I never see so much stars.

De meeste andere Appentrce´s waren doodop van hun training, zijzelf lag er tussen. Erg moe was ze niet maar haar poten voelde zwaar aan dus ruste ze maar uit. Straks zou ze vast wel in slaap vallen. Ze dacht niet dat er veel zou gebeuren de komende manen, vooral veel trainen en de Clan voeden. Ze zag een paar Appentrice´s die ze bij naam kende maar verder ging haar kennis niet. Verveeld en iets rusteloos ging ze op haar zij liggen en begon har vacht flink schoon te likken van elk vuiltje of klit die erin zat. Meer had ze toch niet te doen, de prooi stapel was goed gevuld, al was die wel wat geslonken. Eenmaal klaar met likken leek iedereen al te liggen en te dommelen. Ze volgde hun voorbeeld en dommelde er snel daarna al weer in. Al duurde het niet lang tot ze weer wakker werd. Alles was donker, met moeite kon je de contouren van de andere katten zien. Nu voelde ze helemaal geen slaap, een tijdje bleef ze woelen en draaien. Tot ze toegaf dat dit uren kon duren. Ze duwde zichzelf overeind en trippelde snel de Den uit. Gelukkig kon niemand haar horen weggaan met al dat verse mors die op de grond lag. Nog een blik over haar schouder zodat niemand haar zag en toen ging ze echt de Den uit.
Buiten stond er toch nog een redelijk koud briesje ondanks Nieuwblad. Kort rilde ze, in de Den was het veel kouder. Het duurde een tijdje voordat ze gewend zou zijn maar ze mocht niet piepen. De frisse avondlucht opsnuifend staarde ze naar de ronde maan. Hij scheen fel het kamp binnen, maar de maan was dit keer niet alleen. Duizenden sterren in een kronkelige strook sierden de hemel met wit licht. Het was een mooi gezicht en ze keek er dan ook gefascineerd naar. Nog nooit had ze zoveel sterren bij elkaar gezien. Ja soms zag je wel een paar sterren, maar nooit zoveel tegelijk bij elkaar. De strook waar ze op leken te plakken was ook wat lichter dan de donkerblauwe tot bijna zwarte hemel die boven haar kop hing. Kort keek ze om haar heen, geen wezen was in het kamp. Het kon wel als ze heel zachtjes deed. De neiging om te zingen was altijd heel groot bij haar, al deed ze het meestal in haar eentje of voor haar broer. Voor nu, leek het erop dat niemand haar zou storen. Ze zou het kort houden. Daarna zou ze gelijk gaan slapen, beloofde ze aan het donker. Haar bek ging een klein stukje open om met neurien te beginnen. Ondertussen keek ze of niemand wakker werd. Ze sloot haar ogen en begon zachtjes te zingen.

Tonight I cast my spell
And I wish upon a star
Star of fate keeps me moving along
Follow that dream of my heart

Haar ogen gingen langzaam weer open en keken recht in twee andere. Geschrokken deinsde ze achteruit en kneep haar ogen wat dicht. Wie stond er voor haar.

Lionpaw plofte neer in zijn nest. Met Sparrowpelt was hij muizen gaan vangen. Dat kostte best wel veel energie! Ze hadden er een stuk of 3 te pakken gekregen. Lionpaw had ze gedragen, en naar de prooistapel gebracht. Bijna alle andere Apprentices lagen inmiddels ook al in hun nest. Een paar waren misschien net klaar met hun trainingen. Lionpaw rekte zich even uit, en rolde zich tot een klein bolletje op. Hij was al groter dan de meeste Apprentices. Dat ergerde hem soms wel.. Zin wollige staart sloeg hij over zijn ogen heen, en geluidloos probeerde hij te gaan slapen. Het was was wel even wennen. Net een paar dagen was hij Apprentice geworden. Maar hij had ook wel een beetje genoeg gekregen van zijn moeder.. Hier kon hij weer nieuwe vrienden maken. De jonge kater kneep zijn ogen stevig dicht, en probeerde in slaap te komen. Niets lukte. Hij probeerde liedjes van zijn moeder in zijn hoofd te neuriën. Langzaam maar zeker ontspande de jonge Lionpaw zich wat meer. Even, was hij helemaal van de wereld. Rustig begon Lionpaw aan zijn dromen.

