I guess it's not my lucky day[Sparkshade]

Icecloud liep met rustige passen over het territorium heen. Ze had besloten dat ze er maar alleen op uit zou gaan om te gaan jagen. Ze zou hoogstwaarschijnlijk anderen toch alleen maar in de weg zitten als ze met meerdere zou gaan jagen. Ook al had newleaf wel weer meer prooi gebracht dan in leafbare, ze zou nog steeds de prooi waarschijnlijk wegjagen door de kleur van haar vacht. Als er sneeuw lag viel ze tenminste niet zo zeer op, maar nu er geen sneeuw was, zou ze alleen maar meer zichtbaar zijn. Ze deed haar mond een beetje open om de geuren uit de omgeving op te vangen. Al snel herkende ze de geur van muis en scande ze de omgeving af naar de muis. Ze zag het diertje niet al te ver weg zitten en begon er naartoe te sluipen. Eenmaal dichtbij genoeg maakte ze de sprong, maar de muis was vlak voor ze erop landde weggeschoten en ze rende er meteen achterna. Het zou niet lang meer duren voor ze de muis te pakken zou hebben, maar vlak voor ze de muis kon pakken, verdween hij in een holletje. Dit moest haar nou net weer overkomen.

[Sparkshade]

Zijn passen waren rustig en ontspannen, maar nog wel redelijk bruusk. Sierlijkheid was niet echt aan Sparkshade's besteed en hij deed er dan ook geen moeite voor. De kater's kaken spreidden zich in een lamlendige gaap terwijl hij zichzelf eventjes uitrekte. Hij had vanochtend al een flink konijn gevangen en toen vond hij het wel weer mooi geweest. Hij was liever lui dan moe en liet dat ook wel merken in zijn mentaliteit. Sinds hij als kitten gevangen was genomen door de Bloodclan, zoveel maanden geleden, was hij nooit meer dezelfde geweest. Eerst was hij heel agressief geraakt, maar nu meer... onverschillig en ietwat kil. Hij spitste zijn oren toen hij geschuif over de aarde hoorde. Hij vernauwde zijn ogen en keek opzij. Tussen het gras kon hij de sneeuwwitte vacht van een andere kat zien. Blijkbaar had ze haar prooi gemist. "Tough luck," Miauwde hij haar enkel toe, nog steeds onverschillig klinkende.

"Tough luck," Ze draaide zich om in de richting waar de stem vandaan was gekomen. Ze schaamde zich voor het feit dat iemand had gezien dat ze haar prooi gemist had, maar probeerde het niet te laten merken. "Die muis had geluk, de volgende keer zal ik de prooi niet laten gaan." Ze wist zelf ook niet helemaal waarom ze een excuus aan het geven was voor het feit dat ze de prooi niet had gevangen. De kater had er niet eens om gevraagd en toch had ze het gegeven. Ze besloot dat het beter was om de kater een vraag te stellen. "Was je ook aan het jagen?" Ze had geen idee wat Sparkshade aan het doen geweest was voor hij haar was tegengekomen en of ze erachter zou komen was ook nog de vraag.

De poes begon meteen hem excuses toe te werpen en Sparkshade trok dan ook zijn wenkbrauw wat vragend op. "Die muis had geluk, de volgende keer zal ik de prooi niet laten gaan." Miauwde de poes vlug. Sparkshade haalde zijn schouders wat loom op, duidelijk niet heel erg geïnteresseerd in het excuus. "De prooi is altijd degene die het geluk heeft," Miauwde hij enkel, een antwoord die op twee diverse manieren geïnterpreteerd kon worden. Vond hij niet erg, een beetje scherp was hij nog steeds wel. Dat had hij van zijn moeder geërfd. "Was je ook aan het jagen?" Vroeg Icecloud vervolgens. De poes was ouder, maar Sparkshade voelde niet de neiging om daarvoor haar meer respect te tonen. "Was, ik had een konijn gevangen," Miauwde hij kalmpjes.

Icecloud zag hoe de kater zijn schouders ophaalde. "De prooi is altijd degene die het geluk heeft," Ze opende haar mond om iets terug te zeggen erop, maar besloot toen dat het beter was om er niks op te zeggen. Het zou haar toch niet helpen om meer prooi te vangen. "Was, ik had een konijn gevangen," Gaf Sparkshade als antwoord op haar vraag. Ze had al wel verwacht dat als de kater aan het jagen was geweest, hij ook wel wat gevangen zou hebben. "Jij had tenminste wel geluk met het konijn." Of Sparkshade echt geluk erbij gehad had wist ze niet, maar toch had hij meer geluk dan haar gehad. "In ieder geval meer dan ik heb gehad." Zei ze.

Sparkshade rekte zichzelf eventjes uit en richtte zijn priemende gele blik weer op de sneeuwwitte, oudere poes voor hem. Nog altijd hield hij dezelfde onverschillige blik in zijn ogen. "Jij had tenminste wel geluk met het konijn." Miauwde de poes en Sparkshade fronste eventjes van de woorden. Geluk? Wat dacht je van vaardigheden? Het was eigenlijk een beetje beledigend vond hij. "In ieder geval meer dan ik heb gehad." Miauwde de poes. "Geen geluk, pure vaardigheden." Miauwde hij kort. Hij wist hoeveel problemen zijn moeder had gehad in de clan omdat ze niet zo goed kon jagen. Daarom had hij juist extra zijn best gedaan om het zelf te leren. Het lag een beetje gevoelig.

