Eye of the Tiger

Terwijl ze even een glimlach rond haar lippen wist te persen keek ze de kater wat onzeker aan. Maar toen hij een duidelijk té overdreven buiging maakte kwam er dan toch een lach over haar lippen gerold en grinnikte de kleine grijze poes eventjes. Met sierlijke smalle passen bracht ze haar fijne lichaam weer in beweging en raapte ze voorzichtig voor de zoveelste keer de doodsbessen die in bladeren gewikkeld waren weer op. Ze zou wel zien wat er van ging komen. De kater had nu de ultieme kans om te bewijzen dat alles wat Ashdrizzle over hem had gezegd, of het al het slechte dan toch, niet geheel waar was. En dat hij toch wat goeds in hem had zitten. Zijzelf wou dat natuurlijk wel geloven maar ze kon er nou eenmaal niets aan doen dat ze Ashdrizzle meer vertrouwde dan Thrushdive, wat kwam door de tijd die ze met de andere krijger had doorgebracht. Misschien dat als ze Thrush wat beter leerde kennen hun band ook sterker ging worden, Starclan mocht dat weten. Uiteindelijk liet ze het kamp achter zich en keek ze even achterom om na te zien of de kater nog wel volgde.

Thrushdive

Thrushdive wist dat Ashdrizzle een hoop nare roddels over hem had verspreid binnen de clan. Thrushdive was tenslotte de tweede Rushstar. Thrushdive was een eigendunk. Thrushdive misbruikte poezen. Thrushdive gunde zijn moeder de dood toe. Thrushdive was gewoon de slechtste kat die er was, slechter dan Bloodclan. Dat waren de meest voorkomende roddels. Hij wist natuurlijk niet zeker of die afkomstig waren van Ashdrizzle. Maar die waren wel door hem ontstaan, tenminste, zo zag Thrushdive dat. Hij zou het tegendeel bewijzen, en laten zien wat voor ass-hole Ashdrizzle was. Thrushdive volgde Littlepaw. "Maar oké. Hoe is het om Medicine cat apprentice te zijn?" Besloot hij te vragen, om een gesprekje aan te kaarten.

Ze keek even opgelucht naar de kater toen deze verscheen in haar zichtveld. Hij meende het dus dat hij wou meegaan. Littlepaw keek weer naar voren en snoof even aan de lucht. Echter blokkeerde de sterke kruidengeur haar reukvermogen en was het enige wat ze echt rook de sterke geur van de doodsbessen. Ze kon zichzelf nog steeds met een hamer op de kop slaan. Welke Medicine cat apprentice nam nou per ongeluk doodsbessen mee in de plaats van jenever bessen? Dom was ze, oerdom. "Maar oké. Hoe is het om Medicine cat apprentice te zijn?" Hoorde ze de kater plots vragen, waardoor ze weer opschrok uit haar gedachten en hem lichtelijk nerveus aankeek. Hoe kon ze nou fatsoenlijk een gesprek met hem houden als haar mond vol zat met een kruidenpakket? "Goed, in het begin was het wel even wennen maar nadien begin je aan alles gewend te geraken." Met 'alles' bedoelde ze vooral het andere soort respect dat ze kreeg. Toen ze nog een gewone leerling was werd er amper naar haar omgekeken, wat merendeels kwam omdat ze zo vaak in de Medicijn den had gelegen. Maar ze had toen toch niets kunnen doen aan het feit dat ze nou eenmaal een zwak lichaam had? Littlepaw had de pech gehad dat ze vlak na haar geboorte een koude vatte, waardoor ze al op jonge leeftijd van haar moeder werd gescheiden. Maar veel zat ze daar niet meer mee in. "Hoe is het om warrior te zijn?" Besloot zij ook maar te vragen, wetend dat de kater nog maar sinds kort krijger was.

"Goed, in het begin was het wel even wennen maar nadien begin je aan alles gewend te geraken." Vertelde Littlepaw met een doffe stem door de doodsbessen in haar bekje. Thrushdive keek haar zijdelings aan. Hij wist dat Littlepaw een best wel sneu kitten/ begin apprentice tijd had gehad. Haar moeder had haar ook zo goed als verstoten. "Hoe is het om warrior te zijn?" Vroeg Littlepaw toen. Thrushdive zweeg kort. De eerste gedachten die in hem op kwamen waren, naar, verrot, spannend, leuk. Waarom naar en verrot, hij werd niet met het zelfde respect behandeld als de andere warriors, er werd naar hem gekeken als of hij een tweede Rushstar was, en dat deed hem toch wel pijn. Leuk en spannend was vooral omdat hij vrijheid had, en omdat hij vaak werd gekozen voor patrouilles langs de grenzen, en zo ook wel gevechten voor de kiezen kreeg. "Vooral spannend en leuk, maar ook zwaar," vertelde hij toen maar, hij had geen zin om het gesprek negatief te maken. Vooral ook omdat hij eindelijk goed contact had zins moons. Hij snoof de lucht op en verstijfde kort bij het reuken van oude vossen lucht. "Er is hier een vos geweest," waarschuwde hij haar terwijl Thrushdive al zijn zinteugen op scherp zette.

