Winnares 'The Perfect Story' ||Lein||

~Sherlock Files~

Wanneer je hele leven blijkt te zijn gebaseerd op één grote leugen,
valt alles als een kaartenhuis in elkaar.
Alleen de sterkste overleven en vertellen de verhalen,
de verhalen van degene die er niet meer zijn.

“Code oranje, code oranje, team Bèta aantreden” de woorden galmden door de gangen. Overal werden deuren open getrokken. Mensen in witte jassen kwamen aanrennen naar de grote hal van het gebouw. Het duurde niet lang, voordat team Bèta op zijn plek stond. “Klaar maken voor ontvangst” zei dezelfde stem die de code had afgegeven. De mannen en vrouwen die er stonden, liepen in een rustig tempo naar de oranje zaal toe. “Waar is professor John?” werd er gevraagd door de vrouw die in de oranje zaal stond. “Hier ben ik” riep een man die binnen kwam rennen. Zijn witte jas zat scheef aan elkaar dichtgeknoopt, wat hem een afkeurende blik op leverde van de vrouw die daar stond. Hij ging snel naast naar de rest van bèta team staan en keek naar de vrouw. ‘We hebben vanmorgen bij opgravingen voor uitbreidingen van deze stad twee lichamen gevonden. De lichamen verkeren niet in een uitmuntende staat. De taak aan jullie is om te ontdekken wie ze zijn, maar vooral ook, waarom ze buiten de muren van onze stad lagen” zei de vrouw streng. Het hele team knikte gedwee en ging de ruimte klaar maken om de twee lichamen te kunnen onderzoeken. Het duurde niet lang voordat er twee brancards de oranje zaal in werden gereden. Het hele team stond klaar met hun gereedschap, klaar om de twee lichamen te onderzoeken.

De geur die van de lichamen afkwam was niet al te fris. Snel schoven de wetenschappers hun kapjes voor hun mond. De zakken werden opengeritst en de twee lichamen werden op de tafels, die daar voor klaar stonden, gelegd. John keek naar de twee lichamen, hij kon zo zien dat het een man en een vrouw waren, de vraag was alleen wie het waren. Snel gaf hij zijn team de opdracht om DNA van de lichamen af te nemen. Hij ging op een kruk zitten en keek naar de lichamen. Wie waren ze, en waar kwamen ze vandaan, wat was hun relatie geweest, maar vooral, waarom waren ze buiten de muur? Hij keek hoe zijn team vinger afdrukken nam, en hoe de kledingstukken werden onderzocht die de lichamen nog omhulden. “Professor John, kunt u even komen?” vroeg één van de assistenten die hij had. “Ik kom eraan” zei hij, hij kwam overeind en liep naar de jonge man toe. Zijn assistent stond bij het lichaam van de man. “We vonden dit tussen zijn kleren in, wat is het professor?” vroeg de jongeman terwijl die hem het doosje aanreikte. Hij pakte voorzichtig het doosje aan. Zijn vingers gleden over het oppervlakte heen, zelfs door zijn handschoenen heen, kon hij de richels van het doosje voelen. “Dit is een opnamedoosje” zei hij toen. Hij keek naar de assistenten en keek toen naar de klok. “Kom op jongens, we moeten nog een hoop werk verzetten, en zo heel veel tijd hebben we niet meer” sprak hij streng. Hij zette het doosje neer bij de rest van de spullen. Snel ging het team weer aan de slag. Na een half uurtje hadden ze de lichamen van hun kleding ontdaan en was alles uitgestald op de tafels. Het werd hen maar niet duidelijk waaraan de twee waren overleden. Hij keek opnieuw naar de lichamen. Ergens had hij een gevoel, diep van binnen, dat hij wist wie dit waren. “Breng de DNA monsters naar het lab toe” gebood hij dezelfde jongen die het doosje had gevonden. Hij zag in zijn ooghoeken hoe de jongen snel het doosje met de monsters erin oppakte en meenam naar het lab. Er leek even rust te zijn weergekeerd in het lab. Hij ging weer op de stoel zitten, en bleef naar de lichamen kijken, hij moest antwoorden vinden op zijn vragen. Dat moest gewoon.