"Geen geluk, pure vaardigheden." Ze merkte dat ze blijkbaar iets verkeerds had gezegd. Het had inderdaad ook als een belediging opgevat kunnen worden wat ze net zei. "Je bent beter in jagen dan ik, mijn vacht valt te veel op." Besloot ze uiteindelijk te zeggen. Ze wist dat ze haar vachtkleur niet de schuld moest geven en het had soms ook voordelen, tenminste als er sneeuw lag. Alleen als er sneeuw lag was er ook minder prooi te vinden, dus zoveel voordeel had het nou ook weer niet. Ze zuchtte even een keer, het zou toch nooit beter worden. Het lag gewoon aan haar eigen inzet en vaardigheden.

Sparkshade probeerde met een aantal vlugge likken zijn ietwat overeind gerezen vacht weer ietsjes in toom te brengen. Hij was beledigd, daar was geen ontkennen aan. Hij had zijn ogen dan ook iets vernauwd terwijl hij deze handeling uitvoerde. "Je bent beter in jagen dan ik, mijn vacht valt te veel op." Miauwde de poes, duidelijk proberende de schade te herstellen. Sparkshade bromde wat onverstaanbaars en richtte zijn blik op de horizon. "Probeer wat modder of zand op je pels te krijgen, dat dimt de kleur een beetje," Miauwde hij droogjes.

"Probeer wat modder of zand op je pels te krijgen, dat dimt de kleur een beetje." Alleen het idee al om zand of modder in haar vacht te hebben gaf haar niet een prettig gevoel. "Dat lijkt me nou ook weer niet zo'n goed idee." Zei ze. Ze rekte even haar lichaam uit en richtte haar aandacht toen weer op Sparkshade. "Of ik moet er gewoon voor zorgen dat de prooi me niet hoort of ruikt, dan hoef ik ook niet op te vallen." Ook al dacht ze dat ze dat wel bij de muis had gedaan, maar misschien had ze toch niet snel genoeg gehandeld en had ze ergens er toch voor gezorgd dat ze bij de muis opviel. Maar daar kon ze nu niet meer achter komen.

Sparkshade rekte zichzelf eventjes uit. Hij opende zijn kaken wat loom en liet een gaap uit zijn mond ontsnappen. Het was nog niet eens slaap dat hem deed gapen, het was de verveling. De dagen waren zo saai... "Dat lijkt me nou ook weer niet zo'n goed idee." Miauwde zijn clangenoot en Sparkshade rolde eventjes bijna onmerkbaar met zijn ogen. Poezen... Altijd zo op hun uiterlijk gericht. Waarom was het geen goed idee? Alleen waarschijnlijk omdat ze eventjes vies moest worden. "Of ik moet er gewoon voor zorgen dat de prooi me niet hoort of ruikt, dan hoef ik ook niet op te vallen." Bedacht de poes zichzelf wat hardop. "Dan kunnen ze je pels nog steeds zien," Kaatste hij droogjes.

"Dan kunnen ze je pels nog steeds zien." Dat wist ze ook wel. "Dat weet ik, maar zand of modder in je vacht is nou ook weer geen oplossing." Zei ze. Ze wilde eigenlijk niet echt verder gaan met deze discussie, als het al een discussie was. Het punt was nu alleen hoe het onderwerp te veranderen. Misschien zou Sparkshade over iets nieuws beginnen als ze niks zei? Ze kon er natuurlijk niet vanuit gaan, maar proberen kon altijd. Alleen stilte was nou ook weer niet iets wat ze helemaal gemakkelijk vond, maar ze wist ook zo snel niet een onderwerp.

Sparkshade vernauwde zijn priemende gele ogen eventjes toen de poes weer begon met spreken. "Dat weet ik, maar zand of modder in je vacht is nou ook weer geen oplossing." Miauwde de poes, in zijn ogen nogal koppig. Sparkshade was echter niet van plan om de discussie los te laten. "En hoezo niet?" Miauwde hij op een ietwat langdradige toon. Alsof hij iets anders had om over te spreken. Dan maar over dit onderwerp, al zat er ook niet zoveel nut in. Het kon hem niks schelen dat de poes ouder was, ze gedroeg zich wat hem betrof niet zo.

"En hoezo niet?" Sparkshade was duidelijk niet van plan om de discussie te laten vallen. Ze begon alleen wel lichtelijk geïrriteerd te raken. Kon hij het namelijk gewoon niet begrijpen. "Het is gewoon geen fijn gevoel om het in je vacht te hebben en als je denkt dat het zo handig is, waarom doe je het dan zelf niet?" De irritatie begon nu ook door te dringen in haar stem, ook al had ze wel geprobeerd om het tegen te houden. Sparkshade zou het vast niet accepteren wat ze net had gezegd en ze bereidde zich dan ook voor op wat er komen zou.

