The last day for this BloodClan cat

Zwarte poten gingen over de harde bosgrond. Een zacht, snorrend geluid kwam er uit de keel van een zwarte poes. Haar reukzin sterk, snuivend in de lucht, opzoek naar iets. Maar naar wat? Zachte nageltjes die mee tikten bij elke stap op de bosgrond. Het schors dat een raar geluid maakte onder haar nagels. Het geluid dat rillingen bij elke kat zou veroorzaken, behalve bij haar. Haar oren spitsten zich. De poes was nog zo jong. Ze had nog een heel leven voor zich. Bovendien had ze er voor gezorgd dat veel jonge katten tegen haar opzagen. Haar zwarte vacht gleed langs de struiken af. Haar ogen verwijdde zich bij het zien van een vos, maar niet van angst. Nee, eerder van nieuwsgierigheid. Wie was die vos? De zwarte poes sloop over de grond naar de plek toe waar de vos heenging. Ze rende achter de vos aan, die eerder bang leek te zijn voor haar dan zij voor hem. Een stinkend pad kwam tevoorschijn. Het was al ruikbaar vanaf een afstandje. Piepende banden trokken de zwarte poes haar aandacht...

De klap kwam harder aan als verwacht. De lucht suisde langs haar oren en Shadowfur liet een piepend geluid horen. Haar leven flitste in een kort moment voorbij. Haar ogen verwijdde zich, deze keer wel van angst. De enige tekenen van angst die ze ooit had gehad. Shadowfur's zacht, snorrend geluid had zich verplaatst in haar keel. In plaats daarvan was er een geluid gekomen die je nog nooit zou hebben gehoord uit Shadowfur's keel en waar je nog vele jaren later aan ging denken. Het was namelijk angst. Shadowfur's vacht was binnen een seconde helemaal rood en Shadowfur lag daar, kermend van de pijn. Ze piepte zachtjes, net zoals een hond, maar dan een compleet ander geluid. Haar ogen sloten zich langzaam. Dit ging ze niet meer redden. De schoft, het monster, ging gewoon door. Shadowfur voelde overal pijn. Haar ogen sloten zich langzaam. Ze hield ze alleen maar open om de wereld rond zich heen nog een keer te zien, nog een keer te ruiken. Nog een keer te voelen. En misschien dat nog iemand haar vond en haar probeerde te beteren, maar Shadowfur wist dat dit te laat was voor haar.

Silverpool trippelde zomaar ergens heen, ze had geen idee waar ze eigenlijk heenging, ze weet alleen nog de weg terug. Toen drong de scherpe stank van het donderpad haar neusgaten binnen, vermengt met.. Bloed.. Ze rende naar het donderpad. Er lag een gedaante op het donderpad, bijna levenloos. Met een grotere snelheid die ze ooit van zichzelf gekend had rende ze naar het donderpad. Even bleef ze staan om te kijken of er monsters aankwamen en rende toen het pad op. Dit was een lichaam van een poes. Snel pakte ze de poes bij haar nekvel en trok haar van het donderpad. Net op tijd, want een enorm monster kwam op hen af. De poes zat bijna helemaal onder het bloed. Snel likte Silverpool de grote wond schoon, ookal stopte het niet met bloeden. Zou deze poes het halen? Als ze deze poes naar het kamp zou brengen, was ze misschien doodgebloed. Ze moesten hulp hebben, iemand die een medicijnkat kon halen..

Kleine, zwarte poten gingen over het grind. Een sterke geur van SchaduwClan viel haar neus binnen. Haar mentor keek haar vragend aan en de zwarte poes stak haar neus in de lucht, om de aroma op te vangen. Meteen viel haar iets heel sappigs te binnen: muis! Haar mentor knikte goedkeurend en de zwarte poes knikte terug. Hier had ze voor gevochten, voor deze plek. En ze wou haar mentor niet teleurstellen. Ze zakte door haar poten en sloop zachtjes over de grond. Ze wierp een blik op haar mentor, bang zijnd om die te verliezen. Haar mentor was alles voor haar. Die was vriendelijk. Aan de goedkeurende blik van haar mentor te zien, deed ze het niet fout. De zwarte poes knikte en sloop verder. Ze sprong, een malse nek drong door haar heen, die ze zonder genade doodbeet. Haar mentor kwam naar haar toe. Ze ontving een kopje. De zwarte poes liep naast haar mentor over een stinkend pad heen. Piepende banden trokken haar aandacht en een klap. Ze keek opzij en zag... zichzelf liggen.

Shadowfur's ogen opende zich geschrokken en keken om zich heen. Een geur van een poes kwam haar te binnen en ze keek naar de poes. Haar wond was schoon. Althans, ze zag geen bloed, wat ze raar vond. Misschien had die poes dat wel voor haar gedaan. Shadowfur wist dat er geen redden meer aan was, maar de poes mocht hopen wat ze wou. Ze keek zwakjes naar de poes, niet in staat om iets te zeggen of iets te doen. BloodClan schoot even door haar hoofd, alle leden ervan, inclusief Goldfuzz, met wie ze nu zo'n goede vriend was. Shadowfur keek opzij en richtte haar blik nog één keer op het bos. Haar laatste ademhaling zat eraan te komen. Shadowfur wist dat. Het was te laat. Ze keek opzij naar de poes. 'Doe geen moeite,' bracht ze zwakjes uit.

