That's a hill and I'm gonna roll down like a sausage [ZEALKIT]

De lucht was nog donker, een paar sterren twinkelden nog aan de hemel, maar toch schenen er al een paar feloranje zonnestralen, boven de horizon uitgestoken, waar over niet zo'n lange tijd meer de zon voor in de plaats zou staan. Aangezien in het midden van Green-Leaf was, gaf dit aan dat het nog vrij vroeg zou moeten zijn. De meeste katten sliepen nog diep, hoewel sommigen al aan het woelen waren in hun nest van mos en ander zacht of comfortabel spul, proberend weer in slaap te komen. Een klein paar oogjes, een kleur tussen oranje en rood in, openden zich slaperig. Een plakkerige smurrie genaamd slaapzand kleefde nog steeds aan te traanbuisjes van de grote rode bollen. Een donderend geluid klonk zachtjes door de Nursery heen. Snel legde Wishkit zijn inktzwarte pootje op het zachte, gevoelige buikje. Ja, hij had honger, maar wat kon hij doen? Simpelweg door de Nursery en het kamp heen schreeuwen om eten is toch geen manier? Dat was voor pasgeboren kittens, niks voor hem. Hij was al wat ouder, hij was al slim genoeg om zich te kunnen realiseren dat anderen zich er aan zouden irriteren als hij zat te jammeren om eten. Bovendien zou zijn moeder dorstig moeten zijn en niet in staat zijn zoveel melk te produceren als anders. Omdat ze de rivier moesten delen met die bloody fish-brains van een RiverClan katten, en het riviertje steeds lager begon te staan had iedereen minder te drinken. Wishkit zuchtte luid uit verveling. Hij sloeg een kiezel weg. Hoe wou iets doen, nee, hij MOEST iets doen, anders zou hij doodgaan van verveling. Wat wel een eeuwigheid leek te duren (wat eigenlijk minder dan vijf minuutjes was) stond de kleine kit op en slenterde stilletjes naar buiten. De koele ochtendlucht verwelkomde hem. Zijn snorharen trilden even en hij huiverde. Het was nog koud, het was een wolkeloze nacht geweest wat betekende dat de hitte van de vorige nacht gauw na zonsondergang opsteeg, de aarde koel achterlatend. Wishkit keek naar een groen blad op de kale bosgrond van het kamp. Hij zakte onmiddelijk in een niet gebalanceerde houding en sloop op het blad af. Hij begon zachtjes te praten, hopend dat niemand hem zou horen. “En daar komt hij, de grote Warrior Wish, euh, claw, sluipend op zijn grote prooi. Dit zou de hele Clan kunnen voeden! Hij sluipt en sluipt, en dan...” Hij sprong en zijn pootje smakte op het blad. Maar het blad gleed weg, net als zijn poot, en binnen de kortste keren lag hij op zijn onderkaak, op de koude bosvloer. Met zijn voorpoten maakte hij een soort split terwijl hij steunde op zijn achterpootjes, zijn staart was recht omhoog opgestoken als een soort stok en onderlip over zijn bovenlip gestoken, alsof hij heel erg pissig was. En eigenlijk was hij dat ook wel een beetje. Natuurlijk, hij wou niks met zijn vader te maken hebben. Integendeel, hij wou zijn vaders goede versie worden om te laten zien dat hetzelfde bloed hebben niks te maken had met het karakter van elkaar. Wishkit leek geen spat op zijn vader, een kille moordenaar, geen genade voor anderen, ook al hadden ze hetzelfde uiterlijk. Als Darkfire en Wishkit even groot zouden zijn, zou je hen misschien alleen maar kunnen onderscheiden aan het grote litteken, wat over Darkfire's diep oranje oog liep, een soort teken van alle moorden die hij op zijn naam had staan. En tóch, ondanks dat Wishkit anders was, zag iedere kat maar een persoon in hem: de moordlustige gedaante van Darkfire. Nou ja, bijna iedereen, sommigen zoals zijn familie negeerden dat gevoel volledig. En nog één ander, een bijzonder katertje, iets jonger dan dat hij was, maar nog steeds bijna even groot omdat Wish niet zo groot was: Zealkit. Het oranje katertje met een vader waar je u tegen kon zeggen, Firestar, StarClanvergeten de leider van de Clan. De vaders waren compleet het tegenovergestelde van elkaar. Firestar probeerde in plaats van onrust meer hoop te brengen bij de Clans, het was niet voor niets dat hij zo populair was en bovendien ook nog zo jong Clan leader was geworden. Wishkit bleef daar nog steeds liggen, in dezelfde oncomfortabele houding. Hij had ook niet echt een idee wat hij nou echt moest doen...