Toen Littlepaw de kater zijdelings aankeek merkte ze op dat zijn gelaatsuitdrukking lichtjes droeviger werd, alsof hij geen goede tijd heeft gehad sinds dat hij krijger was geworden. Een zwak schuldgevoel borrelde omhoog in haar borstkas en een steek van haar hart maakte het haar nog dubbel zo dik duidelijk dat ze die vraag beter niet had gesteld. Had ook hij slechte of nare ervaringen meegemaakt? "Vooral spannend en leuk, maar ook zwaar," Vertelde de kater, al kon ze nog steeds afleiden van de manier waarop hij daarnet had gekeken dat hij niet helemaal de waarheid sprak. Maar als de kater er niets over wou zeggen zou ze er ook niet verder op in gaan, zo was ze niet. Ze knipperde enkele keren met haar ogen zodra Thrushdive het volgende aankondigde: "Er is hier een vos geweest," Waarschuwde hij. Meteen kwam het beeld van een groot roodharig, sluw dier haar kopje binnen en rolde er een rilling over haar ruggengraat. Maar eens ze ook aan de lucht snuffelde merkte ze op dat het een oude geur was. De desbetreffende vos was vast al ergens anders. "De geur is nogal oud." Miauwde ze rustig en beheerst, waarna ze een kalme blik op de kater wierp.

"De geur is nogal oud." Miauwde Littlepaw rustig. Dat was waar, daar had ze gelijk in, maar toch zat het hem niet lekker. "Dat is waar… Maar de kans is er dat de vos weer terug komt," miauwde hij behoedzaam. Hij was het gevoel van daarnet helemaal kwijt geraakt, en al zijn zintuigen stonden op scherp. Hij rook ook de geur van gevangen prooi. "En waarschijnlijk dan om zijn prooi op te halen," vervolgde hij. "Maar zolang de vos er niet is, kunnen we verder," verklaarde hij waarna hij lichtelijk zijn tempo versnelde, Littlepaw en de omgeving in de gaten houdend. Ze kwamen aan bij een smerig slootje, waarvan hij wist dat deze vol zat met afval van tweebenen, omdat deze sloot wegkwam bij de carrionplace. Dit leek hem de logische plek om die doodsbessen te dumpen.

Ze gluurde even met haar heldere groene blik het gebied rond maar wist geen enkele glimp van rode vacht op te vangen. En ook de oude geur bevestigde dat de vos niet meer in de buurt was. "Dat is waar… Maar de kans is er dat de vos weer terug komt," Miauwde de bruine kater. Littlepaw keek hem even aan en haalde haar schouders op. Veel kende ze er niet van gezien ze die trainingen nooit had gekregen. Het enige wat ze nog wist van haar apprentice tijd waren de basistechnieken om te vechten en te jagen, maar voor de rest niets. "En waarschijnlijk dan om zijn prooi op te halen," Voor heel even keek de donkergrijze poes de kater wat vragend aan, maar toen ze aan de lucht snoof merkte ook zij de verse prooigeur op en knikte ze instemmend. "Maar zolang de vos er niet is, kunnen we verder," Zei hij vervolgens. De Medicine cat apprentice zuchtte even en volgde de kater toen deze naar een vuil slootje toeliep. Een tevreden glans kwam in haar ogen toen ze zich bukte om het bladerpakket met de doodsbessen erin neer te zetten. "Dit is de perfecte plaats." Merkte ze tevreden op waarna ze voorzichtig de doodsbessen in de sloot liet rollen. Uiteindelijk wierp ze ook de bladeren erin. De kans dat een beetje sap van de bessen in de bladeren was gelekt was groot, en gezien ze liever niet met risico's werkte wou ze het op zeker spelen. "Zo, dat is dat." Miauwde ze nadien blij.

"Dit is de perfecte plaats." Merkte Littlepaw tevreden op. Thrushdive knikte instemmend, niet dat zijn mening veel uitmaakte qua dit soort zaken, hij was geen medicine cat, of medicine cat apprentice, hij wist niets van dit soort gebeuren. Hij keek naar hoe Littlepaw de doodsbessen in de sloot liet rollen, en de bladeren er bij in gooide. Dat begreep Thrushdive dan net weer wel, stel dat er sap van die troep in de bladeren terecht was gekomen. "Zo, dat is dat." Kwam er blij uit haar bekje. Thrushdive glimlachte. "Missie voltooid," antwoordde hij grinnikend. "Kom, laten we terug gaan," stelde hij voor. Maar net toen hij een stap wou zetten om vooruit te gaan verstijfde hij met het horen van gekraak links van hun. Thrushdive ging meteen beschermend voor Littlepaw staan, en toen hij de rode vacht zag, wist hij dat hij niet overdreef.

"Missie voltooid," Antwoordde Thrushdive grinnikend. Littlepaw knikte instemmend en zwiepte even met haar staart in de lucht. "Kom, laten we terug gaan," Stelde de kater voor, maar nog voordat ze de kans kreeg om een antwoord te miauwen ging de kater beschermend voor haar staan. Een laag gesis kwam uit haar keel, wie dacht hij wel niet dat hij was? Maar toen de verse vossengeur langzaam haar neus binnen kwam gedreven werd haar gesis wat zachter en begon ze stilletjes aan tot op het bot te verstijven. V-vos? Littlepaw wierp even een bange blik op de kater waarna ze maar toegaf aan zijn bescherming en zelfs nog meer achter hem wegkroop. Dit was niet haar gevecht, ze zou de warrior toch alleen maar voor de voeten lopen. Al gaf ze toe dat een warm gevoel haar overspoelde. Zou de kater echt zijn leven op het spel zetten om haar te beschermen? Of deed hij het gewoon omdat hij die vos kwijt wou?