When the reeds are waving in the wind [ Sagepaw]

Het was een prachtige newleaf dag. Er was geen wolkje aan de lucht en de zon scheen volop. Ondanks de sterke wind die er stond was het heerlijk warm. Ook Gingerpaw besloot van het mooie weer te genieten en zat tussen het riet naast het stroompje. Zo zat hij uit de wind, die nog redelijk guur was, en kon tegelijk opwarmen in de zon. Zijn plan was om te gaan vissen, maar de warmte maakte hem loom. De kater ging behaaglijk liggen en voelde het zonlicht op zijn roste vacht schijnen. Het was een dag zonder zorgen. Gingerpaw legde zijn kop op zijn poten en keek met half dichtgeknepen ogen uit over het water. Met zijn poot sloeg hij een vliegje weg die op zijn neus was gaan zitten. De rimpelingen in het water kalmeerden hem en zijn ogen vielen dicht. Al snel voelde hij zich wegdoezelen.

Enkele zonnestralen schenen tussen de bomen door op de grijze pels van de poes. Het was alweer new-leaf, de seizoenen wisselde snel. Een koude bries woede door haar vacht toen een windvlaag voorbij kwam. De zon verdween, samen met zijn warme schijn, even achter de wolken. Een paar seconden leek het landschap zo donker en kil dat het haar vreemd was maar voor ze een tweede keer kon knipperen met haar ogen, werd het gebied weer gevuld met een gele schijn. Een plots geritsel van in het riet langs haar flank, trok haar aandacht en haar ogen knepen tot spleetjes. Met haar oren gespitst en gevaarlijk uitgetrokken nagels, sloop ze op het geluid af. Iets wat ze niet had verwacht zat verborgen tussen het hoge gras. Had haar reukvermogen haar zo in de steek gelaten dat ze de geur van Riverclan rook in plaats van de geur van het kleine konijn dat voor haar in de grond woelde? De poes was zo diep aan het peinzen dat het haar amper opviel dat haar prooi van schrik was gevlucht. Ongelovig staarde ze naar het tafereel. Ze zette het op een sprintje en haalde met wat moeite het konijn in. Een plotse afslag naar links, deed haar onverwacht slippen gevolgd door haar snelheid die ze verloor. Het konijn had wel een hele vreemde vluchtweg genomen vond ze. Een weg waar zelfs zij niet aan dacht. Het geluid van stromend water vulde haar oren en ze besefte dat het konijn op de rivier die Riverclanterritorium en Donderclanterritorium scheidde, af ging. Nieuw gebied voor haar want veel verder dan een tiental vossenlengtes van het kamp was de apprentice nog niet gekomen. Ze wist niet of dat door de krijgerscode was dat ze niet verder was geweest of doordat ze zelf niet verder wou. Of allebei? Een dun lijntje leek ze zelf getrokken te hebben rond de plaatsen waar ze wel was geweest en hield het hield haar bijna tegen om ook maar één stap verder te zetten. Maar te geconcentreerd om erbij na te denken, sprintte ze achter het pluizige staartje van het konijn. Het graslandschap schakelde over naar een strook vol met rietstoken. Het gestalte van het konijn vloog plots het riet uit en wendde naar rechts terwijl zij de scherpe bocht niet kon maken en tegen iets hard opbotste. Ze rolde een paar staartlengtes verder met het gewicht waar ze tegen was aangebotst en stopte net op het nippertje bij het heldere water van de rivier. Hoofdschuddend kroop ze van het gestalte waar ze tegen op was gebotst en merkte geschrokken dat het een apprentice van haar eigen clan was. Er was geen tijd om na te denken over de kater zijn naam. Ze gaf hem wat ruimte om op te kunnen staan en even twijfelde ze of ze hem zou overeind helpen maar dat ging haar gesloten kant voorbij. Boos dat ze het konijn had laten ontsnappen, snoof ze zacht en wierp nog een blik op zijn richting. Ze had haar kans op haar eerste prooi laten liggen terwijl deze voor het grijpen lach. Ze wierp haar blik weer op de kater en keek met een angstige groot opgezette ogen in zijn ogen waarna ze beschaamd naar haat poten staarde. "Sorry..." bracht ze zachtjes uit.