Langzaam liep Lionpaw over het uitgestrekte veld. De wind trok hard aan zijn vacht, maar als WindClan-lid moest je dat wel aankunnen. Zijn staart krulde zachtjes achter hem aan. Niet kon hem nu tegen houden. Lionpaw was op konijnenjacht gegaan. - Zonder mentor - Een glimlach krulde om zijn snoet. Hij had al geleerd van Sparrowpelt wat hij daarvoor moest doen. De jonge kater stak zijn kop de lucht in, en snoof de frisse geur op. Rustig ademde hij weer uit. Ergens voor hem leek en konijn te scharrelen. Meteen dook Lionpaw naar beneden, en legde zijn oren plat. Langzaam sloop hij naar zijn prooi toe. Met ritmische, zelfverzekerde passen kwam de kater dichterbij. De geur van het beest werd steeds sterker, naarmate hij dichterbij kwam. zijn staart lag weer gekruld achter hem, en sleepte over de grond. Zijn gifgroene ogen stonden strak op zijn prooi gericht. Toen het dier even niet keek, trippelde hij snel een pasje naar voren. Nu was hij er écht bijna. Hij proefde de smaak haast al in zijn mond... Ineens draaide het konijn zich om. Lionpaw zette zich schrap voor een sprint, maar het konijn deed wat anders. Het sloot zijn ogen, en begon zachtjes een liedje te neuriën. Stomverbaasd keek Lionpaw het dier aan. Dit kon nooit waar zijn!

Langzaam werd e jonge kater wakker. Zachtjes gaapte hij, en keek naar buiten. Was het nu al ochtend? Dacht hij slaperig. Maar dat was het niet. De nacht straalde de Den in, en scheen een volle maan op Lionpaw's pels. De jonge Apprentice stond wankelend op, en gaapte nog een keer. Een beetje wazig keek hij naar buiten. Daar.. In het volle maanlicht. Daar zat Risingpaw! Wat deed zij nou weer buiten? Geluidloos stond de jonge kater op, en ging aan de ingang liggen. Op het zachte mos. Er klonk een liedje. Ademloos keek Lionpaw toe. Dat was het liedje van dat konijn! Maar de jonge kater herkende het.. Hij had het haar vaker horen zingen. Verwonderd keek hij toe. Risingpaw's witte vacht straalde maanlicht uit, leek het wel. De jonge Liopaw stond op, en trippelde muisstil naar haar mede-genoot toe. Ze had haar ogen nog gesloten. Lionpaw ging voor haar zitten, en keek haar aan met gifgroene ogen. 'Risingpaw?' Vroeg hij zachtjes. De blauwe ogen van de poes voor hem sprongen open, en deinsde achteruit. Meteen stond de kater ook op, en liep zachtjes weer naar haar toe. Daar ging hij weer zitten. 'Rustig maar, hoor,' Glimlachte hij zachtjes.

Rustig sloop de slanke – nog niet volgroeide – kater wat rond. Hij was de Apprentice den uitgeslopen. Hij had een droge keel, waar hij zich aan irriteerde. Dus had hij besloten om wat te gaan drinken. Jammer genoeg kon hij nergens wat te drinken vinden in het kamp, dus besloot hij maar naar het kleine meertje te gaan. Daar zou vast genoeg te drinken zijn. En wie weet zou hij onderweg nog wel wat vangen; iets voor zijn clan. Hij was laatst ook alleen het kamp uitgegaan. Toen had Bluewave hem betrapt, en was Risingpaw hun tegen het lijf gelopen. Het was leuk geweest om samen met die twee te jagen; althans dat vond hij dan. Hij had het gevoel gehad dat het voor Risingpaw de eerste keer was dat ze op jacht ging, ze had dan ook haar eerste prooi niet gevangen. Hij had ook nog een poging gewaagd, maar de muis was al te ver weg. En zoals gewoonlijk was hij weer eens afgeleid door iets… Niet belangrijks. Hij werd pas uit zijn gedachte geschud toen Risingpaw haar witte lichaam langs hem sjeesde. Hij schudde zijn hoofd. Hij moest er niet zo mee zitten. Ze hadden toch best redelijk wat gevangen; het meeste te danken aan Bluewave natuurlijk. Hij was de enigste Warrior onder hun drieën en had dus de meeste ervaring. Hij had wat geringe jacht ervaring en kende de basis technieken. En Risingpaw? Ach… Het was haar eerste keer, het werd haar vrijwel meteen vergeven aan haar… Wacht… Ze had geen ervaring gehad voor die eerste keer jagen – en dat was toen geweest -. Een zucht verliet zijn mond.

