Forever is a big word (EVERSTAR)

Eaglecry
"Behind the tears, inside the lies, a thousand slowly dying sunsets.."
Met een norse uitdrukking op zijn gelaat liep de seal tabby kater over het met hoog gras bezaaide gebied. Zijn oceaankleurige ogen glommen lichtelijk geïrriteerd en terwijl hij zijn oren iets meer naar voren draaide snoof hij aan de lucht. Maar er waren geen verse prooigeuren te bekennen. Zijn lawaaierige sprint van daarnet had vast al het prooi in de nabijderheid weggejaagd. En dan nog te bedenken dat zijn sprint voor niets was geweest, want het konijn waarachter hij joeg was hem ontsnapt. Aldus, zijn momentele moodstatus. Nog één laatste keer ging hij met zijn neus door de lucht in de hoop nog wat geuren op te kunnen vangen, maar het enige wat hij rook was de verse markering van zijn Clanleader, Everstar. Geweldig. En om het plaatje compleet te maken zag hij haar gestalte wat verderop. Eaglecry stond ondertussen al wel bekend om zijn uitzonderlijke karakter en zijn slechte gedachtes over de nieuwe leader en deputy. Het enige wat hem tegenhield om niet naar hun bevelen te luisteren was zijn plaats in de Clan. Het laatste dat hij nou wou was verbannen worden, en dus zou hij neutraal doen wanneer dat moest.

Everstar liep met stevige passen door het lange gras. Een eindje achter haar lag een pasgevangen konijn onder een hoopje aarde. De WindClan leidster keek alert om zich heen, bedacht op eventuele indringers of prooi. Ze zag geen van beiden. Ze besloot naar Outlook Rock te gaan. Vanaf daar was een groot deel van het territorium te zien en dat kon erg handig zijn. Katten kon je goed spotten vanaf daar. Een enkele indringer was natuurlijk niet herkenbaar van zo'n grote afstand, maar een grotere groep viel zeker op. En Everstar durfde sinds Shrewstars bezoekje haar aandacht niet te laten verslappen. Voor hetzelfde geld plande ShadowClan een aanval.
Al van een grote afstand zag ze dat ze niet de enige was die de grote rots bezocht. Een warrior, wie het was kon ze nog niet zien, stond in het gras in de buurt van het uitkijkpunt. Toen ze dichterbij kwam, herkende ze Eaglecry, aan wie ze bij de ceremonie een apprentice had toevertrouwd, Solarpaw, als ze het zich goed herinnerde. "Eaglecry," begroette ze hem, toen ze hem bereikt had. "Op jacht?" Hij was zo te zien niet met zijn leerling op pad, dus aangezien ze niet in de buurt van een grens waren, moest hij wel op jacht zijn. Of hij was haar het niksen, dat kon natuurlijk ook. Als dat zo was zou zij daar wel verandering in brengen.

Eaglecry
"Behind the tears, inside the lies, a thousand slowly dying sunsets.."
Zijn oceaankleurige ogen hielden voor heel even het gestalte van zijn Clanleader strak in de gaten, maar zodra ze zijn kant opkeek, keek hij weer weg. Hopende dat ze hem gewoon zou negeren en verder zou doen met wat ze bezig was. Maar tot zijn teleurstelling kwam ze op hem afgelopen, om vervolgens zijn naam uit te spreken. "Eaglecry," Begroette de kattin hem. Zijn heldere blauwe blik ontmoette voor heel even de hare, maar nadien keek hij weer geërgerd weg. "Everstar." Geweldig, ze kon echt niet op een beter moment opdagen, eh? "Op jacht?" Vroeg de poes. Wauw, hij moest toegeven, ze deed alles op het verkeerde ogenblik. Opdagen, en zelfs de verkeerde vragen stellen. De seal tabby kater haalde even diep adem en keek de poes vervolgens weer neutraal aan. Hij moest zich zien in te houden, dit was per slot zijn leider. "Was, m'n prooi is 'm gesmeerd." Bromde hij, duidelijk geïrriteerd door het feit dat dat gebeurd was.

