[Open] An act of knowledge

De hevige regen was nog niet gestopt, 's nachts was deze gestart en nu het middag was, waren de druppels nog niet op. Quietkit keek stilletjes naar de dikke waterdruppels, haar oogjes keken wat vragend naar buiten. Hoe zouden de oudere katten zich nu voelen? Zouden ze voor hun Clan nog naar buiten gaan of bleven ze liever in hun nest? Zou Stormstar in dit weer voor de Clan zorgen? De kleine calico kitten stond op en stak een wit voorpootje de Den uit, een dikke druppel belandde op haar pootje en met een piep trok ze deze weer terug. Met grote ogen keek ze naar de vette druppel, die haar vacht naar beneden drukte. Speels schudde ze haar pootje uit en meerdere kleinere druppels verlieten haar vacht. De druppel op haar poot was weg, maar de plek waar deze had gelegen voelde nog steeds nat aan. Nieuwsgierig drukte ze haar kop tegen de grond, maar zag daar ook geen druppels meer. Waar waren ze gebleven? Had.. had ze de druppel vermoord?!

"Is er iets mis, Quietkit?" Met grote ogen keek ze achterom naar haar moeder, die haar wat waakzaam bekeek. maar natuurlijk! Ze was de beste moeder die een kit kon wensen, altijd was ze er voor haar kittens! De kitten keek nog een keer naar de plek waar kleine druppeltjes zouden moeten liggen en toen weer terug naar haar moeder, die zachtjes was opgestaan en nu naast haar stond. De warme tong ging over haar kop heen en zachtjes snorde de kitten, maar toen de aanraking werd verbroken keek ze weer naar de grond. "Met de regen bezig, zie ik" Stijfjes knikte Quietkit en richtte haar blik weer op haar moeder. Ze slikte wat moeizaam, o, hoe moest ze dit nu gaan verwoorden..? "Mama.." Ze liet haar blik weer op de grond vallen en schuifelde met haar witte voorpootjes over de grond. Straks zou ze nog boos worden! "Ik heb een druppel gedood.." Mompelde ze en keek schuldig weg, maar ze had dit verkeerd in gepland en voelde dat ze haar evenwicht verloor. Gelukkig waren haar poten wel alert en redde ze zichzelf nog net voordat ze op de grond neer plofte. Onhandig krabbelde ze weer overeind en keek met een zielige blik naar haar moeder. "Sorry.."

Honeyspots keek neer op Quietkit die duidelijk ergens heel erg mee zat. Ze besloot het maar te laten voor wat het was aangezien de houding van haar dochter, die ernstig veel op zichzelf leek nu ze eens goed keek, al vertelde dat ze het geheim spoedig onthullen zou. ’Mama..?’ ”Ja, lieverd?” Onrustig schuifelde Quietkit met haar pootjes over de grond. Het was een totaal vertederend gezicht. Ze kon haar glimlach nauwelijks onderdrukken maar slaagde er toch in haar blik in de plooi te houden. ’Ik heb een druppel vermoord ..’ Kwam er toch maar uit. Heel zacht liet ze een opgeluchte zucht ontsnappen. Dat was niet zo erg .. ze maakte aanstalten Quietkit te hulp te schieten toen ze dreigde haar evenwicht te verliezen maar ze was opgelucht om te zien dat ze dat prima zelf kon regelen. ’Sorry..’ ”Nou nou, Quietkit ..” Begon Honeyspots op een soort toon die alleen moederpoezen gebruikte als ze hun kits iets wilde bijleren. ”Dat is helemaal niet erg .. en weet je ook waarom?” Ze haalde diep adem. Waren deze wijze lessen nu al nodig? Kits zouden zich niet zorgen moeten maken over leven en dood op deze leeftijd .. zeker niet later. Heel veel later rond de 6 manen bijvoorbeeld. Zei haar gedachte belerend. ”Druppels- regendruppels zijn niet levend. Ze hebben geen ziel en geen geloof. Regendruppels zijn een deel van de regen die naar beneden valt, gezonden door-” StarClan? Bedachtzaam streek ze haar staart over haar voorpoten. Door wat eigenlijk? ”Door de natuur. De natuur is deze kraamkamer, het mos onder je pootjes, het gras buiten de kraamkamer, het water om het kamp heen .. alles wat om ons heen groeit en ademt” Miauwde ze teder en ze stond op. Voor de kraamkamer bleef ze staan, half verwachtend dat Quietkit zou volgen en klaar om haar speech te vervolgen.

