I think we're both not happy about this>Adderpaw*<

Wanhopig liep Raindance door het camp heen, terwijl ze steeds haar blik weer op de Apprentice Den wierp. Het was laat in de ochtend, maar iets zei haar dat Adderpaw nog lag te slapen. Ze moest hem toch echt uit trainen nemen, maar na de eerste keer durfde ze niet meer. Adderpaw was zo onvoorspelbaar en ze was de mist in gegaan. Raindance voelde dat Adderpaw haar ook niet geweldig vond...Firestar had haar nooit moeten uitkiezen. Ze bijna tegelijk getraind, dus moest hij weten dat ze er niet geschikt voor was. Desondanks stapte ze de den in en zocht haar Apprentice. ''Adderpaw?''de angst in haar stem was duidelijk te horen en ze twijfelde eventjes. ''We gaan trainen, kom naar de Sandy Hollow'' vervolgde ze met een wat vastere stem. Daarna vertrok ze zelf, zonder om te kijken.

Zuchtend gleed ze naar beneden en in het midden zitten. De andere mentoren hadden waarschijnlijk of een jachttraining of later training. Zij zal nu een vechttraining doen. Waarom wist ze precies. Misschien kon dat wat helpen, ze had zo'n gevoel dat haar Apprentice wel van vechten hield... Hoewel hun laatste gevecht niet bepaald fijn was gegaan... Raindance bleef wachten op Adderpaw.

Adderpaw lag luid ronkend te slapen in de leerlingen den. Hij was gister laat opgebleven om naar de verhalen te luisteren van zij mede leerlingen. Luidkeels had hij mee gedaan met het gesprek en eens goed laten weten hoe slecht hij zijn mentor vond. Het resultaat was dus ook dat hij vrij moe was toen een bekende stem hem uit een vrij fijne droom wekte. Hij hoorde iets van trainen en Sandy Hollow. Één plus één was twee. Meteen alert krabbelde hij overeind en zag hij haar verdwijnen. Hij geeuwde breed en rekte zijn spieren uit. Hij duwde zichzelf uiteindelijk omhoog en liep al strekkend de den uit. Toen hij begroet werd door een warme zon knipperde hij verwoed met zijn ogen om te wennen aan het licht. Aan de zon te oordelen was het al laat in de ochtend. Even overwoog hij om snel wat te eten toen hij zich bedacht dat Raindance pas net weg was. Hij kon vast wel heel snel een muis stiekem meenemen en er van eten. Tenslotte mocht je niet met een lege maag je mentor gaan verslaan met vechttraining, nietwaar? Hij viste vluchtig een veldmuisje van onder de prooistapel vandaan en half at half schrokte hem op. Adderpaw zuchtte verrukt. Zijn buik was gevuld en zijn spieren zouden wel verwarmen als hij naar de Sandy Hollow liep. Zijn lichaam zat vol met ingetogen enthousiasme maar zijn ogen spraken de waarheid. Hij sprong richting de uitgang van het kamp en schoot door de uitgang naar buiten.

Met zij staart fier opgeheven en zijn kin recht vooruit stapte Adderpaw de Sandy Hollow in. Alles aan hem zei dat hij vol zelfvertrouwen zat. Hij was hier voor gemaakt .. dit was waar hij voor geboren was! Niet een of ander stom harig diner bij elkaar scharrelen maar vechten! “Ik meldt me!” Zei hij gewichtig. Hij deed niet eens moeite om te gaan zitten en beleeft te zijn. “Gaan we beginnen?” Vroeg hij meteen met fonkelende ogen. Wacht maar tot hij dit aan Oakpaw kon vertellen vanavond! Haha! Misschien kwam hij wel terug met wat schrammen .. mooi dat hij niet naar Maskpaw ging! Per slot van rekening werd een ongeheelde wond een litteken uiteindelijk en daar kon hij er niet genoeg van hebben. Om hem heen floten de vogeltjes en rook het heerlijk naar nieuw blad. Deze dag kon niet meer stuk, hij zou zijn mentrix eens een poepie laten ruiken!

Mood: Zelfverzekerd, opgewonden|| Tag: Kingslayer!

Haar hartje maakte een sprongetje toen ze Adderpaw's stem achter zich hoorde.Nu moest ze doorzetten. “Gaan we beginnen?” zei de jonge kater, toen ze zich had omgedraaid. De zenuwen liepen over Raindance's lijf. Misschien moest ze hem eerst wat aandacht vragen..Voor iets.Maar hij ging toch niet luisteren. Ze merkte dat haar Apprentice opgewekt was. "We doen het niet zo als laatst"kwam er uit, meer durfde ze niet te vertellen. Bang dat hij haar een aansteller vond, wat de waarheid was. "Bij een gevecht is het belangrijk dat je altijd de vijand ziet"'ze stond op en liep om Adderpaw heen. 'Volg hem met je blik, waar hij ook staat"'vervolgde ze haar verhaal. Vreemd genoeg praatte ze gewoon en liet ze niks merken. "Ook moet je zijn poten in de gaten houden, hoe ze doen en wat hij wilt doen"'Hopelijk begreep hij het. Raindance ging zitten en keek Adderpaw aan. "'Pak mijn staart"'zei ze uitdagend, hopelijk luisterde hij. Haar staart zwiepte langzaam heen en weer.