Let's show them the past

Onderwerp: Let's show them the past vr 6 dec 2013 - 22:46

_{Een kleine rode kater liep over de al wat droge vlaktes van zijn territorium heen. Een kille wind blies zijn halflange rode vacht wat uit zijn model en liet wat tranen in zijn ogen komen. Wrenpaw wendde zijn kop af naar zijn poten zodat de wind niet meer zo scherp in zijn ogen was te voelen. Hij haalde zijn neus een keertje op en trippelde verder. Er was geen enkele geur van prooi te bekennen. Geen enkele aanwijzing dat er een prooi aanwezig was geweest de laatste tijd. In de verte zag hij een grijzige stip boven de velden zweven en hij slikte zijn nerveusheid naar binnen. Die stip daar, dat was een roofvogel die hij de laatste tijd vaak had gezien en gehoord. Een ijselijke krijs verliet de snavel van het dier en de kater dook wat in elkaar. Behoedzaam liep hij verder en hield de stip in de gaten, er waren tenslotte altijd wel katten die zo'n aanval kregen en dat daarop de dood volgde. Hij legde zijn oren wat in zijn nek toen de vogel zijn kant wat opkwam. Zijn snorharen trilden lichtjes en hij stapte langzaam achteruit, het wat hogere gras in voor beschutting. De roofvogel cirkelde boven hem rond en de kater hield zijn adem in. Hij zou altijd nog weg kunnen sprinten als de vogel hem opmerkte en aanviel, maar voorkomen was altijd beter. Zijn ogen flitsten van links naar rechts toen een tweede kreet de snavel van het beest verliet. Wat bibberend wachtte de kater op, de roofvogel kón hem gewoon niet opmerken, dat kón gewoon niet.}

De jacht ging goed, vandaag. Het gras begon geler te worden door bladval, waardoor haar vacht, die de kleur van dor gras had, steeds minder opviel. Af en toe wierp ze een blik op de grote vogel die in de lucht hing. Zijn grote vleugels waren gespreid, terwijl hij rondjes cirkelde op de thermiek. Ze had een de queens en elders, die toch in het kamp bleven, gewaarschuwd goed op de kittens te letten en ze de nursery in te sturen wanneer het beest te dichtbij het kamp kwam.
Het was de zoveelste zorg erbij. Hollystars lichaam was niet meer gevonden, iets wat steeds aan Everstar bleef knagen. En dan was er ook nog die hele kwestie met ShadowClan. Was er echt een verrader in hun midden of loog Shrewstar over de WindClangeur in haar gebied? Everstar had de patrouilles aangescherpt vanwege het gevaar van een ShadowClan aanval. Everstar zou bijna willen dat die zwart-witte kat gewoon eens aanviel, in plaats van alleen maar te dreigen.
Bladkaal zou ook niet lang meer op zich laten wachten en weer zijn eigen problemen met zich meebrengen, en nu was er dus ook nog een roofvogel in de buurt, wiens zwarte schaduw voortdurend als een dreiging boven de territoria hing. In haar clan waren nog geen ongelukken gebeurd, gelukkig. Hopelijk zou dat zo blijven en zou die vogel gauw weer weggaan. Everstar keek naar de zwarte gedaante in de lucht en wenste dat het dier niet zo hoog vloog. Anders zou ze hem eigenhandig uiteen gereten hebben, dat ondier.

Een eind verderop zag ze een kleine gestalte tussen het gras, een katertje met bijna dezelfde vachtkleur als zij. Wrenpaw, was het. Hij bibberde, zag ze. Ze keek omhoog, naar de roofvogel. Was dat dat waar hij bang voor was? "Een roofvogel zal sneller een kleinere prooi dan jou kiezen, Wrenpaw," zei Everstar. Wrenpaw was niet erg groot, maar de vogel zou waarschijnlijk eerder voor een kitten kiezen. De apprentice was net wat aan de grote kant voor hem. Tenzij honger hem ertoe zou drijven een minder gemakkelijke prooi uit te zoeken, natuurlijk. Dat was iets wat Everstar er maar niet bij vertelde.

_{Wrenpaw kroop nog iets verder weg in het struikgewas toen hij een rode pels voor zich op zag doemen. Hij legde in eerste instantie zijn oortjes tegen zijn kop aan en keek onzeker omhoog. Toen hij echter zag dat deze kat de leider van WindClan bleek te zijn vlogen ze weer omhoog en keken haar toen afwachtend aan. Hij stopte met bibberen, straks vond ze hem nog een lafaard en werd hij later Warrior! "Een roofvogel zal sneller een kleinere prooi dan jou kiezen, Wrenpaw," miauwde de rode kattin en Wrenpaw knikte toen lichtjes, er geen weerwoord in tegen te brengen. Hij dacht dat z'n grote vogel gemakkelijk een Warrior zoals Everstar op kon peuzelen. Maar, een leider had negen levens, en hoe moest dat dan als ze in de maag van z'n vogel was? Er schoten wat eigenaardige gedachten door zijn kop heen maar keek toen vervolgens weer naar Everstar. "Bent u dan niet bang dat hij u aanvalt?" Vroeg hij op een beleefd toontje en keek vragend naar de rode kattin.}

Wrenpaw deed zijn best te stoppen met trillen, iets wat Everstar wel waardeerde. Het katertje knikte bij haar woorden, waarna hij naar haar opkeek en vroeg: "Bent u dan niet bang dat hij u aanvalt?" Everstar lachte kort. "Hij mag het proberen! Ik ben niet bang voor een vogel, zelfs al is hij wat groter dan de vogels die we als prooi vangen. Hij zou bang voor mij moeten zijn," antwoordde ze. Ze wierp een blik op de gevleugelde gedaante aan de hemel. Zijn schelle roep was duidelijk te horen. Everstar vond het eigenlijk best een mooi geluid, bedacht ze zich.
Ze meende wat ze zei, al wist ze eigenlijk niet eens helemaal zeker of ze het beest echt zo makkelijk aan zou kunnen. Dat ze hem uiteindelijk kon verslaan, daar twijfelde ze niet aan. Hoe gezond ze daar zelf vanaf zou komen, wist ze niet. Ze wilde bijna dat hij nu aan zou vallen, zodat ze met hem kon vechten en hem kon verslaan. Everstar had een enorme hekel aan hangende dreigingen. Dat liever gewoon een gevecht.

Onderwerp: Re: Let's show them the past