[The Final Prohecy || We need your help]

_{Ze knikte even bij het besluit van Silverfang en liet haar ogen toen vallen op Coppersong, welke haar zou vergezellen. Windclan, de clan van de vlaktes. Rustig liep ze al richting het territorium, bij de eik wachtend op de kater om dan het territorium in te spurten. Op naar de meest logische plaats voor het kamp. Als je gebied uit vlaktes bestond, dan moest je op de een of andere manier beschutting vinden. Een kuil, omringd door heuvels. Iets dat daar op leek. Snel rende ze een van de heuvels op en keek rond, om al snel iets te zien dat een kamp kon vormen. Ze wees het even aan voor Copper en sprintte er toen heen. Er was niemand te bekennen in het territorium zelf, of zij zag ze althans niet. Maar dat was misschien ook logisch midden in de nacht het na een gathering. Al snel kwamen ze bij het kamp, omringd door doornstruiken. Er moest toch wel een ingang zijn? Ook hiervoor hoefde ze niet erg lang te zoeken. Snel wurmde ze zich erdoor en keek toen om zich heen. De windclangeur was overweldigend en ze had wat moeite om iets uit te brengen. Zoekend naar hulp keek ze Copper even aan. Als hij het woord nou zou nemen...

{Eerst even Coppersong, daarna mag de rest ook wel reageren :'D}}

De kater knikte naar Silverfang en de andere Warriors, en zijn blik kruiste die van Swanlake. Iets in hem deed hem naar WindClan trekken, misschien was het de kans om Linesong weer te zien. Maar nee, daar moest hij nu totaal niet aan denken. Hij moest denken aan zijn Clan, aan de katten die hopeloos bij de vierboom zaten te wachten op hun terugkomst. De vlaktes waren leeg, op planten en gras na, geen enkele kat te zien. Swanlake wees iets aan, waar een sterke WindClan geur hing, vast en zeker het kamp. Samen met de poes zocht hij naar een ingang tussen de doornstruiken, en Swanlake vond deze al snel. Hij kwam achter haar aan door de ingang, en ging naast haar staan. Hij was best groot voor de gemiddelde kater, en hij zag hoe Swanlake naar hem keek. ''WindClan!'' Bulderde zijn zware stem door het kamp, katten waren te zien. Misschien was hij dan geen leider, maar hoe moest hij het deze Clan anders toespreken, zonder gewond te raken? ''Wij komen hier in vrede, en we hebben vreselijk nieuws wat we van onze deputy Silverfang moesten overbrengen naar de WindClan, de andere Clans worden ook op de hoogte gesteld.'' Iets in hem liet zijn snorharen trillen, de zenuwen? ''SkyClan is zwaar getroffen door de aardbeving, de bliksem is ingeslagen op ons kamp en vele katten zijn gesneuveld door de rook en vlammen, waaronder onze geliefde Duststar.'' Zijn stem klonk nog altijd even zuiver. ''SkyClan's territorium bestaat niet meer, de vlammen hebben het totaal verwoest! Onze Clan is bij de vierboom, en we weten niet waar we nu heen moeten.'' Hij hoopte dat zijn stem door kon dringen tot de oren van de WindClanners. ''Wij hebben jullie hulp nodig, alsjeblieft..'' Eindigde hij en zocht met zijn ogen de leider van WindClan, Everstar.

