x Could use someone right now x

De zon stond hoog deze rustig dag in Greenleaf. De rode kater liep, zachtjes snorrend, door het gebied heen. Door het dikke bladerdek was het koel onder de bomen, maar hij maakte gretig gebruik van de open plekken, waar hij telkens eventjes zijn rode vacht kon verwarmen.
De depressieve buien van Lostpath waren nog niet helemaal verdwenen, maar de zon had ze wel naar de achtergrond geduwd. De rode kater was altijd al gek geweest op de zon en maakte daar nu gretig gebruik van. Hij had vanmorgen al wat gejaagd, waardoor hij zichzelf nu eventjes een paar minuten rust had gegund.
Rustig ging Lostpath op een grote, verwarmde, steen liggen en rolde zich op tot een snorrend bolletje rode vacht.

[First post for Cherrypelt~]

Terwijl ze kalm haar borstkas aan het wassen was krulde ze haar staart netjes rond haar lichaam. Ze had vandaag Thornpaw een dagje vrijaf gegeven, zodat ze zelf ook even terug op rust kon komen. Zelf getraind worden was zwaar, maar iemand anders trainen viel ook niet best mee. Soms betrapte ze zichzelf erop dat ze wat te zacht was in omgang met haar apprentice en dat ze vergat dat zij de mentor was en niet de leerling. Maar trots was ze wel. Het kwam niet zo vaak voor dat je in dezelfde Ceremonie waarin je tot krijger word benoemd ook nog eens een apprentice krijgt. Betekende het dat ze het echt waard was, of was er gewoon een tekort aan mentoren? De poes stopte even met likken en haalde haar schouders op. Lostpath had haar nou eenmaal goed getraind, daar was geen twijfel aan mogelijk. Maar alsnog bleef de vraag waarom Firestar meteen zoveel verantwoordelijkheden op haar schouders legde in haar hoofd rondspoken, al had ze zo het gevoel dat de Clanleader daar niet echt zo z'n redenen voor had.
Met een zachte zucht stond de poes op en besloot ze maar eens wat te gaan doen. Het warme zonnetje dat haar rug verwarmde had haar lui gemaakt, maar dat betekende nog niet dat ze de hele dag mocht nietsnutten. Met een rustige tred in haar passen verliet ze het kamp en trippelde ze richting een plek in het territorium waar vaak wel genoeg prooi te vinden was. Maar zodra ze plots de rode kleur die leek op de vachtkleur van een vos te zien kreeg sprongen haar nekharen overeind. Vos! Schoot er door haar kop heen, en in een fractie van een seconde schoot ze naar voren. Pas toen ze twee meter van het dier verwijderd stond had ze door dat het Lostpath was, en dus geen gevaarlijke vijand. Terwijl de poes nog haar snelheid probeerde te verminderen en haar nageltjes terug introk probeerde ze de kater te waarschuwen. Maar er kwam geen geluid uit haar keel en met een knal botste ze tegen het bolletje vacht aan. "Sorry! Ik dacht dat je een vos was." Verontschuldigde ze zichzelf terwijl ze hem schuldig aankeek. Pas toen kreeg ze door dat ze half op hem lag. Lichtelijk beschaamd krabbelde ze terug en ging ze op de grond zitten, afwachtend op enige vloekwoorden van haar mentor.