Let's start with the first training[Breakpaw]

Amberclaw werd langzaam wakker. Ze kon niet blijven liggen, aangezien ze vandaag met Breakpaw had afgesproken om een training te gaan doen. Ze stond rustig op en strekte haar lichaam uit. Ze liep voorzichtig de den uit om niemand wakker te maken. Eenmaal buiten den liep in de richting van de apprentices den om te kijken of Breakpaw al wakker was. Ze stak haar kop naar binnen en zocht met haar ogen haar apprentice. "Breakpaw." Zei ze zachtjes. Ze wilde de andere apprentices niet wakker maken als die nog lagen te slapen. Ze haalde haar kop weer naar buiten en ging naast de den zitten wachten tot Breakpaw naar buiten zou komen.

Breakpaw lag heerlijk in zijn nest opgekruld, zijn kop tussen zijn voorpoten. Zijn witte flank rees in een gestaag tempo op en neer terwijl hij in zijn droom op bijen aan het jagen was. Telkens als hij daar sprong, trokken de spiertjes van zijn poten ook eventjes iets samen, al dan niet genoeg om een echte beweging te veroorzaken. Zachte snurk geluidjes ontsnapten uit zijn bleekgetinte mond en lieten zijn snorharen eventjes trillen. Tenminste, totdat er een stem zijn dromen binnendrong. Zijn naam werd genoemd. Eventjes opende hij één van zijn ogen en zag dat zijn mentor hem geroepen was. Enthousiasme voor training kwam echter niet door zijn slaapstand heen. Zeker niet omdat hij al één mentor had die hem toch niet getrained had. Hij bromde dus alleen maar wat, sloot zijn ogen weer en krulde zich wat meer op.

{Sorry, kon het niet laten x'D Het gebeurt namelijk nooit.(A)}

Amberclaw had al even buiten zitten wachten op haar apprentice, maar die leek maar niet te komen. Ze was best geduldig, maar dit duurde haar toch echt iets te lang. Ze stond op en stak haar kop nog een keer de den in en zag dat Breakpaw gewoon lag te slapen. Voorzichtig liep ze de den binnen tot ze bij het nest van Breakpaw kwam en porde hem even in zijn zij. "Breakpaw, als je nu niet wakker wordt kun je de training van vandaag wel vergeten." Zei ze. Hij zou nu vast wel wakker worden, althans dat hoopte ze. Als hij een vaste slaper was, dan zou hij misschien niet wakker worden. Ze was ook niet helemaal eerlijk toen ze zei dat hij de training van vandaag dan wel kon vergeten, maar dat zou Breakpaw misschien helpen om wakker te worden.

Weer bromde Breakpaw binnensmonds toen er een poot in zijn flank gejast werd. Langzaam openden zijn kopergele ogen iets toen zijn mentor tegen hem begon te spreken. "Breakpaw, als je nu niet wakker wordt kun je de training van vandaag wel vergeten." Miauwde de poes tegen hem. Met een blanco expressie keek hij omhoog naar de poes die hij zijn mentor moest noemen. Maar har woorden waren totaal langs hem heen gegaan, of hij had gewoon geen zin om mee te werken? Met dezelfde blanco uitdrukking, al krulden zijn mondhoeken ietsjes omhoog in een glimlach, "Haah?" Miauwde hij niet begrijpend.

"Haah?" Goed, hij was nu op zijn minst wakker, maar of het ook volledig wakker was wist ze niet. Amberclaw had de kleine glimlach om zijn lippen wel gezien, maar probeerde er niet door geïrriteerd te raken. "Ik zei dat als je nu niet wakker wordt je de training wel kan vergeten." Herhaalde ze nog een keer voor Breakpaw. De vorige keer waren de woorden blijkbaar niet bij hem aangekomen, maar ze hoopte dat het nu wel het geval was. "Ik wacht op je bij de kampingang." Zei ze toen tegen hem. Ze hoopte dat Breakpaw deze keer wel zou komen, zonder dat ze hem nog een keer wakker moest zien te maken. Dit was meteen al weer een goede start, hopelijk zou het niet elke ochtend zo worden.

Onschuldig knipperend met zijn kopergele ogen, keek hij omhoog naar zijn mentor. Het was nog een jonge poes, dus waarschijnlijk ook niet al te ervaren. "Ik zei dat als je nu niet wakker wordt je de training wel kan vergeten." Herhaalde ze nog een keer voor Breakpaw. Langzaam knikte Breakpaw, alsof haar woorden vreselijk moeilijk waren. Nah, hij had gewoon geen zin. "Ik wacht op je bij de kampingang." Miauwde zijn mentor. Dit maal was ze redelijk resoluut, dus hij hees zichzelf uiteindelijk maar overeind, maar alsnog nam hij de tijd. Rustig strekte hij al zijn poten één voor één waarna hij met een licht overmatig beleefde glimlach naar haar toe trippelde.