"Het is gewoon geen fijn gevoel om het in je vacht te hebben en als je denkt dat het zo handig is, waarom doe je het dan zelf niet?" Miauwde de poes, met een lichte irritatie in haar stem. Mooi, ze hapte. Nu kon de lol pas echt beginnen. Hij schudde zijn kop wat klagelijk, "Poezen," Miauwde hij ten eerste met een zucht, zijn vermoeidheid met de vermeende ijdelheid uitende. "En waarom zou ik? Ik heb zelf een perfect inmengende pels." Miauwde hij vervolgens, bijna pesterig geduldig. "Ik steek niet af als een sneeuwvlok in een modderpoel."

"Poezen," Het puntje van haar staart ging geïrriteerd heen en weer. Dacht hij nu echt dat alle poezen hetzelfde reageerden? "En waarom zou ik? Ik heb zelf een perfect inmengende pels." Het was misschien wel waar, maar ze was niet van plan om dat toe te geven. "Ik steek niet af als een sneeuwvlok in een modderpoel." Ze had wel verwacht dat hij zou reageren op deze manier, maar wat hij zei had ze niet helemaal verwacht. "Maar dat betekent nog niet dat ik modder moet gebruiken om mijn vachtkleur te veranderen." Zei ze. "Het lukt vast ook wel zonder dat dat nodig is." Maar straks zou Sparkshade haar nu vragen om het te bewijzen en of ze daar nou zo'n zin in had.

"Maar dat betekent nog niet dat ik modder moet gebruiken om mijn vachtkleur te veranderen." Zei ze. "Het lukt vast ook wel zonder dat dat nodig is." Miauwde de poes vervolgens. Een grijns verscheen op Sparkshade's lippen. In tegenstelling tot de witte poes begon hij het wél leuk te vinden, deze discussie. De kater maakte het zich dus maar gemakkelijk. "Waarmee zou je anders je vachtkleur willen veranderen?" Reageerde hij loom, "Starclan's magie misschien?" Hierna rekte hij zichzelf eventjes uit. "Suit yourself, doe maar wat je niet laten kan." Hij haalde zijn schouders hierna op.

Ze wist niet helemaal hoe Sparkshade zou reageren, maar ze had het misschien wel kunnen verwachten. "Waarmee zou je anders je vachtkleur willen veranderen?" Ze wist daar zelf ook geen antwoord op. "Starclan's magie misschien?" Alsof Starclan er wat aan kon doen, ze hadden nooit iets goeds voor haar gedaan. "Suit yourself, doe maar wat je niet laten kan." Zei de kater terwijl hij zijn schouders ophaalde. "Alsof Starclan me ooit iets goeds heeft gebracht." Mompelde ze half tegen zichzelf. "Laat maar zitten, ik hoef niet verder in te gaan op deze discussie." Zuchtte ze.

Sparkshade hief zijn massieve kop wat triomfantelijk toen ze even stil bleef. Hij wist dat hij dit puntje gewonnen had en dat voelde goed. Veel beter dan hij in eerste instantie toe wilde geven. "Alsof Starclan me ooit iets goeds heeft gebracht." Mompelde ze half tegen zichzelf. "Laat maar zitten, ik hoef niet verder in te gaan op deze discussie." Miauwde de poes vervolgens. Sparkshade vernauwde zijn ogen wat, zijn blik ietsjes intenser. "Alsof Starclan íemand ooit wat goeds geeft." Grauwde hij geërgerd, waarna hij begon weg te lopen. Dit soort gesprekken werkten hem altijd op de zenuwen.

Icecloud wachtte de reactie van de kater af. Misschien had ze nu wel iets gezegd wat hem helemaal niet aanstond, maar dat maakte voor haar niet uit. Op deze manier zou de discussie misschien eindelijk een keer stoppen. "Alsof Starclan íemand ooit wat goeds geeft." Ze merkte dat Sparkshade nu meer geërgerd was geraakt. Dat was alleen niet helemaal de bedoeling geweest, maar goed in excuses aanbieden was ze nooit echt geweest. Sparkshade begon al weg te lopen en ze wist dat ze snel moest handelen, wilde ze er nog iets beters van maken dan het nu was. "Ik had dat niet moeten zeggen." Ze zou geen reden geven waarom ze het überhaupt gezegd had, dat wist ze wel, maar niemand hoefde dat te weten.

Met ferme passen begon de kater van de witte, oudere warrior weg te lopen. Hij had geen behoefte aan Starclan geneuzel meer, in welke vorm dan ook. Elk woord zou hem er alleen maar aan herinneren hoe ze hem voor zijn gevoel in de steek hadden gelaten. Hier had hij persoonlijk absoluut geen trek in. Obsceen gedoe... "Ik had dat niet moeten zeggen." Miauwde de poes achter hem. Eventjes keek Sparkshade over zijn schouder, zijn ogen gloeiden van kilte en zijn pels stond iets overeind. "Nee, inderdaad." Miauwde de kater wat kil.

Onderwerp: Re: I guess it's not my lucky day[Sparkshade]