- Sorry, flutpostje Smile

-

Silverpool merkte dat de poes langzaam bijkwam. 'doe geen moeite' bracht de poes bijna fluisterend uit. 'Doe geen moeite?' herhaalde Silverpool verbijsterd, 'ik zal alles doen wat ik kan. Geef me iniedergeval je naam, ik moet een medicijnkat halen!'. Ze voegde eraantoe 'bij welke Clan hoor je?'. Ze likte de poes tussen de oren, daarna begon ze weer aan de wond. In stilte bad ze tot de StarClan dat deze kat weer beter zou worden, maar ze wedde het er niet op. Ze voelde dat de zwarte poes gespannen was, ookal was ze doodop.

-ha, die van mij dan! lol

-

Een zwarte poes keek een zwarte kater één moment treurig aan, toen ze samen in de grot stonden, wachtend op de beslissing die zou komen. Zou de zwarte kater hier blijven, of zou hij terug naar zijn Clan gaan? De zwarte poes met de felgele ogen, hakte opeens de knoop door. De zwarte kater had een verbijstering van treur in zich. De zwarte poes had zich inmiddels omgedraaid. Om het verdriet niet te zien? Vast wel. De teleurstelling was groot. Toen wist de zwarte poes al dat dit soort relaties niet door konden gaan. Ze had haar Clan verraden en bovendien, ooit zou er een moment komen dat de kater voor zijn Clan of voor haar moest kiezen. De zwarte poes wou hem dit echt niet ontnemen. Waarom zou ze? De zwarte poes keek de kater treurig na, toen die verdween en legde zich neer, met haar kopje vermoeid op haar poten. De teleurstelling en verdriet was in haar ogen te lezen. Maar dat maakte plaats voor iets wat de poes nog nooit in zich had gehad: haat en dominantie.

Ja, dat klopte wel zo ongeveer, die herinnering. Ze had vooral dominantie in zich, alhoewel Goldfuzz daar zich niet aan leek te ergeren. Zo erg was het trouwens nu ook weer niet. Ze keek naar de poes die begon over een medicijn kat. Shadowfur moest moeite doen om niet in de lach te schieten. Als er een medicijn kat zou zijn, zou het toch al te laat zijn. De poes kon haar beter met rust laten. 'Ik hoor bij geen Clan,' zei Shadowfur op de poes haar vraag. Ze wou het liefst sterven zonder al te veel moeite. Ze keek de poes dominant en nijdig aan, voor zover die blik nog kon. Grotendeels was die veranderd in zwakheid, iets wat ze dezer dagen niet eens getoond had. Shadowfur keek vijandig naar de poes. Ze probeerde de poes bang te maken. Ze wou niet dat de poes haar dood meemaakte. Trouwens, sowieso werd het dan aan alle Clans verteld en Shadowfur had nog graag Aqualight een beetje onzekerder. Ze legde zich in een goede positie en wachtte af op haar laatste ademhaling.

(ga je dood? dan kom ik eerst afscheid nemen, je bent nog niet van me af)

Goldfuzz maakte zich zorgen. Erge zorgen. Hij had Shadowfur al even niet meer gezien, en hij had wat navraag gedaan binnen de clan. Iemand had haar zien weglopen, voor hij terugkwam van de jacht. Hij vroeg zich af waar ze heenging. Misschien weer iets spannends. Hij wou beslist mee, misschien ging ze wel jagen, of trainen. Dan kon ze hem nog wat behoorlijke training geven. Hij draafde rustig over het bospad dat uitgesleten was door vele malen bewandeld te zijn. Het spoor dat Shadowfur achtergelaten had, leek al wat te vervagen. Het rook niet zo oud als de andere, maar ook niet meer heel erg vers. Het week van het pad af, richting het Donderpad. Zou ze teruggaan naar de shadowclan, voor wraak? Hij schudde het idee uit zijn hoofd, tot hij aankwam bij het donderpad. Haar spoor liep een tijdje langs het pad. In de verte zag hij een andere kat dicht bij het donderpad staan. Dat was niet de ideale plek voor een picknick. Hij rende op de kat af en wilde net roepen dat ze ervanaf moest gaan. Toen zag hij haar. Hij zag Shadowfur liggen, gewond en verzwakt. Had die andere Shadowfur aangevallen? Hij gromde diep uit zijn keel naar de andere kat, die er nogal verschrikt uitzag. Hij had gezien dat ze de wond had gelikt, maar dat was geen garantie dat ze vriendelijk was. Hij stapte snel op Shadowfur af. "Wat heb jij nu weer gedaan?" Zei hij met de nodige paniek. Hij was echt bang, zo'n wonde... Ze zou het niet halen. Nee, dat mocht niet... "Kom mee, dan haal ik je verder van dit pad af."Jammerde hij. "Niet doodgaan, Shadowfur, niet gaan. Je moet hier blijven..." De eerste tranen liepen over zijn snuit. Hij duwde zijn kopje op haar schouder, de wond goed ontwijkend. "Waarom, sterrenclan, het is nog geen tijd..." Fluisterde hij, zijn stem liep over van verdriet. Hij barstte in snikken uit. Niet Shadowfur, niet nu...

