[Training][+Beaverpaw] Fallen snowflakes

Zijn zwarte vacht kleefde nog een beetje aan elkaar vast. Een koude bries woei recht in zijn gezicht en deed zijn ogen moeizaam openen. Hij wist niet wat er de laatste tijd met hem was, maar helemaal honderd procent was hij niet. Hij spande zijn spieren aan en kwam wat moeizaam overeind. Vandaag moest hij beginnen met de trainingen van Beaverpaw. Hij had nog nooit echt kennisgemaakt met de rode kater, en was benieuwt wat deze in petto voor hem had. De trainingen van Snowypaw, nu Snowynights, waren zowat vlekkeloos verlopen. Maar, niet elke apprentice was hetzelfde. Zijn blik richtte zich nu op de uitgang van de den, waar hij kalmpjes heenliep. Binnen een paar seconden was het lichter om hem heen. Hij stond tot halverwege zijn poten in de sneeuw, en de witte vlokjes dwarrelden nog altijd naar beneden. De zon was verscholen achter een dicht wolkenpak, en de stemming was wat grauw. Hij besloot niks te eten, dat hadden de elders, queens en zieken nodig. Hij ging nu regelrecht op de apprentice den af. Zachtjes stapte hij tussen de nesten door, en stopte toen hij zijn nieuwe apprentice ontdekte. Hij porde tussen de rode haren van het katertje en trok zijn poot terug, toen hij merkte dat er beweging kwam in de jonge kat. ''Ik zie je zo buiten het kamp, daar wacht ik op je. Vandaag beginnen we met je trainingen.'' Miauwde hij kalmpjes en wachtte niet op enige bevestiging van de kater, want hij stapte al weer terug naar buiten. Zijn grasgroene ogen stonden de laatste tijd niet meer zo vol leven, zoals ze eerst waren. Dit alles deed hem denken aan Wonderland, hoe hij met haar had gejaagd. En aan Minnowleaf.. De rode poes die hij mocht om haar pit. Hij had gemerkt hoe sommige katten de laatste tijd closer met elkaar werden, en bij die aanblik deed het hem soms pijn. Hij was ondertussen door de laag sneeuw heen geploeterd en verliet het kamp nu, in een slakkengangetje. Een zucht rolde over zijn lippen, zijn tijd zou nog komen.. hopelijk.

De avond ervoor waren hij en Hollypaw nog even uit het kamp geglipt, gewoon om stiekem wat dingen te gaan doen. Helaas was de kater niet in staat geweest alles te doen wat zijn vriendin ook wilde, dus waren ze door hem wat eerder teruggekeerd. Waarom moest hij nou weer zo'n watje zijn? Zijn moed zonk hem al meteen in de poten als hij ook maar een grote kat zag of al moest denken aan de vreselijke stank van een vos. Met een zucht had Beaverpaw zich in zijn nest geworpen en had hij zijn ogen stevig gesloten.

Een aardig harde por wekte hem, een kleine piep kwam uit zijn mond. Je bent geen kitten meer, Beaver.. Gromde een stem in zijn kop en de Apprentice draaide zich nog wat moe om. De nachtelijke trip had meer van hem geëist dan hij had gedacht. ''Ik zie je zo buiten het kamp, daar wacht ik op je. Vandaag beginnen we met je trainingen.'' En vervolgens trok een zwarte schim zich terug. Oh ja! Hij had laatst nog een nieuwe Mentor gekregen! Meteen sprong hij overeind en stootte bijna zijn kop tegen het plafond van de Den. Een aantal Apprentices mompelde wat tegen hem als een waarschuwing en snel gleed de rode kater de Den uit. Voordat hij naar zijn Mentor ging nam hij snel een klein ontbijtje voor zichzelf mee. Een kleine muis werd zijn doelwit en snel werd het beestje in een paar happen opgehapt. Zijn Mentor had dan wel niets gezegd over eerst eten, maar hoe moest hij dan de volle honderd procent inzetten? De kater rende vervolgens het kamp uit en gleed tot stilstand. Toen hij opkeek zag hij dat hij minder dan een muizenlengte verwijderd was van Frostlake. Wat nerveus krabbelde hij achteruit en keek de Warrior met een kleine glimlach aan. Pas nu merkte hij dat er meerdere vegen bloed op zijn snuit zaten. Beschaamd likte hij zijn poot en begon zichzelf wat schoner te maken. "Goedemorgen Frostlake," Mompelde hij met een beschaamde stem toen hij klaar was.