Het maanlicht weerkaatste mooi op het water oppervlak. De kater bleef een tijdje staan, het prachtige schouwspel van moeder natuur aanschouwend. Vervolgens trok hij met zijn snorharen en trippelde toen geruisloos naar de waterkant. Rustig dronk hij er wat van. Het water voelde lekker verfrissend en verkoelend aan in zijn keel. Hij zag hoe zijn spiegelbeeld verdween, door de trillingen die hij veroorzaakte doordat hij met zijn tong wat water uit het meertje lepelde. Het water oppervlak werd daardoor aangetast – doorbroken – en daardoor ontstonden de trillingen. Met een ruk hief hij zijn kop op, met zijn oren fier naar voren. Hoorde hij nou wat? Angst maakte zich meester over de kater, die zich vluchtig omdraaide en snel weg spurtte. Het koude zweet brak hem uit. Dadelijk was het een of andere Rogue! En had hij niet eens geprobeerd die vieze straatkat te verjagen… Wat dat betreft was hij best een angsthaas, die altijd voor de makkelijkste weg neigde te kiezen; wegrennen.

Met zijn oren omlaag hangend liep hij – in een drafpasje – terug naar het kamp. Zijn dorst was gelest, er zou maar een kleine kans zijn dat hij werd gesnapt. Het was midden in de nacht; dan was er bijna nooit iemand wakker. Maar hij voelde zich weer een nietig, omdat hij niet dapper was geweest. Waarom had hij Skyleaf eigenlijk als mentrix? Zij was zo heldhaftig en wijs; ze was immers Deputy. En hij… Hij was maar een angsthaas, die niets durfde. Soms duurde het wel dagen voordat hij eindelijk iets deed wat er van hem gevraagd werd; enkel omdat hij in het begin te bang was om het te doen.
Zonder dat hij het doorhad was hij het kamp al ingelopen; hij wist al de weggetjes zo goed uit zijn hoofd dat hij alles vrijwel automatisch deed. Het drong pas tot hem door toen hij hardhandig uit zijn gedachtes werd getrokken toen hij tegen iets opbotste. Zacht… Textuur van… Vacht? Snel zette hij een paar stappen naar achter, om vervolgens nogal nerveus met zijn oren te trekken. Hij was tegen een mede clanlid opgebotst. Hij hapte één keer naar adem en sloeg zijn ogen langzaam op. Wacht… Die witte vacht. Blauwe ogen. Dat herkende hij; alle uiterlijke kenmerken van Risingpaw! Zijn ogen dwaalden af naar een andere kat. Oranje vacht en groene ogen. Een naam schoot door zijn kop; Lionpaw. Die was een paar dagen geleden ook benoemd tot Apprentice, samen met Risingpaw en nog een paar anderen. Zich schamend dat hij tegen Risingpaw was opgebotst omdat hij niet uit zijn ogen keek richtte hij zijn blik weer op de grond. ‘Sorry,’ kwam er zachtjes uit. Maar daar bleef het bij. Hij was ouder dan de twee; maar leek een hoop klunziger. Hij schaamde zich diep.