Eaglecry begroette haar zonder veel enthousiasme. "Was, m'n prooi is 'm gesmeerd," bromde de kater chagrijnig. Everstar begreep zijn frustratie, maar ze nam aan dat hij inmiddels al wel weer naar een volgende prooi op zoek was. Een weggevluchte prooi was natuurlijk geen excuus om maar helemaal niet meer te gaan jagen. Ze liep langs hem en beklom de rots om ui te kijken over het gebied. Haar gebied, kon ze zeggen. Het klonk haar wat vreemd in de oren. "Heb je Solarpaw al een training gegeven?" vroeg ze, terwijl haar blik de horizon volgde. Ze keek oplettend naar ieder figuurtje dat ze in het hoge gras zag bewegen, maar zag niets ongewoons. Daarom richtte ze haar blik weer op Eaglecry, in afwachting van zijn antwoord.

Eaglecry
"Behind the tears, inside the lies, a thousand slowly dying sunsets.."
Zijn oceaankleurige blik wist uiteindelijk het gestalte van Everstar vast te houden zonder enige irritatie door te laten schemeren. "Heb je Solarpaw al een training gegeven?" Vroeg de kattin. Net zoals hij had verwacht. De poes kon geen normaal gesprek voeren zonder de bemoeial leader uit te hangen. De kater haalde diep adem en wist zichzelf te kalmeren, waarna hij weer van haar wegkeek. "Nee," Beaamde hij eerlijk terwijl zijn staartpunt wat geïrriteerd begon te tikken. "Haast en spoed is zelden goed." Vervolgde hij nadien. Zijn seal pointed vacht werd verwarmd door een zonnestraal die op hem werd afgevuurd en voor enkele tellen sloot hij zijn ogen om van de warmte te genieten. Hij vroeg zich af of de rosse kattin dat ook nog wel kon. Haar ogen even sluiten en gewoon even genieten van het moment. Vast niet. Of tenminste, dat dacht Eaglecry toch.

"Nee," zei de kater. Everstar wierp een blik op zijn staart, die aangaf dat hij niet erg blij was met haar vraag. Nou, zij was ook niet blij met zijn antwoord, dus dan stonden ze mooi quitte. "Haast en spoed is zelden goed," voegde de kater eraan toe als excuus. "Hm," zei Everstar alleen. Ze vond het nogal een slap excuus. Wat was er nou slecht aan om je apprentice gewoon te trainen zodra daar de mogelijkheid toe was? Hij mocht dan zijn spreekwoorden kennen, je apprentice een dag laten wachten leek haar nou niet echt de beste manier van trainen. Eaglecry sloot zijn ogen even om van het zonlicht te genieten. Everstar snapte niet waarom katten daar altijd hun ogen voor dicht moesten doen. Zij kon prima van de zon genieten terwijl ze rondliep of jaagde. Ze sprong weer van de rots, zodat ze weer naast Eaglecry stond. Ze stak haar neus even in de lucht, maar rook geen prooien in de buurt. Ze hoorde ook geen geritsel in het gras dat door muizen of konijnen veroorzaakt kon worden. Hoog boven hen vloog een kraai, maar die was nu niet bereikbaar. "Een eind verderop is misschien meer prooi," zei ze, terwijl ze zelf al die kant op begon te lopen. Een gesprek voeren was prima, maar dat kon ook tijdens het zoeken van prooien. Als hij haar überhaupt zou volgen. Hij leek hun conversatie niet echt te waarderen.

Eaglecry
"Behind the tears, inside the lies, a thousand slowly dying sunsets.."
"Hm," Hoorde hij de rode poes enkel zeggen. Bijna wou de kater een sadistische opmerking maken, maar hij hield zijn mond gesloten en keek slechts met zijn blauwe ogen naar de grond. Als ze maar geen Clanleader was geweest, dan had hij zich kunnen laten gaan. Hij haatte het, lager in rang staan dan anderen. Vooral omdat je dan 'respect' moest tonen, iets wat zeer lastig was wanneer je die bepaalde persoon juist niet graag had. "Een eind verderop is misschien meer prooi," Zei de poes terwijl ze al verder liep. Dit was voor hem het teken dat het gesprek afgelopen was, of de poes moest willen dat hij mee ging jagen. Iets wat waarschijnlijk wel klopte want het enige wat ze leek te willen van haar Clan was dat haar krijgers werkte. Dat had hij al kunnen afleiden van de manier waarop ze zich gedroeg toen hij zei dat Solarpaw nog geen training had kunnen bijwonen. Een zucht verliet zijn keel en met een kille blik in zijn ogen liep hij achter de kattin aan. "Ik ruik muis." Miauwde hij enkel waarna hij in een sluiphouding dook en met sluwe passen verder over de grond kronkelde. Zijn ogen hadden zich gefixeerd op het grijze lichaampje dat nu ook zichtbaar was geworden en na enkele seconden zette hij zich af. Met zijn voorpoten uitgeworpen richting het prooidier vloog hij door de lucht heen, totdat hij op het diertje belandde en het snel doodde met een simpele beet in de nek. Alsof het iets van niets was raapte hij het diertje op en trippelde hij richting een beschutte plek, waar de seal tabby kater het nadien weer neerlegde en er wat aarde overheen schopte. "Die kom ik later wel weer ophalen." Miauwde hij met een schouderophaal terwijl hij haar aankeek.

