-Always the same crooked neck, grinning behind your back... [TOXICPAW]

Het was donker in het moeras. De modder op de verraderlijke grond leek vast, maar elke slimme Shadow-of Riverclan warrior kon zien dat dit maar schijn was. De mist hing dicht tussen de bomen, en de zon begon te zakken. Geen enkel levend wezen waagde zich in het moeras op het moment. Dit was niet verrassend; het was levensgevaarlijk. Door de ondergaande zon kon je niet goed door de mist kijken, waardoor je gemakkelijk weg kon zakken. Stilte. Drukkende stilte. Zelfs de bladeren van de bomen bewogen nauwelijks.

Of... Was het echt wel zo verlaten hier?
Diep verscholen onder de bladeren zat een dofgrijze kater verscholen. Zijn gifgele ogen waren tot geniepige spleetjes geknepen, en een smalle, afwachtende glimlach sierde zijn gelaat, wat in tegenstelling tot deze halve lach absoluut niet sierlijk was. Zijn staart was in een rare hoek geknikt, zijn nek was schuin waardoor zijn hoofd vreemd gedraaid zat en zijn poot was de andere kant op gekromd, met ongewoon lange nagels. Zijn staart zwiepte vol afwachting heen en weer, en zijn geniepige ogen flitsten de gehele omgeving af. Ik vraag me af waar mijn nieuwe slachtoffer nu uithangt... bedacht hij met een grijns. Een korte, onprettige grinnik ging door hem heen. Geruisloos stond hij op toen de zon slechts een klein streepje aan de horizon was geworden. Hij blies zachtjes door zijn neus, en stapte naar een veilig eilandje in het moeras.

Daar stond Crookedtalon dan. Hij wachtte op een bepaald iemand. Iemand die vele manen jonger was dan hijzelf. Iemand die nog naïef was. Iemand wiens naam veel gewelddadiger was dan het zachte kittentje wat het zelf nog was. Iemand die niet dezelfde pijn had gevoeld als Crookedtalon had gehad. Zachtjes wiebelden zijn oren, hij had een geluid opgevangen. Hij zag een figuurtje dichterbij komen, en hij sprong vlug een boom in voordat iemand hem had kunnen zien. Terwijl hij in de boom zat, sprong hij van tak tot tak totdat hij zich achter de kat bevond. Hij sprong geruisloos uit de boom, en sloop naar de geur van zijn slachtoffer toe. 'Zo, Toxicpaw, wat denk je wel dat je hier aan het doen bent?' kraste zijn schorre stem.

[Toxicpaw only :3]

De zwart witte poes keek wat nerveus om zich heen. De mist maakte haar zicht vrij slecht, en Wolftail had haar nog niet echt aan dit gebied laten wennen. Haar vacht zat onder de modder, want ze was al bijna weggezogen in de aarde. Haar poten trilden nog wat na. Ze had het koud, was moe en voelde zich vies. Het enige wat ze nu wilde was terug naar haar nest. Ze liep voorzichtig verder, de zon ging onder. Opeens hoorde ze geluid achter zich, een krakende, krassende stem die haar diep deed huiveren. 'Zo, Toxicpaw, wat denk je wel dat je hier aan het doen bent?' De poes keek recht in de ogen van een wat vreemde kater, met een rare nek, scheve poot en een knak in diens staart. Ze dook ineen en keek met grote ogen naar de onbekende kater. Was dat Crookedtalon? Ze had ooit wel eens van hem gehoord, toen ze nog kitten was, maar hij was haar nooit echt eerder opgevallen. Angstig keek ze naar de kater, en liep langzaam wat naar achteren. "I-ik.. b-b-e-n verdw-waald." Stamelde de poes angstig.

