[OPEN] They hate me, and i accept it.

Met afschuw in hun ogen staarde ze de poes na, toen ze vloekend het kamp uit rende. Ze haatte het dat iedereen haar hier haatte. Met snelle passen probeerde de poes haar gevoelens te onderdrukken, maar het deed gewoon pijn dat er gewoon niemand om haar gaf, tenminste, er gaf niemand in haar ogen om haar. Ze was een afgrijselijke mislukkeling, die dit leventje niet verdiende. Een grom verliet haar witte bek en ze staarde met haar blauwgroene ogen strak voor zich, terwijl haar snelle passen haar dieper het territorium in brachten. De grond onder haar poten voelde koud aan in deze koude ochtend, maar de cyperse poes trok zich helemaal niets van de kou aan. Ze moest haar dag weer eens in het territorium doorbrengen, jagend om haar pijn te vergeten. De puntige stenen deden pijn onder haar pootkussentjes. Ze duwde haar kaken op elkaar om de pijn weg te drukken, ze had geleerd geen pijn te voelen. Ze duwde haar neus in de lucht, maar rende door. Hoe verder weg van het kamp, hoe minder katten ze tegen kon komen. En als ze katten tegen kwam, misschien van een andere clan die haar wilde vermoorden. Ze gromde en zuchtte en liet haar passen iets verminderen. Haar schouders bewogen steeds minder heftig heen en weer en ze keek met een scherpe blik door de hoge grassen. Haar groene ogen keken schichtig rond, hopend dat er een prooi zat. Ze wilde, zoals ze elke dag wilde, dat ze ook eens respect kreeg, dat er ook katten waren die om haar gaven. Even zuchtte ze en wolkjes stoom kwamen er uit haar neusgaten. Ze deed haar ogen dicht, maar spitste haar oren. Ze wilde geen enkele prooi mislopen, namelijk. Ze moest even tot rust komen, even alles weer op een rijtje zetten.
In de verte klonk er zachtjes gerommel. De wolken dreven langzaam naar het WindClan territory, maar ze maakte zich geen zorgen. Het was gewoon een klein buitje, zo weer over. Ze opende haar ogen en strekte zich zachtjes uit. Haar lange nagels schraapte over de harde grond. Ze zuchtte nog even wat lucht uit en sloop nog heel even haar ogen. Ze kreeg het toch nooit allemaal op een rijtje, wist ze nu al. Ze ging weer normaal staan en draaide haar oren richting de geluiden, wat duidelijk geen donder was. Achter haar klonk zachtjes geknabbel, tussen het hoge, harde gras. Haar ogen schoten open en ze draaide zich voorzichtig om. Haar groene ogen zochten naar beweging, maar het was er allemaal niet. Alleen het geluid. Ze opende haar kaken en liep de wind in haar geurklieren stromen. De wind stond de verkeerde kant op, dus de kans was groot dat het dier haar eerder opmerkte dan zij het dier. Ze wilde even geïrriteerd grommen, maar besloot haar mond te houden, zodat ze niet nog meer kans had dat het dier haar hoorde. Ze zette haar ogen op scherp, en hoorde hoe het dier met rustige hupjes door het gras hupte. Hij zat blijkbaar met zijn neus tegen de wind in, dus had haar ook nog niet opgemerkt. Ze keek strak in het hoge gras en zag doe wat plukjes naar de grond werden getrokken. Ze glimlachte even en sloop met rustige, stille passen door het gras. Ze hield meer van gelijk springen, maar dat was geen goed plan, aangezien het beest misschien 6 voslengtes van haar af zat. Haar poten raakte voorzichtig de grond, en verlieten de grond gelijk weer. Even was het stil, dus ook de poes ging stil staan. Maar haar ogen zochten alsnog beweging of een afwijkende kleur. Daar, misschien nog 2 staartlengtes van haar af zat het dier, op een plukje gras te kauwen. Ze dacht even na, springen of sluipen. Het had allebei zo zijn nadelen. Als ze sprong, kon het dier ontsnappen en moest ze een achtervolging in zetten. Daar had ze dus geen zin in, maar als ze dichterbij sloop was de kans groter dat het beest haar opmerkte en moest ze alsnog een achtervolging inzetten. Ze schudde haar kop en besloot dat ze ging springen. Ze zakte door haar achterpoten en sprong behendig richting het dier, die haar pas in de gaten kreeg toen ze boven hem was. Ze zette haar scherpe klauwen uit en duwde ze in de rug van de grote, grijze haas. Het dier stribbelde even tegen, maar had geen kans meer tegen de poes, die hem snel zijn nek doorbeet. Het warme bloed vloeide haar bek binnen en ze haalde haar klauwen uit zijn rug. Ze had echt geluk, als hij zich gedraaid had, was ze waarschijnlijk opgemerkt. Ze stond op uit het gras en liet het dode, warme beest vallen, om likte even haar bruine poten schoon.
