>> Wide awake [Linesong]

Eaglecry
"Behind the tears, inside the lies, a thousand slowly dying sunsets.."

Terwijl hij zich nog een laatste keer op zijn andere flank rolde verliet een luide gaap zijn bek. Hij wist donders goed dat het ondertussen al zonhoog was, maar veel maakte hem dat niet uit. Als ze hem uit de den wouden krijgen zouden ze hem eigenhandig uit zijn nest moeten sleuren. En daarbij deden zijn spieren ook pijn, nog een reden om nog iets langer te blijven liggen. Ze hadden hem gisteren nog aangeraden om even langs de Medicine cat langs te gaan, maar hoe eerzuchtig hij ook was, had hij Brindlepool natuurlijk geen bezoekje gegeven. De regen die hem tot op het bot had verkilt enkele nachten terug had duidelijk zijn sporen achtergelaten. Stijfheid kwelde Eaglecry nu al een lange poos, en dus, zijn luiheid. Stiekem was de kater blij geweest dat hij niet was meegegaan naar de Gathering. Toen hij al de geschokte blikken in de katten hun ogen hadden gezien toen deze terug in het kamp waren gearriveerd voelde hij zich raar maar waar opgelucht. Opgelucht omdat hij de nare ervaring niet mee had gemaakt. Natuurlijk was hij wel nieuwsgierig geweest naar wat er was gebeurd maar zijn onuitgesproken vragen werden toch sowieso beantwoord door de nieuwe leidster, Everstar. Met een zucht hees de kater zich uiteindelijk overeind uit zijn mosnest en raspte hij nog enkele keren met zijn roze tong over zijn warrige vacht. De overeind staande plukken vacht gingen zoals gehoopt weer op zijn plaats liggen. Hierna rekte hij zich nog rustig uit om nadien de den te verlaten, klaar om zijn krijgerstaken eindelijk te gaan volbrengen.

Haar gedachten zaten overal en nergens, gisteravond was nogal... warrig geweest. Een vage Gathering. Ten eerste was ze nog maar net op tijd aangekomen, maar dat was haar eigen fout geweest en dan die aardbeving. De aardbeving had echt amper sporen nagelaten. Haast geen zelfs en toch was hij er geweest. Ze had hem gevoeld onder haar poten. Ze had de scheuren bij Fourtrees gezien en ze had de maan bedekt gezien met donkere wolken. Het was een teken van Starclan geweest, maar het leek alsof het een teken was geweest van korte duur. Dat de kat die het probleem had veroorzaakt, was gestorven, terwijl Starclan hen strafte. Echter was dit haast onmogelijk, toch? En dan ook was er maar 1 echt, gewone leider bij. De rest was allemaal nieuw geweest, of - in Silverfangs geval - namen de plaats in van de echte leader. Nee, ze had het allemaal niet zo erg bevat. Waarom had Skyclan voor zoveel vernieuwing gezorgd? Alsof ze een lenteschoonmaak hadden gehouden. Even zuchtte ze en liep, zonder echt uit te kijken, in de richting van de den. Dit kwam natuurlijk niet helemaal ten goede. Nog diep in gedachten verzonken, botste ze tegen een clangenoot op. Direct was ze weer helemaal helder. ''S..Sorry!'' stotterde ze, ''Ik had je niet gezien!''

- Is dit nu na de Skyclan verhaallijn? :'D

Eaglecry
"Behind the tears, inside the lies, a thousand slowly dying sunsets.."

De seal tabby kater gluurde even met zijn helderblauwe blik het kamp rond en merkte op dat er net een patrouille met vers prooi arriveerde aan de prooistapel. Mooizo, hij had dus een gepast uur om op te staan uitgekozen. Hijzelf zou pas gaan jagen wanneer zijn maag goed gevuld was. Want hoe kon je nou met een hongergevoel aan je taken beginnen? Niet dus. Maar toen toen hij richting de stapel met voedsel wou gaan stappen knalde een andere kat tegen zijn zij. Geschrokken deinsde hij naar achter met zijn oortjes in zijn nek en keek hij de dader ietwat verontwaardigd aan. Waar was dat nu weer voor nodig? ''S..Sorry!'' Klonk het excuus van de poes die het blijkbaar fijn had gevonden om haar Clangenoot aan te lopen. ''Ik had je niet gezien!'' Miauwde ze nadien. Eaglecry snoof even en likte vervolgens zijn vacht weer schoon. Lagen al de haren nu eindelijk eens goed en dan ging deze poes dat weer verpesten. Maar ja, hij herkende haar als Linesong, één van de nieuwe en jongste krijgers. Hij kon het haar moeilijk kwalijk nemen, zo'n jong beest. Jonger, minderwaardig en dus moest ze respect tonen. Dit kon misschien nog wel eens leuk worden. "Kijk de volgende keer beter uit, wil je?" Miauwde hij snauwerig waarna hij even met zijn staart in de lucht zwiepte en zijn passen vervolgde. Zijn eten kon niet meer wachten, net zoals zijn maag.

Ze was nog even achteruit gedeinsd, toen de kater zijn mond open deed. "Kijk de volgende keer beter uit, wil je?" Miauwde hij snauwerig, ze knikte even snel. ''N..Natuurlijk'' stotterde ze, zij was een nog vrij jonge warrior, hij was al wat ouder, ze kon het zich even niet veroorloven om iets verkeerd bij hem te doen. Ja, als ze eerlijk moest zijn, was ze soms wel wat angstig tegenover ouderen. Ze hadden de kracht en de ervaring om vanalles te doen, zij daarentegen, zij had die ervaring nog niet, noch de kracht. Ze was geen sterke kater, maar gewoon zichzelf en dat kon soms voor problemen zorgen...