Gingerpaw zweefde op het randje van bewustzijn. Vaag dacht hij dat hij nog iets moest gaan doen, maar duwde die die gedachte snel weg. Een middagdutje kon toch geen kwaad? Maar zijn rust werd ruw verstoord door een kat tegen hem opbotste. Geschrokken rolde hij omver, en merkte dat hij in het water zou vallen. Waarom was hij nu ook zo dicht bij het water gaan liggen, schoot er nog even door zijn hoofd, voor hij instinctief zijn poten naar voren strekte. Hij voelde de bodem pas toen hij al tot zijn borst in het water zat, maar zijn achterpoten stonden nog op de oever. Gingerpaw snakte naar adem bij de aanraking bij het koude water. Hoewel het al newleaf was, was het water nog niet opgewarmd. Hij verplichtte zichzelf gewoon door te ademen, en probeerde terug op de oever te komen. Het was vast een grappig gezicht, hem daar zo zien sukkelen, dacht hij wrevelig. Hij plaatste zijn voorpoten dichter bij de oever en probeerde er zo uit te klauteren. Voor geen goud ging hij helemaal in het ijzige water. Na een paar pogingen kreeg de kater zich er met veel moeite uit en hij viel op de oever. Daar bleef hij een paar seconden liggen om op adem te komen, tot hij een RiverClangeur rook, heel dichtbij. Dit was degene die hem in het water had doen tuimelen! Met een boze blik draaide hij zich om en keek naar degene die tegen hem was opgebotst. Gingerpaw zag dat het een jonge poes was, waarschijnlijk ook een leerling. Hij vernauwde zijn grijze ogen en wilde al een boze opmerking geven, tot hij zag dat het poesje met angstige ogen naar hem keek. Hij kreeg medelijden en ging zitten, terwijl hij een beetje het water van zijn borst likte. "Sorry..." bracht ze zachtjes uit. Gingerpaw richtte zijn ogen op het poesje en trok zijn ene mondhoek wat op. Hij was nog steeds niet blij dat hij half nat was, maar wilde het poesje ook geen schrik aanjagen. 'Hey, het is niet zo erg hoor. Maar doe dat alsjeblieft niet nog eens', mauwde hij met een licht plagende toon. 'Trouwens, ik ben Gingerpaw.' Nieuwsgierig keek hij het poesje aan. Hij kon zich niet herinneren dat hij haar al had gezien.

Verward staarde de poes naar de kater. Dit was niet bepaald hoe een ontmoeting ging, helemaal niet. Ze had er niet veel ervaring mee maar dit was niet hoe het hoorde. Nerveus starend naar haar poten schoof ze naar achter. Ze durfde de kater niet aan te kijken, bang voor zijn reactie. Zou hij boos zijn of het goed opvangen? Ze gokte op het eerste. Liever was ze nu even verdwenen, weg van deze plek. Ze kon het nog altijd op een sprintje zetten. Misschien merkte hij het niet eens op als ze plots het riet in dook en weg vluchtte. Het idee was aanlokkelijk maar de kater had haar al in het oog gekregen en keek haar aan. Ze voelde zich bekeken en keek snel weg. "Hey, het is niet zo erg hoor. Maar doe dat alsjeblieft niet nog eens' zei de kater. Er zat iets plagerigs in zijn stem. 'Trouwens, ik ben Gingerpaw.' begroete de kater. Voorzichtig keek het poesje op. Gingerpaw leek niet boos te zijn maar toch kon ze aflezen dat hij een beetje geïrriteerd was. Ze wou even zeggen 'aangename kennismaking' maar dat paste niet op dit moment. Niet dat ze het geen aangename kennismaking vond maar door het voorval vond ze het niet gebruikelijk. "Ik..eh..ben Sagepaw." stotterde ze terwijl ze een glimlach over haar lippen probeerde te halen.

