Streetlights -- open

Met de wind in haar gezicht sloop Silverthorn op het pluizige beestje af. Het zat daar, onschuldig en onwetend, met knabbelende tandjes, te genieten van het lange, zij het dorre, gras. Nog iets dichterbij kroop Silverthorn, haar kop laag bij de grond, haar staart zo stil als maar mogelijk was, haar ogen gefixeerd op het konijntje. Het beestje was niet groot, maar als maaltijd was het ruim genoeg voor de zilvergrijze poes, die steeds minder begon te eten. Ze sloop nog dichterbij. Het konijntje keek wel om zich heen, maar leek zich nog altijd van geen kwaad bewust. Het knabbeltje door, leek slechts een klein beetje meer op zijn hoede, maar bleef zitten. Silverthorn dook ineen. Ze was nu zo dichtbij, dat ze de sprong wel kon wagen. Ze wachtte nog even, luisterde naar de omgeving, maar alles wat ze hoorde was het ruizen van de wind en het knabbelen van het konijntje. Het beestje stopte met knabbelen, krabte zichzelf even achter het oor en ging toen weer rustig verder. Heel even maar.

Silverthorn sprong op uit het gras, naar het konijntje toe. Haar nagels schampten het beestje, dat over een snel reactievermogen bleek te beschikken. Het schoot weg, maar Silverthorn was niet van plan haar prooi zomaar te laten gaan. Met al haar kracht rende ze achter het konijntje aan, dat duidelijk veel sneller was dan haar. Ze rende, rende en rende, maar moest opgeven toen ze aan de rand van een smal beekje kwamen. Het konijntje was uit haar gezichtsveld verdwenen en haar poten wilden haar niet meer dragen. Ze zuchtte. Fijn, nu was ze haar maaltijd kwijt en dat terwijl ze zo’n honger had. Met een plof liet ze zich in het mos onder haar poten vallen, terwijl al haar spieren en botten protesteerden op elke beweging die ze maakte. Zoals zo vaak drong de vraag tot haar door of het normaal was voor een tienjarige kat om zich al zo oud te voelen. Of was ze inmiddels al elf? Ze wist het niet meer zeker, maar ze wist wel dat haar moeder haar eens verteld had over veel oudere katten.

Langzaam keek Silverthorn om zich heen. Waar was ze eigenlijk beland? Ze had het open veldje waar ze het konijntje had bespeurd ruimschoots verlaten. Ze waren het bos door gerend en nu lag ze bij een beekje. Voor haar was nog meer bos, maar tussen de bomen door zag ze lichtjes zweven. Dat was gek. Silverthorn was niet erg nieuwsgierig ingesteld – eerder verschrikkelijk bang – en was bovendien erg moe van dat kleine stukje rennen, dus besloot ze geen polshoogte te nemen. Tot ze weer eens geritsel hoorde. Normaal gesproken zou ze overeind springen en minstens twintig meter sprinten alvorens weer eens tot stilstand te komen, maar nu wilde haar poten niet helemaal meebrengen. Langzamer dan normaal kwam ze overeind. Ze keek om zich heen, haar vacht overeind. Ze snoof en meende even de geur van een andere kat waar te nemen, maar zeker wist ze het niet. Ze kon hier maar beter weg gaan.

Tegen beter weten in besloot ze de kant van de zwevende lichtjes op te gaan. Ze straalden iets rustgevends uit, hoewel ze aan de andere kant ook wel wat angstaanjagend waren. Alsof het omlaaggevallen sterren waren. Dat bleek echter niet zo te zijn. Tot haar grote verbazing en schrik kwam Silverthorn bij een versperring aan, met daarachter vreemde objecten... Huizen drong het tot Silverthorn door. Ze was aangekomen bij de tweebenigen. Als er iets was waar ze al bang voor was geweest vóór de dood van haar moeder, dan waren het wel de tweebenigen. Haar moeder had haar verhalen verteld over hoe ze katten vingen, vastbonden, opsloten, vetmesten en vervolgens de nek omdraaiden om ze op te eten. Vaak nog gevild ook. Deze wegversperring, dat als een verticale tak voor haar lag, leek een waarschuwing te zijn. Sidderend draaide Silverthorn zich om. Hier wilde ze helemaal niet komen. Ze moest zorgen dat ze hier deze avond nog zo ver mogelijk vandaan wist te komen.

