A little nap is not so easy if everyone makes noise [eerste post voor Frostpaw*]

Het was rond zonhoog, het warmste deel van de dag. De tijd wanneer iedereen zijn eten op had en ging samentongen. De tijd wanneer de kleintjes in de koelte van de nursery gingen en sommige apprentices gingen luisteren naar de verhalen van de elders. Maar soms had je gewoon een dutje nodig. In de koelte van de schaduw lag een zwarte apprentice genietend met zijn ogen toe. Hij wou slapen, hij had de hele tijd gejaagd, vanaf de zonsopgang tot nu. Maar nu was het te warm, zelfs al was het nog geen greenleaf, in Newleaf was het ook al tamelijk warm. En met zijn zwarte vacht had hij het snel te warm.

[De eerste post is gereserveerd voor Frostpaw*, daarna mogen er wat mij betreft anderen bijkomen. (als Frostpaw dat oké vind tenminste :') )]

Zijn pootjes nog eventjes een extra keer strekkende, liep Frostpaw de apprentice den uit met een vrolijke blik op zijn snoet. Zijn blauwe ogen knipperden eventjes tegen het felle zonlicht en hij wachtte eventjes tot zijn kijkers gewend waren aan het licht. Misschien had hij zich wel een tikkeltje verslapen, maar ach, als niemand hem was komen wekken, dan was het vast wel oké. Het katertje rekte zich nog een keertje extra uit, waarna hij op de verse prooistapel afstuiterde. Hij zou zometeen wel gaan jagen, dat zou zijn verslapen vast wel goedmaken. Dan ging hij wel wat langer door. Hij pakte een klein vogeltje van de stapel. Het was nu niet eerlijk om iets groots te pakken nu hij zelf nog niks toegevoegd had. Hij liep naar een schaduwrijk plekje en botste daar bijna tegen een zwarte mede-apprentice aan. Hij liet zijn vogeltje eventjes geschrokken vallen. "Oh, euh, sorry, ik had je niet gezien." Miauwde hij met een schaapachtige grijns.

Opeens viel er een dode vogel voor zijn neus. Hij opende geïrriteerd een oog en zag een witte mede-apprentice voor zijn neus staan. "Oh, euh, sorry, ik had je niet gezien", miauwde die met een schaapachtige grijns. Dyingpaw rekte zich even uit, en ging toen beter liggen. "Geeft niks.", zei hij zacht. Eigenlijk betekende dat niks, want zelfs al vond hij het erg, dan zou hij het toch nooit durven zeggen. Zo was het altijd, iedereen wist dat hij amper iets zei. Niet dat ze dat erg vonden. Meestal hadden ze niet eens door dat hij er was. Maar het kon hem niet schelen. Als ze hem maar met rust laten.

Frostpaw keek met een licht schuldgevoel, maar toch ook grote nieuwsgierigheid, naar de inktzwarte apprentice die daar lag. "Geeft niks." Miauwde de kater echter, dus het zat vast wel goed. Frostpaw zuchtte opgelucht. "Gelukkig maar!" Miauwde hij eerlijk, waarna hij het vogeltje wat hij had meegenomen weer voorzichtig oppakte. "Hoe heet je eigenlijk?" Miauwde hij, zijn stem licht gesmoord door het pak aan veren wat hij in zijn mond had. Uiteindelijk moest hij niezen door de veren en liet hij zijn vogel weer op de grond vallen. "Oeps." Miauwde hij wat schaapachtig. "Mag ik hem anders hier opeten?" Vroeg hij vervolgens onschuldig, "Voordat ik hem weer lanceer. "