Eaglecry
"Behind the tears, inside the lies, a thousand slowly dying sunsets.."

''N..Natuurlijk'' Klonk het enige antwoord dat de jongere poes had gegeven. Ergens vond hij het nog steeds zeer onbeschoft dat ze zomaar zonder enkele goede reden een oudere warrior had aangelopen om nadien gewoon zoiets te zeggen. Maar goed, hij zou het maar zo laten. De poes zag eruit alsof ze al bij de minst erge beschuldiging in tranen uit zou kunnen barsten. Het laatste wat hij nu wou was een kwade Clanleader die hem op zijn donder gaf. Nee, hij mocht Everstar niet. Naar zijn mening was ze nog veel te jong, veel te onervaren. Net zoals die deputy van haar, Lionroar. Waar ging de wereld naar toe? Had StarClan kattenkruid gegeten en kozen ze daarom de meest ongeschikte krijgers uit om als Clanleader bekroond te worden? Ach, het zou wel. Als WindClan werkelijk een Clan werd die bestond uit een stelletje idioten dan zou hij zich gewoon bij de rogues gaan aansluiten. Hij was loyaal ja, maar als het om zijn eer ging zou hij alles doen. En nee, hij wou niet gezien worden met zulke katten. Terwijl hij nonchalant twee mussen van de prooistapel griste keek hij even achterom om te zien of Linesong er nog altijd stond. En inderdaad, de poes had geen vin veroerd. Hij wiebelde zijn oortjes even en wandelde nadien richting de poes, om uiteindelijk zijn tweede voedselstuk vlak voor haar voetjes te laten vallen. "Eet op." Beval hij haar, al was er toch iets van vriendelijks in zijn ogen te herkennen.

De poes was bij de ingang van de Den blijven staan, nog lichtelijk geschrokken. Plots kwam de kater weer in haar richting gelopen. Hij liet een mus voor haar poten vallen, "Eet op." Beval hij haar. Even keek ze hem aan, maar de vriendelijkheid die je in zijn ogen kon zien, liet haar toch even dankbaar knikken. ''Dankje'' mompelde ze zacht. Met haar tanden trok ze even wat veren van het gevederde dier en nam toen rustig een hap. Ze slikte het door en keek de kater weer aan, ''Eaglecry was de naam, toch?'' vroeg ze voor de zekerheid even. Ze had hem al wel vaker in het kamp gezien, maar eigenlijk nooit echt mee gesproken.

Eaglecry
"Behind the tears, inside the lies, a thousand slowly dying sunsets.."

Hij was al begonnen aan zijn eigen maaltijd toen hij in zijn ooghoeken de poes dankbaar zag knikken. ''Dankje'' Mompelde ze zacht, waarna ook zij aan de mus begon te knabbelen. Eindelijk, een moment van rust. Geen lastig gemiauw, geen drukte, gewoon rust. De poes moest ook weer niet denken dat hij haar nu in de watten zou leggen. Eaglecry wou er alleen voor zorgen dat ze geen hekel aan hem zou gaan krijgen. Niet dat hem dat veel zou uitmaken, maar téveel vijanden waren ook weer niet zo handig. Echter leek Linesong zich er niet echt al te veel van aan te trekken dat de kater rust wou en moest ze per se weer haar stem laten horen. ''Eaglecry was de naam, toch?'' Vroeg ze, waarschijnlijk gewoon voor de zekerheid zodat ze hem straks niet per ongeluk bij iemand anders z'n naam zou noemen. Hij slikte gauw de laatste stukken mus door en likte nog even zijn lippen af waarna hij haar neutraal aankeek en knikte. "Ja, waarom?" Miauwde hij toonloos terwijl hij met zijn blauwe ogen haar aankeek.

De kater slikte nog zijn laatste stukken mus door en knikte toen. "Ja, waarom?" Miauwde hij toonloos, terwijl hij met zijn blauwe ogen haar aankeek. De poes verplaatste haar blik weer naar de mus en haalde haar schouders op. "Gewoon, voor de zekerheid..." miauwde ze zacht. Haar ogen keken nog even hem aan, maar richtten zich toen weer op haar voedsel. Rustig at ze de mus verder op. Eigenlijk wist ze niet goed wat ze nu moest zeggen. Zijn toonloze stem en meestal zo strakke blik lieten haar niet geheel op haar gemak voelen. Ook had ze de indruk dat de kater eerder wou dat ze niks zei. Ze zou wel gewoon wachten tot hij iets zei en ondertussen haar eten opeten. Dat was misschien het beste.

Toen ze uiteindelijk haar prooi op had, gooide ze wat aarde over de overgebleven botjes en keek de kater weer aan. Echter richtte ze haar blik al snel weer op haar poten, niet goed wetend wat ze nu moest zeggen, of ze wel iets moest zeggen. "Eehm... Wat vind jij van de nieuwe leader en haar deputy?" vroeg ze toen maar voorzichtig, proberend een gesprek te starten. Ze wou niet zo onbeleefd zijn om zomaar weg te lopen, echter was deze kater nu niet echt bepaald spraakzaam. Even wist ze een kleine glimlach op haar gezicht te toveren, maar deze verdween weer toen ze haar blik weer op haar poten richtte. Het was lichtelijk ongemakkelijk, die stiltes de hele tijd. Soms had je geen gesprek nodig. Echter was dit vooral bij goede vrienden en dat kon je hem nog niet echt noemen. Het enige probleem dat daarbij kwam, was dat ze zelf nou niet de grootste babbelaar was en hij al helemaal niet. Tja...