Eaglecry volgde haar. "Ik ruik muis," zei hij precies op het moment dat ook zij het diertje rook. De kater dook al in sluiphouding, dus Everstar liet de muis aan hem. Everstar stak haar neus in de lucht, trippelde een eindje verder en snoof opnieuw. Een konijnenlucht waaide haar kant op. Met stille stappen volgde ze de geur. Het lange gras verborg het konijn voor haar ogen, maar verborg haar ook voor het konijn. Uiteindelijk zag ze het beest. Hij was dik, een echt groenbladkonijn. Toen het diertje opkeek bleef ze doodstil staan. Toen hij haar op leek te merken en opsprong, vervloekte Everstar in stilte de groenheid van het gras, dat haar strokleurige vacht zo op liet vallen. Ze zette de achtervolging in. Het konijn zigzagde razendsnel door het gras met Everstar op de hielen. De poes haalde hem uiteindelijk in en sloeg hem met haar poot omver, waarna ze hem met een snelle beet doodde. Toen ze opkeek zag ze niet ver van haar vandaan een donker gat, een konijnenhol. Ze had het diertje net op tijd te pakken gekregen. Arm beestje, in het zicht van de haven gestrand. Neit dat Everstar veel medelijden had met het konijn. Ze pakte haar prooi op bij het nekvel. In de buurt van een grote steen, goed als herkenningspunt, begroef ze het dier onder een dun laagje aarde om het later op te halen. "Die kom ik later wel weer ophalen," zei Eaglecry, die zijn vangst niet ver van haar op een beschut plekje had verstopt. Waarom hij dat zo nodig hardop moest zeggen - natuurlijk ging hij hem later halen, dat was nogal logisch - wist ze niet.
De zon was over haar hoogste punt heen, maar stond nog hoog. "Nog één prooi en dan ga ik terug naar het kamp. Ze zonhoog patrouilles zullen zo wel terugkeren," meldde ze, haar blik in de verte gericht. Ze wilde weten of de grenspatrouilles nog iets te melden hadden. Was het rustig gebleven, zoals de vorige dagen, of had Shrewstar iets uitgespookt?

Eaglecry
"Behind the tears, inside the lies, a thousand slowly dying sunsets.."
De kater wierp even een blik op het prooidier dat zijn leider had weten te vangen en keek haar nadien terug kalm aan. "Nog één prooi en dan ga ik terug naar het kamp. De zonhoog patrouilles zullen zo wel terugkeren," Meldde de poes. Eaglecry haalde zijn schouders op en knikte, als teken dat hij haar had gehoord, maar gaf geen respons. Ergens had hij wel medelijden met haar; Nooit had ze rust en altijd zou ze achtervolgd worden door de verantwoordelijkheden die zich opstapelden op haar schouders. Hij wist niets af van het leven van een Clanleader of deputy, maar wat hij wel wist dat ook zij gewone katten waren. En dat ze zich niet moesten overwerken. Maar Eaglecry was niet het type kat dat zou zeggen dat iemand rustig aan moest doen. Het gebeurde zelden tot nooit dat hij echt om iemand gaf, wat dus ook zijn desintresse en afstandelijkheid verklaarde. "Ik denk dat ik Solarpaw de grenzen zal laten zien." Miauwde hij, van onderwerp switchende terwijl hij zijn blik op de lucht boven hen fixeerde. Maar hierna keek de kater weer voor zich uit en spitste hij zijn oren, hopende dat hij weer een prooigeur zou opvangen.

