{Sterftopic} Cardiac Arrest

Haar zicht was steeds slechter geworden. Het was lastig om nog te navigeren door het kamp. Katten werden vlekken, prooien werden een waas. Het jagen, iets wat ze altijd toch al heel erg moeilijk had gevonden, werd erdoor nagenoeg onmogelijk door de wazigheid van de wereld om haar heen. Het beangstigde haar ten zeerste. Het leek net alsof haar ogen met de dag slechter werden. Maar ze sprak met tegen niemand over. Het was een teken van zwakte, iets wat Emberstorm al heel erg lang niet meer toonde aan anderen. Haar leven was alles behalve succesvol te noemen, al vond ze zelf. Het was bijna beschamend zelfs...

Was het zo moeilijk? Vriendelijk omgaan met je medekat? Het was al heel erg snel duidelijk geweest voor de jonge Emberpaw, dat dit inderdaad een vreselijk moeilijk iets was, blijkbaar. Al snel toen ze erachter kwam dat ze absoluut geen talent had voor jagen, was ze de pineut bij haar mede apprentices. Het treiteren, het pesten, de snijdende woorden, elke dag. Het maakte je hard, het maakte je kil. Ze had er altijd al enorm veel moeite mee gehad, stiekem heel erg gevoelig zijnde, maar dat mocht niet baten. Zij was degene die het nooit zou halen, die altijd zou falen. Het werd haar maar ingeprent en ingeprent, met nagenoeg niemand die haar verdedigde.

Het laatste assessment was dan ook een ramp geweest. Ze had hem de eerste keer niet gehaald, niks binnen gebracht. Haar ogen wilden de afstand niet goed inschatten, waardoor ze telkens te ver of te dicht sprong. Misschien, terugkijkende, lag het ook wel aan haar slechte ogen, degenen die haar nu ook weer het leven zuur maakten. Het treiteren hierna was vreselijk geweest. Maar toch had ze het stilzwijgend doorlopen.

Emberstorm vernauwde haar ogen eventjes, ze wilde helemaal niet terugdenken aan al deze teisterende herinneringen, maar ze kwamen alsnog binnen vloeien. Ze kon er niks aan doen. Er zouden vast wel redenen voor zijn, maar geen die ze kon bedenken. Ze hief zichzelf omhoog uit haar nest in de warriors den en liep naar buiten. De zon scheen in haar ogen en verblindde haar eventjes compleet. Ze herkende de katten nog wel die haar hadden zitten pesten. Ze keek ze niet aan. Ze keken haar ook niet aan. Daar had ze ietwat een einde aan gemaakt aan het einde van haar apprentice tijd. Het ontwikkelen van een vreselijk venijnige tong had daar zeker mee geholpen. Het verfijnd doch finaal afraggen van je clangenoten met een scherpe tong, dat was hetgeen wat ze zichzelf had aangeleerd. En het had geholpen, deels. Voor sommige momenten kon ze zich toen verdedigen.

Misschien moest ze een keer naar de medicine cats gaan om te vragen wat er met haar ogen aan de hand was. Ze hief haar kop en draaide haar blik naar de voor haar wazige medicine cats den, waar ongetwijfeld de medicine cats aanwezig zouden zijn. Kijken of ze er misschien iets voor hadden qua kruiden? Maar nee, alles in haar hele zelf hield haar op dit vlak op. Ze wilde niet naar de medicine cats. Ze wilde er absoluut nooit meer heen. Ze wilde nooit meer die den in. Ze had hier immers twee redenen voor. De eerste was sowieso dat ze haar dan misschien naar de elders den zouden sturen. Ze wilde niet nutteloos in die den liggen, al had ze nu ook niet zoveel nut voor de clan. Nee, alles behalve een elder worden. Ze moesten het Warriorschap, waarvoor ze zo hard heeft moeten vechten, uit haar koude, dode klauwen rukken voordat ze dat zou doen.