Hij streek met zijn hand door zijn bruine haar . Het onderzoek leek maar niet vooruit te komen. Even keek hij naar de deur. Nog steeds was de jongen met de monsters niet terug. Hoe lang kon het nu duren om een aantal DNA monsters te vergelijken met de monsters die in het geheugen van de machine zaten? Hij liet zich terug vallen op de kruk en keek naar de lichamen. Hun DNA moest gewoon in de databank zitten van de machine, anders zou dit onderzoek verder op de klippen lopen. In zijn ooghoeken zag hij het zwarte doosje staan. Hij zuchtte even, hoe kon hij ooit verder komen in dit onderzoek, als ze overal klem liepen. Opnieuw ging hij met zijn hand door zijn bruine haar. Er moest een oplossing zijn, een weg die niet doodliep. Misschien kon dat doosje hem meer vertellen, als het echt een opname doosje was, dan moest er iets opstaan over de man waar het doosje vandaan kwam, misschien zelfs de naam van de man en de vrouw. Hij kwam overeind en liep naar het zwarte doosje toe. Hij wilde het net oppakken, toen zijn assistent terug kwam met de uitslagen van de DNA test. De jongen zag erg bleek. John keek even om zich heen. “Bèta team, verzamelen” riep hij luid. De mensen keken op en legden hun spullen neer. Ze liepen op hem en de jongen af. Hij wachtte rustig totdat de mensen allemaal in een halve cirkel om hen heen stonden. “Volgens mij hebben we nieuwe informatie” zei hij. Hij gebaarde dat de jongen mocht beginnen met praten. “De monsters leverden een vreemde uitslag op. Zoals ons vermoeden al was, hebben we hier te maken met een man en een vrouw. We hebben hier te maken met Rosalie Hathaway en” Enkele malen sloeg zijn hart over, nee. Dat kon gewoon niet. Dat kon niet Rosalie zijn. De tijd leek even stil te staan, terwijl hij naar van het lichaam van de vrouw naar het lichaam van de man keek. “Nathan Brigdeway” zei de jongen.
Zijn hele gezicht trok wit weg. Dat kon gewoon niet, 10 jaar lang had hij tevergeefs naar zijn broer en Rosalie gezocht, die op een nacht waren verdwenen. En nu? Nu lag het lichaam van zijn broer en van Rosalie op die tafels, hij had er net nog in gesneden. Hij zakte in elkaar. “John, John!” riep een vrouwenstem hoog uit. Alles draaide om hem heen, hij kon er niet meer tegen en sloot zijn ogen. Dat gevoel dat hij de mensen had gekend die daar lagen, hij had gelijk gekregen.