Maar natuurlijk ging dat niet zo makkelijk als dat het leek. Silverthorn draaide zich om, maar zag meteen dat de weg terug nemen ook niet echt een optie was. Ze hoorde geritsel en zag een aantal katten tussen de bomen doorlopen. Ze zag hun felle, moordlustige ogen. Een illusie? dacht Silverthorn hoopvol, maar een andere stem in haar hoofd miauwde: Als dat een illusie is, verdient jouw fantasie de hoofdprijs, meisje. De geur van honderden katten drong tot haar door en maakte haar zo bang, dat ze spontaan vocht verloor. Ze kon niet links, niet rechts, niet rechtdoor. Overal waren katten. Uit pure angst sprong ze over de wegversperring heen, weg bij de katten, naar de tweebenigen toe. Alsof het daar beter zou zijn. En in die angst vergat ze volledig, dat de wind in haar rug had gestaan, en de geur van de katten van haar af had moeten waaien.

Toen Silverthorn het territorium van de tweebenigen al een flink eind in was gelopen, besefte ze pas hoe gevaarlijk ze bezig was. Ze dook snel een schaduw in, hopend dat nog geen van de tweebenigen haar gezien had. Waar moest ze heen? Terugkeren was geen optie, dat had ze net wel gemerkt. Kon ze het tweebenigenterritorium doorkruisen en aan de andere kant weer de wildernis in duiken, of kwam er geen einde aan deze rijen van huizen, grasveldjes en lichtjes. Zo schrikachtig als ze was, draaide ze haar oren in welke richting dan ook maar mogelijk was. Elk geluid deed haar stoppen en om zich heen kijken. Haar vermoeidheid begon zich weer aan haar op te dringen. Ze moest hier een veilige plek zien te vinden om te kunnen slapen, maar waar vond ze die... Op de harde paden stonden wel enkele objecten waar ze in kon gaan zitten, maar ze stonken naar tweebeen en bedorven eten, dus dat leek haar niet zo’n goed idee. Hoewel alles, werkelijk alles naar tweebeen leek te ruiken.

Bij een stuk gras bleef ze staan. Ze moest nu echt wat rust nemen. Ze staarde naar het licht in één van de huizen. Was dat een kat, die ze daar zag? Ze zou er haast opgelucht door zijn. Ergens had ze er spijt van dat ze het tweebenigen gebied in was gegaan. Ze werd toch liever aan stukken gescheurd door een kat, dan gevild door een tweebeen. Maar daar was het nu te laat voor. Ze had absoluut niet meer de energie om nog terug te kunnen. Niet nu. Ze ging zitten, net buiten het bereik van één van de lichten die op palen stonden. Misschien kon ze over een kort moment alweer verder. Maar nu niet... Nu even niet....

Was ik nu maar wel verder gelopen, dacht ze, toen ze geklepper hoorde en een kat haar richting in kwam lopen. Als ze niet al bezig was geweest met rillen, dan was ze nu wel begonnen. Ze kromp ineen toen de kat tegen haar begon te praten. ‘Goedenacht,’ zei hij, terwijl Silverthorn een klein beetje achteruit week, zonder daadwerkelijk overeind te komen. De afgelopen weken had ze al met meer katten gepraat dan ze broertjes had – ze had er twee – en dat zinde haar zowel niet, als wel. Ergens was ze toch ook wel trots op zichzelf, als ze weer eens terug durfde te mauwen tegen iets dat ze als een bedreiging zag. Aarzelend besloot ze ook nu een gesprek aan te gaan. Wie weet, misschien maakte dat de nacht korter. Maar wilde ze wel dat het ochtend werd? Want hoeveel tweebenen zouden op haar gaan jagen, als ze zich hier in het volle licht liet zien?

‘Goede.. goedenacht...’ mompelde ze, hoewel ze het niet echt een “goede” nacht vond. Sterker nog, ze vond het een verschrikkelijke nacht. Maar ach, hoewel ze bang was voor de meeste katten, geloofde ze er sterk in dat er goede katten bestonden. Misschien kon deze zwarte kater haar wel helpen. Of misschien ook niet. Want voor Silverthorn was de wereld wit en zwart. Een kat was goed. Of een kat was slecht.