De ochtendgloren reikte door het kamp. De wereld werd langzaam wakker met zijn inwoners daarbij. Een warme bries speelde in het kamp en door de vachten van de katten. De meeste katten sliepen nog en de lucht was nog een beetje oranje. Sommige katten waren al wakker en lagen met elkaar te praten. Sommige warriors doken gelijk het kamp uit om te gaan jagen, vroeg en met frisse neus. Je zag ook leerlingen achter de mentoren aanspringen voor een vroege training. In het kamp vol met kleine bolletjes vacht, moederpoezen en de heerlijke geur van verse melk. Een zwarte kitten werd wakker en sloop het kamp uit, op ontdekking. iet veel later werd er ook een andere dondersteen wakker. Het kleine kopje slaakte een grote geeuw, zijn kleine tandjes blootgevend. Slaap zat in zijn ooghoeken en hij keek wazig om zich heen. Met zijn witte pootje wreef hij de slaap uit zijn ogen en nieste. Hij kroop nog even dicht tegen zijn pleegmoeder aan en liet een zacht geknor horen. Hij genoot van de heerlijke geur en warmte, wat een heerlijkheid. Met zijn pootkussentjes wist aaide hij de vacht van de moederpoes die nog lag te slapen, het voelde lekker zacht. Hij speelde met de haren en wreef met zijn pootjes schattig over zijn eigen hoofdje. Toen zijn groene oogjes naar buiten keken liet hij een zacht mauwtje horen. Het felle witte licht, deed even pijn. Toen hij even met zijn oogjes knipperde en met zijn neusje snoof zag hij al snel een helderder beeld tevoorschijn komen. Hij lachte en keek met sprankelende oogjes. Toen zag hij iemand voor het kamp die hij al wat beter had leren kennen, waarvan hij dacht dat ze misschien wel al vrienden waren. Zealkit rolde om en kwam op zijn buik terecht, waardoor hij kon opstaan. Hij schudde zijn kop en zwaaide even met zijn korte staartje. Toen hij naar buiten liep hoorde hij Wishkit praten. Zealkit concentreerde zich om het beter te horen. “En daar komt hij, de grote Warrior Wish, euh, claw, sluipend op zijn grote prooi. Dit zou de hele Clan kunnen voeden! Hij sluipt en sluipt, en dan...” Zealkit grinnikte en keek hoe Wishkit het blad probeerde te vangen, waardoor Zealkit nu moest lachen. Voordat Wishkit kon omkijken, rende Zealit al op hem af. Grote passen die bijna sprongen waren kwam Zealkit dichter bij Wish. Uiteindelijk een grote sprong met grote bigsmile landde hij op Wishkit. Luid lachend belandde hij op zijn vriend en ze rolde samen stoeiend verder, Zealkit vond het leuk.

