{Open} For those who think i am gone.

De wind raasde om de bomen heen. Regen tikte tegen de bladeren, bomen en grond. De rivier was woest en onstuitbaar, alles was een grote ravage. Iedereen bleef liever binnen in hun nest, in hun veilige holletjes.. alleen een kater niet. Hij rende door plassen heen, beschaduwde stenen in lichte flitsen die de lucht doorkliefde. Zijn vacht tegen zijn huid geplakte, maar schudde zijn vacht door elkaar waardoor het alleen nog maar woester was. Hij rende uit frustratie, uit alle onmacht van de dingen die gebeurde, hij moest het kwijt. Hij rende en ging maar door. Zij hoofd, ze waren vol herinneringen, goede en slechte dingen. Hij hoorde de donder door de lucht brullen, net als zijn ziel die niet langer opgesloten wilde zijn. Hij moest ergens heen waar alles verbonden was.. alles verbonden lag. Hij kwam uit bij de foutrees en keek naar de plassen water, regen die naar beneden goot en de schaduwen van katten die hier ooit hadden gelopen. Afgelopen Gathering, hij had niet mee gemogen.. Toch had hij het bezichtigd. In de schaduwen, niet zichzelf op merkend. Hij was later gekomen zodat niemand hem zou zien of ruiken. Regels, bevelen.. hij had ze altijd al veracht. Hij sloeg zijn nagels in de grond en keek rond met zijn vlammende ogen. Skyclan verdelen over de clans... ze behandelen als gelijke. Hij had het belachelijk gevonden.. en natuurlijk zat die verwaande, stinkende poesiepoes er weer achter. De kater was nu Clanleader en Darkfire kon het niet uitstaan. Hij sloeg met zijn staart en hij voelde opeens een aanwezigheid, wie zou hem nu bekijken vanuit de schaduwen? Dat was zijn rol..

Gesproken tekst.

Haar langharige vacht was doorweekt van de regen. De wind doorboorde haar vacht nu, en ze beet op haar tanden, doorzetten! De poes rende tussen de bomen door, de hele wereld om haar heen leek voorbij te zoeven, ze was totaal van de wereld. Haar appelgroene ogen stonden wat leeg. Opeens remde ze af, en ze nam even de tijd haar vacht wat uit te schudden, zodat deze wat woest alle kanten op stond. Haar ogen gleden rond, maar er er was niks in haar beurt. Ze ging verder, en zag een zwarte pluk haar aan een struik hangen. Met geruisloze passen liep ze op de pluk haar af, en rook al snel van wie deze was. Darkfire. De poes leek nu wat meer geïnteresseerd, en ging verder. De wind gierde langs haar oorschelpen, maar ze ging door. Eenmaal de zwarte pels ziend van de kater stopte ze, en bleef wachten in de schaduwen. Ze was uitgekomen bij de vierboom, wat zou 'n kater als Darkfire hier te zoeken hebben? De kater had haar opgemerkt, en langzaam kwam de voskleurige kattin uit de schaduwen. Wind en regen gierden tussen de katten, dat leek de enige 'muur' tussen hen te zijn. Een halve grijns sierde haar lippen. ''Darkfire..'' miauwde ze, eerder bevestigend voor zichzelf dan vragend aan hem voor een bevestiging.

Darkfire zwaaide met zijn staart, waardoor er waterdruppels werden weg gesmeten. Hij groef met zijn klauw in de aarde en grauwde toen hij zijn eigen naam hoorde klinken. Hij keek om met gespleten ogen. Hij voelde de regen tegen zijn lange vacht tikken. Een poes met vos lijkend patroon stond naar hem te kijken en het irriteerde hem. "Moet je?'' snauwde de kater. Hij keek haar aan, kon deze poes nog niet en dat boeide hem eigenlijk ook niet. Toch was er iets interessants aan haar wat hij niet goed kon plaatsen. Kon hij dan niet eens één keer op deze wereld even alleen zijn? Er zaten altijd katten achter zijn rug als hij een keer niet oplette. Ach, hij deed het vaak bij anderen, verstoppend in de schaduwen.. Als een monster onder je bed. De schaduw in je kast, de spin op de lamp, het enge figuur in het donker. De enge opgloeiende oogjes in het donker, de vrees voor het onbekende. Griezelig, verdorven en een kwaadaardig onbegrepen schepsel, misschien een goede beschrijving van hem? Hij grauwde, was niet in zijn humeur en keek giftig naar de poes tegenover hem. "wat? Je komt mij zeker ook veroordelen? Net als iedereen.'' snauwde hij smalend. Zijn woorden waren waar, maar het was terecht. Darkfire was niet zo...aardig.

Srry, zo weinig insp nu >.<''

"Wat? Je komt mij zeker ook veroordelen? Net als iedereen.'' Snauwde de kater haar smalend toe. Ze nam het hem niet echt kwalijk, iedere kat uit ShadowClan kende zijn verleden al lang. Ze schudde haar kop, en richtte haar blik op die van de kater. Zijn ambere ogen leken net rood, en ze kon zo even snel niet beslissen waar het nu meer op leek. Haar grasgroene ogen stonden geïnteresseerd en gleden over het lichaam van de kater heen, zo hier en daar had hij littekens zitten. Ze deed een aantal passen dichterbij. Nog nooit eerder had ze met hem gesproken, maar ze had met nog niet zo veel katten gepraat in de Clan, ze hield zich liever op de achtergrond. "Ook zo alleen, zo midden in de nacht.." Bij die laatste woorden stierf haar stem weg, opgaand in de wind.

- Fluut D: Laten we gewoon lekker flutposten hier xD