Long Night [Open]

[justify]De maan verlichtte haar vacht terwijl de bengaalse poes het kamp verliet. Haar ogen stonden naar voren gericht terwijl ze door liep. Ze had niet kunnen slapen. Ze had het gewoon wat te druk in haar hoofd. Ze kon nog steeds niet beseffen dat ze nu warrior was. En het gemis van haar moeder viel haar steeds vaker lastig. Ze droomde over haar, en dan waren die dromen zo realistisch. She had to be with me, when I became a warrior. Een zucht rolde over haar lippen terwijl ze stopte bij de Olw tree waar een andere kat stond. Ze zette een glimlach op. De kat had haar al gezien namelijk.[/justif]

De kater trok wat met zijn oren terwijl zijn blik gericht stond op een muisje dat vrolijk aan een nootje knabbelde. Nog even en dan.. De tabby liet zijn poten al snel van de grond los en boorde zijn klauwen door de dunne huid en greep al snel met zijn kaken naar het nekje. Knak! Trots hief hij zijn staart op en draaide zich weer om, liep met redelijke passen naar de grote boom en begroef door zijn pas gevangen prooi. Goed, hij wilde nog even doorjagen en dan zou hij terugkeren naar het kamp. ThunderClan zou niets aan een oververmoeide kater hebben. Pas toen hij geluid hoorde, merkte hij dat er een kat in zijn buurt was. Met grote ogen keek hij naar een bekende gevlekte schim, een glimlach verscheen op zijn gelaat. "Bright!" Riep hij vrolijk uit en rende naar zijn zusje toe en drukte kort zijn snuit tegen haar wang. "En hoe voelt het om een grote Warrior te zijn?" Grinnikte hij toen hij was gaan zitten.

"Bright!" Ze schrok iet wat van ze over enthousiaste roep naar haar toe gericht. Maar haar verbaasde uitdrukking veranderde al snel in een net zo'n enthousiaste grijns als dat van haar broer. Even waren alle emoties die ze daar net had gevoeld weg gevaagd als sneeuw voor de zon. "Brother!" Snorde ze terwijl ze hem een kopje terug gaf, gevolgd door een lik langs zijn oor. "En hoe voelt het om een grote Warrior te zijn?" Vroeg haar broer. Brightspots grinnikte. Ze was een halve kop kleiner dan haar broer, en vele andere katten in de clan. Ze was een kleine bengaal, al helemaal voor een bengaal. "Goed," snorde ze. Haar blik vertroebelde wat. "Behalve dan dat er zo veel dingen ontbreken..." murmelde ze. "Een trotse vader en moeder, een trotse mentor..." murmelde ze. Ze wist dat haar vader nog wel ergens was, maar waar? Dat wist ze niet, en ze wist ook niet of ze het weten wou. Het gesprekje tussen haar moeder en zij zat nog heel diep in haar kop. Haar vader was een kittypet.

Het schijnsel maan, scheen schitterend over de vochtige bladeren. Het gespin van slapende katten, het was een mooi laag geluid, klinkend door het kamp. De zon was al een tijdje onder en de meeste sliepen al. Sommige liepen fluisterend naar hun den, anderen zaten nog even na te praten van de dag. Sunpelt had net haar muisje op, ze zat tevreden aan de rand van het kamp. Sommige zeiden haar gedag als ze lang liepen, andere viel het niet op dat ze er zat. Sunpelt zei ze met een vriendelijk gezicht gedag terug. Toen ze de laatst katten naar de warriors den zag gaan, was het donker en scheen de maan nog steeds als witte verlichting over het woud. Ze zag het silhouet van Firestar, rustend in zijn den, ze glimlachte. Naast haar, voelde ze alleen een leegte. Vaak hadden Winterstorm en zij aan het einde van de avond nog even zitten kletsen, om samen naar bed te gaan. Om de grootste lol te hebben, of om een diep gesprek te voeren. Ze miste haar beste vriendin, slaakte een zucht met treurig gezicht. Haar blik gleed naar Starclan, zou ze nu op haar clan neer kijken? Sunpelt slikte en schudde licht haar kop waarna ze haar ogen knipperde. Er was zoveel verandert door de tijd.. zoveel dingen die waren gebeurt. Sunpelt zag opeens iemand door de ingang glippen, haar turkooise ogen keken even twijfelend. De poes, zoveel meegemaakt en ze was een deel van.. haar. Sunpelt stond op, haar staart krullend. Ze trippelde soepel achter de lieve poes aan en stak haar kop door de doornstruik. Ze volgde op rustig tempo, had geen haast. Al snel merkte ze, dat er nog iemand was die de poes haar aanwezigheid had opgemerkt. Het was haar broer Zebrachase om precies te zijn, Sunpelt glimlachte. Ze zag de katten zitten.  "Goed," snorde Brightspots. Haar blik betrok allen wat, zag Sunpelt. "Behalve dan dat er zo veel dingen ontbreken..." murmelde ze. Sunpelt kwam rustig aan lopen zodat ze haar van tevoren konden zien. "Een trotse vader en moeder, een trotse mentor..." mauwde Brigtspots treurig. Sunpelt kwam er bij zitten met een vriendelijke blik. ''May i join?'' vroeg ze glimlachend. Ze krulde haar staart om haar voorpoten heen. ''Ach Bright, je meent toch niet dat je dat een mentor hebt kunnen noemen?'' zei Sunpelt met een knipoog. een rustige wind blies door de takken heen, maar het was niet erg fris. ''Daarbij, ik denk dat Softcream erg trots op je is.'' zei Sunpelt geruststellend. Ze keek naar de sterren en snoof de lucht op, haar borst rees licht. Ze had zo met de twee jonge katten te doen, een moeder of vader hoort er gewoon bij te zijn op je laatste ceremonie. Sunpelt kende dat gemis, al had ze haar ouders nooit goed gekend. ''En.. jullie moeder.. er is niemand, die trotser op jullie beiden zou zijn geweest lieverd. Nog steeds, is.'' zei ze met een warme glimlach.

