» Don't you ever say I just walked away «

Met een zucht rolde de poes zich om in haar nest toen een koude wind zich een weg binnen de den had weten te vinden. Het was nog vroeg maar zelfs nu hoorde ze de vogels die buiten aan het ontwaken waren al tsjirpen. Ook het zachte gekletter van druppels die van een hoogte naar beneden vielen reikte haar gehoorsysteem en met een geïrriteerde grom legde ze haar pootjes over haar oren. Steeds weer drong het beeld van Ashdrizzle die met Snowynight speelde haar hoofd binnen. Keer op keer moest ze op haar lip bijten toen ze de blik in de grijze kater zijn ogen zag, de blik waarmee hij de sneeuwwitte poes aankeek. Nee, zo'n blik zou hij haar nooit waardig gunnen. Ze voelde zich afval. Ze voelde zich gebruikt. Als de kater nooit zo wanhopig was geweest vroeger waren ze vast nooit vrienden geworden. Als hij als Ashpaw veel vrienden had zou hij vast nooit een gesprek met haar zijn aangegaan. Natuurlijk niet. Wie wou er nou bevriend zijn met Littlepaw? De poes die nog niet eens in staat was krijger te kunnen worden omdat ze te zwak was. Het doel dat iedere gewone apprentice zou bereiken had zij nooit kunnen bereiken, simpelweg omdat ze de kracht er nooit voor heeft gehad. Ze keek met haar ietwat doffe groene blik naar het stipje licht dat zich waarschijnlijk een weg naar binnen had gevochten. De medicine cat den was donker op de plek waar haar nest lag. Zelfs op de felste en zonnigste dagen zou op deze plek amper licht te zien zijn. Ze vond het best somber, maar het was wel toepasselijk bij haar mood. Alweer rolde de asgrijze poes zich om totdat ze besloot om op te staan en maar iet nuttigs te gaan doen. Als ze niets anders deed dan alleen maar mokken en ronddraaien in haar nest kon ze evengoed aan de slag gaan. Met onhoorbare pootstapjes en een ietwat slaperige gelaatsuitdrukking trippelde ze naar de stapel met kruiden toe en begon ze iedere bes en ieder blaadje één voor één te controleren op rot. Ze rolde voorzichtig enkele bessen van de stapel af en merkte op dat dit niet de bessen waren die hier hoorden te liggen. Doodsbessen? Die had ze waarschijnlijk per ongeluk meegenomen toen ze naar jeneverbessen aan het zoeken was. Al kon ze zichzelf nu wel met een hamer op de kop slaan. Wat als zelfs Smokebreath de fout niet had gezien en één van zijn patiënten had behandeld met deze bes? Een zucht van opluchting verliet haar bekje. Gelukkig had ze deze kruiden meegenomen toen Smokebreath al gaan slapen was. Wat dus betekende dat hij vast nog niets had opgemerkt en dus de bessen ook nog niet gebruikt had. Ze rende even naar de uitgang van de den en raapte daar enkele blaadjes op waar ze de bessen in zou kunnen leggen. Met de bladeren in haar mond rende ze weer terug en rolde ze voorzichtig de doodsbessen één voor één op het deken van bladeren. Ze wist niet of ze blijer was dat Smokebreath het niet had opgemerkt en haar dus ook niet op haar donder had gegeven of omdat haar mentor de bessen nog niet had gebruikt. Ach ja, ze was al blij dat ze haar eigen fout had weten te ontdekken. Toen eindelijk het hele pakket klaar was om terug de wildernis in te worden gegooid raapte ze de bladeren voorzichtig op en trippelde ze naar de uitgang van de den toe. Echter werd ze hier tegengehouden door de plotse verschijning van een kat. Thrushpaw? Wat moest hij nou weer van haar?

[Thrushpaw]

"Yeah, take that, little thing!" Miauwde hij uitbundig terwijl hij zijn klauwen in de borst van de eekhoorn sloeg, waarna er bloed uit stroomde. "Nu ben je niet zo snel meer, huh?" Met de eekhoorn in zijn bek liep hij terug naar het kamp. Hij had gejaagd, nu hoefde de rest van het kamp ook niet meer te zeuren. Hij zou later op de dag wel gaan jagen.
Het kamp kwam al in zicht, en de sterke geuren van de andere katten vulde zijn neus gaten. Hij grijnsde, en versnelde zijn pas. Toen hij het kamp in wou gaan, blokkeerde Littlepaw zijn pad. "Ah, daar hebben wel Littlepaw," miauwde hij met een grijns. "Zijn dat doodsbessen? Wil je iemand vergiftigen?" Miauwde hij met een blik op de bessen terwijl hij met zijn poot tegen de eekhoorn aan duwde.

De grijns die op Thrushdive's gelaat zichtbaar was geworden stond haar niet aan. Ze wist dat dit de kater was die Ashdrizzle vroeger meerdere keren had gepest, en ook al had grijze kater haar hart gebroken, ze zou het hem nooit kunnen aandoen om bevriend te worden met dit monster. "Ah, daar hebben we Littlepaw," Miauwde de kater. De donkergrijze poes zwiepte even met haar staart in de lucht en priemde haar heldere groene ogen in die van Thrushdive. "Zijn dat doodsbessen? Wil je iemand vergiftigen?" Ze trok even met haar oortjes, legde het bladerpakje waarin de bessen zich bevonden voorzichtig op de grond en opende nadien haar bekje om zijn vragen te beantwoorden. "Ja, het zijn doodsbessen. En nee, ik wil niemand vergiftigen." Sprak ze duidelijk. Wist hij eigenlijk wel af van de ruzie tussen haar en Ashdrizzle? Had hij daarom de vraag gesteld of ze iemand wou gaan vergiftigen? Vast niet. Dat kon gewoon niet. Ze zou Ashdrizzle nooit zó in de steek laten, ook al had hij haar wel laten vallen..

