Just A Little Faster:.

Met kleine pootstappen verliet de donkergrijze poes de Medicine's den. Ze moest even weg uit de den. Ze had al wel gehoord dat je óóit aan de kruidengeur gewend raakte, maar dat was duidelijk nog niet het geval bij haar. Nu ze niet om de dag rekening moest houden met Ashdrizzle had ze veel meer tijd voor haarzelf en had ze dus ook eindelijk de kans om zich helemaal te concentreren op haar trainingen. Littlepaw kon eindelijk rustig ademhalen. Ze hadden haar al wel eens gezegd dat je niet met één poot in twee werelden kon leven, en dus had ze haar keuze gemaakt. Ze wou zich helemaal inzetten voor de Clan en de beste Medicine cat ooit worden. Nu haar droom om warrior te worden toch nooit tot werkelijkheid gemaakt kon worden had ze een ander doel aangenomen, eentje die ze wel kon bereiken!

Littlepaw gleed met haar heldere groene blik over de menigte katten en glimlachte zachtjes bij het zien van haar zwartharige zusje. Bij de vorige Ceremonie had ze hun moeder, Innerghost, als mentor gekregen. De grijze kattin was ervan overtuigd dat Fawnpaw nu wel een fatsoenlijke training zou krijgen, het kon niet anders: Ze had de deputy als haar mentor nu. Met snelle likken begon ze haar vacht glad te strijken om nadien op te staan en naar de prooistapel toe te wandelen. Newleaf bracht veel meer prooi met zich mee dan Leaf-bare, dat viel duidelijk te merken aan de grootte van de stapel. Littlepaw griste er snel een klein musje van af en nam deze weer mee naar de ingang van de Medicine den, om het prooidier daar op te eten.

Met een wat sacherijnige blik volgde hij de twee andere Warriors, die hem hadden meegesleurd op een jachtpatrouille, in de ochtend. Het waren beide oudere Warriors, die gewoon een derde kat hadden willen meevragen. Waarom nou weer hem? Gelukkig kwam de muur van het kamp in zicht en wurmde Ashdrizzle zich door de twee katten heen, voelde twee verontwaardigde blikken op hem gericht worden, en glipte door de ingang. Snel legde hij zijn twee gevangen muisjes daar neer, maar besloot na een tijdje dat hij er wel eentje had verdiend. Vrolijk draaide de kater zich om, maar versteende toen hij een 'bekende' kat zag. Oh nee. Daarmee wilde hij geen gesprek aanknopen. Snel draaide hij zich weer om, alsof het leek dat hij een pirouette had willen maken en nestelde zich met zijn rug naar Littlepaw gericht bij de prooistapel. Haastig begon hij van zijn maal te eten, hij wilde nu zo snel mogelijk weg hier, voordat hij weer emotionele pijn over zich heen kreeg.

Toen de grijze poes even opkeek wist haar heldere groene blik de tabby vacht van een andere kat op te vangen. Een rilling rolde over haar ruggengraat maar ze wist de schok niet te laten tonen in haar ogen zelf. Nee, ze zou niet laten zien dat ze stiekem nog steeds spijt had van haar besluit. Alles verliep nu veel beter... Ze had veel meer geleerd dan in die andere manen, ze had veel meer tijd dan voorheen...! Maar naast dat was ze wel terug eenzaam. Maar ze zou het niet toegeven, dat nooit. Ze wist haar blik weer van hem af te slaan en bestudeerde nu met een ietwat emotionele blik haar smalle pootjes. Hij was nu vast veel gelukkiger met Snowynight. Want zij was véél belangrijker dan Littlepaw, en dat zou nooit veranderen. En dus, als de witte poes wou dat hij en Little elkaar niet meer mochten spreken zou hij er vast niets tegen in brengen. Nee, dan had ze het liever zo dan dat ze ooit werd weg gesmeten als afval.

Het smalle lichaam van de mus wist haar aandacht weer in bedwang te houden maar een klem gevoel weerhield haar ervan om aan haar maaltijd te beginnen. Een zucht verliet haar bekje en ietwat teleurgesteld stond ze op om het prooidier weer naar de stapel te brengen. Als zij het niet ging opeten kon beter iemand anders er genot van hebben. Rustig legde ze het geveerde gestalte van de vogel weer weg om zich nadien om te draaien en terug weg te lopen. Echter was ze zo in gedachten verzonken dat ze Ashdrizzle helemaal vergeten was. Ietwat verbaasd tilde ze haar pootje weer op nadat ze per ongeluk op de staart van de kater was gaan staan. "S-sorry." Miauwde ze snel waarna ze zich uit de voeten maakte.