Met rustige passen, en een groot konijn in haar bek, wandelde ze het hoge gras uit en ze strekte zich even uit. De zon was al hoger dan toen ze het kamp verliet, maar het was nog lang niet zonhoog. Ze liet zich vallen en vergat even alle stomme gedachte, en genoot van de zon, wetend dat ze zo meteen toch weer ging jagen. Even alles vergeten, was belangrijk voor de bruine poes. Anders kwam ze nog eens in een deprimerende tijd.

Een zucht verliet haar witte bek en ze wandelde tussen het hoge gras uit. Ze had zojuist een reusachtig, tenminste voor haar, konijn gevangen. Toch, konijnen loste geen problemen op. Ze zuchtte. Het was niet haar schuld dat haar vader zulke problemen had veroorzaakt, toch werd ook zij er op aangekeken. Ze gromde zachtjes in zichzelf en wandelde het hoge gras uit. Ze voelde hoe het gevangen konijn steeds koeler werd. Het bloed stroomde ook al een langere tijd haar bek niet meer in. Ze staarde voor zich uit, maar het vacht van het konijn zat voor haar ogen. De gedachte van de poes dwaalde weer weg, en weer kwamen de woedende blikken van haar clanleden tevoorschijn. En schudde haar kop, maar de gedachte bleef haar stalken. Ze gooide het konijn woedend op de grond. "Ik kan er toch ook niets aan doen!" riep ze woedend en ze staarde naar de grond. Haar nagels hadden de grond doorboord van woede. “Hallo,” klonk er een plotselinge stem achter haar en ze draaide zich rap om. Even hing er vijandigheid in haar ogen, blijkbaar vond ze het toch erger dan dat ze altijd in haar gedachte had om vermoord te worden door een buitenstaander. Haar blik verzachtte bij het zien van de kater, Skymask. Hij was de broer van de voormalige deputy, Inkmask. Het leek haar vervelend om altijd maar te horen, "ooh, die broer van Inkmask," of iets in die richting, dus ze besloot het maar niet te zeggen. Ze kende het gevoel zelf namelijk, door haar vader. "Hallo," miauwde de poes met een glimlach, die ze op haar gezicht toverde. Ze vond het bijzonder dat haar de vraag nog niet gesteld was of haar een woedende blik was gegund. Ze keek hem vriendelijk aan, maar de wanhoop hing altijd nog in haar groene kijkers. “Succes gehad met de jacht zie ik?” vervolgde de kater en ze knikte. "Ja," miauwde ze, enigszins blozend omdat ze complimenten niet gewend was. “Het is een erg mooie vangst moet ik zeggen.” snorde de kater en de poes snorde zachtjes. "Bedankt!" miauwde ze opgewekt, maar ze kon niet vergeten dat hij misschien haar ook niet mocht door haar afkomst. De kater ging zitten, en de poes ging toen ook maar zitten. “Glacialvoice, is het niet?” zei hij en ze knikte. "Goed geraden, of wist je het al?" snorde ze vriendelijk en ze keek hem aan. "Skymask, heb ik het goed?" miauwde ze enigszins weifelend en ze keek hem met een glimlach aan. Dit was haar ware aard, die ze liever niet liet zien aan katten waar ze slechte ervaringen mee had, maar ze had geen slechte ervaringen met hem en hij had nog niets over haar vader gezegd, genoeg redenen om eens zichzelf te zijn. "Goed gejaagd, of stond ik in je weg?" miauwde ze kalm, maar nieuwsgierig.