Heartsick [OPEN][SPT]

When I'm all in a spin full of cynicism.
You remind me of just how perfect you are.

Zwijgend stapte Honeyspots de kraamkamer uit. Quietkit en Flowkit waren beide druk in gesprek met een van de mede moederpoezen die zo vriendelijk was geweest aan te bieden op ze te passen voor een uurtje of wat. Op het moment wilde Honeyspots heel eventjes er uit, al was het maar een meter buiten het kamp. Telkens diezelfde muren om haar heen verbeterde haar humeur niet. Ze groette enkele katten in het voorbij gaan maar deed het meer als een macht der gewoonte dan een gemeende groet. Ze voelde zich net een rookwolk die voorbij dreef en vervormd werd door de vele katten die er doorheen liepen. Ze onderdrukte een vermoeide geeuw toen ze zich door de kamp ingang wurmde en een stil plekje opzocht. Slaap was erg geliefd en erg schaars tegenwoordig. Kits waren het geschenk uit de hemel, maar vraten al haar energie op. Met nog een geeuw plofte ze neer een eindje verwijdert van het kamp en nam ze heel even de tijd om haar omgeving te bekijken. Hoe lang geleden was het dat ze buiten was geweest? Een week voor de kits uiteindelijk kwamen had ze haar intrek genomen in de kraamkamer, nu lag ze daar al meer dan een maan. Haar baby blauwe ogen sloten zich en ze voelde hoe ze weg begon te dommelen. Half sluimerend en half wakker meende ze een zwart witte kat haar kant op te zien komen. Om een of andere reden blokkeerde de zon zijn gelaat en zag ze alleen een silhouet. Maar ze herkende zijn geur. "Cindersmoke?" Miauwde ze hardop. Haar ogen gingen open. Er stond niemand voor haar .. sterker nog ze was helemaal alleen. Boos op zichzelf door haar eigen dagdroom sloeg ze haar staart om zich heen en vloekte ze heel zachtjes. Tranen begonnen zich te vormen. Nee! Ik ben verdomd als ik nu ga huilen! Sprak ze zichzelf streng toe terwijl de eerste traan viel.

When I'm at my wit's end and I'm losing my head.
You remind me of just how lucky I am.

Honeyspots zuchtte heel diep en deed moeite de tranen terug te vechten. Ze zou niet meer huilen om hem. Die vuile rotzak had haar laten zitten en waagde het om terug te komen met een air alsof er niets aan de hand was. Ze zou niet langer zijn fratsen accepteren! Waarom deed haar hart dan zo’n pijn? Toen er een muis plotseling voor haar viel verschoot ze en keek ze omhoog naar de schaduw die onopgemerkt voor haar was komen staan. ‘Honeyspots, ik heb wat eten voor je’ Miauwde de leerling die bekend stond als Sardinepaw. Aarzelend keek ze naar de muis. Bij het idee van eten deed haar maag een spectaculaire salto. Desondanks was ze toch wel hongerig en de leerling duwde de muis bevestigend naar voren. Om haar geen rotgevoel te geven glimlachte heel flauwtjes en trok ze het naar zich toe. ”Dank je, Sardinepaw” Miauwde ze dof en ze dwong zichzelf een hap te nemen. Ze at nooit muis .. alleen vis. Ze kauwde bedachtzaam op de muis, een beetje geschokt dat ze nog nooit in haar leven, of zelden, muis had gegeten. Er was hier niet ver vandaan een klein stukje woud waar deze dieren rondliepen. Twee bekende katten die bang voor water waren joegen daar steevast. Ze wilde net nog een hap nemen toen een vis haar kant op kwam zeilen. Met een dikke staart ontweek ze maar een plets koud water landde op haar in het proces. Met grote ogen keek ze naar de vis en toen langzaam naar de kater die haar kant op kwam. Honeyspots werd toen heel erg stil. De muis die doorweekt was zag er niet echt lekker uit, sowieso omdat het geen schubben en een slijmlaagje had, maar nu was het echt ranzig. Wijselijk tikte ze hem niet weg om Sardinepaw niet te beledigen maar ze wilde hem ook niet opnieuw aanraken. ”Kun je niet uitkijken?” Miauwde ze zacht, stiekem een beetje opgelucht om weer eens water op haar vacht te voelen. Ze wilde eigenlijk de rivier in .. maar .. ze keek achterom alsof ze het kamp vanaf hier kon zien. Ze wilde niet de kits te lang alleen laten.. ze wist eigenlijk niet of ze het kamp wel mocht verlaten. Er konden veel gevaren op de loer liggen. Zwijgend wendde ze zich weer tot de leerling en de krijger. In afwachting wat hun zouden doen.