{ Quietpaw die Risingpaw angst aanjaagd,
Wants to join too D:... }

Het duurde even tot ze Lionpaw beter kon zien en hem ook echt herkenden. Zachtjes grinnikte ze om haar domheid. 'Oh sorry ik had je helemaal niet opgemerkt.' Risingpaw was ook helemaal in haar lied weggedroomd, wist zij veel dat ze de andere wakker maakte of dat ze haar hoorde zingen. Dat mocht best, zolang ze maar deden alsof ze er niet waren. Straks zong ze een hele valse noot en dachten ze nog dat ze helemaal niet kon zingen of bof erger, ze lachten haar uit. Dat zou rampzalig zijn, maar ze kende haar meespreek goed genoeg dat ze haar niet belachelijk zouden maken, of tenminste dat hoopte ze. 'Ik heb je toch niet wakker gemaakt hè?' Mauwde ze zachtjes en verlegen. Misschien was Lionpaw wel aan rust toe van zijn training en had ze hem gestoord. Zij zelf was niet eens zo heel erg moe maar alsnog wou ze de andere hun welverdiende rust geven. Haar oren en ogen stonden weer vrolijk. Ze tilde haar poot op en likte die een beetje nat om haar kop ermee schoon te vegen. Ze was geen pietlut maar ze moest toegeven dat ze wel hield van een rijnse zachte maar zeker schone vacht. Een beetje verzorgd eruit zien was niet erg. Als ze ooit zou vechten met een indringer zou ze vast vies worden maar dan zou het niet meer uitmaken. Maar voor de rest, als ze er tijd voor had en het kon dan gaf ze zichzelf een goed bad. Als Windclan poes zou ze niet ter water gaan zoals Riverclan poezen. Het idee alleen al om haar poten en vacht nat te maken aan het koude water voelde als een rullig langs haar lijf. Nee ze maakt niet graag haar poten nat, liever helemaal niets. Lionpaw leek een beetje stilgevallen ze vroeg ze af waardoor. Haar kopje ging een beetje schuin staan en haar blauwe ogen keken vriendelijk onderzoekend naar de groene ogen. Ze neigde wat naar het licht groen toe vond ze. De kleur zorgde ervoor dat ze er een beetje uitsprongen maar dat vond ze juist leuk. Zijzelf had maar normale blauwe ogen op haar witte vacht. Al zou ze geen beeld van haarzelf kunnen opbrengen met een vreemde kleur in haar ogen, rood zal rampzalig zijn. Das was ze een albino. Een zachte botsing deed haar ontwaken uit haar wakkere nachtmerrie. Opnieuw iets geschrokken maakte ze een klein sprongetke opzij. Haar ogen waren dit keer open geweest en gewend aan het donker. De kleur vacht, het patroon erin en toen het zacht gemompelde excuus. Geen schijn van kans dat was Quietpaw. Geamuseerd raakte haar staart de Zijne aan. Hun eerste ontmoeting was geen super succes geweest qua jagen. Haar eerste prooi wist weg te glippen zonder ook maar een hartslag te versnellen. Gelukkig was ze niet erg down door het verlies want Quietpaw had er ook geen. Later op die dag hadden ze genoeg muizen gevangen, dat Bluewave een groot deel vind dacht ze voor het gemak maar even niet aan. De kater was een paar maanden ouder dan haar en Lionpaw, al wist ze niet hoeveel. In ieder geval leek Quietpaw het niet erg te vinden om met jongere Appentrices te praten en je jagen. Tenminste dat was wat zij eruit haalde. 'Quietpaw, Lionpaw. Lionpaw, Quietpaw.' Stelde ze hen aan elkaar voor. Eigenlijk wist ze niet eens of die twee elkaar wel kende of niet. Gegeneerd staarde ze naar haar witte pootjes. 'Als jullie elkaar nog niet kende.' Mauwde ze er wat zachter achteraan. Ze was weer lekker bezig met haar gênante vertoningen. Al waren sommige best grappig al ging het over haar en niet de anderen. Een Edingen was zeker het was druk vanavond.

- Noes ik kom niet verder dan dit op me IPod D; Ik word bang van jullie megapost xD Hopelijk word de mijne geen buitebeentje x) -

