Whoops..

Kleine grijze pootjes stapten over het zachte gras heen door het kamp. Cinderkit's lichter grijs gekleurde buikvacht gleed zachtjes over het gras heen terwijl ze vooruit sloop, nou ja sloop, sluipen was het niet te noemen, maar ze deed haar best. Toch leek ze al redelijk veel op een apprentice, ze had een redelijk slanke lijn gekregen en haar passen waren gracieuzer dan die van de meeste kittens. Maar dat kwam ook omdat ze er zich vastgebeten had in het feit dat ze een apprentice wou worden. Ze was al zelf gaan trainen, alleen alleen ging dat niet zo goed. Dus nu ging ze doen wat de meeste kittens ook deden, op onder zoek uit gaan. Maar er was ook iets anders te zien in Cinderkit's amberkleurige kijkers, een nieuwsgierige maar ondeugende twinkeling, en die betekende nooit veel goeds. Maar dat wist ze niet van zichzelf, dus zichzelf tegenhouden kon ze toch niet! Althans, dat vond ze zelf. Met haar zachtroze neusje snoof ze diep, proberend de geur te proeven, maar het enige wat ze rook was mos en katten, heel veel katten. Ze keek omhoog naar de den die boven haar uit torende. Wat voor den was dit? Hij lag altijd in de schaduwen van het kamp en ze had er nog nooit in gekeken. Ze spitste haar oren, als ze goed luisterde... Hoorde ze gesnurk? Cinderkit giechelde eventjes zachtjes, daar sliepen ze wel heel diep! Maar dan kon het toch ook geen kwaad dat ze eventjes een kijkje nam?

Haar grijze pluizige kop duwde ze langzaam door de ingang van de donkere den heen. Bladeren streelden over haar kop heen alsof een queen haar dit keer heel zachtaardig waste, eventjes bleef ze daarom ook stil staan, maar daarna overwon haar nieuwsgierigheid het opnieuw. Ze moest weten wat er in die den was! Ze zag de donkere gestalten van katten in nesten liggen, al waren velen nesten leeg. Oeps.. Het besef sloeg in als een donderslag, plots wist ze waar ze was. Ze was in de warriors den! Ze moest hier weg voordat ze katten wakker maakte. Dan zou ze pas echt in de penarie zitten. Maar ze wou toch nog verder ontdekken.. Als ze nou heel stil weg ging dan kon ze later misschien terug komen.... Ze zette voorzichtig een klein pasje achteruit, maar haar pootje bleef haken achter een stengel van de den. Met een geschrokken piepje tuimelde ze naar voren de den in. Met een zacht plofje kwam ze tegen een mosnest aan. 'Oeps..' Murmelde ze zachtjes. Ze keek geschrokken om zich heen, had ze iemand wakker gemaakt?