“John?” vroeg een stem van ver weg. Langzaam opende hij zijn ogen. Hij zag alleen maar wazige vlekken om zich heen. Het duurde even voordat hij weer helder zag. “Ja?” zei hij. Hij zag de mensen die bezorgd bij hem stonden weer over hem heen buigen. De uitdrukkingen op hun gezicht, spraken boekdelen. Hij ging overeind zitten, en kwam daarna overeind. “John, kende je die mensen?” vroeg de lange vrouw die geen labjas droeg. Hij keek even naar haar, en toen naar de lichamen. Heel even bleef hij recht staan en zweeg hij. “Ja, ik kende hen” zei hij toen zacht. De mensen om hem heen keken hem zowel geschokt als nieuwsgierig aan. Meestal kende professor John niemand. “Rosalie was de vriendin van Nathan. Het waren twee onderzoekers, alleen, in tegenstelling tot ons, zochten zij naar de tijd” zei hij. Hij hoorde gegniffel. Iedereen wist toch dat de tijd gewoon door bleef lopen. “Tien jaar geleden gingen ze op een zoektocht, buiten de muren, maar ze zijn nooit terug gekomen“ zei hij toen. Hij keek naar de lichamen. “Misschien zijn ze niet meer de stad ingelaten, en daardoor zo dichtbij overleden, of ze zijn niet eens zo ver gekomen” zei hij. Hij slikte even. Het was best moeilijk om er over na te denken. “John, hoe kende je Nathan?” vroeg de vrouw weer. Even sloot hij zijn ogen, maar opende ze daarna weer. “Nathan was degene die mijn beïnvloede om dit werk te gaan doen” Hij zag de nieuwsgierige blikken van zijn collega’s wel. “Nathan was mijn 2 jaar oudere broer. Als hij nog had geleefd, dan was hij vorige week 28 geworden” zei hij. Direct daalde er stilte neer in de zaal. Hij zag de blikken vol medeleven, sommige stonden geschokt. Geschokt over het feit dat hij een broer had gehad. Hij wuifde hun condoleances weg. Daar zou later wel tijd voor zijn. “We moeten uitvinden wat ze daar deden, maar vooral ook, wat ze hebben ontdekt” zei hij. Hij zou zich niet af laten lijden door het feit dat het zijn broer was. Hij zou uitvinden wat Nathan had uitgevonden, en proberen voort te zetten waaraan zijn broer was begonnen. “Het doosje” zei opeens de jongen die de uitslagen had verteld. “Welk doosje?” vroeg de vrouw. Hij keek naar haar. “Het opnamedoosje dat we hebben gevonden Violet” zei hij. Hij liep direct naar de tafel toe waar de kleding en spullen waren uitgestald. Hij pakte het zwarte doosje op en keek ernaar en zei: “Dit moet ons de antwoorden geven op de vragen die we hebben”.

Het duurde niet al te lang voordat hij het knopje van het doosje vond. Een zwak blauw lichtje ging aan. “Geef paswoord” zei het doosje krakend. Het was doodstil in de kamer. Een frons verscheen op zijn voorhoofd. “John” zei hij toen. Het doosje piepte en herhaalde: “Geef paswoord”. Hij zuchtte even. Wat kon het dan zijn. Heel even dacht hij terug aan vroeger, aan hoe ze altijd onderzoekers hadden gespeeld in de achtertuin. “Sherlock” zei hij opeens. Het blauwe lichtje sprong over op wit. “Sherlock?” herhaalde Violet vragend. Hij keek naar Violet. “Sherlock ja. Vroeger speelden we altijd onderzoekers. Mijn broer was verzot op detectives uit de vorige beschaving, vooral op Sherlock, die overal altijd een antwoord op wist. Alleen door naar mensen en misdaden te kijken, wist hij al wat er aan de hand was” legde hij uit. Violet keek hem nog een beetje twijfelend aan. Hij richtte zijn aandacht weer op het doosje en keek naar de knopjes die er verder op zaten. Er moest toch ergens een knopje zijn, om de bestanden die erop stonden af te spelen. Hij gromde iets. Het knopje moest er gewoon zijn. Opnieuw gleden zijn vingers over het doosje heen. Hij vond aan de onderkant een knopje. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij drukte het knopje in en zette het doosje op de tafel. Zijn collega’s gingen om hem heen staan, afwachtend en vol spanning, van wat er op genomen zou zijn.

