Youre life, it was beautiful. But.. you lost.. youre voice..[Geboorte topic]

Well the sun is slowly sinking down
But the moon is surely rising
So this old world must still be spinning around
And I still love you
Stormstar keek naar Lostvoice, hoe ze voor hem lag. Het deed hem pijn, zijn hart voelde als een steen in zijn grote kater lijf. Hij wilde haar niet kwijt. Hij haalde zijn neus op en zag de blauwe ogen. Blauwe ogen die hij ooit prachtig had zien stralen op bladgroen dagen, dagen die nu enkel herinneringen waren... Hij slikte. De witte vacht, ooit jong en prachtig, stralend met een vrolijke glimlach. Zouden die dagen ooit weer komen? Onbezorgd een muisje nuttigen en samen gezellig babbelen over de clankatten? Stormstar voelde ergens..dat dat nooit meer zou gebeuren. Hij zag Appleblossom, een poes die zelf niet wist hoe mooi ze was. Hij hoopte maar dat ze het zou redden Stormstar sloot even zijn ogen en slikte.

So close your eyes
You can close your eyes
It's all right
I don't know no love songs
And I can't sing the blues anymore
But you can sing this song
And I can sing this song when you're gone

Ze moest naar het kamp, ze was waarscheinlijk al ziek aan het worden en de ogen stonden dof. Hij zag tot zijn schrik.. dat de zwangere buik op springen stond.. waarom?! waarom! Starclan was harteloos, haar zo te laten leiden. Stormstar roerde het hoofdje van Appleblossom en keek haar veelbetekenend aan. Daarna kroop hij onder Lostvoice zodat ze op hem kwam te liggen. Ze was opvallend ligt, vooral als je de kittens in haar buik en de melk mee telde. Stormstar maakte zich nu al zorgen, hij wilde dat dat onheilspellende gevoel in zijn onderbuik verdween.

It won't be long before another day
we gonna have a good time.
And no one's gonna take that time away.
You can stay as long as you like.

De grote sterke poten van Stormstar liepen op snel tempo naar het kamp, Lostvoice op zijn rug en de regen tikte op zijn lange vacht. Het onweer begon af te nemen, maar nog steeds waren er donderslagen te horen over het woud. Hij wilde niet dat dit gebeurde, hij wilde gezellig met Lost in zijn hol zitten, kijkend naar de licht flitsen, zoals ze vaker hadden gedaan. Hij wilde op een warme zomeravond met haar zwemmen in de rivier, lol hebben met het water en spelend als jonge leerlingen. Hij miste haar nu al, terwijl ze op zijn rug lag. Het kamp kwam naderbij en hij wenste dat dit eigenlijk een nachtmerrie was. Hij had een brok in zijn keel en keek naar Apple. Aplle, hij hield van haar als zijn eigen dochter, ze beteknde zoveel voor hem. Hij had haar zien opgroeien, zien leren vechten en het hele verhaal van Honeyspots erbij mee gekregen. Nu dit, wat was het leven weer eerlijk.
Uiteindelijk kwamen ze bij het kamp en lie Stromstar gelijk door naar de Medicine Cat den. Voorzichtig liet hij haar neer dalen op de grond en likte over haar voorhoofd, warm en vertrouwd. Hij ging om haar heen liggen, bleef haar warm houden. ''Nightstream!'' Riep zijn barse stem door de den heen. Daarna bleef hij likken, de kutten zouden niet lang meer duren.

So close your eyes
You can close your eyes, it's all right
I don't know no love songs
And I can't sing the blues anymore
But I can sing this song
And you can sing this song
When I'm gone