Wat hoopte hij toch dat een van de twee snel van dit toneel zouden verdwijnen. Hij wist niet of ze hem had gezien of hem nu bekeek, maar hij weigerde zijn kop om te draaien. Straks keken ze elkaar aan en dan lag hij straks ergens weer emotioneel te doen. Nee, dat wilde hij niet nogmaals ervaren. Snel at hij de laatste beetjes van zijn prooi op, voelde dat zijn maag wild protesteerde tegen de snelle toevoer van voedsel en af en toe een vervelende pijn door zijn maag schoot. Alles was beter dan hier te moeten blijven.. met haar. Alleen, net toen hij had willen opstaan om zijn restjes weg te brengen en het kamp uit te glippen, voelde hij een klemmende pijn op zijn staart. Zijn vacht schoot overeind en met een sis sprong hij op zijn poten. "S-sorry." Mompelde Littlepaw en verdween al snel, maar Ashdrizzle was niet van plan zich stil te houden. Het was dan niet expres gebeurd, maar toch.. "Waarom doe je dat nou?" Mompelde hij wat geïrriteerd en bewoog zijn staart, die gelukkig niet al te veel pijn deed.

Blijkbaar stond het geluk niet aan haar kant vandaag aangezien de stem van Ashdrizzle alweer opdoemde. "Waarom doe je dat nou?" Mompelde de kater geïrriteerd. Hé? Wat was dit nou weer? Hij wist toch ook heus wel dat ze het niet expres had gedaan? De vraag stellen waarom ze dat dus deed was gewoon dom... Gezien ze er geen reden voor had. "Het gebeurde per ongeluk." Besloot ze dus maar toonloos terug te zeggen, waarna ze even een blik op de kater wierp. Nee, ze zou niet laten zien wat ze echt voelde! Dat nooit! Het was tegen de regels, en als de kater haar vriendschap nog niet eens kon accepteren zou hij nooit haar andere gevoelens willen accepteren. Het beste wat ze nu dus kon doen is hem gewoon negeren.

"Het gebeurde per ongeluk." Jup, die toonloze stem weer. Ashdrizzle schudde zijn kop langzaam en ging wat kalmer op zijn poten staan. Niemand reageerde blij als er op je staart werd gestapt. De kater slaakte een onhoorbare zucht en draaide zich om naar de uitgang van het kamp. "Oh.. oké.." Mompelde hij wat zachtjes en begon naar het gat in het kamp te lopen. De drang om achterom te kijken of Littlepaw al was verdwenen, was erg groot, maar Ashdrizzle wist zichzelf in bedwang te houden. Ze was vast boos en niet zo'n beetje ook. Zo hield hij dit een paar passen voor, maar toen kwam er een moment van zwakte aan. De kater stapte in zijn pas en wierp een blik over zijn schouder. Al snel kreeg hij spijt en liet hij zijn kop wat hangen.

Gelukkig ging de kater er niet verder op in, dat bespaarde haar veel pijn. Voor hem vast niet. Toen ze bijna bij de Medicine den was aangekomen draaide ze even haar kopje om zodat ze de kater nog kon nakijken en tot haar verbazing zag ze dat hij zijn kopje liet hangen. Wat had hij nou weer? Ze had gedacht dat het hem juist niets deed, hij had tenminste nog iemand. Zij niet. Littlepaw wiebelde even met haar oortjes en wist haar ogen wat te vernauwen toen ze weer voor zich uit keek. Wie hield ze voor de gek, ze mocht haar gevoelens geen effect laten hebben op haar trainingen. Het maakte gewoon niets uit wat ze voelde, ze was Medicine cat apprentice, hoe graag ze het ook zou willen om terug bevriend met de kater te zijn, het kon niet. Dan zouden haar gevoelens voor hem weer opgewekt worden en dat mocht niet.

Hij bleef nog even staan, maar na een tijdje kon hij het niet meer houden. "Uhh--" Maar toen hij zijn kop weer had gedraaid naar de Medicine Den. Goed. Ze wilde dus niet praten. Ashdrizzle slikte, ging weer op vier poten staan en verliet stilletjes het kamp zonder haar nog een blik waardig te gunnen. Pas toen hij een eind verwijderd was van het kamp, begon hij te rennen, totdat zijn poten nog nauwelijks te grond raakten. Het maakte hem niet uit in welk hoekje hij zich zou verstoppen, als hij maar niet gevonden kon worden. Hijgend kwam de tabby tot stilstand en verborg zich in een kleine open plek, waar hij naast een dikke struik ging liggen en zijn voorpoten over zijn kop drukte.

OOC; Ashie is het topic uit ~