OOC: Trouwens, excuus voor mijn late reactie. Ik wist wel dat er nog een topic was waar ik moest reageren maar ik wist niet meer welke! (: En school is vreselijk druk~

”Nou nou, Quietkit ..” De kleine kitten keek op bij de woorden van haar moeder en drukte haar oortjes wat dichter tegen haar nek aan, omdat ze bang was voor de woorden die zou volgen. ”Dat is helemaal niet erg .. en weet je ook waarom?” Deels verrast en deels nieuwsgierig keek ze op naar haar moeder, haar oortjes verloren hun contact met hun nek. W-wat?! ”Druppels- regendruppels zijn niet levend. Ze hebben geen ziel en geen geloof. Regendruppels zijn een deel van de regen die naar beneden valt, gezonden door-” Een kleine onderbreking en Quiet had deze ook even nodig alles in haar kop te proppen. Maar waren konden druppels niets voelen? Waarom hadden ze geen eigen keuze? ”Door de natuur. De natuur is deze kraamkamer, het mos onder je pootjes, het gras buiten de kraamkamer, het water om het kamp heen .. alles wat om ons heen groeit en ademt” Voordat de kitten verder iets kon vragen was haar moeder opgestaan en half strompelend volgde de kitten haar moeder. "Maar waarom kunnen druppels dan ook nog eens niets voelen? Vind de natuur hen niet aardig en kunnen ze niets dan vallen?" Piepte ze meelevend met de regendruppels die nog steeds hard op de grond vielen. Als ze gevoel hadden, dan zou het vast veel pijn doen als ze op de grond neerkwamen.

Honeyspots keek bedenkelijk bij de feitelijke woorden van Quietkit. Soms ging een gedachte iets te ver .. eigenlijk had ze daar geen antwoord op. "Druppels vallen omdat dat hun doel is. Hun doel in het leven. Vallen en vallen en vallen tot ze de grond raken en die vullen met leven zodat de natuur weer kan groeien. Zonder vallende druppels zou er geen leven zijn" Besloot ze, best wel trots op haar antwoord die nog logisch klonk ook. Nogmaals gaf ze haar dochter een lik over haar hoofdje. "Druppels vullen de rivieren ook aan. Zonder rivieren zou er geen vis zijn, zou er geen water zijn en dus geen drinkwater en zwemwater voor prooi die jij als je groot bent moet vangen" Miauwde ze. Ze krulde haar staart om haar dochter. "Later als je groot bent zul je het wel begrijpen" Fluisterde ze en haar lippen krulde om. Ze voelde hoe een traan zich begon te vormen in haar ooghoek. Hij viel voor Quietkit heen. Vlug herstelde ze zich en knipperde ze hem weg.

"Druppels vallen omdat dat hun doel is. Hun doel in het leven. Vallen en vallen en vallen tot ze de grond raken en die vullen met leven zodat de natuur weer kan groeien. Zonder vallende druppels zou er geen leven zijn" Quietkit snorde toen haar moeder haar een lik gaf en drukte zich tegen haar vacht aan. "Druppels vullen de rivieren ook aan. Zonder rivieren zou er geen vis zijn, zou er geen water zijn en dus geen drinkwater en zwemwater voor prooi die jij als je groot bent moet vangen" Ze keek op naar haar moeder, wat was ze toch wijs! "Later als je groot bent zul je het wel begrijpen" Quietkit knikte even keek even naar voren, waar de regen nog steeds viel. "Wat is dan ons doel hier?" Vroeg ze vervolgens, haar nieuwsgierigheid was nog steeds niet weg. "Heeft StarClan iets voor ons bedacht om te doen?" Met grote ogen keek ze haar moeder weer aan.