Mijn lichaam begon zwaar te voelen van de regen die mijn vacht had geabsorbeerd. Ik kreeg niets meer mee, mijn lichaam was aanwezig, maar geestelijk was ik ver weg. Ik had geen macht meer over mijn lichaam, je kon er bij wijzen van spreken alles mee doen wat je wilde. Om me heen 'zag' ik alleen maar duisternis, een duisternis die me akelig bekend voor kwam. Het was niet de eerste keer dat ik hier beland was, de laatste tijd werd ik in mijn dromen steeds geplaagd door deze plek. Ik wist niet wat het was, ik wist niet waar het was, ik wist alleen dat ik hier vast zat en zo snel mogelijk eruit moest komen.
Ik voelde hoe iets langs mijn vacht streek en eventjes dacht ik de zoete geur van Cinderfall te ruiken, een geur die me angst aan joeg. Waarom was hij hier? Wat moest hij van me? Paniek borrelde in me op en ik begon zachtjes te beven. "Lostvoice?" zijn zachte stem raakte een gevoelige snaar. Ik barsten ter plekken in huilen uit en liet mezelf op de 'grond' vallen. "Wat moet je, Cinderfall? Waarom liet je me alleen? Was dat het enige wat je wilde, mij een buik met kittens geven en daarna weer verdwijnen? Ik hielt van je Cinderfall en je LIET ME ALLEEN!" Ik gilde over mijn longen heen, mijn stem een of twee keer overslaan. Ik schoof achteruit, maar wist dat ik nergens heen kon. Ik bleef snikkend liggen en probeerde met oriënteren. Ik hoorde nagels over een vloer heen schrapen en dook in een voor het helse geluid. "Ik heb je nooit in de steek gelaten, Lostvoice," Opeens zag ik Cinderfall voor m'n neus zitten, ik huiverde, hij zag er anders uit. Er lag een vreemde blik in zijn ogen, bijna ... gemeen. "Daarom gaf ik je die kittens, zodat ik altijd bij je zou zijn. Kijk maar," voor zijn voorpoten stonden opeens drie kleine kittens. Ik keek angstig naar de kittens, dit waren de bolletjes wol die in mij groeide. Maar ... hoe? "Kittens, ga jullie je moeder eens gedag zeggen," miauwde Cinderfall, zonder zijn ogen van me af te houden. De kittens kwamen een voor een op me af, ik probeerde achteruit te lopen, maar ik stond met mijn rug tegen iets wat leek op een muur. De drie kleine katten sperde ieder hun bekjes open, waarin vlijmscherpe tanden en draden speeksel in hingen. Ik slikte en dook in een toen alle drie de kittens op me sprongen en ik tanden en nagels in mijn vacht voelde doordringen. Vanuit mijn ooghoek zag ik hoe Cinderfall er alleen maar bij zat, met een doodse blik in zijn ogen en bloed uit zijn bek druipend.

"Nightstream!" De stem van Stormstar liet me bij bewustzijn komen. Ik was gaan beven en tranen rolde langs mijn wangen omlaag. Ik was bang, nee ik was doodsbang voor de kittens die in mij groeide. Ik wilde hier helemaal niet zijn. De geuren van Stormstar en Riverclan werden gemengd met die van de Medicine Den en de vage geur van Nightstream. Waarom bracht Stormstar me hier heen? Ik wilde dit niet. Ik werd neer gelegd, waarna een scherpe pijn door mijn buik schoot. Ik piepte zachtjes en keek mijn Clanleader smekend aan. Ik wilde dit niet meer, deze pijn, dit leven, ik wilde niet meer. "Het doet pijn," mompelde ik zachtjes. Uiteindelijk nam mijn instinct het over van mijn bewustzijn en begon ik te persen, die kittens moesten eruit. NU!

[Goed, de volgorde van de kittens boeit niet. Honeykit komt als laatste, dat is het enige~. Nightstream, of Stormstar, mag de kittens naar Duskcloud brengen, Lostvoice zal te zwak zijn om melk te maken. En surprise, ze blijft in leven, maar kan d'r eigenlijk kittens niet voeden. Ze zal dan ook een lange tijd in de Medicine Den moeten blijven om fatsoenlijk aan te sterken, omdat ze zwaar depressed is en alles 8D]

Negativiteit. Onbewust had de kit het allemaal opgevangen. Hij was nog te jong om het te begrijpen laat staan te zien of te horen. Hij werd voortgedreven door instincten. Die instincten zeiden hem dat het tijd was voor ... voor iets groots! Hij meende iets warms om hem heen te voelen dat hem moed insprak toen hij naar buiten gleed. Blind en doof bleef hij heel stil liggen. Onbeweeglijk. Verstard door het moment. En toen liet hij een beverig kreetje horen die veel te zwak was voor zijn doen. Hij was vrij groot en zijn korte stokhaartjes zaten tegen zijn vacht aangeplakt. Zwak bewegend en met enorm veel kabaal liet hij weten dat zijn instincten hem vertelde dat hij honger had! Én het koud had! Hier was hij. Zwakjes begon hij te bewegen in een poging om iets te vinden waar zijn onderbewustzijn naar zocht. Warmte, melk, veiligheid. !

w o l f k i t

Sometimes you just have to take a risk

Langzaam kwamen alle geluiden om hem heen tot hem door. De stemmen, het waren doffe geluiden voor hem. Hij kon niet verstaan wat ze zeiden, noch hun emoties horen. Of zijn moeder nou vrolijk of verdrietig sprak, hij kon er geen onderscheid tussen maken. Hun gesprekken was gemompel voor hem, het enige wat hij kon was onderscheid maken tussen de verschillende stemmen. De stem die hij het vaakst had gehoord was die van zijn moeder. Hij wist niet hoe ze eruit zag, noch hoe ze heette. Maar haar stem zal hij altijd herkennen.