Grimmig klemde Emberstorm haar tanden eventjes op elkaar. Nee, dat was niet de voornaamste reden dat ze zich nooit meer in die den wilde begeven. Alles in die den herinnerde haar immers aan de voormalige medicine cat Leopardstrike. De sneeuwwitte kater was degene die haar verzorgd had toen ze het aan haar poot had. Maar hij was zoveel meer voor haar geworden dan enkel een verzorger destijds. En zij ook zoveel meer voor hem, of tenminste, dat had ze gedacht. Het was de gelukkigste tijd van haar leven geweest, al dan nog steeds onzeker. Een relatie tussen een warrior en een medicine cat? Wat kon daar immers voor goeds uitkomen? Starclan had het hen duidelijk niet gegund. Het geschenk van kittens was uiteindelijk wel gekomen. Maar de eerste was al gestorven voordat hij een kans kreeg. Natuurlijk, haar andere kittens waren ook geschenken, stuk voor stuk, maar er waren er nog maar twee over ondertussen. En tot overmaat van ramp besloot Leopardstrike ook nog eens om een einde te maken aan de relatie.

Ze was toen weer alleen.

Ze kneep haar ogen eventjes dicht. Ze had de straf van Starclan voor haar fouten al meermaals ontvangen. Maar had ze het ook doorstaan? Ze had zoveel fouten gemaakt in haar leven en was ook zo vaak gestraft. Haar kittens waren nooit meer hetzelfde nadat Bloodclan ze ontvoerd had. Sparkkit was afstandelijk geworden en sprak nooit meer met haar. Sterker nog, hij had een hekel aan haar gekregen. Een hekel aan zijn afkomst. Markeer dat ook maar direct als fout nummer twee. Als poging van het verlichten van haar eigen pijn en schuldgevoelens, had ze aan de hele Windclan onthuld wat er gebeurd was tussen haar en Leopardstrike. Maar dit had helemaal nooit verlichting gegeven voor haar pijn, nee, het had het enkel exponentieel vergroot. Nu was ze alleen, ze zou altijd alleen blijven. Ze had er allang vrede mee gesloten. Maar toch, ze kon het niet helpen dat het af en toe zo éénzaam voelde.

Met logge pootstappen liep ze naar de prooistapel. Haar lichaam voelde uitgeput door alle pogingen tot jacht, het harde werken maar toch niks binnen brengen. Je kon veel zeggen van Emberstorm, maar ze was een doorzetter en niet zo'n klein beetje ook. De poes zou nooit opgeven en nooit haar zwaktes tonen. Maar het begon een tol te eisen aan haar lichaam, maar ook aan haar mentale staat. Ze betrapte zichzelf er steeds vaker op dat ze dingen wantrouwde die ze niet moest wantrouwen of slechte beslissingen maakte door bijvoorbeeld in een menigte te spreken. Normaal zou ze dat nooit doen... Zou het de ouderdom zijn? neusde door de prooistapel heen en pakte een konijn ervan af. Straks zou ze een nieuwe poging wagen tot jagen, weer proberen iets binnen te brengen.

Een plotselinge stekende pijn uit haar borstkas liet haar opschrikken. Een benauwd, drukkend gevoel volgde al snel. Lucht... Lucht! Ze kreeg geen lucht! Ze hapte nog een keer naar adem, maar daarna werd alles zwart en viel ze met een klap neer. Haar hart was gestopt met kloppen, had besloten dat ze genoeg, misschien zelfs wel teveel gedaan had. Emberstorm was niet meer, haar geest had zich bij de sterren gevoegd van de Starclan...

Mintwhisker kwam het kamp binnen gelopen met een muis in haar bek. Ze had graag wat meer gevangen, maar ze was voor alle andere prooien te traag geweest. Het geluk was wat dat betrof niet echt meer aan haar zijde. Ze begon oud te worden en dat merkte ze wel, alleen toegeven wilde ze nog niet echt. Ze legde haar muis op de stapel en draaide zich om. Ze had de klap niet gehoord en ook de woorden die Fawnwish zei had ze niet gehoord, maar het was haar meteen duidelijk dat er iets mis was. Ze snelde naar de katten toe en zag Emberstorm daar liggen. Mintwhisker zag haar flanken niet meer op en neer gaan en wist meteen dat het te laat was. Al snel voelde ze verdriet opwellen. Ze was vroeger vrienden geweest met Emberstorm, maar door de tijd heen was het afgezwakt. Ergens had ze er wel spijt van dat ze de vriendschap niet echt behouden had. Vooral door de moeilijke tijden die Emberstorm had gehad. Ze had een betere vriendin moeten zijn, maar daar was het nu te laat voor. Ze kon de tijd niet meer terugdraaien en nu was er ook geen kans meer om het goed te maken. Ze drukte haar snuit even in de vacht van Emberstorm voor ze een stap achteruit deed om de andere katten erbij te laten.