Ze waren net teruggekomen van de Gathering. Iedereen was druk bezig met het uitwisselen van informatie over wat er was gebeurd bij de Vierboom. Everstar was opgelucht geweest toen ze had gezien dat hun kamp geen schade had opgelopen. Alle katten waren veilig. Nu de schrik weer wat bedaard was, hoorde je overal opgewonden gepraat.
Even later waren de meeste apprentices naar hun den gestuurd. De warriors zaten in hun den nog te praten over de gebeurtenissen. Everstar zat nog buiten in het kamp, net als een paar katten die waren aangesteld om die nacht de wacht te houden.
Plotseling rook ze vaag een geur waar haar nekharen van overeind gingen staan. Ze rook vuur. De geur was echter erg zwak, dus ze was niet ongerust dat het in haar territorium was. Het zou zich echter wel kunnen verspreiden. In de verte zag ze donkere wolken, maar het was moeilijk te zien om het gewone wolken of rookwolken waren.
Ze stond fel op toen een andere geur haar tegemoet kwam. SkyClan! Twee SkyClan warriors kwamen het kamp binnen. Everstar sloeg haar nagels uit en zette een stap naar het tweetal toe. "Wat heeft dit te betekenen?" vroeg ze fel. ''WindClan!'' riep één van de SkyClanners. ''Wij komen hier in vrede, en we hebben vreselijk nieuws wat we van onze deputy Silverfang moesten overbrengen naar de WindClan, de andere Clans worden ook op de hoogte gesteld.'' Everstar bleef staan, maar bleef de warrior wantrouwig aankijken. Dat nieuws mocht wel héél belangrijk zijn, als ze er zomaar een vijandelijk kamp voor binnendrongen. ''SkyClan is zwaar getroffen door de aardbeving, de bliksem is ingeslagen op ons kamp en vele katten zijn gesneuveld door de rook en vlammen, waaronder onze geliefde Duststar,'' ging de kater verder. Everstar keek hem onbewogen aan. Wat had zij daarmee te maken? Dit waren SkyClans problemen, niet die van WindClan.
''SkyClan's territorium bestaat niet meer, de vlammen hebben het totaal verwoest! Onze Clan is bij de vierboom, en we weten niet waar we nu heen moeten. Wij hebben jullie hulp nodig, alsjeblieft..'' De warrior keek haar aan. Zij beantwoordde zijn blik onbewogen, maar intussen dacht ze diep na. Dit waren niet haar problemen. Het was niet WindClans taak om voor een vijandige clan te zorgen.
"En waarom zou WindClan jullie moeten helpen?" vroeg ze. Hij kon maar beter met wat goede argumenten komen, anders kon hij meteen wegwezen. Haar vraag was nog niet meteen een afwijzing, ze zei niet ronduit 'nee', maar ze zou niet zomaar een andere clan te hulp schieten, zonder daar eerst een heel goede reden voor te hebben.

De rode lynx point kater was uitgeput van deze dag. De aardbeving, de gesprekken met andere katten, hij was de hele dag op zijn hoede geweest voor alles. Maar in plaats van dat hij ging slapen, bleef hij op wacht zitten. De alarmbellen gingen dan meteen af in zijn hoofd toen hij de geur van Skyclan katten rook, meteen sprong hij op en met grote passen baande hij zich een weg richting de geur. Twee Skyclan katten kwamen het kamp binnen, hun vachten zaten onder het roet en het leek alsof ze een zware nacht hadden gehad. Hij staarde de twee strak aan, opende zijn mond en probeerde te achterhalen wat er gebeurd was en of er nog meer Skyclankatten in de buurt waren. Hij rook geen andere SKyclankatten, gelukkig. Het enige wat hij opmerkte was dat de twee katten erg naar rook roken. Zachtjes voegde hij zich bij Everstar toe, waarna hij naast haar ging zitten en zijn ogen vernauwde. Waarom waren deze twee katten hier en wat was hun reden om het Windclan kamp zomaar binnen te treden? ''Wij komen hier in vrede, en we hebben vreselijk nieuws wat we van onze deputy Silverfang moesten overbrengen naar de WindClan, de andere Clans worden ook op de hoogte gesteld. SkyClan is zwaar getroffen door de aardbeving, de bliksem is ingeslagen op ons kamp en vele katten zijn gesneuveld door de rook en vlammen, waaronder onze geliefde Duststar. SkyClan's territorium bestaat niet meer, de vlammen hebben het totaal verwoest! Onze Clan is bij de vierboom, en we weten niet waar we nu heen moeten. Wij hebben jullie hulp nodig, alsjeblieft..'' Dit nieuws verbaasde hem. Hij had wel gedacht dat de aardbeving wat schade zou brengen aan enkele gebieden en plaatsen, maar niet dat heel het Skyclan gebied in vlammen zou opgaan. Het kwam ook als een schok aan dat de leider Duststar overleden was, ging het net niet wat beter met hem? Hij vond het jammer om te horen dat een leider gestorven was, maar hoe kon Windclan hun helpen in zo'n situatie? "En waarom zou WindClan jullie moeten helpen?" Hij knikte instemmend nadat Everstar dit had gezegd. Zelf voegde hij er niets aan toe, omdat hij eerst meer wilde weten voordat hij hier over kon oordelen.