Het doosje gaf een lage pieptoon. Een vriendelijke maar lage stem werd hoorbaar, het bestand sloeg een stukje over voordat het begon: “Files 10.2. Het is vandaag 30 augustus 2091. De zon is net opgegaan. Vanavond zullen we de actie ondernemen, om te kijken wat er buiten de muren van New York is. We gaan uitzoeken of de geruchten die rondgaan, over de tijd buiten de muren, echt waar zijn. Dat zou betekenen dat er een einde aan deze oorlog zou kunnen komen” de stem hield op met spreken. John keek even naar zijn collega’s. “Nathan” een vrouwelijke stem doorbrak de stilte die er hing. Er klonk gelach vanuit het doosje. “Rosalie, daar ben je dus. Ja, hier ben ik. Hoe laat vertrekken we vanavond? Rond een uur of elf, dan is de bewaking bij de muur er niet, dan kunnen we door de spleet heen” het doosje stopte even met afspelen. John keek naar zijn collega’s, was er een spleet in de muur, wat was er hier aan de hand. Hij was duidelijk niet de enige die dat dacht. De gezichten van zijn collega’s spraken boekdelen.
“We hebben drie minuten voordat de spleet weer sluit, ben je er klaar voor?” vroeg de stem van Nathan. “ Natuurlijk ben ik er klaar voor Nathan. Ik wil weten wat er is gebeurd met de rest van de wereld. Ik wil weten wat de invloed van de oorlog was op de rest van het land.” Er was een kleine stilte voordat de stem weer sprak. “Kom, de spleet gaat open” er klonken rennende voetstappen. “Nathan?!” de stem klonk van ver weg. “Hier ben ik”. Een luide dreun onderbrak de stemmen.

Het team keek hem aan. “zijn ze nou vrijwillig naar buiten gegaan?” vroeg Violet met een geschrokken uitdrukking op haar gezicht. Blijkbaar was zij de enige die de vraag durfde te stellen, maar hij zag op de rest van de gezichten dat die hetzelfde dachten en wilden vragen. Langzaam knikte hij. “Alles voor de wetenschap zei Nathan altijd” was het antwoord op de vraag die Violet had gesteld. Hij keek weer naar het doosje, het levenswerk van zijn broer, waar Nathan zelfs zijn leven voor had gegeven. “Staat er nog meer op?” vroeg een van zijn assistenten. Hij wist het niet. “Daar komen we maar op één manier achter” zei hij. Hij pakte het doosje weer op en drukte het knopje opnieuw in. Het doosje produceerde weer geratel. Hij zette het terug op de tafel en keek net als zijn collega’s afwachtend naar het doosje. “Files 12.5. Vandaag zou het 2 september 2091 moeten zijn, maar of dat echt zo is, dat betwijfel ik. Zodra we verder van de muur vandaan gingen, vielen onze horloges stil, en niet lang daarna gaf de accu van mijn mobiel het op. Het is hier totale radiostilte. Het is nog een wonder dat dit doosje het doet. Om ons heen is niets meer dan zand en nog meer zand. Wat de oorlog met dit land heeft gedaan, is ons niet bekend, elke vorm van leven bestaat niet meer. We zijn terug op weg naar New York, om de gevonden resultaten terug de stad in te brengen“. De stem hield op met praten, blijkbaar was het stukje afgelopen. Hij ging zitten op de stoel. ‘Dit is genoeg geweest voor vandaag. Morgen gaan we verder” zei Violet. Iedereen knikte gedwee. Het doosje werd in een beveiligde kast gezet. Één voor een liepen de mensen terug naar hun appartementen. Hij bleef nog even stil staan bij de uitgang en keek naar de twee lichamen. “We zullen de waarheid achterhalen, dat beloof ik jullie” zei hij nog zacht. Daarna draaide hij zich om en liep hij de zaal uit.

Met zijn ontbijt nog in zijn hand liep hij de zaal weer in. De twee lichamen waren er niet meer. Die waren blijkbaar al naar het mortuarium gebracht. Ergens had hij dat wel verwacht, maar toch. Hij keek de zaal rond. Normaal was hij altijd de eerste, maar dat was dit keer niet het geval. Heel team Bèta zat al te wachten, te wachten op hem. Snel at hij zijn boterham op en liep hij naar het team toe. Hij zag dat Violet er ook bij stond. “En wat heeft dit te betekenen?” vroeg hij toen hij dichtbij genoeg was. “We wilden allemaal weten wat er verder nog op het bandje staat Professor” bekende een van zijn collega’s. Hij zuchtte even. Ergens had hij gehoopt dat hij alleen had kunnen luisteren naar de bestanden die er nog opstonden, maar dat was dus niet het geval. Hij liep naar de kast toe en haalde het doosje eruit. Voorzichtig zette hij het doosje op de tafel neer waar team Bèta aan zat. “Laten we dan maar beginnen” zei hij . Hij drukte het knopje in, en het doosje begon weer te ratelen.