Eaglecry haalde zijn schouders op en knikte, maar er kwam geen antwoord. Hij keek naar de lucht en zei: "Ik denk dat ik Solarpaw de grenzen zal laten zien." Everstar gaf geen antwoord. Ik heb Whitepaw de grenzen al laten zien, dacht ze, maar het leek haar niet nodig dat te zeggen. Ze kon Eaglecry wel tegen zich in het harnas jagen, maar daar schoot ze zelf ook niks mee op. Ze besloot maar gewoon tevreden te zijn met het feit dat hij wel van plan was Solarpaw binnenkort de grenzen te laten zien. "Kijk goed rond wanneer jullie bij de grens met ShadowClan zijn. Als jullie iets ongewoons zien, wil ik het horen," zei ze. Everstar spitste net als Eaglecry haar oren, in de hoop dat er nog een prooi in de buurt zou zijn. Tot haar genoegen hoorde ze al gauw geluid komen van links en kort daarna ook van rechts. Met haar staart wees ze in de richting van dat laatste geluid. "Neem jij die?" vroeg ze, terwijl ze zelf als koers zette in de andere richting. Ze wilde niet weer tegelijk met een ander achter dezelfde prooi aanjagen, zoals toen met Solemnrush was gebeurd. Wat haar toen nog eens extra had geërgerd was het feit dat hij toen het konijn had gevangen en niet zij.
Langzaam sloop ze naar het geluid en ze zag dat het opnieuw een konijn was. Wel maar een kleintje, deze keer. Ook nogal mager. Dat was dan weer jammer. Nu ja, prooi was prooi.

Eaglecry
"Behind the tears, inside the lies, a thousand slowly dying sunsets.."
"Kijk goed rond wanneer jullie bij de grens met ShadowClan zijn. Als jullie iets ongewoons zien, wil ik het horen," Hij legde zijn oren plat en keek de andere kant op. Hij haatte het, commando's van andere opvolgen. Hij zei dan ook niks, keek alleen in de verte. De kater spitste zijn oren pas weer toen de poes iets aan hem vroeg. "Neem jij die?" Hij opende zijn mond om iets te zeggen maar sloot deze weer toen de poes er al naar toe sloop. Wel, dat was ook erg vriendelijk. "Pak jij die maar." Miauwde hij expres extra luid, in de hoop dat het prooidier weg zou lopen. En dat deed het ook. Een grimas sierde zijn gelaat maar hij verstopte deze algauw zodat de Clanleader niet zou weten dat hij het expres had gedaan. De kater zuchtte even en sloeg even met zijn staart in de lucht. "Wel, dat is spijtig." Miauwde hij simpel waarna hij richting de poes liep. "Maar ik ga verder, nog een fijne dag." Mauwde hij stug toen hij voorbij haar heen wandelde. Hij keek even geïrriteerd op toen zijn vacht bijna de hare aanraakte, en ging er nadien vandoor op een rustig drafje. Hij zou zijn prooi later wel komen ophalen. Eerst madam blij maken en zijn apprentice gaan trainen.

"Pak jij die maar," zei Eaglecry vrij luid. Het konijntje schrok van het harde geluid en stoof ervandoor. Everstar zag meteen dat het weinig zin meer had er nog achteraan te rennen. "Wel, dat is spijtig," miauwde Eaglecry. Everstar verdacht hem ervan dat hij het konijn expres had laten schrikken. "Erg spijtig", antwoordde ze met een lichte sis in haar stem. Ze vond het nogal een stomme streek van hem. Was zijn eigen belang soms meer waard dan de clan? Ze hadden die prooi nodig. Het had echter ook geen zin om er iets van te zeggen. Hij zou toch gewoon ontkennen dat hij het expres had gedaan. Nu ja, hij bleef in ieder geval niet langer rondhangen om haar verder te ergeren. "Maar ik ga verder", kondigde hij aan, "nog een fijne dag." Hij liep haar voorbij en ging er op een drafje vandoor. Everstar keek hem niet na. Zij moest een prooi zien te vangen om dat net ontsnapte konijn te compenseren.

Onderwerp: Re: Forever is a big word (EVERSTAR)