Nadat hij zich voorgesteld had, keek het poesje voorzichtig op. Ze zag eruit alsof ze wat bang was van hem, dus Gingerpaw glimlachte haar bemoedigend toe. "Ik..eh..ben Sagepaw", stotterde ze. Gingerpaw zag een niet erg overtuigend lachje over haar lippen komen. De kater voelde hoe de zon zijn roste vacht weer opwarmde en en hij rilde al nier meer. Met een schuin oog op Sagepaw begon hij zijn poot te likken. Hij had het gevoel dat ze zich niet erg op haar gemak voelde. Ze verwachtte vast een boze uitbarsting van hem of zoiets. Maar eigenlijk was Gingerpaw al niet boos meer. Het was een te mooie dag en de zon liet al zijn irritaties wegsmelten. 'Wel, Sagepaw, maak je altijd zo'n entree? Zo heb je zelfs geen originele openingszin meer nodig', mauwde de kater met een knipoog, in een poging het ijs te breken. Hij schonk haar een scheef lachje, terwijl hij op zijn rug rolde en zich spinnend uitstrekte. De zon droogde de laatste druppels op zijn buik op. Gingerpaw besefte dat het er misschien een beetje raar moest uitzien voor Sagepaw, maar zij was toch ook tegen hem opgebotst, niet? De apprentice keek haar aan met half toegeknepen ogen door de zon. 'Wat een weer, toch?' zuchtte hij met een glimlach.

Sagepaw's blik kruiste even die van Gingerpaw maar ze wendde hem al snel weg. Terwijl Gingerpaw haar met een schuin oog aan keek, begon hij zijn poot te likken. Sagepaw voelde zich wat aangestaard en meed zijn blik. Ze kon er niet tegen dat katten haar aanstaarde, daar werd ze nerveus van. 'Wel, Sagepaw, maak je altijd zo'n entree? Zo heb je zelfs geen originele openingszin meer nodig' miauwde de Gingerpaw met een knipoog. Zonder het zelf te beseffen verscheen er een glimlach op haar gelaat. Ze kon er mee lachen, het was mooi verwoord. De kater had allesinds gevoel voor humor vond ze. Het poesje gunde de kater nog een glimlach voor Gingerpaw op zijn rug rolde en zich uitstrekte. Ze had het nog nooit eerder gezien dat een kat zich uitstrekte tijdens een gesprek. Was ze niet interessant genoeg om mee te praten? 'Wat een weer, toch?' zuchtte de kater met een glimlach. Wat op haar gemak gesteld, knikte ze instemmend. 'Dat kun je wel stellen' miauwde ze terwijl ze naar de hemel staarde. Voorzichtig ging ze zitten.

Gingerpaw had het gevoel dat het grijze poesje zich ongemakkelijk voelde onder zijn blik, maar gelukkig liet ze na een tijdje toch een glimlach zien. 'Dat kun je wel stellen', mauwde ze als antwoord op zijn opmerking over het mooie weer. Sagepaw ging zitten en de roste kater besloot hetzelfde te doen. Wel zorgde hij ervoor dat ze ongeveer tegenover elkaar zaten, want hij had geen idee hoe ze zou reageren als hij opeens vlak naast haar zou gaan zitten. Gingerpaw wierp nog een vlugge blik over zijn schouder, om zeker te zijn dat hij ver genoeg zat van het water. Hij was niet van plan er nog eens in te vallen. De kater zag dat ze naar de hemel keek en volgde haar blik, met samengeknepen ogen tegen de felle zon. Gingerpaw liet zijn lichtgrijze ogen weer afdwalen naar het poesje en keek haar met een scheve glimlach aan. Hij wist niet zeker of ze zich al op haar gemak voelde, maar besloot om zich gewoon te gedragen. Sagepaw zou wel loskomen. 'Dus is het ook onderdeel van je training om je medeleerlingen in het water te duwen?' mauwde hij met een plagerige grijns. Hij dacht er even aan om haar een plagerige por te geven, maar verwierp die gedachte. Gingerpaw kende de poes nog maar net, het was misschien niet gepast om te doen. Dus bleef hij gewoon rustig zitten, genietend van het frisse briesje dat door zijn vacht woei.