Silverthorn sloeg haar ogen neer door de doordringende blik van de zwarte kat voor haar. Ze was vast op zijn terrein gekomen en niet welkom hier, maar zoals reeds gezegd: ze kon het op dit moment echt niet opbrengen om weg te lopen – laat staan, rennen. Ze kon alleen maar hopen op de goede aard van deze kat. Aarzelend keek ze naar zijn poten, opkijken durfde ze niet goed. Ze zagen er goed verzorgd uit, een schril contrast met haar smerige haren en nauwelijks nog in te trekken nagels. Ergens maakte haar dat jaloers en verward. Was het dan niet slecht bij de tweebenen? Werd hij daar niet mishandeld en vetgemest? Zou hij hier oud worden, in tegenstelling tot wat haar moeder altijd had beweerd? Hij was ouder dan de gemiddelde rogue die ze tegen het lijf was gelopen, dat moest ze toegeven, maar hoe oud hij precies was, dat kon ze niet goed schatten. Daarvoor had ze hem te kort aangekeken.

‘Mijn naam is Mr. Tips,’ zei de zwarte kat. Aan zijn stem te horen was hij al richting haar eigen leeftijd, maar dat kon ook een vergissing zijn. Langzaam keek Silverthorn op. Ze bestudeerde hem onderwijl. Hij was een zwarte kat, maar er waren ook wat grijze haren te zien. Was hij misschien zelfs ouder dan dat zij was? Nee, dat kon ze nauwelijks geloven. Hij leek veel fitter dan dat zij was. In zijn heldere ogen danste het leven rond, niet de dood. Ergens deed dat pijn. Ze vroeg zich af hoe hij naar haar zou kijken. Hoe oud hij haar zou schatten. ‘En u bent…?’ vroeg de kat, Mr. Tips. Een warm gevoel verspreidde zich door al haar botten, alsof wijlen haar moeder zojuist aan haar gevraagd had of ze lekker geslapen had. Wat… wat klonk hij vriendelijk… Maar meteen na die gedachte verstrakte haar spieren weer. Vriendelijk, ja, dat kende ze. Misschien hadden de tweebenen hem wel gestuurd om haar in de val te lokken, zodat ze haar gevangen konden nemen en… ach, je kent het riedeltje nu wel. ‘Silverthorn,’ antwoorde Silverthorn dus wat wantrouwend en kortaf. Wederom sloeg ze haar ogen neer en besloot mompelend toe te voegen: ‘Ik hoop dat ik niet op verboden terrein ben beland. Het was niet mijn bedoeling hierheen te komen.’

De kat antwoordde dat ze niet illegaal zat, want “de stoep was van iedereen”. Nou wist Silverthorn niet wat een stoep was, noch een tuin, maar ze was intelligent genoeg om het verschil te zien tussen een grasveld en stenen, en omdat zij zelf op de stenen zat, ging ze er vanuit dat de stenen de “stoep” voorstelden. In stilte vroeg ze zich af of die woorden iets waren wat door tweebenen was bedacht, of dat Mr. Tips zelf namen had gegeven aan bepaalde gebieden. Ineens voelde ze zich verschrikkelijk dom. Dat gevoel maakte echter weer snel plaats voor haar gebruikelijke angsten, toen een tweede kat naar hen toe kwam gelopen. ‘Wat doe jij in deze tuin?’ vroeg de rode kat. Silverthorn keek hem angstig aan. Zat ze nu ineens wel in een tuin en niet op de stoep? “De stoep is van iedereen”, had Mr. Tips gezegd, maar zo gedroeg de rode kater zich niet. Silverthorn keek van Mr. Tips, naar de rode en weer terug, diep verward. Ze was in een andere wereld beland, waar met vreemde woorden werd gemauwd en andere regels gelden. Oh, was ze maar nooit weggerend voor die schimmen!

