We will never be the same again.

De poes kroop stilletjes haar Den uit. De maan wierp een zacht licht op het kamp en kleurde een groot gedeelte zilver. Shrewstar gleed van de verhoging af en probeerde zo min mogelijk geluid te maken. Met haar kop die hing vanaf haar schouders verliet ze het kamp, zo stil mogelijk en begroette ze haar territorium. Het was een paar dagen geleden dat Timesong was gestorven en Shrewstar hield zich overdag verborgen in haar Den. Een of andere kat kwam soms binnen om haar prooi te brengen, maar deze at ze pas als haar maag gewoon pijn begon te doen door honger. Ze zag er magerder uit en haar ogen glansden niet meer zo plezierig. Maar 's nachts verliet ze altijd het kamp, om naar het kleine beekje te gaan dat door ShadowClan's gebied stroomde. Hier zakte ze neer en bleef ze totdat de zon zijn eerste stralen begon af te geven. Moeizaam zakte ze door haar poten en richtte haar blik op haar weerspiegeling. Met een zucht liet ze haar kop op haar poten vallen en keek vaag voor zich uit. Moest dit altijd gebeuren? Elke keer als er een dierbare stierf? Vroeger had ze dit niet, na de dood van Flowpaw had ze zichzelf snel weer hersteld, maar nu Timesong dood was leek het einde van de wereld wel genaderd te zijn. Kon ze dit wel aan, haar hele leven?

OOC; Open c:

De nacht was nog jong, maar van slapen was er weinig gekomen vandaag. De kattin woelde en woelde maar in haar nest, tot ergernis van verschillende warriors, aan het vele geblaas te horen. Toch kon ze de slaap maar niet vatten. Daarom besloot ze maar om op te staan en een rondje door het territorium te gaan lopen. Frozentime schudde haar vacht uit liep naar de guards toe. Nadat ze ze had geïnformeerd over wat ze ging doen, lieten ze haar door de ingang gaan, met de waarschuwing om goed op te letten op Windclan scum. Ze had daarop gegrinnikt en geknikt, dat zou ze zeker wel doen.
De maan stond hoog aan de hemel en het was helemaal niet zo koud als dat ze had verwacht, maar dat kon ook komen omdat ze nog gedeeltelijk haar dikke wintervacht had en die hielt alle kou buiten. De tabby kattin liep een beetje loom door het territorium heen, zonder echt een doel te hebben. Ze had ook geen doel, ze wilde zichzelf gewoon zo ver uitputten dat ze kon gaan slapen.
Net toen ze zich bedacht dat ze misschien wel te ver het territorium in was gelopen, merkte ze een bekende geur op. Shrewstar, haar clanleader, was hier geweest. Nieuwsgierig, maar terughoudend, volgde de poes het spoor en niet veel later vond ze de zwart/witte kattin bij het beekje dat door Shadowclan heen liep. "Shrewstar?" miauwde ze, zachtjes. Ze had geen zin om de kattin te storen. Ze wist dat ze het zwaar moest hebben gehad, laatst was een goede vriend van d'r vermoord op Shadowclan territorium. Wat was zijn naam ook alweer? Timesong, of iets in die richting. Zijn voornaam, was haar achternaam. Ze had dat altijd wel leuk gevonden, ergens. "M-Moet ik weg gaan?" vroeg ze daarna, voorzichtig.

"Shrewstar?" Klonk een stem achter haar, het enige wat er bewoog aan de poes waren haar oren die wat werden gespitst. Maar de poes zelf hield haar blik strak gericht op de struiken aan de overkant van het beekje. Er bewoog niets, zelfs de wind leek haar even met rust gelaten te hebben. "M-Moet ik weg gaan?" Een voorzichtigere toon omhulde de stem van de ShadowClan kat, Shrewstar deed geen moeite om haar kopje om te draaien om te zien wie van haar Clangenoten het was. Daar lag haar nieuwsgierigheid nu niet. "Je moet doen wat je wilt." Haar stem klonk schor, omdat ze ervoor had gekozen dagen niet te spreken. Er was ook niemand gekomen die met haar wilde spreken, misschien dat ze werd gemeden omdat ze zo was ingestort. Alleen één kat had zich in haar Den gewaagd, de kat die haar eten bracht vergetende, en dat was haar ex-partner Wolftail. Was hij dan de enige kat die met de dood had gezeten? Of was hij mer bezorgd op haar. Een eenzame traan liep over haar wang, het voelde vreemd, ze had al een paar dagen niet gehuild, maar toch leken haar tranen nog niet genoeg te hebben.

Frozentime slikte moeizaam, ze wist nooit goed hoe ze om moest gaan met dit soort situaties, ze had dit immers nog nooit meegemaakt, maar ze kon zich wel inbeelden hoe het moest zijn. Zij, daar in tegen, had alleen haar ouders nooit gekend en wist niet eens of ze broers en/of zussen had. Uiteindelijk haalde de poes diep adem en zetten een stap vooruit, waardoor een takje onder haar poot in tweeën brak. Toch liet ze zich niet ontmoedigen en liep voorzichtig op haar clanleader af, totdat ze op net een staartlengte afstand stond. Ze wilde iets vragen, Shrewstar helpen, maar als ze zou vragen hoe het ging, kreeg ze waarschijnlijk een snauw terug. Ze kon ook moeilijk vragen of ze het er zwaar mee had, want ook dat was kinda obvious. Wat bleef er dan nog over? Frozentime dacht eventjes na. "K-Kan ik je ergens mee helpen?" vroeg ze daarna, hopend dat ze een niet al te snauwerig antwoord terug zou krijgen. Haar oren gingen naar achter, lagen bijna plat in haar nek. Misschien was het beter om Shrewstar alleen te laten en daardoor haar oren te behouden ... Maar ze wilde zich daarnaast ook weer niet zo nutteloos voelen, zoals altijd.

Ze hoorde het geluid van het breken van een twijgje, maar weigerde haar kop nog om te draaien. Haar groene kijkers bleven gericht op de struiken voor haar, alsof er elk moment iets uit kon komen waar ze zich op concentreerde. "K-Kan ik je ergens mee helpen?" Kwam een vraag toen het geluid van naderende poten was gestopt. Shrewstar liet haar ogen wat opzij gaan, maar zag alleen een paar voorpoten. Met een lichte zucht keerde ze met haar blik weer terug naar de overkant, haar staart rond haar poten geslagen. "Ik weet het gewoon niet.." Verzuchtte ze vervolgens en kromp wat meer ineen bij het voelen van een koud briesje. Ze wist gewoon niet hoe ze de stap hogerop moest doen om over dit verdriet heen te komen, hoe ze verder kon gaan zonder nog één keer om te kijken. Was het te moeilijk voor haar en kon ze het niet? Of begon haar verleden haar in te halen met het verdriet dat ze nooit had gehad?