Raindrop lag in de Warrior's Den, terug uit de Nursery. Nu twee van haar kits Apprentice waren en de derde bijna, kon ze weer slapen waar ze eerst geslapen had. Wat haar verbaasde was dat haar plekje onbezet was geweest; alsof ze nooit vertrokken was. Ze moest alleen weer wel wennen aan de grotere ruimte waar diepere ademhaling meer weergalmde dan de zachte piepende ademhaling van kleine katjes in de groei. Raindrops hart smolt altijd bij het zien van een kit. De kleine, pluizige diertjes met hun oogjes die de waarheid zagen maar nog niet bevatten. Haar tijd in de Nursery was voorbij, nu haar kits groot geworden waren. Het was geen ramp, het was het afsluiten van een ander hoofdstuk in het boek dat Starclan over haar geschreven had. De laatste letters vielen echter altijd zwaarder dan ze gedacht had. Hoe zou het nu zijn met kleine Wrenkit, Graypaw en Naughtypaw? Ze zou hen zeker nog wel eens gaan bezoeken in de Nursery en de Apprentices Den. Haar aandacht ging altijd al naar Wrenkit uit omdat hij kleiner was dan de rest, de jongste en wat onzekerder. Nu hij nog kit was ging ze zeker vaak met hem praten. Hij was ook zo lief. Nu moest ze haar hele rooster omgooien, na de ceremonie. Wat geschrapt kon worden waren taken in de Nursery. Erbij kwam het trainen van Shadepaw, het opzoeken van haar kits en haar taken van Deputy blijven vervullen. Het klonk niet als onmogelijk. Brokenstar had haar hulp maar af en toe nodig, dus dat nam niet zoveel tijd in beslag.
Deze nacht kon ze de slaap maar niet vatten. De cyperse poes bleef naar boven staren, zich allerlei dingen afvragend. Ze moest plannen, vooruit kijken, maar niet te ver. Dat had geen zin. Raindrop merkte de omgeving om haar heen nauwelijks op, zo zat ze in haar gedachten die nodig geordend moesten worden. Binnenkort zou ze Shadepaw gaan halen. Hij wilde vast graag trainen, had hij haar eigenlijk wel als mentor gewild? Ach, het moest maar zo. Raindrop slaakte zacht een zucht. Iedereen leek te kunnen slapen. Waarom zij niet? Plots klonk er een klein piepje en een zachte plof. Raindrop keek verbaasd om zich heen. Zij was niet als enige wakker.. Nieuwsgierig stond de grijze poes op. Haar ogen waren al gewend aan het duister, waardoor ze de grijze kit al snel zag liggen. Het kleintje keek geschrokken omhoog. Raindrop ging zachtjes naast haar zitten en boog iets voorover. 'Goedenacht, Cinderkit,' fluisterde ze zachtjes. De namen van de kits waren haar goed bijgebleven.

Cinderkit piepte zachtjes en geschrokken terwijl ze wat zacht mos van zich af schudde. Het was in haar pluizige grijze vacht blijven haken en dat was een zeer vervelend gevoel wat haar betrof. Ze sprong eventjes een rondje om het laatste plukje mos te verwijderen van haar rug, maar daarna besefte ze zich weer opnieuw waar ze was, oeps... Ze was half in het nest van een warrior geland, maar waar in de den was ze nu? Ze kon zich niet goed navigeren op dit moment, het was te duister in de den. Waar was ze binnen gekomen? En nog belangrijker.. Hoe kwam ze weer naar buiten? Ze piepte eventjes zachtjes en bang, straks werden de warriors boos op haar of nog erger.. straks werd Brokenstar boos op haar! Straks liet hij haar niet apprentice worden! Of nog erger.. straks verbande hij haar! Net zoals hij had gedaan bij Shadowfur en Evileye! Ze had dan wel in de nursery gelegen, maar ze had alles mee gekregen. Shadowfur en Evileye hadden een andere warrior aangevallen, wiens naam haar niet zo goed bijgebleven was eigenlijk.. naja, niet erg. Toch? Wat erger was is dat ze nu in de problemen zat. Ze voelde zacht bont onder haar nog kittenzachte pootkussentjes, een schaduw viel over haar heen. Met platgelegde oortjes keek ze om naar wie ze gewekt had. Het was Raindrop.. De deputy toch? Ze was een queen geweest, ze had vast haar moeder gekend! Maar waar ze nu bang voor was was dat Raindrop erg boos was, boos dat ze haar gewekt had. De duisternis werkte op haar zenuwen, ze kon alleen maar vage schimmen zien en de alles overstemmende geuren van de katten hier. Ze hield zich laag, 'S-sorry dat ik u-u wa-wakker heb ge-gemaakt' Stotterde ze geschrokken, haar pluizige staartje om haar heen gekruld. Haar amberkleurige ogen stonden angstig. 'Goedenacht, Cinderkit,' Miauwde Raindrop, tot Cinderkit's verrassing klonk haar stem niet boos. Was Raindrop niet boos dat ze haar had wakker gemaakt? 'H-hallo Raindrop..' Miauwde ze voorzichtig, maar haar oren gingen toch nog niet overeind. Haar nekharen stonden wel overeind en de kleine grijze kiten beefde en rilde. Ze kon wel door de grond zakken. Ze wou alleen maar spelen maar nu was dit gebeurd!