Sagepaw wendde haar blik van de hemel af en keek naar Gingerpaw, die ook ging zitten. Ze merkte dat hij een snelle blik op het water wierp, om er zeker van te zijn dat hij ver genoeg van het water vandaan zat. Ze grinnikte even om het beeld dat de kater weer in het water zou vallen. Dat zou zijn humeur vast helemaal verknallen en dat net toen ze hem in vertrouwen nam. 'Dus is het ook onderdeel van je training om je medeleerlingen in het water te duwen?' miauwde Gingerpaw met een plagerige grijns. Het was grappig bedoeld en dat wist ze wel. Ze had nog geen mentor, nou ze had er wel een maar die had haar laten stikken en liet geen enkel woord meer van zich horen. Dus trainingen had ze niet, tenzij je haar pogingen om haar eerste prooi te vangen meetelde. "Ik krijg geen trainingen, ik heb geen mentor." antwoordde ze een beetje sober op zijn vraag.

Gingerpaw zag het poesje grinniken en voelde zijn grijns breder worden. Maar toen ze antwoordde op zijn vraag klonk ze wat vlak. "Ik krijg geen trainingen, ik heb geen mentor." Gingerpaw fronste lichtjes en ging toen wat dichter bij Sagepaw gaan zitten, voorzichtigjes, omdat hij niet wist hoe ze zou reageren. Oh, hij was er ook geweest. Die tijd dat hij verlangde om een mentor te krijgen en ondertussen het territorium wat verkende. Niet dat hij nu nog veel trainingen had, maar Hawkscream had weer een nieuwe apprentice gekregen, en hijzelf zou hopelijk binnenkort warrior worden. Toch beviel het hem wel om nog steeds apprentice te zijn, hij had steeds iemand op wie hij kon terugvallen. Troostend raakte Gingerpaw met zijn staart de flank van het grijze poesje aan. Hij liet een klein glimlachje zien om haar gerust te stellen. 'Ik weet zeker dat je snel een mentor toegewezen zal krijgen. Iedere apprentice heeft wel een tijdje mentorloos gezeten, maak je geen zorgen', mauwde de kater vriendelijk. Bang dat de humor een beetje uit het gesprek aan het sluipen was, bedacht de kater een plannetje om Sagepaw terug te pakken. 'Nou, ik kan je wel leren zwemmen hoor, als je wilt?' Gingerpaw zette zijn meest onschuldige gezicht op. De stroom was niet diep genoeg om te verdrinken, dus zou Sagepaw ook geen gevaar lopen als hij haar er in gooide, toch?

Een briesje woede door het poesje haar vacht en ze rilde al bij de gedachte aan kou. Het was nog lang niet zo koud als leaf-bare maar de temperaturen lagen toch al aardig laag. Het grijze poesje klappertandde maar ze kon het goed verbergen zoals ze zoveel dingen goed kon verbergen. Gingerpaw fronste op haar antwoord van zijn vraag. Even vergat ze de koude die al weer plaats maakte voor andere zorgen. Was het zo raar om geen mentor te hebben dan? Een beeld van haar als enige apprentice zónder mentor, klemde zich stevig vast in haar gedachte. Buiten Pebblepaw, die nu vast al een mentor had, kende het poesje geen enkele apprentice zonder mentor. Ze slikte nerveus. Er leek wel een brok in haar keel te zitten. 'Ik weet zeker dat je snel een mentor toegewezen zal krijgen. Iedere apprentice heeft wel een tijdje mentorloos gezeten, maak je geen zorgen' troostte Gingerpaw alsof hij zo in haar hoofd kon kijken. Een glimlachje verscheen op zijn gezicht. De troostende woorden van de kater hielpen niet, het beeld ging maar niet weg. Ze vond dat ze maar beter zweeg over haar situatie voordat ze nog iets verkeerd zei. Als het niet zinnig is, dan zeg je beter niets, ging dat niet zo? Ze voelde zich net zo ongemakkelijk als in het begin van hun gesprek, niemand had zich ooit om haar bekommerd. Buiten haar zusje gerekend maar dat telde niet mee want dat hoorde zussen te doen. Waarom zou hij het nu plots wel doen? Hij was aardig, té aardig. 'Nou, ik kan je wel leren zwemmen hoor, als je wilt?' veranderde Gingerpaw van onderwerp, een onschuldige blik vormde zich op zijn gezicht. Het riverclanpoesje twijfelde. Ze perste haar lippen op elkaar zodat er geen enkel geluid uit kon, ze was al weer terug bij het begin.