Plots werd alle rust, warmte en veiligheid die hij had in zijn omgeving van hem afgepakt. De ruimte om hem heen werd kleiner en zonder dat hij ook maar een moment tegen kon stribbelen werd hij naar beneden geduwd. De warmte die hij gewend was maakte plaats voor een koudere lucht. De grond waar hij op terecht kwam voelde hard en koud aan en een geschrokken kreet verliet zijn bekje. Hij wist niet wat hem allemaal overkomen was. Hij kon niets zien of horen, het enige wat hij op dit moment kon volgen was zijn instinct. Het was alsof zijn instinct hem vertelde dat hij de warmte op moest zoeken en daar zou vinden wat hij nodig had; voedsel. Een beetje onhandig kroop hij voorwaarts, zijn poten sloeg hij wild tegen de grond aan en uiteindelijk had hij zijn doel bereikt. Hij voelde hoe een lange, warme vacht hem omringde. Een zelfvoldane piep verliet zijn mond, maar hij was nog niet klaar. Nu moest hij eten vinden, waar hij het kon vinden wist hij niet. Hij kon het niet ruiken, noch zien of voelen. Hij kroop maar gewoon voor zich uit en uiteindelijk kwam hij bij een soort wand terecht; de buik van zijn moeder. Zijn kleine pootjes duwde hij tegen de wand aan en zachtjes begon hij het te kneden, wanhopig zocht hij naar voedsel dat zijn buikje kon vullen.

template by act appalled of shine.

Words; I don't care || Tags; Lostvoice - Stormstar - Wolfkit - Badgerkit - Nightstream? || Notes; Bevallingen = Faal :')

Het was nu al een paar maanden aan de gang. De drie kittens groeide en groeide, toch leek het alsof een van de kittens altijd achter bleef. Het kleine poesje, een witte vacht groeide op haar lichaampje, was altijd al wat kleiner geweest dan dat van haar siblings. Niet dat ze het tot nu toe had gemaakt, het kleine poesje merkte immers nog helemaal niets. Niet bewust dan. Onbewust probeerde ze toch wel wat meer voedsel bij elkaar te schrapen, maar het leek er niet op te lukken. Haar twee broers waren sterker en groter en kregen daardoor ook meer voedsel. Het poesje had gelukkig wel de wilskracht om door te zetten, om altijd te vechten tegen haar broers.
Nu kwam er plotseling verandering in haar omgeving, het werd ruimer, er kwam meer plaats. Wat was dit? Het poesje zetten zichzelf af tegen de vlezige wand en dreef ergens anders heen. Wacht eens, ze dreef ergens anders heen, dat betekende dat er iemand uit de ruimte was. Voordat ze het 'besefte', werd ze als het ware uit de warmte gezogen en gleed er een koude windvlaag over haar heen gaan. Ze piepte verontrustend en rilde zachtjes. Totdat ze opeens een warme tong over haar heen voelde komen en een zacht gesnor in de verte. Iets schoof haar in de richting van iets anders, het enige wat ze wist was dat het daar warm was. De kitten sloeg haar klauwtjes tegen de wand aan en begon er in te kneden, terwijl haar bekje de tepel vonden. Toch was er iets mis, geen melk?

"Badgerkit, Wolfkit en ... Honeykit" De stem klonk ver weg, met haar dichtgeplakte oortjes kon ze nog niet helemaal goed horen. Ze voelde nog een keer de warme, ruwe tong over haar vacht heen gaan en ze deed nog een verwoede poging om melk te krijgen. "Nightstream? Er is iets mis? Ik ... Er is geen melk," Honeykit wist niet hóe, maar ze wist op een of andere manier dat er iets mis was, het lichaam van haar moeder waar ze tegen aan lag, reageerde in een punt van paniek. Ze wist niet wat het betekende natuurlijk, Honeykit wist alleen maar dat ze het koud had en ontzettende honger had! "Nightstream, wat moet ik nu? Ik kan ze niet dood laten gaan? Alsjeblieft, Nightstream. Misschien kan je mij niet redden, maar red mijn kittens," weer die golf van paniek en ... angst die ze voelde, Honeykit begon te piepen, ze wilde dit niet voelen. Dit was niet goed. Alles moest goed zijn. Wat was dit?

Sheet codes © Noor~

[Ik heb Lostvoice even gegodmod in mijn post, zodat ik geen dubbelpost hoefde te maken. De leeftijden mogen naar 2 maanden, doe maar dat Nightstream [of Stormstar] de kittens bij Duskcloud heeft gelegd. Ik contacteer Duskcloud nog of ze de kittens in ligt over het feit dat hun echte moeder in de Medicine Den verblijft~]