Het zachte piepje was inderdaad van Cinderkit afkomstig. De grijze kit keek angstig omhoog. Door haar grijze vachtje was ze niet goed zichtbaar. Raindrop keek vriendelijk op haar neer. Stotterend verontschuldigde ze zich, nog voordat ze doorhad tegen wie precies. Raindrop knikte even. 'Dat geeft niet, Cinderkit. Ik was toch al wakker,' antwoordde ze rustig en nog steeds gedempt, om de katten om hen heen niet te wekken. De meesten sliepen toch diep, vooral Rainflower, die meestal alle nachtelijke gebeurtenissen miste zodra ze in dromenland was. Dat kon een zegen zijn; altijd uitgerust. De kleine kit beefde helemaal; was ze bang of had ze het koud. 'Jij bent vroeg op,' zei Raindrop rustig. 'Het is donker en vast nog koud. Als je het koud hebt mag je best even binnen blijven,' stelde Raindrop wat ongerust voor. De moeder van Cinderkit mocht er dan niet meer zijn, maar de kleine kit had wel die liefde nodig. Niet dat Raindrop haar ging adopteren of overdreven voor haar ging zorgen; ze deed gewoon aardig tegen Cinderkit op de manier die ze bij haar eigen kits had gehandhaafd; niet te plakkerig, laat ze vrij. Kits als Graypaw wilden niet onder de plak zitten bij hun moeder, dus had ze hem losgelaten door hem op zijn eigen pootjes te laten staan. Alleen zag Cinderkit er niet uit als een solitaire en soms wat arrogante kitten; ze was eerder verlegen en voorzichtig. Dat waren ook goede eigenschappen. De Warrior sloeg haar staart om zich heen terwijl ze op een reactie van Cinderkit wachtte, die er echt geschrokken uitzag. Was ze zomaar de Warrior's Den ingetuimeld?

Cinderkit's toch al pluizige staart leek twee keer zo dik als eerst terwijl ze omhoog keek naar Raindrop, zou ze boos zijn? Ze was tenslotte de deputy! Dat was niet goed, straks vertelde ze het aan brokenstar! Ze had tenslotte een redelijk grote blunder gemaakt nu, zomaar de warriors den in tuimelen den en ook nog eens de deputy wakker maken. Ze had nog nooit gehoord van een andere kit die dat gedaan had, waarom moest het nou net haar weer ovrkomen? Raindrop was altijd wel vriendelijk geweest, maar je wist maar nooit. Ze zette haar vachtje op, mede door de koele bries die erdoorheen waaide. 'Dat geeft niet, Cinderkit. Ik was toch al wakker,' Miauwde Raindrop gedempt maar rustig, 'Het was echt niet mijn bedoeling..' Murmelde Cinderkit zachtjes en ze liet haar oren beschaamd hangen. Ze wou gewoon kijken wat deze den was.. Het moest nou net haar weer over komen dat ze naar binnen tuimelde, als die stengel er niet gezeten had was er niks gebeurd! Maar nee, ze moest juist op dit moment naar binnen tuimelen, net nu er veel warriors sliepen. 'Jij bent vroeg op,' Miauwde Raindrop rustig. 'Het is donker en vast nog koud. Als je het koud hebt mag je best even binnen blijven,' Cinderkit zette haar oren overeind, was Raindrop echt niet boos? Ze was meestal wel een drukke, avontuurlijke en kletsgrage kitten geweest, waarom zouden ze haar dan in hun den willen hebben. Maar ja, daar zat ze, als een klein hoopje bibberend bont. 'De nursery is nu zo leeg en eenzaam..' Murmelde ze zachtjes terwijl ze naar haar pootjes keek.