_{"En waarom zou WindClan jullie moeten helpen?" vroeg Everstar toen. Het was een logische reactie en toch voelde ze zich erdoor niet op haar gemak. ''Eehm, omdat we zelf geen idee hebben hoe het nu verder moet. De leden van de clan zijn nu allemaal bij Fourtrees, hopend op hulp en ideeën van de andere clans. Daarbij is het nog steeds volle maan, dus misschien kunnen we de Gathering weer opnieuw openen ofzo iets? Er zijn ook warriors naar de andere clans gestuurd...'' Ze wist zelf niet goed of dat wel een goed idee was, misschien was Windclan de enige die kwam. Daarbij, wat zouden ze kunnen verzinnen? Het Skyclan Gebied was zo goed als onbewoonbaar. Waar moesten ze heen? Ze hadden niet eens een leider meer. Haar ogen keken ietwat smekend naar de Windclan Leader en Deputy. Het was maar een keer, misschien zelfs de laatste keer dat ze hen zouden moeten helpen. Konden ze niet gewoon meekomen, zonder moeilijke vragen? Ze hadden het al moeilijk genoeg, al zei ze het zelf.}

Icyrose's blauwe ogen hielden de Skyclan katten scherp de gate. Ze was net haar den uit gelopen toen de twee onbekende katten het kamp in waren gekomen en sindsdien hadden haar ogen op hun gerust. Al hadden ze een paar tellen op de flame-point Deputy gerust, waarbij een hele snelle glimlach over haar gelaat was gegaan.
Ze stond op en kwam iets dichterbij. Ze kon Everstar nog niet goed genoeg om haar in te schatten over hoe ze met deze situatie om zou gaan, maar ze wist dat met Lionroar aan haar zijde het wel goed zou komen. Toch brandde er een nieuwsgierige vraag binnen in haar, wat was er met Skyclan gebeurd en waarom riepen ze Windclan om hulp? It didn't make any sense...
Uiteindelijk ging Icyrose iets dichterbij zitten, zodat ze net binnen gehoor afstand stond tussen de katten. Zou Everstar alles met de hele clan bespreken of in haar den? Ze hoopte ergens met de hele clan, ze was te nieuwsgierig hiervoor.

_{Ze schrok zich te pletter, toen er plots een luidde stem over het kamp schalde. Ze herkende hem niet direct en keek voorzichtig om, wie in godsnaam de clan bij elkaar had geroepen. Haar vacht ging overeind staan. Ze herkende de kater, Coppersong, een Skyclan warrior. Direct schoot ze in de richting van Applefrost en bleef in de buurt van haar zusje. Naar de kater keek ze alsof ze hem nog nooit gezien had en hem bezag als een groot, eng monster, zoals ze in het begin ook gedaan had. Zoals ze meestal met vreemden zou omgaan dus. In ieder geval, de kater had ook nog een poes mee. Hij sprak over een ramp en dat Skyclan hulp nodig had. Everstar was duidelijk op haar hoede. Zelf zei ze geen woord. Ze keek en luisterde alleen maar, haar oren in haar nek.}

_{Timekit keek op van haar dagelijkse rondje door het kamp. En zag wat er gebeurde. Nadat de grond was gaan beven had ze alles gewoon weer opgepakt en was doorgegaan met de dag. Want niemand zou zich toch zorgen over haar maken. Nieuwsgierig keek ze naar de Skyclan katten die het kamp in kwamen. Wat deden die hier? Ongemerkt sloop de kitten dichterbij en luisterde naar wat ze allemaal zeiden. Zelf zweeg ze als het graf, want ze was immers nog maar een kit. Ze was ook naar de gathering geweest, als ze het kamp uit mocht. Maar nee, ze was nog maar een kit. Die mochten het kamp niet uit. In gedachten zuchtte Timekit, maar ze was bang dat het nu teveel geluid zou maken. Gefascineerd keek ze naar Everstar, die erg op haar hoede was. Om daarna een wantrouwende blik naar de Skyclankatten de sturen. Ze hadden gelijk. Het was nogsteeds volle maan.}