Een glimlach brak door op Sagepaws gezicht en Gingerpaw voelde zich ontspannen. Het poesje had geen idee wat haar ging overkomen! Hij zag al voor zich hoe ze in het water zou plonsen, en waarschijnlijk dan pas beseffen dat ze er gewoon kon in staan. Hopelijk zou de jonge apprentice niet beginnen panikeren. Maar dan kwam hij, de stoere kater, haar toch redden? Een twinkeling verscheen in zijn ogen bij de gedachte dat hij zich als held zou opwerpen nadat hij het poesje er zelf had ingegooid. Nu pas merkte de kater op dat Sagepaw nog geen antwoord had gegeven op zijn voorstel. Onderzoekend keken zijn grijze ogen haar aan, niet zeker hoe ze zou reageren. Wilde Sagepaw niet dat hij haar leerde zwemmen? Of was ze bang? Gingerpaw kon niets afleiden vanuit haar blik, het was alleen duidelijk dat het ontspannen poesje van daarnet verdwenen was. Plots verscheen er een plagerige blik in zijn ogen. 'Of durf je misschien niet?' siste de roste kater speels en zwiepte heen en weer met zijn staart. Het was een gok, hij had echt geen idee hoe Sagepaw ging reageren. Zou ze terugdeinzen of juist ingaan op zijn uitdaging? Om het poesje zich op haar gemak te laten voelen zette hij een meer serieuze blik op, en krulde zijn staart weer om zijn poten. 'Ik zorg ervoor dat je niets overkomt, beloofd', mauwde Gingerpaw met standvastige stem, elk woord menend.

Er lag een twijfelende blik in haar blauwe ogen en ze staarde nerveus naar haar poten. Ze durfde de kater niet aanstaren, dan zou hij haar angst vast zien. Water was een onbekend iets in haar ogen. Buiten dat ze water dronk, leek ze er geen band mee te hebben. Riverclankatten hoorde er een goede band mee te hebben, ze waren niet voor niets goede zwemmers. Buiten haar gerekend dan, want zij kon niet zwemmen. Ze wilde het met heel haar hart leren maar haar vertrouwen in de kater tegenover haar lag op een rand van de afgrond. Het poesje had hem eerst vertrouwd maar haar twijfel sloeg plots toe. Er zat iets achter die grijzige ogen van hem. 'Of durf je misschien niet?' siste Gingerpaw speels en zijn staart zwiepte enthousiast heen en weer. Was dat een uitdaging? Natuurlijk was ze niet bang maar of ze hem genoeg vertrouwde was weer iets anders. Zijn uitdaging maakte het wel heel aanlokkend. Ze had bijna ja gezegd. 'Ik zorg ervoor dat je niets overkomt, beloofd' miauwde Gingerpaw met een serieuzere blik. Beloftes kwam je na, toch? "Oke, prima." miauwde ze met een zachte stem, al weer iets op haar gemak gesteld door zijn belofte die hij net deed.

Gingerpaw's mond viel open van verbazing toen het poesje inging op zijn uitdaging. Nu, dat had de kater niet echt verwacht. Sagepaw kende hem nog maar net, maar blijkbaar vertrouwde ze hem genoeg om door hem in het water geduwd te worden. Plots besefte de kater dat zijn verbazing vast niet echt vertrouwen opwekte, dus liet hij zijn mond voor het dramatische effect nog een ogenblik openstaan voor hij hem dichtklapte en een paar keer met zijn ogen knipperde. 'Oh, nou, dat had ik eigenlijk niet verwacht', mauwde Gingerpaw, terwijl hij meest serieuze stem opzette. 'Je weet vast wel dat leren zwemmen een heel ernstige zaak is, hmm? En dat je natuurlijk eerst een paar lessen EHBV krijgt? Eerste hulp bij verdrinken', verduidelijkte hij, en kon niet verhinderen dat hij breed begon te grijnzen. De apprentice was onverbeterlijk, hij kon het niet laten om overal een grap van te maken. 'Dus, regel 1: Niet ademen onder water. En regel 2: Goed oppassen voor de kat-etende vissen die wraak willen omdat je hun familie hebt opgegeten', grinnikte hij. 'Dat was het wel ongeveer.' De kater keek Sagepaw grijnzend aan, hopend dat ze zijn grapje kon appreciëren.