Raindrop schikte het mos van haar slaapplaats even voor ze er weer op ging liggen. Om eerlijk te zijn was ze niet moe, maar ze leek wat minder groot als ze lag dan als ze stond. Cinderkit was al niet groot. De vacht van de kit was helemaal dik; ze was er vast van overtuigd dat ze een enorme fout begaan had. 'Hoe ben je hier zomaar binnen komen rollen,' vroeg Raindrop nieuwsgierig met een glimlach op haar gezicht. Eigenlijk was dit de eerste kit die zomaar in de Warriors Den kwam; de meesten durfden dat niet. Raindrop betwijfelde of anderen er nu last van zouden hebben. Cinderkit was altijd al avontuurlijk geweest en praatgraag; nu leek ze haar tong ingeslikt te hebben. Ach, als ze zich wat meer op haar gemak zou voelen kwam dat toch wel goed? De kit murmelde zachtjes een antwoord. Raindrop schoof wat op, zodat ze erbij kon komen liggen. 'Inderdaad. Veel kits zijn Apprentice geworden,' bevestigde ze. Eerst had de Nursery aardig vol gezeten, nu waren er minstens 8 kits Apprentice geworden. 'Wrenkit is toch wel aardig tegen je,' grapte Raindrop met een glimlach. Haar lieve, kleine Wrenkit.. nee, die zou anderen nooit opzettelijk pijn doen. Zou Cinderkit met hem praten? De ex-Queen likte kort haar eigen poot even voor ze weer opkeek. De kitten was koud, misschien had ze wel te lang buiten gezeten. Wie weet, daar zou ze zo wel antwoord op krijgen, als Cinderkit zich niet teveel schaamde. Dat viel vast wel mee; het was een poesje dat daar snel overheen kon komen.

Cinderkit keek naar hoe Raindrop weer in haar nest ging liggen, maar eerst had ze het mos gerangschikt. Dat moest ze onthouden, dan zou haar eigen nest ook veel lekkerder liggen als ze dat zou doen. Niet vergeten dus. Voorzichtig en aarzelend ging ze bij Raindrop liggen, voorzichtig omdat ze bang was dat Raindrop dat niet goed vond dat ze er bij kwam liggen, maar Cinderkit had het koud en bibberde zachtjes, zelfs haar dikke vachtje was nog te kittenzacht om de koude nachtlucht tegen te houden. Het liet haar zachtjes beven van de kou, zelfs een beetje klappertanden. 'Hoe ben je hier zomaar binnen komen rollen,' Vroeg Raindrop nieuwsgierig aan haar. Cinderkit vouwde haar oortjes wat naar achter, 'Het was echt niet mijn bedoeling..' Murmelde ze weer zachtjes, 'Ik was gewoon nieuwsgierig en ik wou kijken maar toen zat iedereen te slapen, toen wou ik weggaan maar toen struikelde ik en viel ik en toen maakte ik jou perongeluk wakker en- en- en..' Miauwde ze zachtjes maar hakkelend, maar ook met een verontschuldigende ondertoon. Ze keek omhoog naar de veel grotere poes, Raindrop was altijd wel aardig voor haar geweest. Cinderkit krulde haar pluizige staartje om zichzelf heen, in een poging om iets warmer te worden. 'Inderdaad. Veel kits zijn Apprentice geworden,' bevestigde Raindrop, Cinderkit knikte zachtjes en beteuterd 'Wrenkit is toch wel aardig tegen je,' Vroeg ze daarna, Cinderkit keek op en knikte, 'Ja! Wrenkit is een hele goede vriend, we hebben pasgeleden nog samen gespeeld en ik heb hem toen verslagen in een nep gevecht' Miauwde ze zachtjes maar tegerlijkertijd enthousiast en trots, trots dat ze de oudere kitten had verslagen, maar ook blij dat ze er een nieuwe vriend bij had gemaakt.