Can i join? ^^
It's bin so long <3

"Brother!" Zebra snorde bij haar enthousiaste antwoord en liet zijn tong nogmaals over zijn borst gaan, terwijl hij wachtte op een antwoord. "Goed," Zebrachase's oren ging wat naar achteren toen hij zijn zusje wat minder zag. "Behalve dan dat er zo veel dingen ontbreken..." De Warrior trok wat met zijn oren, niet echt wetend wat hij zou moeten zeggen, maar half wetend wat er zou gaan komen. "Een trotse vader en moeder, een trotse mentor..." De jonge Warrior liet zijn blik even op de grond vallen, tja.. Met een groot deel van haar problemen zat hij ook, misschien soms wel té erg.. Hij had zijn eerste Apprentice er door kwijtgeraakt. De Warrior trok zijn mond open, maar iemand anders was al dichterbij gekomen. ''May I join?'' Zebrachase keek achterom en zag een oudere Warrior gaan zitten bij hen, Sunpelt. De kater knikte respectvol. ''Ach Bright, je meent toch niet dat je dat een mentor hebt kunnen noemen?'' De kater richtte zijn blik weer op zijn zusje, medelijden speelde in zijn blauwe blik. Die kater had haar leven groots beïnvloed, ja.. ''Daarbij, ik denk dat Softcream erg trots op je is.'' Hij knikte mee met de woorden van de Warrior. ''En.. jullie moeder.. er is niemand, die trotser op jullie beiden zou zijn geweest lieverd. Nog steeds, is.'' Zijn mondhoeken trokken wat bij deze woorden, maar zijn blik werd weer gericht op zijn lichte voorpoten. "Hoe.. Hoe weet u dat zeker?" Mompelde hij vervolgens nog op die beleefde toon die Apprentices meestal gebruikten, maar die hij nooit verleerd was.

I've to be happy? So how can I feel like this? Toen alles er uit was, voelde ze zich ergens schuldig dat ze haar broer hier mee had beladen, hij zelf had ook al genoeg aan zijn kop. ''May i join?'' Brightspots keek op bij het horen van Sunpelt, ooit de beste vriendin van haar moeder, Winterstorm. 'Ach Bright, je meent toch niet dat je dat een mentor hebt kunnen noemen?'' Brightspots staarde naar haar poten. ''Daarbij, ik denk dat Softcream erg trots op je is.'' Brightspots keek naar Sunpelt en glimlachte droevig. Where is he then? Ging er door haar kop heen. I really have to let go of my dark thoughts... Brightpaw duwde haar negatieve gedachten daarom dus ook weg. ''En.. jullie moeder.. er is niemand, die trotser op jullie beiden zou zijn geweest lieverd. Nog steeds, is.'' Brightpaw glimlachte. "Hoe.. Hoe weet u dat zeker?" Brightspots zei niks, maar sloot zich aan bij haar broer zijn vraag door Sunpelt net zo vragend aan te kijken.