Vanuit haar ooghoek zag ze dat Lionroar naast haar was komen staan, maar haar blik liet de twee SkyClan warriors niet los. Het was niet de eerste warrior die had gesproken die antwoord gaf, maar zijn metgezel. ''Eehm, omdat we zelf geen idee hebben hoe het nu verder moet. De leden van de clan zijn nu allemaal bij Fourtrees, hopend op hulp en ideeën van de andere clans. Daarbij is het nog steeds volle maan, dus misschien kunnen we de Gathering weer opnieuw openen ofzo iets? Er zijn ook warriors naar de andere clans gestuurd...'' zei de langharige poes. Ze keek Everstar smekend aan. Deze wierp een blik op de hemel. De wolken waren deels weggetrokken en de volle maan scheen helder aan de hemel. De SkyClanner had gelijk: de wapenstilstand gold nog steeds, dus in principe was het mogelijk de Gathering voort te zetten.
Everstar besloot voor zochzelf om mee te gaan. Ze zou nog geen beloftes doen, maar het kon geen kwaad om naar de Vierboom te gaan. Als ze hier bleef, zou ze ook niet weten wat de andere clanleiders besloten en ze wilde geen informatie missen. Wat zou Lionroar ervan vinden? Ze wilde niet zomaar zonder hem beslissen, maar het moest wel duidelijk zijn, zeker in het bijzijn van de vijand, dat zij de keuzes maakte. Ze verwachtte eigenlijk dat Lionroar het ook goed zou vinden om naar de Vierboom te gaan. Hij was een vriendelijke kat. Bovendien betekende meegaan nog niet dat ze ook zouden helpen. Er werd nog niets definitief besloten.
"Goed," zei ze. "We zullen meegaan naar de Vierboom, maar ik beloof nog niks." Ze wilde niet dat de katten er vanuit gingen dat ze haar hulp zouden krijgen. Eerst maar eens zien of de schade echt zo ernstig was. Ze wierp een korte blik op Lionroar om te zien of hij het met haar eens was.

De manier waarop de Skyclan kat sprak over hoe slecht haar clan er nu aan toe was. Het moest wel waar zijn. Hij had nooit een warrior zo horen praten over zijn clan. Zijn blik gleed naar de hemel, net zoals Everstar dat ook had gedaan. Het was inderdaad nog volle maan en de wolken waren verdwenen. Dus ergens mocht de gathering gewoon weer doorgaan, toch? "Goed," Zei Everstar. Zijn blik gleed naar haar. "We zullen meegaan naar de Vierboom, maar ik beloof nog niks." Hij merkte dat ze even een korte blik op hem wierp en bijna onzichtbaar knikte hij naar haar. Hij was het met haar eens. Als ze nee zouden zeggen en de andere clans wel zouden komen, dan zou het sowieso oorlog worden en kregen de clans argwaan tegen Windclan. Maar wat als dit allemaal een val was? Hij bedacht zich dat dit geen val kon zijn, want hij had wel degelijk de geur van rook en vuur geroken en de roet in de vacht van de twee katten sprak de waarheid. Dit was geen val, dit was echt gebeurd. Hij stond op en wachtte op het teken van zijn leidster om te gaan.

"En waarom zou WindClan jullie moeten helpen?" Vroeg Everstar na zijn verhaal, de kater was van zijn stuk gebracht, geloofde ze hen niet? Geloofde ze niet dat Duststar dood was? Zijn blik ging even naar Swanlake, die nu ook het woord nam. ''Eehm, omdat we zelf geen idee hebben hoe het nu verder moet. De leden van de clan zijn nu allemaal bij Fourtrees, hopend op hulp en ideeën van de andere clans. Daarbij is het nog steeds volle maan, dus misschien kunnen we de Gathering weer opnieuw openen ofzo iets? Er zijn ook warriors naar de andere clans gestuurd...'' Hij zag dat er wat katten waren bijgekomen, en zijn ogen werden naar een bepaalde kat toegetrokken, het was Linesong. Ze had hem ook gezien, en zat dicht bij haar zus, de oren in haar nek. Hij wendde zijn ogen af, hij moest nu niet op haar letten, al hoe wel zijn hart wel een kleine sprong maakte bij het zien van de poes. "Goed," zei Everstar toen. "We zullen meegaan naar de Vierboom, maar ik beloof nog niks." De kater keek wat opgelucht naar Swanlake, ze hadden hen overgehaald! Hij wachtte tot de leider of deputy het sein gaf om te vertrekken, maar zijn ogen vonden weer die van Linesong.