Cinderkit kwam bij Raindrop liggen, op het mos dat ze net herschikt had. De vacht van de kleine poes voelde zijdezacht aan. Raindrop merkte dat ze iets te weinig ruimte gelaten had voor de kit, die nog niet helemaal kon blijven liggen. Daarom schoof ze nog een klein stukje op, zodat Cinderkit helemaal kon komen liggen. De cyperse poes had geen enkel probleem met kleine katten die naast haar kwamen liggen. Ze merkte dat Cinderkit beefde en licht klappertandde. Met een beetje geluk zou ze snel opwarmen. Raindrop legde haar eigen staart om zich heen, zodat de koele nachtlucht de warmte die in haar vacht zat niet zou verjagen. Ze glimlachte licht bij het verhaal van Cinderkit. 'Gelukkig heb ik al genoeg geslapen. Je hebt niemand anders wakker gemaakt, dus het is helemaal niet erg dat je per ongeluk gevallen bent,' zei Raindrop. Ze probeerde haar stem zacht te houden, zodat zij niemand wakker zou maken. Niemand zou er ophef over maken als ze erachter kwamen dat Cinderkit in de Warrior's Den gelegen had. Meerdere katten hadden medelijden met haar, omdat haar moeder gestorven was bij het werpen. De vader was onbekend.. arme kit. Zou ze het zelf wel helemaal beseffen? Ach, Raindrop had niet het idee dat ze het nu moest weten. Ze zou het zelf wel uitvinden als de tijd daarvoor kwam. 'Dat is goed van je,' reageerde Raindrop op de opmerking dat ze Wrenkit verslagen had. 'Ik ben blij te horen dat Wrenkit en jij vrienden zijn. Hij is af en toe nogal verlegen,' vertelde Raindrop met een vertederde glimlach op haar gezicht. Ze was dol op Wrenkit, net zoveel als op haar andere kits. Die waren nu echter groot. Wrenkit moest nog Apprentice worden. Ze wist zeker dat het hem zou lukken, op zijn eigen manier en met zijn eigen tijd.

Cinderkit's rozige kaken openden zich wagenwijd tot een grote gaap, deze eindigde zoals wel vaker tot in een zacht piepje, omdat ze zich net zo druk had gemaakt, was ze toch redelijk moe geworden. Ze merkte dat Raindrop ruimte voor haar maakte, ze maakte daarom ook een behaaglijk geluidje en kroop tegen de veel grotere poes aan, op zoek naar warmte, een van haar grootste kitten instincten. Haar gebeef en geklappertand hield al snel op toen Raindrop haar staart om haar heen legde. Cinderkit nestelde zich tevreden in en werd al snel overspoeld met warmte, de nachtkou werd uit haar pluizige pelsje verdreven, eigenlijk zou ze zo prima in slaap kunnen vallen, alleen, dat wou ze niet, ze wou nog eventjes wakker blijven. Ze wou nog even met Raindrop praten, ze vond het nou eenmaal zo gezellig! Ze had nooit verwacht dat een warrior of zelfs deputy zo aardig zou reageren als je zomaar in hun den binnen viel, maar ze was er eigenlijk ook opgelucht door. Ze begon zachtjes te spinnen. Ze was bang geweest dat Raindrop erg boos op haar zou worden, ze viel tenslotte zomaar binnen.. Maar dat gebeurde niet, ze had het nu lekker warm en was tevreden. 'Gelukkig heb ik al genoeg geslapen. Je hebt niemand anders wakker gemaakt, dus het is helemaal niet erg dat je per ongeluk gevallen bent,' Miauwde Raindrop, overduidelijk proberend haar stem zacht te houden. 'Oke.. Dank je Raindrop..' Miauwde ze voorzichtig, 'Weet je zeker dat je het niet erg vind?..' Ze keek de grotere poes voorzichtig aan, haar oren iets naar achter gedraaid. Ze wou echt niet op verkeerde voet zitten bij de deputy, een van de machtigste katten uit de clan. Cinderkit was klein, maar niet dom, ze was goed op de hoogte van alles wat er in het kamp gebeurde. Ze wist van allerlei dingen hoe het gebeurde en waarom. Ze begreep alleen nog vaak niet precies alles. 'Dat is goed van je,' Miauwde Raindrop als reactie op haar opmerking over dat ze Wrenkit verslagen had tijdens het stoeien, 'Ik ben blij te horen dat Wrenkit en jij vrienden zijn. Hij is af en toe nogal verlegen,' Cinderkit's oren gingen weer overeind, 'Hij is echt heel aardig! Hij leek eerst een beetje verdrietig maar toen gaf ik hem het blad dat ik voor hem gevangen had toen ik aan het bladerjagen was en toen werd hij veel blijer!' Miauwde ze vrolijk maar zachtjes.

