{Duskcloud} Black dog...

Voorzichtig stapte Duskcloud de nursery in. Ze had vanacht voor het eerst weer eens in de warriorsden geslapen, maar ze had geen oog dicht gedaan. Ze miste haar kits en vroeg zich constant af hoe het nu met hen ging. Ze zag dat er een apprentice bezig was de nesten weg te halen en ze zag ook dat ze de hare al opgeruimd hadden. Ze had altijd gedacht dat ze het warriorleven miste toen ze in de nursery lag, maar ze scheen het queensleven nu zelfs meer te missen. Ze was nooit echt vrienden geweest met de andere queens, maar toch miste ze het om naar hun onderlinge gesprekken te luisteren of toe te kijken hoe de kits zaten te spelen. De nursery was altijd vol leven terwijl de warriorsden vol lag met nukkige warriors die gelijk riepen om stilte zodra je maar enige geluid maakte. "Kan dat wat zachter?" Hoorde ze een bekende stem roepen. Ze keek over haar schouder en zag haar jongere zusje op haar nest liggen. Ze had net ze weinig contact met haar als met de rest van haar familie. Duskcloud was al geen kat die ook maar close met iemand was, maar ze was ook geen familiepersoon. Toch liep ze op haar zusje af. Gevaarlijk terrein wist ze. Hoogzwangere kattinnen waren altijd chagrijnig wist ze. Zelf was ook een tijdje de verschrikking van de nursery geweest. “Hallo.” Begroette ze Ashlily. “Gaat het nog een beetje?” Vroeg ze met haar ogen gericht op haar dikke buik.

"Hoezo ineens de plotselinge aandacht..?" Bromde Ashlily. Duskcloud vroeg zich ineens af of ze wel zin had in een gesprek met een zwangere queen, maar ze was hieraan begonnen en ze moest het van zichzelf ook afmaken aangezien elk gesprek voor Duskcloud een grote uitdaging was. Met andere katten omgaan was niet haar ding, maar ze wilde zich ook niet volledig van iedereen afscheiden. Ze wist dat als ze dat zou doen dan zou ze nooit meer tegen iemand praten. Ze besloot niet terug te krabbelen. “Gewoon.” Zei ze. “We hebben een tijd allebei in de nursery gelegen. We moeten toch een keer tegen elkaar praten. We zijn familie.” Dat laatste zei ze met nadruk. Ik heb hier ook maanden gelegen zonder dat een van jullie ook maar doorhad dat ik hier was. Niemand die doorhad wat een puinhoop mijn leven was. Ze zwiepte geërgerd met haar staart heen en weer."En ziet het eruit of het gaat?" Vroeg Ashlily. Natuurlijk werd er nu ook weer van haar verwacht dat ze nog eens een keer vriendelijk ging doen. “Als je kits geboren zou het beter gaan.” Zei ze neutraal. Je mag blij zijn dat die van jou niet dood geboren worden, want bij jou zouden er waarschijnlijk niet opeens drie pleegkits uit de lucht komen vallen dacht ze verbitterd.

(Niemand in chagrijniger dan Smokebreath O.o)
   

"En dan wat? Als ze geboren zijn? Een vader zullen ze sowieso niet hebben en ik zit er eigenlijk ook niet op te wachten als het op deze manier moet." Duskcloud hield een zucht binnen. Ze liet zich normaal niet zo afzeiken, maar ze wist maar al te goed hoe Ashlily zich voelde. Zelf had ze ook iets soortgelijks meegemaakt en zelf was ze ook niet veel vriendelijker geweest. Maar vriendelijke woorden hielpen niet. Op deze momenten moest je jezelf bijeenrapen anders bleef je er voor altijd mee zitten. “Wat wil je dan?” Vroeg ze. “Het zijn je kits. Als ze er zijn kun je ze niet zomaar verstoten. Het maakt niet uit in welke omstandigheden ze geboren worden. Je zult toch van ze houden, want dat is wat een moeder doet.” Tenminste, zo had zij zich gevoeld. Ze had verwacht dat haar kits haar alleen maar tot last zouden zijn, maar toen ze tijdens de bevalling overleden was er toch iets in haar gebroken. “En aan een vader zullen ze toch weinig hebben.” Zei ze. “Je ziet het hier in de nursery elke dag. Ze komen even om te vragen hoe het gaat en daarna maken ze weer dat ze weg komen. En eerlijk gezegd heeft de onze ons ook weinig goed gedaan."