_{Afwachtend keek ze van de leader naar de deputy, waarna ze nog even een blik op Coppersong wierp. "Goed," klonk toen het verlossende antwoord, "We zullen meegaan naar de Vierboom, maar ik beloof nog niks." Ze knikte even vastberaden en een dankbare glimlach op haar gezicht. ''Dank u wel!'' sprak ze opgelucht en draaide zich alvast half om, wachtend op Everstar en Lionroar. Pas toen richtte ze haar blik op Coppersong, welke duidelijk ergens in gedachten verzonken was. Ze gaf hem een zachte tik met haar staart en richtte haar blik toen weer, achter haar naar de katten van Windclan.}

Met een haast onmerkbaar knikje gaf Lionroar aan dat hij het eens was met haar keuze en Everstar tichtte haar blik weer op de twee SkyClanners. De kater keek alleen opgelucht naar zijn metgezel, maar de poes was zo vriendelijk Everstar te bedanken. De WindClan leidster antwoordde niet. De wit-crème gevlekte poes draaide zich al half om. "Jullie gaan voor," gebood Everstar hen. Op die manier zou ze de twee niet uit het oog verliezen. Je wist maar nooit...
"Vrijwilligers mogen mee, maar een deel moet in het kamp blijven," zei Everstar, zich half omdraaiend naar haar clangenoten. "Lionroar, ga jij ook maar mee." Misschien zouden ze nog belangrijke beslissingen moeten nemen, daar bij Fourtrees. Ook wilde ze niet dat alle warriors mee zouden gaan, het kamp moest ook bewaakt worden in de tussentijd. Voor hetzelfde geld was dit slechts een afleidingsmanoeuvre, bedoeld om hen uit het kamp te krijgen, zodat ze dat aan zouden kunnen vallen. Gezien, de rookpluim die ze in de verte al had gezien en de as in de vachten van de bezoekers dacht ze niet dat ze logen, maar zoals ze al zei: je wist maar nooit. Je kon beter te voorzichtig dan te laks zijn.

Half in een roes stapte de kater de warrior den uit, de twee Skyclankatten waren hier nu al een tijdje, en het feit dat de Windclan leidster ze nog niet had weggestuurd had hem nieuwsgierig weten te maken. Langzaam liep hij naar voren, dichter naar de anderen toe. De twee van Skyclan zagen er moe en vies uit, en een geur van vuur drong zijn neusgaten binnen. Automatisch sloeg er een knop om in zijn hoofd. Wat was er gebeurd? Liep Windclan ook gevaar? Maar toen hij de ernstige blikken van Everstar en Lionroar zag wist hij dat dat niet het geval was. Er moest iets anders zijn. Maar wat?
Hij was net op tijd gekomen om de wit met rode Skyclan poes ''Dank u wel!'' Te horen zeggen, waarop wist hij niet. Alhoewel hij het idee had dat hij er snel genoeg achter zou komen, aangezien Everstar reageerde met een koele "Jullie gaan voor." Ze gingen dus ergens heen, waarheen wist Firework niet, maar wat hij wel wist was dat het waarschijnlijk heel belangrijk was. Dat kon je zo zien aan de gezichtsuitdrukkingen die er niet veel vrolijker op waren geworden.
Everstar vervolgde rustig "Vrijwilligers mogen mee, maar een deel moet in het kamp blijven," Oké, het was duidelijk, ook zijn Leader wist niet precies wat ze hiervan moest denken, wat heel logisch was, want wie gaat er dan ook midden in de nacht naar een vijand toe om hulp te vragen? "Lionroar, ga jij ook maar mee." Firework dacht na, als de Deputy en de Leader beiden meegingen moest het kamp zwaarbewaakt achterblijven. Hij zou zich daar graag voor aanmelden, moest hij dat ook aan zijn Leader vertellen? Ach, het kon vast geen kwaad.
"Ik blijf hier wel om het kamp te bewaken." Zei hij dus maar, met een vastberaden blik in zijn ogen. Die Skyclanners moesten niet denken dat ze het kamp zomaar leeg zouden achterlaten. Windclan was slim, en niemand zou ze zomaar verassen, daar zou Firework persoonlijk voor zorgen.

Hij bekeek de Skyclan warriors nog even kort. Hun vachten zaten onder het roet en de as van het vuur, dus dit zou onmogelijk een leugen kunnen zijn, toch? Hij richtte zijn blik vervolgens weer op alle katten die om hen heen stonden. Er moesten sowieso genoeg katten hier blijven, voor het geval dat dit toch een valstrik was. "Vrijwilligers mogen mee, maar een deel moet in het kamp blijven," Gelukkig was Everstar het ook met hem eens, ze konden het kamp niet onbewaakt achter laten. "Lionroar, ga jij ook maar mee." Kalm knikte. "Graag zelfs," Miauwde hij, waarna hij wachtte tot de Skyclan katten het kamp uit liepen zodat hij hen kon volgen.

Onderwerp: Re: [The Final Prohecy || We need your help]