Crookedtalon kneep zijn felle gele ogen nog dichter toen hij tot zijn genoegen het geschrokken gezichtje van de jonge Toxicpaw zag. "I-ik.. b-b-e-n verdw-waald." stamelde Toxicpaw zachtjes. Crookedtalon grijnsde even, en verbrak het oogcontact. Hij zwiepte kort zijn staart heen en weer. 'Een kat is nooit echt verdwaald voordat hij zichzelf kwijt is.' Sprak hij op een onheilspellende toon. Het was wel waar. Er waren drie dingen die je nodig had om te overleven; eten, drinken, en vooral het allerbelangrijkste; de wil om te overleven. Zonder de wil was je nergens. Hij nam opnieuw oogcontact met de zwart-witte apprentice, zijn gele ogen leken bijna lichtgevend in het licht van de door wolken bedekte maan. En de wil om te leven zou hij van deze apprentice afpakken. Vast en zeker. Hij ontblootte zijn nagels, en grijnsde als een waanzinnige. Een korte rilling ging door zijn poot bij het idee van een nieuwe ziel verpesten. Dan zou hij later in hel niet zo alleen zijn. 'Heb je ooit gehoord van de...' Hij stopte even, zijn grijns werd breder en hij sloeg de klauwen van zijn kromme rechterpoot in de moerasgrond. '...de Dark Forest?' De kans was groot, maar gedachtes aan de dark forest pasten wel bij deze dag. Ja, die pasten wel bij deze dag. Hij grinnikte kort.

'Een kat is nooit echt verdwaald voordat hij zichzelf kwijt is.' Sprak de kater met onheilspellende toon. Geschrokke zette de poes haar nekhaartjes overeind, en deed een aantal passen naar achteren. 'Heb je ooit gehoord van de...' De kater stopte even, en keek haar aan met een brede grijns. '...de Dark Forest?' De poes slikte even, ze had daar als kitten wel van gehoord, ja. Haar blik ging naar zijn scheve poot, maar geschrokken richtte ze haar blik weer op Crookedtalon. "J-ja..'' Gaf ze nog antwoord op de eerste vraag van de kater. Ze wilde hier weg, weg bij hem! De paniek sloeg haar nu pas echt toe.

Crookedtalon knikte bij de woorden van de kit. Vele katten wisten wel wat het was, maar toch vond hij het altijd voldoening geven om de anderen eraan te laten denken. Een smalend lachje verscheen op zijn gezicht. 'Daar wil ik later heen.' zei hij, zonder omwegen. 'Maar een kat kan er pas heen als hij misdaden heeft begaan...' Een koude toon kwam in zijn stem toen hij bij het woord 'misdaden' was. Het hielp. Tenminste, dat had hij gemerkt in zijn leven. De kater spande zijn sterke spieren aan. Zou hij, nu al? Ach wat, wat kon het voor kwaad! Hij stond stil alsof hij niets van plan was, met alleen het smalende lachje van daarnet nog op zijn gezicht.

En toen sprong hij omhoog. Ondanks zijn kromme poot en ruggengraat was hij nog steeds een verrassend goede springer. In een fractie van een seconde kwam hij neer vlak voor de kit, en zette zijn lange nagels in diens huid. Niet om Toxicpaw erg te verwonden, maar gewoon om de -paw te laten schrikken.

-Sorry, laat Razz

'Daar wil ik later heen.' Miauwde de kater en zijn woorden lieten de jonge kattin huiveren. Wat had dit alles met haar te maken? 'Maar een kat kan er pas heen als hij misdaden heeft begaan...' Het leek net of een koude bries om haar heen waaide, maar het waren zijn woorden. Sommige woorden weerklonken in haar oren. Langzaam gingen haar oren platter haar nek in en haar ogen werden groot van angst. Ze keek naar het smalende lachje van de kater, wat wilde hij van haar? Opeens sprong hij op en de poes bleef doodstil staan, ze stond vastgenageld aan de grond. Hij landde voor haar en ze voelde zijn adem. Opeens drongen zijn lange klauwen haar dunne pels binnen en boorden zich diep in haar huid. Een krijs vol pijn, angst en afgrijzen verliet de mond van de zwart witte poes.