}