Wishkit's adem werd uit zijn longen geblazen toen er plots een gewicht op hem viel en hij werd meegesleurd door poten die zich stevig om zijn middel klemden. Hij ving met zijn rode oogjes even een glimp op van de rood-oranje vacht. Voor een moment moest hij aan Firestar denken, maar dat leek hem niet zo logisch aangezien dit gestalte veel kleiner was dan de grote leider. Zijn stemming sloeg gelijk over naar speelsheid toen hij doorkreeg dat het het gewicht van het kleine katertje Zealkit was. Zijn vriend, of in ieder geval, hij hoopte dat hij dat was. “Zeal, wat d- GRAH” Een poot, of iets anders van Zealkit, kwam in zijn gevoelige maag terecht. Hij piepte geschrokken, waarna speelse vechtlust ervoor in de plaats nam. Ohoho, die zou hij terugkrijgen, nog beter zelfs dan dat hij het deed. Nog steeds rolden ze een heuveltje af, stoeiend. Wishkit stak zijn korte poot naar voren in de hoop niks te raken, en had algauw daarna door dat dat niet veel zou opleveren. Hij zou een echte tactiek moeten bedenken wou hij dit spelletje winnen, zoals een echte Warrior zou doen in een gevecht met een ShadowClan Warrior, of beter, misschien zelfs een BloodClan Warrior! Spelletjes nam hij misschien op als een vrij serieus aspect, maar hij wou het eerder als een soort training zien om slimheid en kracht op te bouwen. Dan kon hij tenminste een goede Apprentice en Warrior worden. Al rollend kwam hij met iets. Hij stak zijn rechtse achterpoot uit, die hard in de grond terecht kwam en ervoor zorgde dat beide kittens tot stilstand kwamen. Wishkit stak zijn borst als een grote bol zegevierend naar voren, en hield zijn linker voorpoot op Zealkit's borst. “Mrauw! Ik ben de ShadowClan Warrior Wishclaw, en ik ga jou opeten omdat ik geen eten heb!” squeelde hij trots, en begon op Zealkit's opgekrulde staart te knauwen. Natuurlijk niet heel erg hard, hij wou zijn vriend geen pijn doen. “Hmmm, jij smaakt lekker!” zei hij met zijn mond vol vacht en staart. Nu zien wat Zealkit's volgende zet zou zijn. In ieder geval was hij nu de sterkste, niets of niemand zou hem kunnen overwinnen en Zealkit's staart terughalen! Die staart was nu van hem!

Zealkit tackelde Wishkit in een verrassingsaanval. “Zeal, wat d- GRAH” Zealkit lachte en voelde hoe hij tegen de groond gewduuwd werd. Hij ontsnapte weer en rende, sprong en voelde alsof hij vloog, hij vond dit zo super leuk. Zealkit werd door Wishkit weer gegrepen. Ze lachte samen en rolde over elkaar heen van de kleine heuvel af, het was geweldig en ze lachte en giechelde. De energie en volle zon, het was een prachtig gezicht. Zealkit genoot ontzettend van het samen stoeien, vond het super leuk wilde Wishkit betaald zetten en was ontzettend speels. Stof en gras waaide op, oude bladeren werden meegevoerd in het rennen en dollen. Zealkit lachte en voelde hoe hij weer werd gegrepen door Wishkit, een beuk in zijn buik, ''Oehf!'' Zealkit lag op zijn rug, in de houdgreep van Wishkit. “Mrauw! Ik ben de ShadowClan Warrior Wishclaw, en ik ga jou opeten omdat ik geen eten heb!” Zealkit's ogen werden groot, net alsof hij heel bang was. ''Oh nee!!'' riep Zealkit. Hij probeerde weg te komen en groef in de aarde. “Hmmm, jij smaakt lekker!” Zealkit voelde een beet in zijn staart en schreeuwde het uit van het lachen. Hij probeerde weg te kruipen, hield zich toen stil. Hij trok zijn gezicht alsof hij een soort zombie was en bleef doodstil liggen. Hij wachtte.. wachtte.. ''Boeh!'' Zeallkit kwam naar voren en duwde Wishkit van zich af, waardoor hij vrij kwam. Hij rende lachend weg en zwaaide met zijn staart. Een staartlengte verder draaide hij zich weer om naar Wishkit terwijl hij uitdagend met zijn kont schudde. Hij grauwde uitdagend en rende nu weer terug naar zijn zwarte vriend. Zealkit sprong bovenop hem en probeerde hem in een houdgreep te nemen. ''Ik heb je! Ik pak je! Mrauw!'' Hij beet in de vacht van Wishkit en lachte. ''Ik heb je Dark..'' Abrupt stopte Zealkit al zijn bewegingen. Hij slikte en sprong van Wishkit af met schuldbewuste blik in de ogen. Het monster waar spookverhalen over werden verteld. De boemand die je kwam halen als je het kamp verliet.. de slechterik die zich in nachtmerries van vele katten hulde. Het was de vader van Wishkit, het was een ongelukje geweest. Zealkit had zich versproken.. ''Sorry! Ik -ik, ik meende het niet Wishkit! sorry..'' Zealkit had een brok in zijn keel en oprecht spijt van wat hij bijna had gezegd.