Omnom! {Wolfpaw.}

Al trippelend baande ze zich een weg richting de grens die aan RiverClan gebied lag. Terug in het kamp hadden ze haar opgedragen om dat te doen, maar om eerlijk te zijn had ze er totaal geen zin in. Al mompelend en met een geïrriteerde blik in haar heideblauwe ogen wandelde ze verder. Ze vond de tijd dat Hollystar nog aan de macht stond leuker. Niet omdat de poes leuker was dan Everstar, maar omdat zij minder aanwezig was geweest in het kamp. En dus moesten de krijgers toen ook minder klusjes doen. Lui, zo kon je haar momenteel wel beschrijven. Een zucht verliet haar bekje toen ze uiteindelijk arriveerde bij de grens waar ze behoorde te zijn en met een onderzoekende blik keek ze naar de overkant. Wat verderop hoorde ze het woeste water van de Gorge stromen, de plek waarvan ze dachten dat Hollystar daar om het leven was gebracht. Op de plek waar zij nu stond was geen water te zien, alleen het rotsachtige gebied dat nog zo ver als ze kon zien uitstrekte. Goed, er was niemand, dan kon ze weer terugkeren.

wolfpaw

Sometimes you just have to take a risk

Eindelijk was hij vrij, hoefde hij niet meer in die saai nursery rond te hangen en het kamp te verkennen. Eindelijk mocht hij verder gaan, een eigen leven leiden. De helderblauwe, bijna lichtblauwe, ogen van de kater gleden over het gebied van zijn clan; Riverclan. Overal rivieren, riet en veel gras. Hij zag weinig bomen, maar ze waren er wel. Klimmen kon hij hier dus ook enigszins leren, maar hoe zagen de andere gebieden eruit? Waren die mooier of misschien net zo mooi? Hij wilde het weten en op het moment dat hij eindelijk het kamp uit mocht en zijn mentor even niet oplette, was hij dan ook weggegaan. Op pad naar een nieuw avontuur. Vandaag zou hij naar Windclan gaan, kijken wat daar te doen was. Hij was van plan om gewoon door te lopen, over de grens. De geur van Windclan werd steeds scherper, totdat hij er zeker van wist dat hij het gebied binnen was gelopen stopte hij. Zijn blauwe ogen vernauwde hij en hij keek over het gebied. Hier waren helemaal geen bomen, hoe kon dat? Zijn blik viel op een andere kat en meteen verschool hij zich achter een bos hoog gras. Zijn blauwe ogen staarden naar de Windclan kat, aan diens houding en uiterlijk te zien was het een warrior, dat wist hij vrijwel meteen. Wat moest hij nu doen? Hij was immers op verboden terrein? De adrenaline die door hem heen schoot vond hij heerlijk, hij hield van dit soort spanning.

template by act appalled of shine.

Haar blik viel op een tweekleurige kater, welke zich duidelijk niet op juist territorium bevond. Óf hij moest wel héél erg verlegen zijn, waarom zou hij anders wegduiken achter een struik? Pech voor hem had ze scherpe ogen, en ving ze veel tot bijna alles op dat er in haar omgeving gebeurde. Met een zucht trippelde ze richting de plek waar de kleine apprentice zich schuil hield en tikte ze met haar neus tegen zijn schouder. "Boeh," Miauwde ze met haar mierzoete stem waarna ze enkele stappen terug naar achter nam. Haar neus had bevestigd dat de kater zich inderdaad op verkeerd terrein bevond. Met een zucht wiebelde ze even haar oren en priemde ze haar heideblauwe blik in de zijne. "Mag ik je verzoeken het territorium meteen te verlaten? Ga maar wat ravotten in die rivier van jullie, je hebt hier niks te zoeken." Miauwde ze bevelend.