Mr. Tips bleef echter kalm en verklaarde dat Silverthorn niet in zijn tuin zat, maar ernaast. Silverthorn keek weer naar de plek waar de stenen overgingen in ander soort stenen en gras en keek toen weer op. Ze voelde hoe ze zich weer enigszins ontspande toen Mr. Tips zei dat hij haar niet kende, maar wel graag wilde leren kennen. Was dit echt? Nog altijd verward keek ze naar de nette kat, die zich tot haar had gewend en zich verontschuldigde voor het gedrag “van zijn buurkat”, weer zo’n woord dat bij Silverthorn vraagtekens opriep, hoewel ze zich daar niet te druk om ging maken. “Je bent welkom”, had de kat gezegd. Welkom... Welkom! Het woord galmde door Silverthorns hoofd, maar gelijk besefte ze dat ze weer op de gevaarlijke toer zat. Ze moest uitkijken. Vriendelijke katten waren een zeldzaamheid, dit moest wel een val zijn. Haar spieren verkrampten weer bij die gedachten. Voor de rode kat leek het ook allemaal onbegrijpelijk te zijn, hij viel uit dat ze een wilde kat was en dat wilde katten gevaarlijk waren.

‘Ik ben niet gevaarlijk,’ stootte Silverthorn paniekerig uit. Straks zouden de tweebenen de rode kater nog horen en haar meteen ophangen omdat ze zogenaamd gevaarlijk zou zijn. ‘Ik ben... ik ben alleen...’ Wat moest ze nu zeggen? Vertellen dat ze weggerend was voor een honderdtal kwaadaardige ogen? Ze zouden haar uitlachen. Bovendien voelde ze er weinig voor om haar persoonlijke belevingen te delen met deze twee vreemden, ondanks dat de ene zich zo vriendelijk gedroeg. Onthoud dat ze bij de tweebenen horen! riep ze zichzelf toe, terwijl ze weer even naar Mr. Tips keek. De aardige Mr. Tips. Ze schudde haar kopje en vervolgde maakte toen zacht en onzeker haar zin af: ‘...verdwaald...’ Ze moest uitrusten en dan zo snel mogelijk weg gaan, maar hoe kon ze uitrusten als ze constant de stuipen op het lijf werd gejaagd en hoe kon ze hier weg als ze het pad naar een veilige plek niet wist? Nog altijd onzeker voegde ze toe: ‘...en ik ben te moe om verder te gaan.’

Silverthorn keek naar haar poten. Ze vond de oude kat aardig, maar durfde dat niet aan zichzelf toe te geven, nog altijd bang dat het een valstrik was – dat hij een valstrik was. De jonge kater maakte dat ze zich een stuk minder veilig voelde, maar anderzijds gaf dat wel een vertrouwd gevoel. Rogue’s gedroegen zich ook vaak vijandig en bovendien wist ze bij hem in ieder geval zeker waar ze aan toe was. Bij de zwarte kater wist ze dat niet. Was dat haar eigen schuld? Ze wist het niet. Aardige katers waren een zeldzaamheid onder de Rogue’s. Aardige katers bij de tweebenen? Dat waren mythen. Waanvoorstellingen. Valsstrikken. Althans, dat had haar moeder haar altijd verteld.

Maar ze voelde dat ze de kat wilde vertrouwen, toen hij de rode kater, Olley, terechtwees. Dat hij puur vanuit het hart handelde en niet vanuit opdrachten die hem door de tweebenen waren opgegeven. Maar hoe kon ze dat zeker weten? ‘Kom mijn tuin in,’ zei de zwarte kater, mr Tips. ‘De vrouwenmantel biedt wat beschutting tegen de wind.’ Silverthorn keek hem aan en aarzelde. Vrouwenmantel? Dat klonk als iets tweebenigs... Maar de kat kwam betrouwbaar over. Hij sprong de tuin in. Silverthorn keek kort naar de andere kat en nam toen haar besluit. Het tweebenengebied uit kon ze nu niet, hier blijven zitten leek haar niet bepaald veilig en ja, de wind was koud. Ze wierp weer even een korte blik op de kat genaamd Olley, terwijl ze de tuin in ging. De kat deinsde achteruit, alsof ze een of andere enge ziekte met zich meedroeg, maar Silverthorn vond dat niet erg. Het was beter dan wanneer hij haar aan zou vallen.

In de tuin zag ze dat Mr Tips naar een plant wees. De vrouwenmantel. Silverthorn haalde opgelucht adem. Het was slechts een plant. Planten waren niet tweebenig. Ze knikte naar de zwarte kater. ‘Dankjewel,’ zei ze oprecht. ‘Ik zal je gastvrijheid niet misbruiken. Zo gauw ik uitgerust ben, zal ik het tweebenengebied verlaten.’ Als ik de weg weet te vinden, voegde ze er in gedachten aan toe.