“We zijn bij de muur van New York aangekomen, maar de spleet is nergens meer te vinden. Alsof de spleet zich alleen van binnenuit naar buiten open. We kunnen de stad dus niet in”. Klonk de stem van Nathan, de stem klonk bedrukt. “Nathan, mijn opname is er mee opgehouden, hij doet het niet meer” De hoge stem van Rosalie doorbrak de stem van Nathan. John keek zijn collega’s aan. “Is er een tweede doosje gevonden?“ vroeg hij toen. Er werd van nee geschud. Hij keek weer naar het doosje. Hij hoopte dat het doosje hen nog meer kon vertellen, van wat er was gebeurd nadat ze niet meer terug New York in konden. “Wat nu Nathan?” vroeg de stem. Ik weet het niet Rose, misschien kunnen we het beste terug gaan naar de oase die we hebben gevonden“. Heel even dacht hij na. Als Nathan het over een oase had, dan was er toch nog iets van leven buiten de muren van New York, dat zouden bronnen kunnen zijn. Als er water te vinden was, dan zou New York gered zijn. Want de hoeveelheid water die hier was zou op een dag op zijn, een extra bron van buitenaf, zou hen kunnen redden. Hij drukte weer op het knopje, er moest gewoon meer op staan, veel meer. Er moest toch meer over zijn gebleven van de bestanden. Het apparaatje kwam weer ratelend op gang. Hopelijk zou het doosje hem de laatste antwoorden geven. De antwoorden over wat Nathan en Rosalie overkomen was, nadat ze New York niet meer in konden. Hij moest het weten, hij moest weten hoe zijn broer aan zijn einde was gekomen.

“We hebben ontdekt dat er buiten de muren geen besef van tijd is. Zodra we buiten de muren kwamen, vielen onze horloges uit. Het enige waar je de tijd aan kunt bepalen, is aan de stand van de zon. Wat er werd gevreesd , is de waarheid. Tijd bestaat niet meer. Het is dag vijf nadat we New York niet meer in konden komen”. De geluiden uit het kleine doosje stierven langzaam weg. De wetenschappers keken elkaar geschokt aan. “Zou het de waarheid zijn?” vroeg een van de assistenten. John fronste zijn voorhoofd. “Dat zou betekenen dat de tijd waar wij waarde aan hechten helemaal niet bestaat buiten de muren van deze stad” zei hij langzaam. Hij keek weer naar het doosje. “Er moet gewoon meer opstaan” zei hij vol overtuiging. Zacht pakte hij het doosje op en rammelde het heen en weer. “John” riep iemand geschrokken uit, dat was niet de manier om dat doosje te behandelen. Zijn collega’s keken hem verbaasd, maar ook verontwaardigt aan, dat hij dat durfde te doen bij zo’n fragiel doosje. Het doosje begon weer te piepen. Snel zette hij het terug op tafel. “De vraag is of de wereld dit geheim ooit zal ontdekken, dat alles waar wij waarde aan hechten, fictief is. Hopelijk vindt iemand dit doosje, en zal die ons werk verder voort zetten”. Weer hield het doosje er mee op. ‘Nee, dit mag niet’ riep hij wanhopig uit. Hij moest de laatste woorden van het bandje weten. Hij moest de laatste woorden van zijn broer weten. Opnieuw schudde hij het doosje heen en weer, nu minder zacht aardig, dan dat hij de eerste keer had gedaan. Het werd stil in de ruimte toen het doosje krakend en piepend zijn laatste woorden afspeelde. “Dit zijn de Sherlock files”.


Dit is het winnende verhaal van 'The Perfect Story - Summer 2013! Gefeliciteerd, Lein, met je geweldige verhaal, genaamd Sherlock Files!