De witte poes voor hem grinnikte zacht. 'Oh sorry ik had je helemaal niet opgemerkt,' Zei ze. Lionpaw glimlachte stil terug. Hij dacht even na. Dat liedje.. Hij had het haar eerder horen zingen. De jonge kater vond het zelf een mooi lied. Ook zuiver gezongen. 'Ik heb je toch niet wakker gemaakt hè?' Vroeg ze zachtjes en verlegen aan Lionpaw. 'Nou.. Eigenlijk wel.. Maar ik vind het niet erg hoor, mijn droom begon toch een beetje saai te worden..' Zei hij zachtjes terug. Hij zette een korte glimlach op zijn snuit. De uitdrukking op Risingpaw's gezicht stond al iets vrolijker. Daarvan werd Lionpaw zelf ook wat minder verlegen. Hij keek om zich heen. Het was nog steeds diep in de stille nacht. Boven hem scheen de maan fel op hun pelzen, en de sterren fonkelde zachtjes. Het was een prachtig gezicht. Niet vaak had Lionpaw de Zilverpels zó helder gezien. Lionpaw gaapte diep, en gaf een paar stevige likken over zijn pels heen. Het was een beetje dof zo.. Toen hij terug keek zag hij Risingpaw diep in zijn groene ogen kijken. Haar ijzige ogen waren mooi om te zien, vond Lionpaw. Je kon er haast in wegdromen.. De jonge kater schudde even met zijn kop, en keek naar de grond. Lionpaw doezelde een beetje weg. Zijn gifgroene ogen sloten zich zachtjes. Maar hij zat nog wel. Eigenlijk was hij wel een beetje moe.. Gisteren had hij een grote training gehad. Maar Lionpaw zette wel door. Hij wou zijn zwakte momenteel niet blootstellen. Opeens hoorde Lionpaw een zachte sprong. Risingpaw was opzij gedoken. Waarom dat? De jonge Apprentice keek naar de kater die haar had laten schrikken. Voorzichtig bekeek hij de vachtpatronen, en de oogkleur. Hij had hem niet echt vaak gezien, maar ergens herkende hij hem wel.. Zachtjes grinnikte Lionpaw. 'Quietpaw, Lionpaw. Lionpaw, Quietpaw.' Zei Risingpaw opeens. Oh, dat was dus Quietpaw! 'Ow, hoi,' Glimlachte Lionpaw zachtjes. Hij stond op, en liep wat dichterbij de rest. Waar kwam hij nou eigenlijk vandaan? Besefte Lionpaw. Hij kon zich deze kater niet herinneren van toen hij opstond. De jonge kater hief zijn schouders op. Dat kwam later wel. 'Mooie nacht hè?' Mompelde hij zachtjes. Nog een keer keek Lionpaw de lucht in. De sterren straalde zelfvertrouwen uit, leek het wel. Domme gedachte... Vond hij. Al had het wel iets mysterieus. Waarom zouden de sterren wel 'nachts verschijnen, en overdag niet? Dat waren vragen waarover je uren na kon denken. Niet echt het juiste moment nu dus. Lionpaw wendde zich weer naar zijn Apprentice-genoten, en keek ze met zijn gifgroene ogen aan.

(Omg, zie mijn post dan >.<)

Met moeite bleef hij de ijsblauwe ogen van Risingpaw vasthouden; de neiging om zijn eigen ogen neer te slaan was groot. Hij schaamde zich dood. En dan wou hij ze altijd wel neerslaan. Hij voelde de ogen van de andere kater in zich branden; hij werd bekeken. Waar hij niet van hield. Hij was het nerveuze en verlegen type. Onzeker niet te vergeten. Hij werd al snel in verlegenheid gebracht als iemand gewoon maar naar hem glimlachte, of hem aanraakte… Of… Dingen in dat soort trance. Zijn ogen werden weer iets groter; hij werd uit zijn gedachtes getrokken. Enkel omdat zijn staart werd aangeraakt door die van Risingpaw. Verlegen trok hij zijn staart gelijk weg en wendde hij zijn blik af. Zijn oren hingen nog steeds in zijn nek. Weer voelde hij zich weer eens nietig. Enkel om het feit dat die twee mede Apprentices zelfverzekerder leken dan hem. Veel zelfverzekerder. Dat hij zich zo gedroeg tegenover een Warrior, Medicine cat, Deputy of Leader was normaal. Die hadden veel respect verdiend in hun leven, en hij moest dat ook tonen. Maar twee Apprentices die nota bene jonger waren dan hem? Waarom zat hij zo… Zo nerveus en schuw in elkaar? Hij had ook een tijdje vermeden vrienden te maken, enkel omdat hij snel verlegen werd; zoals nu. Hij ontliep katten die hem eerder hadden aangesproken. Het was niets voor hem om echt iemand in vertrouwen te nemen, of veel met iemand op te trekken. Omdat hij nooit de kans kreeg daarvoor. Zijn zenuwen namen zelfs bezat van zijn stem, ook al kende hij Risingpaw al een beetje, waardoor hij niet meer in staat was te praten. Hij werd een soort van verslonden door zenuwen en gedachtes vanbinnen. Het voelde niet fijn…
‘Quietpaw, Lionpaw. Lionpaw, Quietpaw.’ Met een ruk hief de dunne kater zijn kop op. Gelukkig had Risingpaw zijn kwelling een beetje verminderd door hem uit zijn gedachtes te trekken. Maar zijn zenuwen bleven, en het gevoel dat zijn maag omdraaide ook. Maar hij was al rustiger, gelukkig maar. Wie weet wat hij weer weggerend omdat hij zich zo benauwd voelde in het bijzijn van anderen. ‘Als jullie elkaar nog niet kende,’ miauwde Risingpaw er nog zachtjes achteraan. Met een onderdrukte glimlach knikte Quietpaw naar haar; zijn zenuwen verbergend. Hij was blij dat ze het initiatief had genomen ze aan elkaar voor te stellen. Lionpaw leek er geen aanstalten op te hebben gedaan; hij had alleen maar gegrinnikt. Daardoor waren Quietpaw zijn oren trouwens nog meer gezakt; lachte de jongere kater hem nou uit of niet? ‘Ow, hoi,’ klonk Lionpaw zijn stem. Eerst richtte hij zijn ogen op de rode kater, maar vervolgens draaide hij zijn hoofd ook naar hem. Rustig knikte hij naar hem, met een kleine glimlach op zijn gezicht. ‘Aangenaam,’ miauwde hij zachtjes terug.