Thrushdive grijnsde, hij wist wel beter, Littlepaw was niet het moordende type, ze was tenslotte medicine cat in opleiding. Of te wel, medicine cat apprentice. "Ja, het zijn doodsbessen. En nee, ik wil niemand vergiftigen." Sprak ze duidelijk. "Zeker? Er heerst toch een conflictje?" Miauwde hij. Hij zwaaide met zijn lange staart, langer dan die van de andere katten. "Goed dat ik anders mee loop? Bij het weg brengen van deze moordwapens?" Miauwde hij toen. "Ik als warrior moet toch wel goed op letten, en een medicine cat apprentice als jij moet wel goed beschermd worden," miauwde hij met een grijns.

Thrushdive veegde wat bladeren over zijn net gevangen prooi heen, als tekenen dat hij die op zou halen op zijn terug weg. Gezien hij zojuist gewoon had besloten met Littlepaw mee te gaan. "Ik kan mezelf heus wel beschermen." Thrushdive beet op zijn lip om te voorkomen dat hij ging lachen. "Bewijs het," daagde hij haar uit terwijl hij met zijn staart zwaaide. Hem was altijd geleerd dat Medicine cat' en medicine cat apprentices niet werden getraind om te vechten, enkel basis verdedigingstechnieken.

Ze begon het gedrag van Thrushdive stilletjes aan echt beu te worden, maar wist de geïrriteerde blik in haar ogen te onderdrukken en priemde in plaats daarvan haar heldere groene blik in de zijne. "Bewijs het," Daagde de kater haar uit terwijl hij met zijn buitengewoon lange staart in de lucht zwaaide. Ze zuchtte zacht en wiebelde eventjes met haar grijskleurige oortjes. Was hij niet de zoon van Shrewstar? Want dan moest ze wel toegeven dat hij niets van haar karakter weg had. Ze had al meerdere verhalen gehoord over de warrior maar had nooit gedacht dat hij werkelijk zó erg was. "Ik heb momenteel geen behoefte daaraan, en als je me nu wilt excuseren?" Miauwde ze met valse vriendelijkheid terwijl ze hem nog steeds recht in de ogen aankeek. Wat als hij haar nu nog steeds niet doorliet? Zou ze dan echt op zijn uitdaging in moeten gaan en haarzelf bewijzen? Als dat echt zo was dan had de kater een serieus probleem. Krijgers, eigenlijk iedere rang dan ook hoorde respect te tonen tegenover de Medicine cats, en wat Thrushdive nu deed was verre af van respect tonen.

Hij daagde de medicine cat apprentice uit. Maar ze had er blijkbaar geen zin in, wat hem toch wel ergens verbaasde. De poes was bij hem altijd overgekomen als een pittig ééntje. Maar blijkbaar had ze dat toch niet in zich. "Ik heb momenteel geen behoefte daaraan, en als je me nu wilt excuseren?" Thrushdive liet een kort lachje horen. "Kan je niet tegen een geintje?" Miauwde hij, maar hij ging wel aan de kant. "Nou, voor uit dan. Maar laat me wel met je mee gaan," miauwde hij toen, dit keer een tikkeltje vriendelijker. Ja, dat had hij ook wel in zich. Op de één of andere manier mocht hij deze poes wel. Hij haalde zijn grijns van zijn muil, en verranderde het in een gewone, vriendelijke lach. Hij kon het nog wel, de lieve kater van vroeger zijn. Naast zijn harde, gemene uitstraling, had hij wel een klein hartje, en zat er echt wel wat kwetsbaars in hem. "Tenzij je het écht erg vind," vervolgde hij toen.

De opgeluchte zucht die hij kreeg te horen, toen hij aan de kant ging, liet iets bij hem knappen. Waarom zou hij deze poes op haar zenuwen brengen? Ja, nu kwam toch iets van zijn sociale aard naar boven. Die had hij wel, enkel liet hij die niet altijd zien. Daar had hij zo zijn redenen voor, eigenlijk was hij gewoon super boos, wat was begonnen bij zijn moeder. Ze had weinig naar hem om gekeken, als kitten was het nog al leuk, enkel had ze vaak een soort haat uitgestraald, wat mede te maken had met wie hij nu was. Tenslotte was zijn functioneren in het socialisme gewoon niet helemaal in orde. Hij wist niet altijd hoe hij moest reageren. Maar hij kon het wel, aardig wezen, en zijn humoristische kanten op een goede manier gebruiken. Hij kon het allemaal wel. "Nou, voor uit dan. Maar laat me wel met je mee gaan," miauwde hij met een loom grijnsje op zijn gezicht. "Tenzij je het écht erg vind," miauwde hij vervolgens, schuldbewust. [i]"Oké dan, als je maar niet voor m'n voeten zult lopen."[/b] Thrushdive liet een gegrinnik horen en zwaaide met zijn staart dat ze voor mocht gaan. "Na U, m'dam," sprak hij formeel op een gespeeld dramatische manier.

OOC:
Wil jij een vervolg topic openen in het territorium? ;D