'Ik ben blij dat ik je nog een beetje aan het lachen kan maken.' zei Silverpool. 'Maar je laat me mezelf een beetje dom voelen, dat vind ik minder leuk' zei Silverpool met een glimlach. 'Ik hoor bij geen enkele Clan.' zei de poes nijdig en ze ging weer liggen.

Even later kwam er een kat aan rennen. Toen hij de zwarte poes zag liggen stonden zijn haren overeind. Hij liep naar de poes af en begon tegen haar te praten. Ze ving op dat hij zei 'niet doodgaan, Shadowfur..!' Silverpool liep naar hen toe en zei: 'ik denk dat ik jou en Shadowfur nu ga verlaten. Ze gaf Shadowfur een lik en liep weg...

~FLUTpost! wink

~

Shadowfur liet haar blik afdwalen naar de poes voor haar. Die ging weg en het viel haar op dat Goldfuzz al een tijdje bij haar stond. Shadowfur liet haar blik glijden naar Goldfuzz en een zachte glimlach kwam over haar gezicht. Ze legde zich zo, dat ze een beetje tegen Goldfuzz aanlag. Ze keek hem diep in zijn ogen aan. Ze gaf een zwak likje over zijn mond. Ze voelde zelf ook een vochtige traan over haar wang glijden, waar ze snel de andere kant voor uitkeek. Ze gaf Goldfuzz nog één likje en voelde toen dat het tijd was. Een lange inhaling, met een diepe uitademing kwam tevoorschijn en Shadowfur voelde haar oogleden zwaar worden. 'Dag Gold...' De rest kon ze al niet meer zeggen. Haar oogleden vielen dicht, de duisternis kwam over haar heen en de herinneringen gingen als vlammen op in water. Shadowfur was zich aan het voegen bij StarClan.

- Sorry voor korte post. Eerst had ik een heel lange, maar ik drukte de site per ongeluk uit... -

-heb ik ook vaak hoor ^^, maar ben je nu echt dood? weg voor altijd?-

Shadowfur wierp nog een laatste blik op haar omgeving. Ze zag er erg zwak uit. Hij smeekte de sterrenclan om haar te laten leven. Ze keek de kat na, die stil was weggeslopen nadat hij gearriveerd was. Toen leek ze hem pas voor het eerst te zien, en ze glimlachte lichtjes. Het was gedaan met haar, zijn wereld storte in. Ze ging wat dichter tegen hem aanliggen. Ze gaf een zwak likje over zijn kaak, en hij begon nog harder te huilen. Ze keek weg. Wilde ze hem niet zien huilen? Of huilde ze zelf? Hij gaf een lik over zijn oor. "Niet gaan, Shadowfur. Blijf nog even... Ik kan niet zonder jou." Fluisterde hij met een verstikte stem. Ze draaide haar kop weer in zijn richting en gaf hem een lik over zijn mond. Ze ademde heel diep in en uit en fluisterde nog "Dag Gold..." De rest volgde niet, en ze was gegaan. Ze was niet langer hier bij hem. Ze knipperde nog een keer met haar ogen en toen ademde ze niet meer. Hij begroef zijn kop in haar vacht en bleef zo een tijdje liggen. Toen hij nog een keer naar haar gezicht keek, werd zijn gevoel weer week, en hij gaf haar een afscheidslik over haar gezicht. "Ik zal je zo missen, Shadowfur." Hij stond op en nam haar respectvol bij haar nekvel. Hij sleepte haar weg van de monsters en het vreselijke donderpad. Hij sleepte haar richting het Bloodclankamp, en legde haar op een mooie, open plek. De maan scheen op zijn gezicht, en toen hij naar boven keek zag hij een ster, die net iets harder fonkelde dan de andere. Het moest Shadowfur wel zijn. Hij ging naast haar liggen, om over haar te waken de rest van de nacht. Hij zou haar dood de volgende morgen bekend maken, maar nu wilde hij even tijd met haar, alleen. Hij legde zijn kop op de hare en begon alles te vertellen dat hij wilde zeggen. Hij hoopte dat ze nog steeds bij hem was, ergens.

Nog een keer keek Silverpool om, ze zag de kater Shadowfur wegslepen aan haar nekvel. 'Vaarwel Shadowfur..' fluisterde ze stilletjes en liep verdrietig, ook al kende ze de zwarte poes niet, verder. De dood van een dierbare was zwaar, wist Silverpool. Maar vroeg of laat kom je eroverheen. Zo was de wereld nu eenmaal, je moet hem laten voor wat hij is, vroeg of laat voegen wij ons allemaal aan de StarClan, hoe vreselijk de oorzaak ook kan zijn..

5 volle regels Silverpool

Onderwerp: Re: The last day for this BloodClan cat