‘Mooie nacht, hé?’ Quietpaw knipperde een paar keer met zijn ogen. Mooie nacht? Hij had helemaal niet op dat schouwspel van de natuur gelet… Alleen een tijdje terug bij het meertje. Hij hief zijn kop op, al snel spotte hij de Zilverpels. Deze scheen helder – met alle sterren erin – in de donkere hemel. Zijn ogen werden groter; waardoor de weerspiegeling van de sterren goed te zien was. Hij kreeg een blije glimlach op zijn gezicht. Het was werkelijk prachtig. ‘Ja…’ prevelde hij zachtjes als antwoord op Lionpaw zijn vraag. Voorzichtig liet hij zijn achterste zakken, tot deze de grond raakte. Hij krulde zijn staart netjes om zijn voorpoten. Hij liet zijn blik weer afzakken naar de andere twee Apprentices. Lionpaw keek hem aan met zijn gifgroene ogen, hij bleef eventjes naar de ogen van de kater, voor hij zijn blik weer afwendde. ‘Wie zijn jullie mentoren eigenlijk?’ vroeg hij gewoon eventjes, proberend een gesprek te starten. Zijn ogen schoten eventjes naar Risingpaw. ‘Ehh… Betere vraag voor jou, Risingpaw, heb je nu eigenlijk al een mentor?’ corrigeerde hij zijn vraag een beetje. De eerste keer dat hij haar tegen kwam had ze er nog geen. En hij was niet aanwezig geweest bij de laatste ceremonie. Dus hij wist niet zoveel… Enkel een paar namen van nieuwe Apprentices hadden zijn oren bereikt.

[Omg i'm so sorry T_T Late post I know, ik ga even mijn lijstje af die is nogal aan het oplopen xD]

Haar kopje ging weer wat omhoog om ook naar de sterren te staren. Het was inderdaad een mooie nacht. De sterren straalde feller dan ooit te voren. Ze had ze nog nooit zo zien stralen, het leek of de licht puntjes heel dichtbij haar stonden maar in het echt waren ze mijlen ver van haar af. Ze had gehoord dat de sterren overleden Warriors waren maar ook de andere Clankatten, van kittens tot Clanleiders. Het maakte diepe indruk op een kitten zoals zij toen was, maar nu voelde ze meer een groot respect voor de overledenen. Kort schoot er een vraag in haar kop, eentje die ze eigenlijk niet had willen weten. Zouden haar ouders een van die sterren zijn. Misschien, heel misschien glommen er twee sterren zo fel aan de hemel, proberend haar aandacht te trekken. Misschien was er een kans dat haar ouders dood waren en dus boven haar kop hingen, schijnend aan de donkere hemel. Kort voelde ze een zweem verdriet door haar heen trekken. Maar die liet ze meteen weer vertrekken. Als haar ouders dood waren dan hadden ze een goed leven nu in de StarClan. Ze wist het zeker, haar ouders zouden vast goede Warriors geweest zijn. Hoe goed wist ze niet, maar ze was er zeker van dat ze nooit de Code zouden breken. Ze glimlachte breeduit terwijl haar blik langs de sterren gleden.
Een vraag van Quietpaw deed haar weer opkijken. Door het staren naar boven voelde haar nekje wat vreemd aan. Ze bewoog haar kop wat heen en weer en grinnikte toen om haar vage bewegingen. 'Swiftstorm is mijn mentor, ik ken hem nog niet zo goed maar hij is vast aardig.' Zei ze vrolijk. De grijze kater met zijn print zou haar vast veel kunnen leren. Vragend keek ze naar Lionpaw, zij wist het al want ze was bij de Ceremonie geweest. Maar ze hield maar een keer haar mond, Lionpaw kon het zelf wel vertellen.