Amberclaw had al wel verwacht dat de apprentice de tijd ervoor zou nemen om naar haar toe te komen, maar toch was het nog aardig lang voor Breakpaw eindelijk bij haar was. Ze haalde even diep adem en blies het toen weer uit om kalm te blijven. Ze wilde het liefst dat het hierbij zou blijven, maar ze wist al wel bijna zeker dat het niet zo zou zijn. "Zullen we dan maar gaan?" Ze wachtte niet echt op een antwoord en begon het kamp uit te lopen. Ze stond even stil buiten het kamp en keek of Breakpaw haar zou volgen. Als hij haar niet zou volgen, zou ze namelijk niet stug door moeten lopen, want dan zou er helemaal niks meer komen van trainen. Nu ze er eigenlijk over nadacht had ze nog niet eens echt besloten wat voor training ze wilde gaan doen. Jagen zou kunnen, maar gevechtstraining zou ook kunnen.

"Zullen we dan maar gaan?" Miauwde de poes, maar onbeleefd genoeg, aldus hem, wachtte ze niet eens op antwoord. Hij speelde dan ook met de gedachte om gewoon uit pure opstandigheid gewoon op zijn plek te blijven zitten. Maar ach, hij wilde ook wel eens het kamp uit. Met nog steeds dezelfde neutrale, bijna pesterige glimlach op zijn gelaat stapte hij het kamp uit. Hij ging doodkalm voor zijn mentor staan en hield zijn kopje iets scheef. "Dus..." Miauwde hij, "Al uitgedacht wat we gaan doen?"

Amberclaw wist dat ze het eigenlijk al eerst had moeten bedenken wat ze wilde gaan doen qua training, maar daar was het nu te laat voor, nu moest ze een beslissing maken. "Dus... Al uitgedacht wat we gaan doen?" Ze had die vraag eigenlijk al wel verwacht en ze moest nu dus ook een antwoord geven. "Het leek me wel een goed idee om wat te gaan jagen en te kijken wat je al kan." Zei ze. Ze wilde eerst een beetje peilen hoe Breakpaw het jagen deed en dan kon ze aanwijzingen geven waar nodig en desnoods het voordoen als het nodig was.

Breakpaw bleef haar uitdagend aanstaren, zijn blik onleesbaar. "Het leek me wel een goed idee om wat te gaan jagen en te kijken wat je al kan." Miauwde zijn mentor hem toe. Zijn grijns werd wat breder. "Nou dat zal grappig worden," Miauwde hij enkel. Zijn oude mentor had hem nooit uit trainen genomen tot hij overleed. Dus kijken wat hij al kon? Dat zou grappig worden. Hij had echter geen zin om getrained te worden, waar zij op en aanmerkingen moest geven aan wat hij deed. Nee, hij leerde het veel liever zelf.

Amberclaw hoopte dat Breakpaw zou doen wat ze voor had gesteld, maar aan de uitdrukking op het gezicht van de apprentice kon ze al zien dat het waarschijnlijk nog een hele klus zou gaan worden. "Nou dat zal grappig worden," Ze had geen idee hoe lang ze nog kalm kon blijven, want Breakpaw was echt haar geduld op de proef aan het stellen. "Laten we dan maar op weg gaan richting de zandkuil gaan om daar in de buurt te jagen." Zei ze en begon al wat in de richting te lopen, maar ze keek nog wel even om of Breakpaw haar zou volgen, je wist namelijk maar nooit met hem.

Breakpaw keek even omhoog naar zijn mentor, met dezelfde ietwat cynische grijns op zijn gelaat. Als je wat paranoïde was, zou je bijna zeggen dat hij zijn mentor nu al in het openbaar aan het pesten was met deze uitdrukking. "Laten we dan maar op weg gaan richting de zandkuil gaan om daar in de buurt te jagen." Miauwde de poes. "Zoals ik al zei, dat zal grappig worden." Miauwde Breakpaw laconiek terwijl hij wat voor zijn mentor uitliep.

"Zoals ik al zei, dat zal grappig worden." Zei Breakpaw en liep toen voor haar uit. Amberclaw keek de apprentice even geïrriteerd na en schudde het toen van zich af. Ze moest rustig proberen te blijven, als ze dat niet deed zouden ze helemaal nergens komen. Ze liep achter Breakpaw aan naar de zandkuil en dacht ondertussen na over wat ze precies de apprentice moest leren qua jagen. Ze kon hem namelijk wel eerst laten zien wat hij kon, maar dan moest ze er ook nog wel commentaar op kunnen geven.