Honeyspots keek Sardinepaw aan die helaas de vis op zich had gekregen en enorm begon te stinken .. Ze onderdrukte een waterig grijnsje. Het was inderdaad grappig. Ze schudde haar vacht uit en knikte naar de leerling die verdween. Onwaarschijnlijk om de vieze geur af te wassen. Nu was het dus nog Oceanroar. ‘Ik heb er heeel lang over gedaan om die vis te vangen. Zullen we hem delen?’ Meer uit beleefdheid knikte ze en ze ging zitten. Stilletjes sloeg ze gade hoe Oceanroar de rivier in dook. .. Wat zou ze dat ook graag doen .. en even later weer op de over klom. Duidelijk veel meer in zijn sas dan zijn vrouwelijke gezelschap glimlachte ze toch maar. Ze had de vis nog niet aangeraakt en toen hij hem haar kant op schoof schudde ze haar kop verontschuldigend. ”Sorry maar ik heb echt geen honger” Bekende ze ongewillig en ze stond op. De rivier was aantrekkelijk .. hoe lang geleden had ze er wel niet in gezwommen? Ze stapte het water in dat geleidelijk aan dieper werd. Het koele water klotste verwelkomend om haar poten heen. Honeyspots voelde haar vertrouwen groeien. Toen het water tot haar buik kwam en dreigde tot boven haar kop te komen als ze verder ging wierp ze een blik achterom. ”Vind je het erg?” Ze wendde zich weer tot het kolkend water. Ze bleef even aarzelend staan, elk klein ongelukje dat haar kon overkomen zat ook op dat moment in haar hoofd. Toen hakte ze de knoop door en sprong ze naar voren. Meteen toen ze kopje onder ging ruiste er een gevoel van puur geluk door haar heen. Eventjes haar problemen vergeten dook ze gretig verder naar beneden. Als een otter zigzagde ze door het water, niet langer vergeten hoe heerlijk het aanvoelde .. Toen ze voelde dat ze toch echt weer boven moest komen zette ze zich af op de bodem en dook ze naar boven. Ze kwam vrij gracieus weer boven en dook vrijwel meteen weer onder toen ze een grote hap lucht had ingeslikt. Enkele meters van Oceanroar vandaan dook ze weer boven en peddelde ze naar het riet toe. Eigenlijk wilde ze alles behalve uit het water .. de zon scheen en ze voelde zich gélukkig! Écht gelukkig! Met een brede grijns klom ze op de oever, tussen het riet door en stapte naar Oceanroar. Water droop van haar vacht dat zich afweerde door haar natuurlijke vetlaagje op haar vacht. Elke RiverClan kat die vis at en in de rivier zwom had het. Met een brede grijns stopte ze op respectabele afstand van haar clangenoot af. ”Mag ik nog wat hapjes van die vis?” Miauwde ze behoedzaam. Eetlust teruggekeerd.

Honeyspots glimlachte hartelijk toen hij de vis voor haar ging halen. Het was opvallend wat een goed humeur met je eetlust kon doen. Toen hij terug kwam en de vis voor haar neer legde knikte ze bedankend. Ze boog naar voren en nam een hapje. Met een zucht van verlichting kauwde ze langdurig op haar hapje vis, genietend van elk hapje. Ze nam voorzichtig nog eentje. Waarom smaakte de vis opeens zo lekker? Aan de schubben te oordelen was dit een doodgewone vissoort die in grootte maten voorkwam in de rivier. Ze besloot er niet langer over te redetwisten en at de vis helemaal op. Ze onderdrukte een ferme boer en wendde haar kop eventjes af. Genietend van de nasmaak van de vis zuchtte ze opgelucht. Ze had nog meer honger .. Vertelde haar maag toen die luid knorde. Meteen keek ze Oceanroar aan in zijn heldere ogen. ”Zullen we meer gaan vangen?” Miauwde ze abrupt en ze glimlachte breed. Ha! Wat had ze een zin om elke seconde van de dag door te brengen in de rivier! Ze bedacht zich wel dat ze niet te lang buiten mocht zijn vanwege haar kits .. ”Nou ja .. niet heel de middag maar .. tenminste een heel eind .. vanwege mijn .. kits” Miauwde ze, haar stem stierf geleidelijk aan weg en ze grinnikte een beetje onbeholpen. Wat had ze zin om hun twee koppies weer te zien! Ze groeide zo snel .. het zou haar niet verbazen als ze al bijna volwassen waren tegen de tijd dat ze de kraamkamer weer introk na de jacht.