Al snel hoorde hij wat geritsel naderen, dat moest de jonge kater wel zijn. Langzaam begon Frostlake vooruit te lopen, de apprentice zou zijn geur wel volgen. Voordat hij het wist zat de rode kater voor hem, en als hij hem niet op tijd gezien had en was gestopt lagen ze nu vast en zeker op de grond. De zwarte kater greens eventjes en zette zich neer in de sneeuw. Een sneeuwvlok landde op zijn neus en hij likte deze af. Toen pas besefte hij dat hij al sinds gistermorgen niks meer had gedronken. Hij boog zijn kop en nam een hap van de verse, koude sneeuw. Hij kauwde er een beetje op en huiverde eventjes, zo koud was het. Maar al snel voelde hij het klotsen, de sneeuw was gesmolten. Hij slikte het door en genoot zichtbaar van het koude water, zoiets zou je in bladgroen moeten hebben, als het warm was. Hij zag dat de kater nog wat bloedspetters op zijn neus had zitten van zijn ontbijt, en Frostlake grinnikte eventjes. Maar al snel viel zijn goede humeur weer in een diep dal. "Goedemorgen Frostlake," Miauwde Beaverpaw wat beschaamt. ''Insgelijks, Beaverpaw,'' miauwde hij kalmpjes en knikte eventjes. ''Vandaag is jouw dag, en daarom vraag ik je, wat wil je als eerste leren?'' Hij greens eventjes en likte toen een van zijn voorpoten, die hij vervolgens achter een van zijn oren liet verdwijnen. Vragend keek hij de rode kater aan.

Beaverpaw fronste even toen zijn Mentor zomaar een hap sneeuw nam van de grond en deze ook gewoon doorslikte. Prefereerde hij sneeuw boven normaal water? Hmm, vreemd. Beaverpaw tikte met zijn staart op de grond en concentreerde zich even op wat anders. ''Insgelijks, Beaverpaw,'' De rode kater trok zijn blik weer naar Frostlake en knikte eventjes stijfjes, hij voelde zich nu wel wat nerveus voor zijn trainingen. Wat als Frostlake hem te zwak vond, te bang voor alles wat hij moest leren? Straks.. straks moest hij ook nog eens echt vechten tegen een kat, maar nee, dat zou hij nooit kunnen. Beaverpaw slikte even stilletjes. ''Vandaag is jouw dag, en daarom vraag ik je, wat wil je als eerste leren?'' Hij keek wat verschrikt op. Wat moest hij nou kiezen? Alles leek nu plots zo gevaarlijk en eng, zelfs de simpelste jaagtruc. De Apprentice nam steeds grotere happen lucht en knipperde een paar keer. "Erm.." Mompelde hij en zijn oortjes vonden hu weg naar zijn nek en hij keek naar de sneeuw voor een ontsnapping, maar nee, de Warrior wachtte op zijn antwoord. "I-ik weet het n-niet zo goed.." Gaf hij uiteindelijk maar wat verslagen toe.

Frostlake keek eventjes naar de rode kater, die er nogal gespannen bijzat. "Erm.." Mompelde de kater, en Frostlake keek eventjes naar de kleine gestalte. "I-ik weet het n-niet zo goed.." Gaf de kater wat verslagen op. Frostlake stond op en schudde de sneeuw uit zijn vacht. ''Nou, laten we dan beginnen met het territorium, voornamelijk de grenslijnen.'' Miauwde hij en begon te lopen, in de richting van het Thunderpath. Toen ze even later in de buurt kwamen van het Thunderpath werd de vieze geur al weer duidelijk. De laatste keer dat hij hier was was met Snowypaw, nu alweer Snowynights, om haar deze grens te laten zien. Snowypaw was heel leergierig en nieuwsgierig, maar van Beaverpaw dacht je eerder het tegenovergestelde. Ach, de tijd zou het wel leren. Hij keek eventjes naar Beaverpaw, en toen weer naar het Thunderpath, waar ze nu op een paar vossenlengtes vandaan stonden. In de verte kwam een monster aan. ''Blijf staan..'' Miauwde hij waarschuwend naar de rode kater, want hij wilde niet hebben dat deze zo het pad opschoot van schrik.

''Nou, laten we dan beginnen met het territorium, voornamelijk de grenslijnen.'' Beaverpaw knikte wat beverig en volgde Frostlake's voorbeeld toen deze opstond. Met een nerveuze blik keek hij om zich heen, elke struik die bewoog door de wind deed hem lichtelijk opschrikken en uiteindelijk keek Beaverpaw maar naar Frostlake's rug. Zwijgend volgde de zwarte Warrior en zijn oren begonnen zich al hun weg naar zijn nek te vinden. Wat zou zijn Mentor nu wel niet van hem denken? Hij was angstig, totaal niet moedig en wat nog meer.. Frostlake had nu vast liever Hollypaw als zijn Apprentice gehad, maar goed, hij kon zijn Apprentices ook weer niet kiezen. ''Blijf staan..'' De waarschuwing deed hem verstijven en hij rook een vreselijke geur in zijn neus. Een luid gerommel klonk in zijn oren en met een piep zakte de kater door zijn poten en bedekte zijn rossige kop met zijn voorpoten, terwijl zijn lijf angstig bibberde.