With every passing day, more sound is fading away[Dyingpaw]

Mintwhisker liep langzaam door het territorium. Ze kon duidelijk merken dat ze al wat ouder begon te worden, vooral aan haar gehoor kon ze het merken. Het werd voor haar steeds lastiger om geluiden goed op te vangen, maar toegeven wilde ze niet. Als andere katten erachter zouden komen, zouden ze vast en zeker zeggen dat het beter was dat ze een elder werd, maar dat was ze zelf nog niet van plan. Ze zou het voorlopig nog aan niemand vertellen en misschien als haar gehoor nog slechter zou worden zou ze besluiten om een elder te worden. Ze was het kamp uit gegaan om wat te gaan jagen en ze rook dan ook de lucht constant om uit te vinden of er een prooi in de buurt was, want op haar gehoor kon ze niet volledig meer vertrouwen.

Al sluipend liep hij door het territorium, zijn lichaam volledig tegen de grond gedrukt om toch maar niet gezien te worden door de prooi. Het was nu wel Newleaf, maar nog steeds was er niet veel prooi. Natuurlijk verhongerde de clan niet, ze hadden allemaal genoeg te eten, maar helemaal vol waren ze toch nooit.. Maar dat had je nu eenmaal als clankat. Als kittypet kon je vertrouwen op een volle maag, als clankat niet. En toch zou hij voor geen goud willen ruilen, hij hield van de vrijheid, het slapen onder de sterren, de eenzaamheid als je door het windclangebied rent... Opeens werd zijn gedachtegang onderbroken door een geur, die hij in eerste instantie niet herkende. Meteen werd hij alert, de haren op zijn rug gingen de lucht in en behoedzaam keek hij rond. Oh, het was Mintwhisker maar, een al wat oudere warrior die voor sommigen beter elder kon worden. Voor Dyingpaw maakte het niet echt uit, als ze hem maar met rust laten. "Hallo.", mompelde hij verlegen.

Mintwhisker was volledig gefocust op het vinden van prooi, dat ze niet helemaal had gemerkt dat er een apprentice bij haar in de buurt was gekomen, pas toen ze de geur rook draaide ze in de richting van waar de apprentice was. De apprentice had haar vast al wel begroet, maar omdat ze zich er niet op had gefocust had ze het in elk geval niet gehoord. "Hallo." Besloot ze de apprentice te begroeten. Dyingpaw hoefde niet te weten dat ze hem niet had gehoord, het was beter als niemand erachter zou komen. Als ze nu gewoon op Dyingpaw bleef concentreren, dan zou het wel goed moeten gaan en zou ze ook moeten horen wanneer hij iets zei. Als er nu maar niks kwam dat haar zou afleiden.

"Hallo.", begroette Mintwhisker hem. Ze leek helemaal op hem geconcentreerd, wat redelijk uitzonderlijk was. Hij was niet iemand waar anderen veel aandacht aan besteedden. "Ben je op jacht?", vroeg hij en, zoals gewoonlijk, zeer zacht. Zijn stem kon gewoon niet luid zijn, hij wou het niet, en, misschien vanbinnen, was hij er ook wat bang voor, om zijn stem te laten horen. Hij keek ietwat nerveus om zich heen, om de een of andere reden voelde hij zich niet erg op zijn gemak. Misschien kwam het omdat Mintwhisker zo op hem geconcentreerd was, hij wist het niet.

Mintwhisker wist dat het wel onbeleefd over kon komen als ze haar aandacht volledig vestigde op de apprentice en dat hij het misschien ongemakkelijk vond, maar anders zou ze misschien iets qua woorden missen en dat was nou ook weer niet wat ze wilde. "...op jacht?" De apprentice praatte zacht, dus ze had niet helemaal kunnen horen wat hij zei, maar ze kon er nog wel wat uit opmaken, althans ze hoopte dat ze het goed had. "Ik was in ieder geval een poging aan het doen." Zei ze. Ze merkte alleen wel dat Dyingpaw zich niet helemaal gemakkelijk voelde onder haar aandacht en misschien zou ze ook wat minder gefocust op hem moeten zijn.

"Ik was in ieder geval een poging aan het doen.", antwoordde de witte poes. Wat ongemakkelijk keek Dyingpaw naar de grond, wat zou hij nu moeten zeggen? Hij was niet erg goed in gesprekken voeren, en daardoor wist hij niet wat hij nu zou moeten doen of zeggen. Moest hij voorstellen om mee te helpen? Maar misschien zou de al wat oudere poes denken dat hij dacht dat ze te oud was om te jagen. Misschien moest hij haar geluk wensen en dan weggaan, maar misschien zou ze dat onbeleefd van hem vinden. Daarom wachtte hij tot Mintwhisker iets zou zeggen.

Mintwhisker hoopte dat de apprentice zich nu wat meer op zijn gemak zou voelen, maar daar leek het niet op. Het was dan misschien ook niet zo verstandig om hier te blijven praten, als ze nou eens wat zouden gaan doen, dan zou Dyingpaw misschien wat meer afgeleid worden. "Zullen we wat gaan jagen?" Vroeg ze de apprentice uiteindelijk. Ze hoopte dat hij ermee in zou stemmen en dat het dan wat minder ongemakkelijk zou worden, ook al wist ze nog niet helemaal hoe ze de apprentice niet moest laten merken dat ze niet alles meer hoorde. Vooral als ze zometeen zouden gaan jagen, maar daar zou ze zo wel achter komen.

"Zullen we wat gaan jagen?", vroeg de al wat oudere, witte poes. Dyingpaw knikte instemmend en ging haar voor door het hoge gras. Even keek hij achterom om te zien of ze hem volgen, om daarna al zijn zintuigen op scherp te zetten, op zoek naar een prooi. Al na een paar tellen had hij beet. Niet ver voor hem, in het dichte struikgewas, zat een bruin konijntje nietsvermoedend te knabbelen. Voorzichtig sloop Dyingpaw dichterbij, pootje voor pootje door het groene gras. Even checken of de lucht de goeie kant op waait, en dan de sprong wagen. Hij veerde op, keek recht in de ogen van het beestje en kwam weer neer. De zwarte kater probeerde te bijten, maar het bruine konijntje wurmde zich los en sprintte ervandoor. Langzaam kwam Dyingpaw weer omhoog en keek hij verontschuldigend naar Mintwhisker. "Niet gevangen.", zei hij stilletjes.

~Sorry van de late reactie ;d~