De vrolijkheid van de kleine kit was hartverwarmend. Raindrop mocht dan misschien Deputy zijn van de Clan met de slechtste reputatie, ze had een hart en zeker voor de kits van de Clan. Ze was dol op ze; zo onschuldig, nog zo vol van de wereld. De wereld vol geheimen die zo duidelijk waren dat je ze, naarmate je ouder werd en moeilijker ging denken, niet meer zag. Raindrop keek even naar de kleine, grijze poes die tegen haar aan was komen liggen. De kou leek snel uit haar lijfje te verdwijnen. De pluizige vacht moest goed warmte kunnen vasthouden. Zoiets was werkelijk een zegen in de wintermaanden. Als je eenmaal een warm plekje had, was je in een paar minuten opgewarmd. Cinderkit keek even op, waarschijnlijk was ze wel opgelucht dat Raindrop niet boos was geworden. Toch leek ze er nog niet helemaal zeker van.. Raindrop schudde haar kop zachtjes. 'Ik vind het juist heel gezellig dat je hier bent,' glimlachte ze warm. Deze kitten was zeker niet dom; ze wist waarschijnlijk goed wat er allemaal aan de hand was. Waarom zou ze anders zo voorzichtig doen tegen Warriors en dan zeker de Deputy? Het was dat Raindrop een vriendelijke Deputy was, althans, dat was haar verteld. Misschien moest ze wat harder worden.. Dat kwam nog wel, met de tijd. Brokenstar bleef vast nog een hele tijd leider, onverslaanbaar als hij was. Groot, sterk en de reputatie van Shadowclan totaal waardig. Nee, zij was dat helemaal niet. Misschien overleed zij wel voordat Brokenstar zijn negen levens overleefd had. Ach, daar hoefde ze zich nu nog geen zorgen over te maken. Ze was blij dat Cinderkit weer vrolijker keek bij haar opmerking over Wrenkit. Haar kleine Wrenkit.. Hij had een goede vriendin gemaakt. De lach op haar gezicht werd breder toen Cinderkit vertelde over de bladerjacht. 'Lief van je, ik geloof dat je hem inderdaad heel blij hebt gemaakt,' mauwde ze. Wrenkit had een vriendin die hem ook echt als een vriend beschouwde. 'Misschien kunnen jullie later wel samen Apprentice worden,' zei ze met een glimlach. Samen trainen was altijd leuker. Graypaw en Naughtypaw waren nu geen kits meer, alleen Wrenkit was het. Maar ze vond het al een stuk minder erg voor hem als hij Cinderkit had om mee te praten en te trainen.

Cinderkit rekte zich eventjes uit en gaapte opnieuw diep. Ze probeerde een lekkere lighouding te vinden in het mos, het viel haar op dat het mos van de warriors den niet zo lekker zacht en warm was als het mos uit de nursery. Hoe zou dat komen? Vroeg ze zich af. Ze had wel altijd gezien dat de apprentices het mos goed sorteerden en daarna wegbrachten naar de verschillende dens. Misschien ging het zachtste mos naar de nursery? Ze probeerde het te omvatten in haar kop, maar ze had geen zin meer om dat helemaal uit te denken. Ze had het heerlijk warm, ze voelde zich weer net een kleine kit van een maan, ondanks dat ze nooit een echte moeder had gehad waar ze tegen aan kon kruipen en tegenaan kon slapen, waren de nesten van de andere queens ook altijd erg warm geweest. Als ze aan haar moeder dacht.. dan had ze er eigenlijk geen beeld van, er was haar verteld dat haar moeder een prachtige lange zwarte vacht had.. Dus eigenlijk, in haar gedachten, was haar moeder een zwarte schim zonder gezicht en met nauwelijks vorm. Ze kon het zich gewoon niet voorstellen. 'Ik vind het juist heel gezellig dat je hier bent,' Glimlachte Raindrop warm. Cinderkit begon zachtjes en glimlachend te spinnen en kroop tegen Raindrop aan, 'Het is hier zo lekker warm..' Miauwde ze zachtjes en tevreden. Raindrop was een hele lieve poes, dat was ze ook altijd al toen ze nog queen was. 'Lief van je, ik geloof dat je hem inderdaad heel blij hebt gemaakt,' Miauwde Raindrop. Cinderkit's oren gingen overeind en haar glimlach werd breder, ze vond het altijd leuk als ze iemand blij had gemaakt. 'Misschien kunnen jullie later wel samen Apprentice worden,' Cinderkit begon weer enthousiast te vertellen over Wrenkit, maar probeerde met de grootste moeite haar stem zachtjes te houden, 'Dat heb ik ook al voorgesteld en volgens mij vond hij dat ook leuk! Ik zal hem dan proberen te leren hoe je moet bladerjagen' Miauwde ze zachtjes maar trots. Ze vond Wrenkit een hele goede vriend en kon niet wachten om samen met hem apprentice te worden, 'Al schrok hij wel een beetje toen ik zijn staart probeerde vast te pakken.. Alleen toen struikelde ik en maakte hij een grapje en toen was het weer goed,' Miauwde ze, 'Gelukkig deed het struikelen geen pijn!'

- Sorry Sorry Sorry! -

Gelukkig had Cinderkit het warm hier, was de kou met succes verdreven uit haar pluizige vachtje. Raindrop hield er niet van als kits ergens last van hadden, zeker niet als het zoiets was wat simpel verholpen kon worden. Cinderkit luisterde goed, ondanks haar enthousiasme en de grote moeite die ze moest doen om haar stem zacht te houden. Het deed haar echt goed te horen dan Wrenkit een vriendin had gemaakt in de Nursery. Raindrop likte kort haar poot even, terwijl ze met tevreden glimmende ogen naar Cinderkit keek. De kit begon vrolijk te vertellen, over een voorval dat gelukkig alweer goed opgelost was. Raindrop glimlachte en gaf Cinderkit een lik over haar vachtje. 'Fijn dat alles goed kwam. Daarvoor moet je wel goede vrienden zijn, hé?' stelde ze vast. Vrienden deelden van alles. Misschien was dit voor Wrenkit wel de basis van een stevige vriendschap. Raindrop was niet de persoon om iemands vrienden te beoordelen, maar als ze het per ongeluk toch deed dan was er helemaal niets mis met Cinderkit. Ze compenseerde de verlegenheid van Wrenkit goed. Misschien kon hij nog wat van haar leren? Raindrop legde haar kop op haar poten. Hoe zou het voor haar zijn om Apprentice te worden? Vast ook heel spannend, al zou het nog wel even duren.. 'Bevalt het je in de Nursery?' vroeg Raindrop nieuwsgierig. Veel kits van 5 manen werden het al zat daar en konden niet wachten om Apprentice te worden, net zoals Naughtykit en Graykit. Wrenkit had er volgens haar niet zoveel problemen mee. Ach, het had hem een vriendschap opgeleverd, dus zo erg zou hij het hopelijk niet vinden.